SAO
PAULO : Maart 2009
Ik ga van n'ieste kier mee de deure in huis vallen: ik
kom hier niet meer terug als toerist. De 20 miljoen inwoners tellende
megastad (dus tweemaal de Belgische bevolking in één
stad
) is niet moeders' mooiste. Een echt centrum bestaat
niet en er zijn niet veel toeristische attracties. Het is vooral
een zakenstad en is tesamen met de provincie errond het economisch
zwaartepunt van Brazilië.
De stad is redelijk vuil en grauw en het contrast tussen arm en
rijk is intimiderend. Zij is enkel schoon vanuit de hoogte als
je de details niet ziet en s'avonds om dezelfde reden en ook omdat
je er zo goed kunt eten en uitgaan.
Met zijn vieren: José (Portugees), Martin (Slovaak), John
(Nederlander) en mezelf (Belg) trekken we een weekend noar
ginter. De trip start in Amparo, waar we een project uitvoeren
voor mijn werkgever, zo'n 130 km buiten Sao Paulo.
Praça
Sé, straatkinderen ------------------------------------Favellas(krottenwijken)
in de stad zelf
Dag
1
Omdat het onbegonnen werk is om zelf met de auto naar zo'n stad
te rijden op goe kome't uit, charteren we een chauffeur-gids:
Luïs. De man is een geboren en getogen Paulista (inwoner
van Sao Paulo) en zal ons twee dagen overal rondvoeren en gidsen.
De binnenkomst in Sao Paulo gebeurt via wijde autostrades dwars
door de beruchte favellas of de krottenwijken op de hellingen
van de heuvels rond de stad. De favellas bezoeken als niet-inwoner
is zo goed als zelfmoord plegen. Criminaliteit viert er hoogtij.
Favellas bestaan uit opeengestapelde, tegen elkaar geplakte huisjes
gebouwd van steen, hout en vooral afval. Een menswaardig leven
is er niet mogelijk.
Luis rijdt ons eerst naar het nationaal voetbalstadium
waaraan een voetbalmuseum verbonden is. In dit voetbalgekke
land is dat een must-see. Het is echt de moeite waard en het museum
toont de geschiedenis van het (Braziliaanse) voetbal, alle wereldbekers,
de mooiste goals, de schoonste dribbels en zoveel meer, geruggesteund
door spetterende audio-visuele effecten. De eerste twee uur zijn
zo voorbij.
We rijden daarna met Luis door de stad en het verkeer valt
mee (weekend). Wat opvalt zijn de hobbelige tarmacbanen, de wolkenkrabbers
die er eigenlijk geen zijn want ze zijn niet echt hoog, de ouderdom
en de versleten indruk van alles wat je ziet. Vele appartementsblokken
zijn verlaten, zonder ruiten en waarschijnlijk 'overgenomen' door
krakers (zie foto links). De blokken zijn 'opgefleurd'
met grafitti. Het gras op de bermen en in de parken wordt soms
gemaaid en overal zijn daklozen en zwervers te zien. Het ergste
van allemaal zijn de vele straatkinderen, ouders ongekend, zonder
opvoeding, ongeletterd en levend van lijm, drugs en occasioneel
schooigeld. Je kan geen enkel stoplicht passeren zonder aangesproken
te worden tot aankoop van prullen, kranten, ruitenwissers, fruit,
eigenlijk van alles en nog wat.
Zo
rijden we ook door de Avenida Paulista, Sao Paulo's grootste
en bekendste laan. We zijn niet echt onder de indruk. Daarna draaien
we af naar de Liberdade wijk waar de grootste Japanse immigratiegroep
buiten Japan woont. Uiteindelijk rijden we de 'oude stad' binnen
en lopen over de Praça Sé, een groot plein
met annex kathedraal, de enige die naam waard in de stad. Onze
aandacht wordt echter meer getrokken door de talloze daklozen,
het onverzorgde en door een politie-interventie met hand-op-de-revolverhouder.
Dezelfde onverzorgde indruk krijgen we op het nabijgelegen
Praça Republica waar het ongemaaide gras op het plein
een halve meter hoog staat. Gelukkig brengt een klein marktje
voor enige afleiding. Het is allemaal zo onaantrekkelijk voor
de toerist, dat we de indruk krijgen dat het stadsbestuur hier
blijkbaar geen prioriteit aan verleent.
Vandaar
rijden we naar de immense Mercador Muncipal, de grootste
overdekte marktplaats van de stad in Belle Epoque stijl waarin
alle voedingswaren (vers en droog) te krijgen zijn. Het is er
zo druk dat we een uur moeten aanschuiven om te kunnen lunchen.
We slaan meteen de 'grondstof' in voor de aanmaak van de fameuze
Caipirinha (zie kader).
CAIPIRINHA
Wat
porto is voor de Portugezen, pisco sour voor de Chilenen,
ricard voor de Fransen en ga zo maar door, is Caipirinha voor
de Brazilianen (en ook een beetje voor de Argentijnen). Het
is een ongelooflijk lekker aperitiefdrankje.
Je snijdt een limoen in 8 stukken en gooi ze in een stevig
aperitiefglas. Je strooit er een lepel of 2 (riet)suiker over
en met een houten vijzel stamp je de limoen fijn en vermeng
je met het suiker. Dan doe je het glas vol met verbrokkelde
ijsblokjes en overgiet je ze met de plaatselijke alcoholdrank
cachaca, gedistilleerd uit suikerriet. Je mengt alles
goed door elkaar en via een rietje slurp je dit drankje naar
binnen.
Let op het is een verraderlijke coctail
Na een aantal
glaasjes heb je de neiging om - zoals ik - het woord uit te
spreken als ka-prien-ja.
Luis
brengt ons daarna naar het hoogste gebouw van Sao Paulo, de
Italia toren, van waar we vanuit de bar op de bovenste verdieping
- met de caipirinha in de hand - een verbluffend zicht
hebben op deze uitgestrekte stad.
We checken in in ons aparthotel waar we met zijn vieren het appartementje
delen. Het hotel ligt in de wijk Jardins, twee blokken verwijderd
van de Avenida Paulista. De rest van de avond en nacht brengen
we door in de wijk Bechiga waar we op aanraden van een
collega, het beste steakrestaurant van t'stad bezoeken: Bassi.
De bestelde steaks doen ons denken aan Buenos Aires, maar de Argentijnen
verdienen toch de oppergaai. Niet getreurd want daarna bezoeken
we één van de vele bars/cafés/dancings: Piu
Piu, een rockcafé. We amuseren ons te pletter in deze
plek waar je omgerekend 5€ entree betaalt. Daarna is het
gans de avond zingen/dansen/drinken op de tonen van een live rockband
die covers speelt van alle rockgroten op deze aardbol tussen 1970
en vandaag. Uiteraard ontbreekt Led Zeppelin niet in deze reeks,
anders braken we het kot af. Ik mag ook niet vergeten melden dat
onze gids Luis een T-shirt aanheeft van Led Zeppelin! Rond halfzes
s'ochtends kruipen we letterlijk in ons bed. Het is genoeg geweest.
Dag 2
Het
is middag als vier paar verdwaasde hoofden uit bed waggelen. Alles
gebeurt op halve snelheid. We checken uit en Luis wacht ons op.
We rijden naar Sao Paulo's grootste park: Parque Ibirapuera
met een oppervlakte van 2 km2. De Paulista noemen het hun 'Hyde
Park'. We zien allerlei rare vormen en sculpturen rondgestrooid
in het park. Martin en José bezoeken het museum van Moderne
Kunst, John gaat wandelen en ik ga een koffie drinken (niet voor
de koffie maar om te kunnen zitten) en leg mij daarna wat in het
gras. De
uitgangsnacht zit me nog duidelijk in de kleren.
We rijden verder door de stad en ditmaal langs de domestic airport,
waar we de plek zien waar een aantal jaar geleden een vliegtuig
neerstortte op de burelen van de lokale luchtvaartmaatschappij
TAM
en die meteen tot schroot herleidde. We rijden door
tot aan Sao Paulo's meest prestigieuze hangbrug, een indrukwekkend
staaltje bouwmeesterschap van een hangend klaverblad boven één
van de twee rivieren die de stad doorsnijden.
Op weg naar onze laatste afspraak van vandaag, de Jaragua heuvel,
rijden we door het modernste deel van de stad. Het is een
recent gebouwd 'aanhangsel' aan Sao Paulo met nieuwe of nog in
aanbouw zijnde wolkenkrabbers die zeer modern ogen met prachtige
designs. Robocop is de bijnaam van één van de mooiste
buildings. Hier huizen zowel zakenkantoren als residenties. Wat
een contrast met de rest van de stad en met het centrum.
De Jaragua heuvel is de hoogste heuvel (1.135 m) net buiten
de stad en op zijn top staat een enorme telecommast. De weg ernaar
toe is een stevige klim van een km of 7 schat ik. Maar op de top
zien we het schoonste zicht van deze tweedaagse: een 180°
onbelemmerd zicht op Sao Paulo. Nu pas besef en zie je de enorme
uitgestrektheid van deze miljoenenstad. Van links naar rechts
zie je een opeenvolging van volgebouwde heuvels - valleien - heuvels
- valleien. Werkelijk indrukwekkend en overzichtelijk tegelijk.
Spijtig genoeg is het redelijk bewolkt vandaag op dat moment.

Daarna rijden we huiswaarts waar we bekomen van deze intimiderende
stad met zijn vele contrasten.
FOTOREEKS
|