BRAZILIE
2009
Brazilie
is een onmetelijk land en lang op de bus zitten of - in ons geval
wegens gebrek aan tijd - binnenlandse vluchten nemen zijn de enige
opties om zich te verplaatsen. Het land moet het vooral hebben
van zijn kustlijn en kuststeden, van zijn stranden, bruine torsos,
kleine bikinis en zon. Het binnenland is niet zo indrukwekkend
als wat de buurlanden te bieden hebben en is eigenlijk - kort
door de bocht - beperkt tot de Iguazu watervallen, de Pantanal
en het Amazonië woud. S'werelds meest indrukwekkende watervallen
hebben we al bezocht, dus is het deze keer de beurt aan de twee
andere monumenten. Het geheel sluiten we dan af met een bezoek
aan Rio de Janeiro.
Dag 1----- PANTANAL - Campo Grande
Gisteren
zijn we met het team nog gaan eten in Campinas' beroemdste thema-winkelgalerij
Don Pedro waarna we - op uitnodigng van een aantal vrouwelijke
collega's - de uitgangsbuurt Cambui onveilig maakten. Echter niet
te wree laat voor ons want we vertrekken uit ons hotel
in Campinas al om 6u30 richting Sao Paulo's lokale luchthaven:
Conganhas.
We nemen een eerste binnenlandse vlucht naar Campo Grande, een
provinciehoofdstad van 800.000 inwoners, redelijk klein naar Braziliaanse
normen. Van hieruit vertrekt onze tour in de Pantanal.
De Panta-wadde?
PANTANAL
De
Pantanal is een soort sompig moerasgebied van 210.000 km2,
verspreid over Brazilie, Bolivië en Paraguay, het grootste
ter wereld in zijn soort. Sommige delen zijn dichtbegroeide
jungle, andere delen zijn meer open en savanne-achtig. Verharde
wegen zijn er niet en ook geen steden, enkel nederzettingen.
In het regenseizoen van november tot maart loopt het gebied
onder water en spoelen de onverharde wegen weg wat de overheid
noopt tot jaarlijkse herstelbeurten. Maar het grootste deel
van het transport loopt via de rivieren of via de lucht. 4x4's
zijn een must in geval van grondtransport.
Maar de reden voor een bezoek aan dit gebied is zijn overweldigend
aanbod van wilde dieren en exotische vogels. Het doet een
beetje denken aan Kakadu NP in Australië.
Het best bezoek je de Pantanal met een tour geboekt via een
lokaal reisbureau. Op onze 4d/3n tour worden er dagelijks
activiteiten aangeboden vanuit een centrale plaats, diep in
het zuidelijke en Braziliaanse deel van de Pantanal.
Aan de uitgang van de luchthaven van Campo Grande zoek ik een
bordje met onze naam of de naam van het reisbureau Viagens e Turismo.
Ik zie niets, sta wat te treuzelen en wordt al meteen aangeklampt
door opdringerige verkopers van Pantanal-tours. Tot er iemand
op mijn schouder tikt: are you Martin? We maken kennis met Al
van het reisbureau met wie ik per e-mail de tour geboekt heb (zijn
e-mail adres is alalligator@
). Waar is uw plakkaat,
vraag ik. Niet nodig, zegt Al, ik herken toeristen van ver.
We rijden naar zijn bureeltje in de stad aan het busstation, betalen
en worden door Al op de bus gestoken richting onze overnachtingsplaats:
Passo do Lontro Lodge.
Vier uur later stappen we uit de zeer comfortabele ligbus in het
plaatsje Buraco das Piranhas aan de splitsing van de hoofdweg
met een onverharde baan die in de Pantanal trekt: de Estrada
Parque. We stappen over in een wit VW-busje, die
bij ons al 20 jaar geleden uit het straatbeeld verdwenen is. Een
half uur later komen we toe in onze Lodge, een soort motel op
palen aan de oevers van de Miranda rivier. Omdat de helft van
het jaar de Pantanal tijdens het regenseizoen onder water loopt,
staat alles op palen van minstens 3m hoog.
Na het avondeten in het restaurant, eveneens op palen, maken we
kennis met onze gids. Hij stelt ons een avondwandeling
voor en gedurende een uur stappen we op een houten wandelpad op
3m boven de grond, door het gebied. Het eerste wat we zien zijn
watervarkens, een merkwaardig zwart beest met het lijf van een
varken en de kop van een konijn dat 20' onder water kan blijven.
Verder zien we niet zoveel, maar het geeft niet want de sterrenhemel
is subliem.
Dag 2----- PANTANAL - Passo do Lontro
- Fazenda Sao Jaoa
We
worden wakker in een dierentuin. Alle mogelijke vogels, varkens
en apen in t'ronde geven gratis morgenserenades en bepalen
het krieken van de dag. Dat is wat anders dan een paar tjilpende
mussen en merelaars thuis.
Om 7u30 verlaten we onze paalwoningen en vertrekken we op safari
richting Fazenda Sao Jaoa, een hacienda of hoeve waar we
een aantal activiteiten gaan doen. We zitten in zo'n typische
safaritruck op bankjes met een zonnescherm boven ons hoofd. We
rijden terug op de Estrada Parque nog dieper de Pantanal
in. Deze onverharde en ruige weg is 117 km lang en na meer dan
honderd houten bruggetjes over rivieren, riviertjes en waterbekkens,
eindigt hij aan de Boliviaanse grens. We rijden een uur tot aan
de Fazenda en zien alle soorten fauna en flora, inclusief kaaimannen,
tapirs (voor de eerste keer gezien in mijn leven), wrattenzwijnen,
watervarkens en tientallen vogelsoorten waaronder helrode papegaaien
en reuzereigers.
Op
de safaritruck zitten 3 Nederlandse meiden, 4 Duitse meiden, een
Australisch koppel, een Canadees, Johan een Belg uit Zottegem
en wijzelf. De sfeer is goed (zie sprokkels).
Deze voormiddag staat nog paardrijden op het programma.
Het moet zo'n 20 jaar geleden zijn (dromedaris) dat ik nog iets
dergelijks tussen de benen kreeg voorgeschoteld. Het is toch even
wennen in het begin, maar na een tijdje gaat het vlot. Het wordt
een tocht door open savanne en langs drinkplaatsen voor het wild.
Naar het einde van de 2 uur durende tocht, beginnen we al een
beetje te verrappen met de paarden, wat lastig is in de
rug. Maar al bij al is dit een plezierige ervaring.
Over de middag is het hangmattensiësta.
Pas om 15u gaan we stappen met de gids. De namiddagwandeling
gaat gelukkig hoofdzakelijk door de jungle want de zon in de open
vlakte, is ongenadig. Het is heet, rond de 35° en de zonnemelk
wordt in lagen gelegd. In de jungle kan geen zonlicht binnen en
is het vrij donker. Met een machete kapt de gids een pad vrij.
We zien:
- termietenheuvels in de bomen in de plaats van op de grond omdat
in het regenseizoen de heuvels anders zouden overspoeld worden.
- Een lange cobra met zijn typische flaporen. Hij is schuw en
niet giftig.
- Vogelnesten zo groot als kleine boomhutten
- Apen die slapen in de toppen van de bomen
- Parasietbomen die andere bomen als voedingsbodem gebruiken
- En massa's kaaimannen aan de waterpoelen in de open vlakte
En
die kleine krokodillen kan je benaderen tot op één
meter afstand. Ze zijn banger van u dan omgekeerd. We eten ook
palmhart uit de vruchten van de palmbomen die meer dan de helft
van de vegetatie uitmaken van de jungle.
Na deze wandeling en mede door de hitte zijn we allen redelijk
afgemat. Het begint te schemeren als we terug naar ons paalhotel
rijden. En dan begint het dagelijks gevecht met de miljoenen muggen
die plots s'avonds uit het niets opkomen en ons vel aftasten naar
een onbespoten stukje huid. Muggenmelk moet hier onbetwistbaar
het best verkochte product zijn.
Sprokkels:
° Onze gids noemt Paulo, is 32 jaar en een beetje een speelvogel.
Hij doet niets liever dan de meisjes kullen door hen
te doen schrikken dicht bij een kaaiman. T'es een sloeberken.
° De Hollandse meiden zijn rooksters en vallen zonder sigaretten.
Paulo wordt opgetrommeld om een oplossing te vinden. De woorden
wied, marihuana en coffeeshops vallen wat leidt tot algemene
hilariteit. Uiteindelijk vinden ze hun stuff in een winkeltje
in Passo do Lontro.
° Het Australisch koppel (Hi mate) heeft 2 jaar in London
gewerkt en is op weg naar Melbourne in hun thuisland. Ze doen
er 5 maanden over, via Zuid- en Centraal Amerika.
° De Canadees is van het type: ik-heb-veel-gereisd-dus-luister-goed-naar-mij.
Je weet wel, zo van 'My friend in Botswana
' of 'I have
a friend in Buenos Aires with an appartment ...' Hij trekt hierna
verder door naar Bolivië.
° De vier Duitse meiden blijken twee Duitse en twee (Duitstalige)
Zwitsers te zijn. Ze trekken ook gedurende maanden rond en vallen
best mee. De Zwitserse meiden zijn niet op hun mondje gevallen;
vraag maar na bij Johan-van-Zottegem-eigenlijk-van-Herzele.
° Johan en wij zijn de Vlamingen in het gezelschap. Johan
is van Herzele, deelgemeente van Zottegem. Het is een 25-jarige
Master in de Geschiedenis en voor een jaar onderweg. Door een
misgelopen afspraak krijgt hij het aan de stok met de Zwitserse
meiden.
.JPG)
springende
kaaiman (naar vis)
Dag 3 -----PANTANAL - Passo do
Lontro
Het
ochtendkrieken wordt terug opgeluisterd door het symfonisch orkest
van de Pantanal watervogels.
Verder
in de ochtend start de volgende activiteit: piranha-vissen.
Brokken vlees worden aan onze haken gehangen en vanaf een ponton
op de rivier Miranda - gelijk d'echte - smijten we onze
bamboestok-vislijn in het water. Ogenblikkelijk, dus onmiddellijk,
wat wil zeggen meteen, bijten de piranhas toe. De rivier zit vol
van deze vraatzuchtige vissen. Maar niet iedere bite is succesvol.
Gemiddeld halen we er drie per persoon boven, genoeg om voor onze
eigen lunch in te staan. De vissen hebben scherpe tanden en zijn
redelijk agressief. De kaaimannen langs de oever zijn er dol op
en komen aangezwommen, met enkel de ogen boven water. De gids
hengelt met een piranha boven het water en doet de kaaimannen
uit het water opspringen. Met één krachtige zwaai
van hun staart springen deze beesten een meter hoog uit het water.
En alsof dat nog niet allemaal afschrikwekkend genoeg is, is zwemmen
in de rivier hoegenaamd geen probleem. De Hollandse meiden duiken
als eerste het water in. Maar ja, wie wil daar nu in bijten
Het kuisen van de 20 vissen die we met zijn allen gevangen hebben
(piranhas + sardienen) is het minst leuke. De grote emmer water-met-de-vissen
wordt uitgekapt op een gootsteen. De sardienen zijn al dood (hartaanval)
en de piranhas moeten eerst afgemaakt worden. Dit doe je door
een mes door hun schedel/hersenen te steken en te draaien. Een
luguber werkje want je hoort hun schedel kraken. Daarna wordt
de vis geschoren, de beulinge eruit gehaald, en is hij
gereed om klaar te maken. Volgens de gids is piranha-vlees zeer
goed ter stimulering van het libido.
In
de namiddag wordt een boottocht georganiseerd op de Miranda
rivier. We varen stroomopwaarts. De jungle groeit tot in de rivier
waardoor je bijna geen oevers kan zien. Gedurende de ganse tocht
zien we tefrente watervogels, meerdere soorten van de 600
species die de Pantanal tellen. Toekans zijn de meest opvallende,
maar ook veel ranke reigers en tevens de Kingfisher. Deze vogel
heeft een speciale manier om zijn prooi te vangen: hij pist namelijk
in het water. De geur trekt vissen aan en dan slaat hij toe. We
merken verder otters en vooral tientallen kaaimannen. De streek
zit vergeven van die beesten. Het hoogtepunt van de dag zijn de
baby-kaaimannen (foto links) die de gids per toeval ontdekt
langs de oever. Hij schat dat ze één à twee
weken uit de eieren zijn en ze meten ongeveer 30 cm. Zelfs zo'n
beest is schattig als het klein is.
De avond valt en we kieren ons kerre. We varen terug in
het donker maar zien niet veel meer dan de katogen van dezelfde
tientallen kaaimannen van daarnet. Die avondtocht lijkt niet veel
meer dan een toeristentruc. Ondertussen is ook het gevecht tegen
de muggen begonnen: elke vierkante cm blote huid moet ingesmeerd
zijn of getter van..JPG)
Sprokkels:
° Het Australisch koppel vangt wel 10 vissen, wij 6. De
Duitse het minst van allen. Ze hebben wel de grootste piranha
gevangen.
° S'avonds na het eten spelen we pool. We verliezen van
de Duitse meisjes door een fout op de zwarte bal ondanks dat
we 5 ballen voorlagen. Dan verliest het Australisch koppel op
hun beurt van de Duitse meisjes door een fout op de zwarte bal
ondanks dat ze 5 ballen voorlagen. Duitsers zijn pietzakken.
In de echte finale verliezen we nipt van de Australiers.
Dag 4 -----PANTANAL, transfert
naar BONITO
We
zijn vroeg op om de laatste activiteit te doen in deze boeiende
streek: een ochtendwandeling van 3 uur. Om 5u30 starten
we. Het is stil in de groep en dit heeft niets te maken met de
verloren poolspelletjes van gisterenavond maar veeleer met het
ochtenduur. We stappen naar de open vlakte in de richting van
een observatietoren. De strijd met de muggen is al begonnen. Vanuit
de toren heb je een goed zicht op de savanne èn zie je
de zon opkomen. In geen 5 minuten tijd stijgt de zon van een streepje
boven de horizon naar een rode vuurbol. Terug mogen we de muziekkapel
apprecieren van de Pantanalse watervogels. We stappen verder door
het metershoge savannegras om na een uurtje de jungle in te trekken
waar we ons terug moeten buigen, stuipen en een weg banen. We
lopen een tijdje paralel met de Miranda rivier. We zien niet al
te veel dieren, alsof ze ons horen komen en zich rap wegsteken.
We zien wel de pootafdrukken van een jaguar, die leeft langs de
rivieroevers, maar daar blijft het bij.
Over de middag doden we de tijd met Pirahna vissen. We worden
er goed in. De Australier vangt een vis van wel een halve meter
lang: een dogfish, zegt Paulo.
Een bezoek aan de Pantanal wordt meestal gecombineerd met een
bezoek aan Bonito (betekent 'mooi' in het Portugees) waar
de natuur gezorgd heeft voor kilometers lange grottenstelsels,
glasheldere rivieren vol van de exotische vissen en watervallen
in een decor van regenwouden. Dus wij daar naar toe met een gecharterd
busje met terug de Australiers en de Duitsers die puur toevallig
ook die richting uitgaan. Het wordt een tocht van 3,5 uur vooraleer
we in Bonito toekomen tegen valavond. Eindelijk eens een stadje
in plaats van een geïsoleerde nederzetting middenin de Pantanal.
We regelen de excursies voor de volgende twee dagen.
Sprokkels:
° De twee Duitse meiden uit Frankfurt zijn geen gewone.
Ze zijn afgestudeerd en Francesca heeft een contract op zak
bij het consultantbureau McKinsey, terwijl Ariane 3 jaar verder
gaat studeren in Cambridge om een Phd te halen.
° S'avonds in Bonito laten we de Australiers hun eerste
caipirinha proeven, de Braziliaanse coctail bij uitstek.
Zie reisverslag van Sao Paulo voor meer details over dit godendrankje.
Dag 5 -----BONITO - Rio da Prata
We
moesten om 9u vertrekken maar vertrekken uiteindelijk om 9u45
richting onze eerste excursie vanuit Bonito: Rio da Prata.
Alle vervoer vanuit Bonito naar alle activiteiten is gecharterd
wegens het ontbreken van openbaar vervoer. Zo worden we in een
privé wagen naar de start van de activiteit gebracht, 52
km zuidwaarts Bonito. Gedurende de volgende 4 uur blijft de bestuurder
ter plaatse om ons dan s'namiddags terug te brengen.
De Prata rivier is één van die vele natuurwonders
rond Bonito, een kristalheldere rivier door het regenwoud
vol van de exotische vissen in alle maten en kleuren. De
bedoeling is dat de toeristen drijverken spelen. We worden
in een neopreenpak gestoken en al snorkelend drijf je een uur
lang de rivier stroomafwaarts en kijk je dwars door het 24°
lauwe water heen naar alles wat daar ligt of zwemt. Uiteraard
interesseren ons de omgevallen bomen of de rotsstenen in het water
ons veel minder dan al die vissen. Alhoewel we heel dicht bij
hen komen, zal het je nooit lukken ze aan te raken. Soms staan
ze met een school langs de zijkant te 'staren' zonder te bewegen
alsof ze denken: weeral toeristen die passeren. Sommigen hebben
speciale onderlippen om het bodemzand op te zuigen.
Je mag tijdens het drijven niet op de bodem staan om te
vermijden dat je vuil omhoog doet dwarrelen. Gewoon drijven met
de snorkel en naar beneden kijken in de wondere onderwaterwereld
is de opdracht. De groepen tellen 8 personen en zijn een half
uur van elkaar gescheiden om storend geklawier in het water
te voorkomen. Of de rivier nu 1, 2 of 3 meter diep is, maakt niet
uit want je ziet alles perfect tot op de bodem. Foto's maken we
met een gehuurd waterdicht fototoestel.

Drijverken
spelen
KRISTALHELDER
WATER: HOE KOMTA?
De
rivieren ontspringen uit ondergrondse bronnen doorheen kalklagen
waardoor een stof vrijkomt (calcium carbonaat) die alle onzuiverheden
verkalkt en naar de bodem doet zinken. Zo komt da.
Het resultaat is een aquarium-gevoel door de combinatie van
zuiverheid en exotische vissen. De aanwezigheid van regenwoud
maakt het compleet.
Sprokkels:
° De Brazilianen kunnen Martin en Martine niet uit elkaar
houden. Ze spreken de namen op dezelfde manier uit. Als ze iemand
van ons nodig hebben, noemen ze ons voor alle zekerheid Màrtien-Màrtien
° De douches in onze Posadas (hotels) doen me denken
aan de Boliviaanse: een combinatie van water en electrische
kabels verbonden met zichtbare lusterklemmen. Ik heb altijd
het gevoel dat ik mijn leven riskeer door electrocutie.
Dag 6----- BONITO - Boca da Onca
Ecotour
Om
8u, stipt deze keer, komt een busje langsgereden om ons te vervoeren
60 km noordwaarts Bonito naar de ranch Boca da Onca over
een onverharde, ruige weg. In t'passeren pikt hij nog een
aantal klanten op. Met 5 Brazilianen-op-vakantie en wijzelf, zullen
we de volledige dag vullen.
Anderhalf uur later komen we aan in een decor van valleien begroeid
met tropische wouden. Een safaritruck brengt ons naar de echte
plaats van vertrek. De ecotour is een trek door het regenwoud
over een aangelegd pad van 4 km. Daarbij volgen we een rivier
en wandelen we van de ene waterval naar de volgende: een soort
Lesse-in-het-oerwoud-met-watervallen. Ondertussen geeft de gids
uitleg bij beschermde boomsoorten, parasietbomen en zien we parende
wandelende takken en reuzespinnen in hun reuzeweb (2 m2). De tocht
eindigt (uiteraard) bij de hoogste waterval van de provincie:
Boca da Onca Waterval, die vanaf een rotsmuur 156m loodrecht
neerstuikt in de jungle. Zwemmen in het meertje aan de voet van
de waterval is toegestaan.
Maar eigenlijk is de tocht nog niet gedaan want de gids vertelt
ons fijntjes dat we nu exact 826 houten treden naar omhoog moeten
om de 156 m te overbruggen, naar het eindpunt van de dag. Het
wordt een zware klus en we moeten constant een ritme trachten
te vinden om onze hartslag onder controle te houden. Ook de hitte
speelt ons parten en we kunnen dan nog grotendeels
in de schaduw klimmen. Het is sinds de beklimming van Nokereberg-met-slechte-conditie
geleden dat ik nog zo in het rood ben gegaan. Idem dito voor Martine.
Er is meer dan een kwartier verschil tussen de eerste en de laatste
van de groep.
Maar de beloning is groot als we in de Fazenda (ranch)
mogen aanschuiven aan het buffet en daarna vertoeven aan de zwemkom
in een hangmat met zicht op een prachtige vallei.
Bij valavond worden we terug afgezet in Bonito en besluiten om
kaaimansteak te gaan eten in een poging om de overbevolking van
kaaimannen in de Pantanal tegen te gaan. Uiteraard starten we
met een caipirinha. De kaaimansteak smaakt naar kip. De
combinatie van caipirinha, cerveja en de zware inspanning van
vandaag doen ons vlug in bed belanden.
Sprokkels:
° De Duitse meisjes zijn vertrokken voor een busrit van
17 uren, via Paraguay, naar de Iguazu watervallen, terwijl de
Australiërs morgen vertrekken naar Bolivië. En zo
gaat uiteindelijk ieder zijn weg; ook in het leven.
° Aan de overzijde van ons hotel is een klein hospitaaltje.
Ik denk dat er een soort spoeddienst moet zijn want af en toe
rijdt er een soort ziekenwagen aan, waarvan de chauffeur
zelf de schuifpoort moet openduwen vooraleer het terrein op
te rijden.
Dag 7----- BONITO - CAMPO GRANDE
Vandaag
is een overgangsdag.
Deze ochtend is het nog luieren en slenteren langs de winkelkes
en terraskes in Bonito.
Ik zoek een barbier die mijn baard van een week wil scheren. Maar
stilaan raakt dit vak uitgestorven. De meeste kappers weigeren
baarden nat te scheren mé t'schiss. Maar ik vind
er toch één
TOERIST
KEEL OVERGESNEDEN
De
baard laten scheren is voor mij een must-do tijdens elke reis.
Deze barbierszaak is zowat 2m bij 2m, redelijk slonzig en
de kapper/barbier schat ik achteraan in de 70. Ik twijfel
of ik hier wel wil geschoren worden. Eventjes zie ik in gedachten
vuile scharen, besmette scheermesjes en bebloede vingertoppen.
Maar de drang naar een scheerbeurt is groter en veegt de slechte
gedachten weg. We komen in gebarentaal een prijs overeen.
Ik durf het aan om in zijn draaistoel plaats te nemen.
De man prepareert het scheerschuim en wrijft me in. So far
so good. Maar dan wil hij het scheermes vervangen. Hij ziet
niet goed en gaat naar buiten om het scheermes correct om
te wisselen in zijn vooroorlogse houder. In gedachten zie
ik hem met zijn beverige hand mijn keel oversnijden. Ik zie
de krantenkoppen al: Toerist in Bonito keel overgesneden
door bijziende barbier. Maar reizen is altijd een
beetje avontuur, altijd een beetje het lot tarten. Dus ik
zet door en blijf in de stoel zitten.
De man start voorzichtig maar kordaat èn met vaste
hand. Hij scheert en zeept terug in en scheert opnieuw. Je
voelt dat die man zijn vak kent. Na een kwartiertje heeft
hij mijn stoppelhuid veranderd in een babyvelletje. Ik ben
zo onder de indruk dat hij ook mijn haar mag knippen en ook
hier slaagt hij volledig. Omgerekend kost me dit 4 euro +
1 euro tip = 5 euro. Weeral twee gelukkige mensen op deze
wereld.
We
nemen om 14u30 de bus naar Campo Grande om daar 5 uur later aan
te komen, want morgen vliegen we naar Manaus, Amazoniëwoud.
Het wordt een vervelende en lange busrit. Gelukkig is het terug
een ligbus en kunnen we wat wegdommelen. Het is ons nu ook duidelijk
geworden dat Brazilie een hangmatten-land is. Overal hangen ze:
in huis, in de tuin, op de stoep, onder het buskot, eigenlijk
overal waar 2 bomen of 2 palen op de juiste afstand staan.
Dag 8 -----CAMPO GRANDE - MANAUS
De
GSM-wekker gaat af om 3u30 in de morgen (gelukkig op de
tonen van Stairway to Heaven), we stappen totaal verdwaasd om
3u45 in de taxi die ons om 4u afzet aan de luchthaven van Campo
Grande. Intussen zijn we wakker genoeg om in te checken voor onze
vlucht naar Manaus van 5u.
Het is geen directe vlucht. Eerst landen we in Golania maar moeten
we in de vlieger blijven zitten; dan landen we in Brasilia,
de officiële hoofdstad van het land, waar we een verbindingsvlucht
hebben naar Manaus. We landen in Manaus op de middag. Het zicht
op de machtige Amazone rivier met zijn ontelbare zijarmen
omgeven door oerwoud zover je kan zien (eventjes de stad Manaus
niet meegerekend) maakt indruk.
De
uitgestrektheid van het land wordt niet enkel benadrukt door de
duur van de binnenlandse vluchten maar ook door het volledige
andere klimaat. In de Pantanal/Bonito is het droogseizoen met
volop zon; hier in Amazonië is het regenseizoen met dagelijkse
buien. De temperaturen blijven wel om en bij de 30° en de
vochtigheid is hoog.
In tegenstelling tot Campo Grande worden we bij de uitgang van
de luchthaven wel opgewacht door het reisbureau met het bordje
'MARTINE VAN'. De man brengt ons naar het hotel waar we vanuit
onze kamer op de 8e verdieping een prachtig zicht hebben op de
haven van Manaus en op de Amazone rivier.
We trekken de stad in en lopen langs een aaneenschakeling
van kleine kiosken door smalle straten. De stad (2 M inwoners)
doet me denken aan Sao Paulo: onverzorgd, oude versleten gebouwen
en wegen, veel zichtbaar afval, hobbelige tarmac. We krijgen onze
eerste tropische bui te verwerken.
Tegen de avond maken we een vrij serieus incident mee.
De Policia Militar heeft 2 jongelingen opgepakt. Met die twee
gasten letterlijk in de kraag gepakt, steken ze het centraal plein
over waar er een drukke markt bezig is. Hun wagen staat waarschijnlijk
een eind verderop. Op een bepaald moment stromen andere jongelingen
toe, achtervolgen de politie en beginnen vanalles te schelden
en vooral te dreigen. Plots trekken die politiemannen hun wapen,
houden die duidelijk zichtbaar boven het hoofd en kunnen zo ontkomen.
Ondertussen is de meute aangezweld tot helft van de markt; kuddegeest
noemen ze dat met vooral door adrenaline aangetaste jeugd. Wij
zitten daar toevallig middenin en er als toerist uitziende, maken
we ons gauw uit de voeten. We zouden een te gemakkelijk slachtoffer
zijn.
We springen in een taxi aan de straatkant en rijden naar een door
de LP gelauwerd restaurant op de top van het 5-sterren hotel Taj
Mahal. Op de 20e verdieping of zo staat een roterend restaurant.
Een relatief duur restaurant naar Braziliaanse normen maar nog
vrij goedkoop naar Europese normen. Een caipirinha en hoofdmaaltijd
voor 35€ voor ons beiden. Het telkens veranderend uitzicht
op Manaus is wreed wijs.
Sprokkels:
° De man van het reisbureau vertelt ons dat tijdens het
regenseizoen van januari tot juli, het waterniveau van de rivieren
stijgt tot een maximum in juli. Deze maand in mei staat het
niveau al 1m hoger dan het hoogste punt ooit in 1953. Maw er
is nog nooit zoveel water geweest als 2009 en het kan nog hoger.
En dat terwijl ze enkele duizenden km dieper in de Pantanal,
het droogste regenseizoen hebben sinds de jaren 70. Toeval wil
dat we op TV bijna uitgedroogde Iguazu watervallen zien. De
natuur zit duidelijk in de knoop.
Dag 9 -----AMAZONIËWOUD -
dag 1
We
ontbijten op de hoogste verdieping van ons hotel (negende), één
verdieping hoger dan het onze. We hoorden het personeel al om
6 uur met de tafels en stoelen sleuren. Vanaf de ontbijtzaal hebben
we een geweldig zicht op de Amazone rivier en de haven.
Om 8u15 start de bij Gerotours bestelde jungletour en worden
we naar de rivier gebracht om te starten met de speedboot naar
de andere oever. Over de indrukken en over hetgeen we zien gedurende
deze halve dag transport naar ons 'junglehotel', zou je al een
pocketboekje kunnen schrijven. Ik vat samen:.JPG)
-
We zijn de enige gasten en de speedboot scheurt het water op
richting de samenvloeiing van de Rio Negro en de Rio Solimoes
die samen de Amazone rivier vormen (foto rechts). Het
rare aan de samenvloeiing is dat het donkerbruine water van
de Rio Negro lange tijd naast het lichtblauwe water van de Rio
S. stroomt omdat er een verschil is in snelheid van de stroming,
densiteit en temperatuur.
-
Op zowat 1500 km van de Oceaan zie je hier oceaanschepen
aangemeerd liggen. Cruiseschepen varen zelfs tot in Iquitos,
Peru, nog zo'n 1000 km verder landinwaarts. Om nog maar eens
de almachtigheid van deze rivier te onderstrepen.
-
Het duurt een vol kwartier aan hoge snelheid vooraleer we aan
de overkant zijn, in het dorpje Carero. Er is ook een
ferrydienst tussen beide oevers.
.JPG)
-
Door de uitzonderlijk hoge stand van het water staat de café
aan de oever onder water (foto rechts), wat de
vissers niet belet om met hun voeten in het water een spelleken
pool te spelen.
-
Met terug een wit VW-busje gaat de tocht verder en dan nog wel
over de destijds zeer omstreden Trans Amazonië snelweg.
Maar door ecologiestrijd en door gebrek aan geld, ligt dit tweevaksbaantje
er heel slecht onderhouden bij.
-
Langsheen de rit zien we weilanden en woud onder water
staan, paarden met hun buik tot in het water en huizen, op te
lage palen,
ondergelopen.
-
Na een uur rijden, slaan we rechtsaf een onverharde weg in.
De aarde ziet helrood. Er is bijna geen bewoning meer en hoe
dieper we het oerwoud inrijden, hoe sompiger de weg wordt. Het
onvermijdelijke gebeurt: het VW-busje raakt vast in de modder.
Na tien minuten achteruit, vooruit, enzovoort geraakt het busje
toch weer vlot. Een soort Camel Trophy gevoel komt naar boven.
-
Het ondertussen bruinrood geworden VW-busje stopt na een uur
wroeten bij een rivier waar alles terug overgeladen wordt. En
dit is buiten onze bagage al het eten voor onze 3-daagse tour
evenals jerrycans vol benzine. We krijgen gezelschap van een
lokaal koppel die inkopen deden in Carero en op weg is naar
hun
huis. Zij is 18 jr en hun twee kindjes van 4 maanden en 3 jaar
zijn mee. Kinderen met kinderen zijn hier heel gewoon
volgens onze gids.
-
Met een bootje varen we dan eerst door het ondergelopen woud
en dan een brede rivier op. Om de zoveel km zie je paalwoningen
langs de oevers waar een aantal gezinnen leven.
-
Onderweg stapt het koppel af aan hun 'paalwoning'. De
gids vertelt dat de meerderheid kiest voor een volledig leven
langs de rivier in het oerwoud in zo'n paalwoning. Sommige paalwoningen
hebben schotelantennes.
-
We meren aan bij het Ararihna Jungle Hotel, een tiental
hutten groot met een gemeenschappelijke refter. Er is electriciteit,
opgewekt door een generator, van 18u tot 22u. Met de speedboot,
busje en terug de boot zijn we 4 uur verder redelijk diep in
het oerwoud beland.
Deze
namiddag staat een boottocht op het programma en wat raad
je: pirahna vissen. De boottocht is het indrukwekkendste
deel. Er is zoveel water dat er spontaan meren zijn ontstaan die
samenvloeien en het oerwoud onder water zetten. In feite zien
we watervlakten en een drijvend oerwoud. Geen oevers te bespeuren.
Nu varen we op de Parana rivier, zegt de gids. De enige waterloop
die in het droogseizoen nog water bevat; al de rest, dus ook de
meren en het ondergelopen oerwoud, is dan droog. Ik kan het mij
niet voorstellen. Dat moet een andere wereld zijn.
Martine is de enige van de toeristengroep die pirahnas vangt.
25 soorten zitten er in de rivieren, inclusief de meest agressieve
van allemaal: de rode pirahna. Martine vangt er zo drie, ik en
de twee Italiaanse meisjes niemendalle. De gids vertelt
dat deze vissen zo sterk zijn dat ze een uur lang kunnen leven
en bijten buiten het water. Ze zijn enkel dood - en dat wisten
we al van de Pantanal pirahnas - als je met een mes een gat boort
door de schedel en in hun hersenen kotert.
Het is ondertussen avond geworden en het gevecht met de moskietos
begint. En deze maal tegen de malariamug met massa's deet-muggemelk
en een (te klein) muskietennet.
Dag 10 -----AMAZONIËWOUD
- dag 2
S'avonds,
de ganse nacht door en s'morgens zijn de oerwoudgeluiden toonaangevend.
Dit houdt ons uit de slaap evenals de muggenstrijd en de zeer
muffe kamer. De matras en de lakens ruiken naar de alom aanwezige
vochtigheid.
Deze
morgen staat een jungletocht gepland. We trekken drie uur
door een hoger gelegen deel van het oerwoud. Ik mag zeggen dat
de tocht memorabel is. Het oerwoud hier is toch andere koek dan
in de Pantanal. Je ziet en voelt dat dit hier t'echte is.
Het pad is sompig en twee gidsen vergezellen ons: één
kapt de baan vrij met zijn machete, de andere geeft uitleg. Halverwege
verlaten die mannen het pad en kappen ze zelf hun pad. We vorderen
traag want er is heel wat kapwerk te doen. Ik kan van deze tocht
terug een klein pocketboekje schrijven van alles wat we zien en
horen. Ik krijg een soort 'waaw, ik loop in het Amazonië
woud'-gevoel:
- Als
ik de gids mag geloven, zijn er zoveel geneeskrachtige
kruiden, planten en bomen dat het oerwoud eigenlijk een apotheek
is.
-
Zaden worden door vogels gelost in de kruinen van bomen. Het
zaad kiemt en groeit en de wortels raken uiteindelijk de grond.
De alsdus ontstane boom groeit rond de stam van de initiele
boom, versmacht hem, doodt hem en blijft alleen over.
Het exemplaar dat we zien heeft de initiele boom al voor driekwart
omgroeid.
-
We zien een tarantulaspin, een kanjer van een hand groot.
Zo iets om s'nachts over te dromen. De spin's favoriete voedsel
zijn gifslangen.
De vlinders zijn helblauw en een halve hand groot.
-
Over alle dieren en bomen in het woud kan de gids een verhaal
vertellen: wat ze eten, hoe ze overleven, enzovoort. Het is
een wrede en mysterieuze wereld. We zien veel parasietbomen
en -planten en uiteraard de lianen die hun bomen ook verstikken.
-
70% van de dieren in het oerwoud leven en jagen s'nachts. Daarom
is het veiligst om overdag in het woud te stappen; maar dan
zie je ook het minst dieren want de jaguars, de slangen slapen
dan.
-
Plots springen de twee gidsen een halve meter achteruit van
t'verschieten. De macheteman dacht op een gifslang getrapt
te hebben
blijkt dat het een stuk hout is. Zelfs doorwinterde
kerels schrikken nog van die dingen of interpreteren verkeerd.
-
We zien reuzemieren met vlekken op de rug waarvan een
beet je twee dagen met koorts in bed doet belanden en uw voorraad
pijnstillers opsoupeert.
Sinds
onze aankomst gisteren heeft het niet meer geregend. De vochtige
hitte en de spanning eigen aan zo'n tocht, maken ons afgepeigerd
als we tegen de middag de lodge bereiken. Een lange siesta is
ons deel.
Van namiddag doen we een kanotocht door het ondergelopen
deel van het oerwoud. Een betoverend schouwspel is het om
met de boot en de peddels door het oerwoud te slenteren. We roeien
voorbij boomkruinen, zien de grote zwarte aap (Black Monkey) in
de toppen van de bomen en ook een kleinere soort die slingert
van de ene kruin naar de andere, à la tarzan. Maar
vooral de rust en het onwezenlijke van een ondergelopen oerwoud
is het meest indrukwekkend. Na twee uur keren we terug voor het
avondmaal. We praten na over alles en nog wat met de Italiaanse
meiden van 26 en 28 jr oud. We laten hen echter eerst een caipirinha
proeven, dat maakt de tongen wat losser.
Dag
11 -----AMAZONIËWOUD - dag 3
3
dagen Amazonië staan ook gelijk met 3 dagen vochtige hitte,
klampige en plakkende kleren, vochtige bedden en beddegoed
en de totale oorlog aan de muggen. Zeg Tjeefken, hoe staat het
met ons fonds 'totale wereldwijde vernietiging van alle vliegen
en muggen'?
Met onze twee gidsen, de ene is een Charles Bronson lookalike,
bezoeken we deze morgen per boot zo'n typisch gezin in een paalwoning
langs de rivier. We hanteren de Jambers benadering: Wie zijn ze?
Wat doen ze? Hoe overleven ze? Na een halfuurtje varen, trachten
we een antwoord te verzinnen.
AMAZONE
INDIANEN
De
titel van dit kadertje is misleidend. Waar wij zitten, vind
je geen inheemse indianen. Als je naar deze streken afzakt
en je verwacht blaaspijp schietende indianen achter iedere
dikke boom, blijf dan maar thuis.
De echte inheemse stammen leven veel dieper in het woud en
laten geen vreemden toe. Zij weigeren elke vorm van beschaving.
De volgende gradatie zijn de indianen die een reservaat hebben
toegewezen gekregen door de overheid. Zij leven op een min
of meer normale manier, kleden zich zoals ons, spreken soms
Portugees en weten wat beschaving is. Op bepaalde dagen van
het jaar herdenken ze nog hun oude rituelen en dragen dan
hun oude klederdracht. De volgende gradatie zijn de autochtonen
die langs de rivieren leven op paalwoningen, zoals
wij er nu eentje bezoeken.
Zulke gezinnen met gemiddeld 5 à 10 kinderen leven
van de visvangst en van de maniok. Na een volledige bewerkingscyclus
van de wortel van de maniokstruik, die ze eigenhandig uitvoeren,
is het eindproduct maniok die ze in allerlei vormen
eten: als granen, koekjes, deegproducten, brood. Dit aangevuld
met vis vormt de dagelijkse maaltijden. Als ze geld verdienen
is het met de verkoop van overschotten maniok, vis en oerwoudnoten.
We zien terug kinderen met kinderen en zo'n gezin telt meestal
3 generaties. Ze dragen kledij als ons en ik zie dat ze met
hun geld ook pampers kopen, turnsletskes, en een jonge
vader heeft zelfs mèchen in zijn haar. Voor
de rest is het basic comfort. Af en toe reizen ze met hun
bootjes naar de markt of - als er een zwaar ziek gezinslid
is - naar het hospitaal in Manaus.
We
nemen afscheid van de Italiaanse meiden en kort na de middag is
het Amazonië avontuur uit want we worden terug naar Manaus
gebracht in omgekeerde volgorde van de heenreis: boot - wit VW
busje - speedboot. Een avontuurlijke en onvergetelijke 3-daagse
loopt ten einde.
In
Manaus regelen we nog een aantal dingen met het reisbureau, huren
een kamer voor een paar uren, want deze nacht om 1u30 stijgen
we op richting Rio. Een reus van een zwarte vent, die zichzelf
Mr Black noemt, voert ons naar de luchthaven.
Dag 12 -----RIO DE JANEIRO - dag
1
De
vlucht heeft een uur vertraging en daar komt een half uur bij
door een madam met haar schoothondje (een soort preudelekkerken)
die weigert haar beest uit het vliegtuig te halen. We landen rond
7u in Rio en nemen een taxi naar ons hotel in de wijk Ipanema,
waar we een beetje bekomen van de korte nacht die er eigenlijk
geen was.
Het weer is schitterend. Digitale borden duiden uur en temperatuur
aan: 28° en geen wolkje te bespeuren. We doen het vandaag
rustig aan en gaan zonnen op het strand en zwemmen
in de Atlantische Oceaan, begenadigd met lauw water en hoge golven.
Wat een schok met Amazonië. Van de lokalen op paalwoningen
naar Rio's witte stranden waarop gespierde, bruine torsos hand
in hand lopen met vrouwen in mini-bikini's, die niet meer zijn
dan tepeldekkerkes en reetvetertjes. Deze stukjes textiel
worden gedragen door vrouwen in alle maten en gewichten. Hier
bestaat geen gêne. Martine analyseert de stoere binken,
ik hun lieven. Een tweede schok is het ontbreken van muggen in
deze stad.
De
stad spreekt me direct aan. Rio heeft : stranden, wolkenkrabbers,
een meer, favelas (sloppenwijken) en twee heuvels van waarop
je een adembenemend zicht hebt op de stad. We slenteren over het
strand en ik laat me masseren door twee (!) Braziliaanse schonen.
Martine blijft ijzig kalm.
S'avonds ontmoeten we Soraya. Deze Braziliaanse zakenvrouw
van Libanese ouders en wonend in Rio is binnenhuisarchitecte en
heeft Martine ontmoet tijdens haar verblijf in het hotel in Campinas,
nog voor we op vakantie vertrokken. Die twee vonden elkaar geweldig
en het contact is gebleven. Met Soraya, een ADHD-geval die vrijuit
Ipanema beach
spreekt
en lacht, gaan we eerst een kokossap drinken op Mirante
do Leblon, een uitzichtpunt over de Ipanema baai. Daarna eten
we in Rio's Hard Rock Café. De HRC hier is een enorm groot
restaurant met twee reuzegitaren buiten, een Harley in de kleerwinkel
en een Cadillac boven de restauranttoog.
Rio
De Janeiro
Zoals destijds wel meer gebeurde is de naam van deze stad
ontstaan uit een vergissing. Het was in de beginjaren 1500,
in de maand Januari (Janeiro) toen Portugese ontdekkingsreizigers
de baai van Rio binnenvoeren tussen de tientallen kleine eilandjes.
Ze dachten dat dit de monding was van een grote rivier (Rio).
Zo ontstond dus de naam van de stad, door een vergissing van
de Portugese ontdekkingsreiziger, de kilo.
Dag 13 -----RIO DE JANEIRO - dag
2
Voor
vandaag hebben we een bustour besteld die volledig Rio aandoet.
We rijden s'morgens eerst naar de suikerrietberg (Pao de Açucar)
396 m hoog. Via twee kabelliften bereiken we de top en zien de
bewijzen op tafel waarom Rio de mooiste stad ter wereld is. Het
weer zit tegen zodat de zichten en de foto's beter kunnen. Maar
niet getreurd, dit is ongezien: je kijkt van voren Rio binnen.
Eerst de stranden, dan de hoogbouw, dan de favelas (krottenwijken)
tegen de heuvelwanden. Vliegtuigen scheren langs de berg tijdens
hun landing op de domestic airport van de stad. Vanaf hier zie
je heel duidelijk dat Rio een aaneenschakeling is van konische
molshopen tussen de 100 en 600 meter hoog, begroeid met regenwoud.
Ze monden uit in parelwitte stranden en tussen de heuvels zijn
wolkenkrabbers en gewone huizen gebouwd. Op de heuvelruggen hebben
de armen het regenwoud weggekapt en krotten gebouwd, de favelas.
Inmiddels wonen er zo'n 1,2 M mensen in de favelas en 14 M mensen
in Rio. Als je de andere kant opkijkt zie je de vele tientallen
eiland(jes) uit de Oceaan oprijzen, die nogmaals het unieke van
het decor van deze stad benadrukken.
We
dalen terug af in de bewoonde wereld en rijden kriskras door de
stad. De citytour begint met uiteraard veel bla bla van
de gids: en links dit gebouw en rechts dat gebouw, enz. Maar ik
onthou toch de volgende bezienswaardigheden:.JPG)
- De
Lapa aquaduct
-
De Kathedraal van Rio, gebouwd als een pyramide. Binnenin
staan de stoelen in een halve maan rond het altaar, net als
in het parlement. De klokketoren staat afgescheiden naast de
kathedraal.
-
Het Maracana voetbalstadium, s'werelds grootste met destijds
200.000 staanplaatsen, nu teruggebracht tot 140.000 zitplaatsen.
Hier wordt in 2014 de finale van de worldcup gespeeld.
-
De Samba Avenu waar elk jaar de Samba praalwagens en
-dansers langsrijden in s'werelds meest bekende carnavalstad.
Je moet een fortuin betalen om in de tribunes langs de avenu
te kunnen zitten: tot 2.300 euro per persoon.
Je kan in het klein museumpje langs de Avenu een samba-outfit
aantrekken en dat doet Martine. Ik heb daar helaas geen foto's
van ( J ).
In de late namiddag rijden we naar - voor mij - het hoogtepunt
van de dag: de Cristo Redentor of het machtige kruisbeeld-met-open-armen
dat Rio overschouwt. Het 38 m hoge standbeeld staat op een konische
heuvel van 710 m hoog (Corcovado) en is zowat vanuit elke hoek
van de stad te zien. Gelukkig is het weder uitgeklaard en wat
we zien qua vergezichten tart elke verbeelding. Iedereen kent
de beelden op TV van het kruisbeeld en de stadszichten en in gedachten
had ik altijd gehoopt daar ooit zelf eens te staan. Vandaag is
die dag er. Wat je ziet is adembenemend mooi en omvat zichten
op de volledige stad en errond. Enkel foto's of een film kunnen
iet of wat overbrengen wat we zien.
Dag 14----- RIO DE JANEIRO - dag
3
Deze
voormiddag bezoeken we de sloppenwijken of favelas (fa-vil-las)
met een gids. Toch een riskante onderneming als je de media en
de commentaren mag geloven. Dit wordt meteen door de gids de kop
in gedrukt. Favelas are safer then the city, zegt die man, want
de slechterikken gaan stelen in de stad. Daarom wordt er niet
in de favelas gestolen ook omdat de drugbarons zo weinig mogelijk
politie-interventies wensen op hun grondgebied.
De stad telt 800 favelas en er wonen 1,2 M mensen. In een
favela heerst een soort toegelaten onwettigheid. Mensen stelen
er electriciteit van het net, drijven handel maar betalen geen
belastingen en bouwen kris kras. Er zijn een aantal gradaties
in de favelas:
- daar waar drugbaronnen de wet dicteren of de hard core
favelas. Kom je daar naartoe als niet-inwoner en het is
niet om drugs te kopen, is de kans zeer groot dat je er niet
levend uit komt.
- daar waar drugbaronnen actief zijn, maar er zich ondertussen
een middenklasse genesteld heeft die geld verdient met eerlijke
handel; waar er scholen zijn en het leven min of meer normaal
is. Hier gebeuren af en toe afrekeningen en shootings.
- Drugsloze favelas, waar er banken, hospitalen, scholen zijn
en het relatief veilig is. Daar wonen zelfs rijken, die villa's
bouwen met zicht op Rio.
We
bezoeken de grootste favela van Rio, meestal vanuit de
wagen. Soms mogen we 5 minuten stappen in een handelsstraat. Overal
worden we aangekondigd om geen misverstanden te creeren en om
respect te tonen tov de bewoners. Het lijkt er allemaal normaal
aan toe te gaan; de huizen zijn krotten maar er zijn ook normale
huisjes. De straten zijn steil want de favelas zijn gebouwd op
de flanken van de heuvels en hebben daarom de prachtigste uitzichten
op Rio. Afval is een groot probleem want iedereen smijt het op
straat. Toch is er dagelijks een afvalruimdienst. Postbedeling
bestaat er niet. De openbare bussen rijden enkel op de voornaamste
assen, die ook geasfalteerd zijn.
Via sluipgangen en tunnels kan je de verschillende
krotten bereiken want alles is kris kras op en door elkaar gebouwd
als één grote domino. We bezoeken een opvang voor
kinderen.
Deze wereld wordt ironisch genoeg in stand gehouden door de inwoners
van Rio zelf. Want zij zijn de grootste afnemers van drugs: cocaine
en marihuana. Met elke euro die ze spenderen, financieren ze de
drugsmaffia en onderhouden zo de misdaad. De politie is aanwezig
maar intervenieert enkel bij doelgerichte arrestaties.
De gids maant ons aan om niet al te opvallend foto's te nemen.
Want hij geeft toe dat je niet kan voorspellen hoe men zal reageren.
Het is duidelijk dat we enkel het voorgeborgte gezien hebben.
De real stuff is te gevaarlijk. Dit is een stad in de stad; een
wereld die de onze niet is.
S'namiddags
bekomen we op de fiets en rijden langs de baai van Copacabana
en Ipanema, die allebei zo'n 4 km lang zijn en waar alle
soorten mensen zonnebaden, strandvolley spelen, bodybuilding doen,
eigenlijk alles wat op een strand gedaan wordt.
.JPG)
Copacabana
strand
Voor vanavond bezoeken we een samabashow in Plataforma.
T'es schoon met veel blote poepen.
Dag 15 -----RIO DE JANEIRO - dag
3,5
Het
einde is in zicht. Nu we Rio wat beter hebben leren kennen, is
het einde nabij. Het is een propere stad met ruige favelas. De
zichten van bovenaf zijn onbeschrijfelijk mooi mede veroorzaakt
door de aanwezigheid van de Oceaan en van een decor van konische
heuvels waartussen de stad zich slingert als een slang. De criminaliteit
zal hier wel hoog liggen, maar gelukkig hebben we niets ondervonden.
We slapen uit en bezoeken deze morgen de Botanische Tuinen
van Rio. We zijn een beetje ontgoocheld door het gebrek aan bloeiende
bloemen en struiken. Maar ja, het is hier herfst hé. Daarna
gaan we nog een laatste maal naar Ipanema strand, bruinen
wat en kopen prullaria aan strandventers. Cristo Redentor kijkt
nog altiijd naar ons met open armen.
Om 14u brengt een rocker-taxichauffeur ons naar de lokale luchthaven.
Een cd van Pink Floyd met klassiekers als Confortably Numb en
Money verzachten de pijn van het afscheid aan Rio.
.JPG)
Ipanema strand
FOTOREEKS
ONDERWATER
FOTOREEKS
________________________________________
|