ARGENTINIË: Maart 2006

Martine, Lieven, Martin, Tienne

Deze keer trek ik op tournee met vrouwe Martine (La Martina) en de vrienden Lieven (Tjeefken) en Johan (Tienne of Vrees), allebei verstokte vrijgezellen. Voor Lieven en Johan is het hun vuurdoop: ze vertrekken voor de eerste maal op dergelijke reis.
Weken op voorhand begon de vraag over welke sportzak of welke rugzak, welke trekkingschoenen, welke trekkingbroek. Tot we in AS Adventure ons goesting vonden. Daarna geven Martine en ik tips in zo weinig mogelijk bagage meedoen.
De pre-reisperiode is voor mij altijd een aangename periode. Ik zoek vooraf altijd een aantal dingen op, leg het rittenschema vast en boek soms motels/hostels op drukke plaatsen. Weken zoek ik op Internet, lees ik reisbrochures van gespecialiseerde reisburo's en pluis ik de Lonely Planet uit. Daaruit distilleer ik dan mijn reis met de te bezoeken plaatsen. De vakantie duurt meestal een 3-tal weken. In feite maken we een wereldreis … jaarlijks … in stukjes van drie weken. Ik laat niet veel aan het toeval over omdat je niet al te veel tijd mag verliezen op 3 weken. Het zijn meestal reizen waar je vermoeider thuis komt dan je vertrokken bent. Maar het hoofd is leeg, en je kan er terug een tijdje tegenaan
volle lijn is autorit langs Ruta 40
stippellijn zijn binnenlandse vluchten

In het verslag hierna wordt de overnachtingskost incl ontbijt vermeld (per kamer/per nacht). We slapen per twee in aparte kamers. Als er ergens pesos vermeld worden, deel dan gemakkelijkshalve door drie om euros te verkrijgen (1€ = 3,5 pesos).

Dag 1 -----Donderdag 9 maart -----Landegem - Madrid

De feitelijke start van de reis is Deinze-stoasse waar we rond 16u de trein nemen die ons rechtstreeks afzet in de catacomben van de luchthaven. Treinen is altijd een beetje reizen, zeker voor onze twee companen Lieven en Tienne voor wie het al 20 jaar geleden is dat ze nog eens gespoord hebben. We komen ruimschoots op tijd toe in Zaventem alwaar we nog een pintje drinken in het panoramacafé. In de vooravond vliegen we dan naar Madrid en nemen daar om middernacht de rechtstreekse vlucht naar Buenos Aires.

Dag 2 -----Vrijdag 10 maart----- - Madrid - Buenos Aires - Bariloche
We slapen in Hosteria Ciervo Rojo (30 € per k/ per n)

We vliegen met een eivolle Airbus 340-600. Een leuke nieuwigheid voor de passagiers is de camera die vanop het topje van de staartvleugel van het toestel beelden doorzendt naar het TV-scherm binnenin de cabine en zo ziet iedereen vanuit zijn luie zetel het toestel taxiën naar de startbaan en opstijgen. Wreed wijs. Eén nacht-met-slaappil verder toont diezelfde camera ons hoe de piloot het toestel doet landen in Buenos Aires. We voelen ons als in een cockpitsimulator. En het is door het zien van de touchdown op het TV-scherm dat de passagiers spontaan in de handen klappen … en nogmaals 10 seconden later … als we uit de keuken een bak vol met glas op de grond horen donderen als gevolg van het afremmen van het toestel.
We landen s'morgens om 8u op de internationale luchthaven Ezeize van Buenos Aires, na een vlucht van 11h en 50'. We nemen de shuttle bus van Manuel Tienda Léon naar de andere luchthaven van B. Aires - Aeroparque - die enkel binnenlandse vluchten bedient. De bus van Manuel rijdt dwars door B. Aires en dan een eindje langs de oevers van een zeer brede Rio de la Plata (River Plate) die een diarree-bruine kleur vertoont. Niet van de vervuiling maar van sedimenten. Een uur en 40 min later om 11h s'morgens worden we netjes afgezet aan Aeroparque en er valt ons meteen op hoeveel politiemensen er aan de ingangsdeuren staan. We gaan binnen en zien nog meer veiligheidsmensen, filmmensen, camera's, media. Welke president of welke filmster moet er hier toekomen, denken we. Maar we dwalen, want dan begint een klein beetje de hel …

… de hel?

Al die media- en politieaandacht is er niet voor een VIP in aantocht maar omwille van een … staking. Uitgerekend vandaag is er staking van de piloten en het grondpersoneel van onze luchtvaartmaatschappij Aerolineas Argentinas. We vangen op dat het personeel staakt in verband met onbetaalde lonen. Gans de check-in zaal loopt (foto links) stampvol met zenuwachtige mensen die allemaal op hun vliegtuig willen naar de meest diverse binnenlandse bestemmingen. Ons gebrek aan Spaans wordt hier pijnlijk duidelijk want we begrijpen te weinig van wat er omgeroepen wordt.
Ik bel naar het AVIS-kantoor in Bariloche - onze eindbestemming vandaag - dat ze onze wagen misschien pas morgen kunnen leveren wegens de staking. "Si, senor", antwoordt die meneer, maar ik twijfel of hij mij echt verstaan heeft. Ik bel ook naar ons hostel in Bariloche met dezelfde boodschap en die zegt ook "si, senor". Een lichte vorm van stress slaat toe.
We posteren ons in de check-in rij. Plots is er een enorm applaus als vanuit een zijdeurtje alle grondpersoneel te voorschijn komt en achter de check-in balies plaatsneemt. Oef, zeggen we, maar na een uur staan we nog geen meter dichter. De check-ins werken traag en iedereen loopt op de toppen van zijn tenen. We worden afgesnauwd door medepassagiers als we een paar plaatsen willen zeuren. Help … we moeten iets doen!!
We trekken onze stoute schoenen aan. Tienne en ik lopen de rijen voorbij en gaan rechtstreeks naar de check-in desk. Ge kent da, zo'n beetje van krommen aas gebarend, de reisleider uithangend, van niets weten, een ontredderde indruk geven, als arme dutskes die geen Spaans kunnen. Maar het werkt! Want na een halfuurtje tactisch geduw en muilengetrek staan we voor de check-in en geeft het juffrouwken ons vier instapkaarten. Een stootje adrenaline komt in onze aderen tercht; we krijgen terug wat hoop. Ondertussen duwen Lieven en Martine van achter een paar rijen onze bagage tussen de mensen door. We ploffen de zakken op de rolband om te labelen. We zijn gered, denk ik …. maar vraag ik, wanneer vertrekt onze vlucht? "I don't know", zegt dat zelfde ieffrouwken. Hoe wilde zeggen, denk ik. We moeten naarboven zegt ze, "to the gates" en daar van de schermen aflezen wanneer de vlucht effectief zal vertrekken. Het is inmiddels 14h 30 als we naar boven vertrekken waar we op die 'departure'-schermkes onze vlucht van 12h50 ge-delayed zien tot 18h30.
Allé, na een aantal cola's, sandwichen en een stressbad, zitten we om 19h in de lucht richting Bariloche. Het ziet er godzijdank weer redelijk goed uit.

De AVIS-kerel heeft me blijkbaar toch verstaan en zonder moeite halen we onze huurwagen af waarmee we dwars door Patagonië gaan rijden om hem 5 dagen later terug af te leveren diep in het zuiden, in El Calafate. We zoeken en vinden ons hostel en kruipen redelijk gewillig in ons piere.

Dag 3 -----Zaterdag 11 maart -----Bariloche en omgeving
We slapen in Hosteria Ciervo Rojo (30 € per k/ per n)

Als twee gedisciplineerde teams komen we om 7h s'morgens tesamen aan het ontbijtbuffet. Driekwartiers later rijden we Bariloche uit voor een rit op de Ruta de los Siete Lagos (Route van de Zeven Meren). Dit is een loop van 350 km, waarvan de helft onverhard, dwars door de Andes. De route loopt door twee nationale parken: Lanin en Nahuel Huapi. We rijden de tocht in tegenwijzerzin.
De eerste helft rijden we naast een dampende Rio Limay en de damp blijkt een soort nevelsliert te zijn die de rivier mooi volgt. Een prachtig zicht vanaf de weg. We nemen linksaf de weg richting San Martin de los Andes. De onverharde weg is ruw en slingert zich stilaan steigend over de Cordoba pas (foto links). Hij wordt smaller en smaller met veel blinde bochten.
Zoals de naam van de route aangeeft, komen we 7 bergmeren tegen, elkaar opbiedend om ter blauwst. Eens rijden we op 'meerniveau' dan gaat het weer steil omhoog door de bossen. De onverharde weg wordt nog slechter van kwaliteit en we halen op bepaalde stukken geen 30 km/u. In de verte zien we de Andespieken. We kregen gisteren van het AVIS kantoor een 4 x 4 jeep omdat de door ons gereserveerde Toyota Corolla niet meer beschikbaar was. Een zeer gelukkig feit want dit beestje verdraagt toch iets beter de slechte wegen. We laten Lieven filmen, al rechtstaande, door het open dak. Naast de genoemde natuurelementen zien we ook enkele bepakte en bezakte fietsers. Rijden op zulke wegen met zulke steile stukken, waar we zelfs de auto in eerste versnelling moeten leggen, is niet evident.
La Agostura is het eindpunt van de route en we doen onze inkopen in supermercado Uno. Zo kunnen we picknicken langs de oevers van het Nahuel Huapi meer en wat zon opslaan op het strand. Wèl met onze fleecevest aan want de wind maakt de gevoelstemperatuur fris. Vanuit La Agostura rijden we terug naar Bariloche aan de oevers van hetzelde Nahuel H. meer, en door zijn steile straten onvermijdelijk beelden oproepend van San Francisco.
Het is nu late namiddag en we besluiten om het Circuito Chico te rijden, een panoramische loop van 60 km net buiten Bariloche. Het circuito laat ons op zijn hoogste punt het mooiste uitzicht (foto rechts) zien van de dag. We zien het Nahuel H. meer met zijn Victoria eiland, de cerro's (bergpieken) die uit het meer rijzen en de vooravondzon die het meer doet glinsteren. Beneden aan de voet zien we Llao Llao (ginds uitgesproken als Show Show), een trendy badplaats.
We maken ons op voor de lange rit van morgen en kruipen vroeg in ons bed. De jetlag zit nog in ons lijf.

Sprokkels:
- Achteraf blijkt dat de ontbijten in dit hostel de beste waren van heel de reis. Daar waar iedereen geroosterd brood met confituur en choco serveert, geven zij een ontbijtbuffet met redelijk veel keuze.
- Hoewel we op de 7-meren route hooguit een paar auto's tegenkomen, moet het toch wel lukken dat een onverlaat aan hoge snelheid plots uit één van die blinde bochten komt en me op de smalle weg rakelings voorbijzoeft en daarbij mijn linker zijspiegel kapot rijdt. De nieweird.

Dag 4 -----Zondag 12 maart -----Ruta 40 - Bariloche naar Perito Moreno
We slapen in Hotel Americano (12 € per k/ per n)

De dag begint even vroeg als gisteren met een geanimeerd gesprek aan de ontbijttafel over de kak. Maar al vlug gaan onze gesprekken over de rit van vandaag van 810 km over de legendarische Ruta 40 (uitspreken als 'roeta kwarenta'), dwars door Patagonië.
Stuk 1: Bariloche - El Bolson (122 km)
Dit deel van de weg slingert zich door brede valleien, langsheen steile cerro's (bergpieken), omhoog, omlaag, langs meren. We nemen wel een valse start door een lokale baan te nemen uit Bariloche richting El Bolson en zo op een zeer ruwe onverharde weg terecht te komen. Gelukkig komen we 5 km verder terug op de hoofdweg terecht.
Stuk 2: El Bolson - Esquel (170 km)
We verlaten de prachtige groene natuur-met-bergen-en-meren uit stuk 1 en komen meer en meer terecht in the typische Patagonië-landschap. Sommige stukken baan zijn kaarsrecht en zeer lang met houten electriciteitspalen langs de weg.
Stuk 3: Esquel - Gobernador Costa (170 km)
De Ruta 40 is nog altijd verhard maar we zien meer en meer het bord 'detoriades' verschijnen of vrij vertaald als: pas op veel putten in de weg. De R40 wordt een echt lappendeken van goede stukken afgewisseld met ruwe stukken asfalt vol met gaten. Op dit stuk is de overgang van groen en water naar dor en droog volledig voltrokken. Groen zie je enkel nog in oasen en langs de oevers van rivieren. We zien naast de grassteppes ook prachtige gekleurde bergketens.
Stuk 4: G. Costa - Rio Mayo - Perito Moreno (350 km)
We verlaten G. Costa en nemen de Ruta 20 in plaats van de onverharde Ruta 40. De R20 loopt evenwijdig met de R40 maar is wel verhard. Het landschap wordt desolater en het begint ook te regenen. Ergens middenin dit stuk worden we gedurende vele km's omgeleid omdat er wegenwerken aan de gang zijn. De omleiding is het meest ruwe stuk weg die we bereden hebben tot nu toe: we halen geen 30 km/u.
We rijden in de late namiddag Rio Mayo binnen, een kazernestad. Alle straten zijn onverhard en wat een triestige aanblik biedt dit plaatsje. We tanken nogmaals vol en moeten nu nog 135 km volmaken tot in Perito Moreno. En vanaf hier laat de Ruta 40 zijn ware gelaat zien: de slechte tarmac wordt geruild voor onverharde wegen (foto boven). Het worden spannende laatste 2 uren. De keien geselen onze carrosserie en ons chassis. Inmiddels zijn er helemaal geen bergen meer te bespeuren en is de grassteppe vlak tot aan de einder. Er is eigenlijk niets te zien maar toch zoveel mooie natuur te bewonderen, hoe raar dit ook mag klinken. De lucht is even ruw met wolken in alle grijsschakeringen vermengd met blauwe strepen lucht. We zien een vos, een gestrande vrachtwagen en enkele pick-ups die ons voorbijrijden als we een foto/film/plaspauze nemen langs de wegkant. Hun stofwolken verraden het traject van de ruta 40. We zijn dooreengerammeld als we na een rit van 11 uur, in de vooravond aankomen in Perito Moreno, een boerengat in de Patagonische grassteppe, en een hotel zoeken.
S'avonds krijgen we tekst en uitleg over onze trip van morgen naar Cueva de las Manos van een bejaarde Duitser die ook in ons hotel vertoeft. Ondertussen steekt een sterke wind op.

Sprokkels:
- Lieven krijgt af en toe t'zotte, een soort virale infectie die een zekere mate van simpelheid-in-t'hoofd teweegbrengt en van de man een komiek maakt. De oorzaak van dit fenomeen is ons alsnog onbekend.
- We zien grote vogels zitten op palen van de omheiningen die de steppe scheidt van de weg. Die vogels vliegen niet op als we passeren maar lijken te denken van: 'zijt g'hier bijna weg met al uw lawaai, stomme toerist'. We noemen ze paalkiekens.
- Af en toe zien we lifters opduiken langs de kant van de weg in dit niemandsland en mijlenver van de bewoonde wereld. We vragen ons af hoe ze daar terecht komen, wie ze zijn en waar ze naartoe gaan. Ik schrijf Jambers aan om dit uit te vissen.
- Sommige plaatsen staan met een bolletje aangeduid op de wegenkaart maar blijken in werkelijkheid niet meer te zijn dan de naam van een ranch ('Estancia' in het Spaans). En dan zie je de ranch en meer niet. We rijden soms een plaatsnaambord voorbij maar zien helemaal geen bewoning!?? Dan vermoeden we dat de bewoning dieper inlands ligt.

Dag 5 -----Maandag 13 maart -----Ruta 40 - Canyon Pinturas en Cueva de las Manos
Slapen in Estancia Los Toldos (75€ per k/n)

We rijden s'morgens vroeg Perito Moreno buiten in een stralende zon en worden tegengehouden door de politie. In een Spaanse waterval vragen ze allerlei dingen en we vangen de woorden 'documente' en 'passport' op. Maar alles is in orde.
De Ruta 40 is een heel stuk verhard als we verder rijden en maar heel recent aangelegd. De regering wil tegen 2007 het volledig traject van de ruta 40 geasfalteerd hebben en daarmee zijn ze nu al druk bezig. Na 20 km begint definitief het onverharde deel met een 'echte' ruta 40 die uw rug, de auto op de proef stelt. In tegenstelling tot gisteren rijden we terug door een heuvelzone met brede valleien. Achter iedere heuveltop gaat een nieuw zicht schuil en zien we een slingerende ruta 40 die een litteken trekt door het landschap. We zien ook dat de wegenwerken een volledig nieuw tracé uittekenen voor de ruta 40, het oude traject latend voor wat het is.
Na 60 km moeten we linksaf richting Estancia Los Toldos. En 7 km verder zien we onze slaapplaats voor vandaag, een Argentijnse ranch die kamers verhuurt aan toeristen. We laden onze bagage af en vertrekken van hieruit naar het doel van vandaag: De Cueva de las Manos gekoppeld aan de Pinturas Canyon. We rijden nu op een aardepiste, de laagste categorie van kwaliteit van wegen na 'verhard' en 'onverhard' (of 'ripio' in het Spaans). Het is niet meer dan een piste (foto links) die na 18 km zwoegen, eindigt aan de noordkant van de canyon. Hier begint onze namiddagtrek naar beneden (zeer steil) om dan via een voetgangersbrugje de Rio Pintura over te steken naar de zuidkant waar we terug omhoog trekken naar de fameuze Cueva de las Manos, een Unesco Werelderfgoed site. Het is een grot waar op de rotsen handafdrukken staan, daterend uit de voorhistorie zo'n 7.000 jaar voor Christus. Deze voorhistorische kunst is wel leuk maar de Rio Pinturas Canyon is veel mooier (foto onder). We dalen deze keer de zuidkant naar beneden tot aan de canyonvloer, steken de rivier blootvoets over met het koude water tot aan onze knieën (foto onder: Lieven en Martine) en genieten op een echte zandbank van de zon, de natuur, de canyonwanden. We vieren er ook mijn verjaardag. Langs hetzelfde pad waar we afgedaald zijn, klimmen we terug uit de canyon (zeer steil en lastig) tot boven op het plateau waar onze auto staat.
En nog kunnen we niet genoeg krijgen van het landschap want we besluiten om met onze 4x4 een andere piste te nemen vanuit de estancia die echter na een tijdje zo steil naar beneden duikelt in een andere canyon en zo ruw is, dat we stoppen en rechtsomkeer maken.
Het weer blijft zonnig met veel wind. De temperatuur schommelt steeds tussen de 10° en de 15°.

Sprokkels:
- Lieven slaat terug in t'zotte. Ook vindt hij de dienster in Los Toldos een goe jonk.
- Op één van de heuveltoppen langs de R40, waar we nog maar eens uitstappen om het landschap te bewonderen, passeren ons moto's. Ook zij stoppen en het blijkt een bont gezelschap van Nederlanders, Amerikanen, Taiwanezen die een georganiseerde mototrip maken dwars door Argentinië.
- Eén van die motorijders, een Nederlander, kent Gent, zegt hij. Hij heeft destijds in Gent zijn broer bezocht in … de Nieuwe Wandeling. Maar, voegt hij er rap aan toe, hij heeft maar 3 maanden gezeten. "Voor de rest alles goed met de familie?", vraag ik hem. Hij meesmuilt wat en stapt terug op zijn moto.
- Vandaag verjaar ik en mijn reisgenoten schrijven mijn verjaardag in het zand van de zandbank in de Pinturas Canyon opgefleurd door een krachtig 'happy birthday to you'

Dag 6 -----Dinsdag 14 maart----- Ruta 40 - Perito Moreno Nationaal Park
We slapen in Estancia La Oriental (60 € per k/ per n)

Estancias

Estancias zijn hoeven of ranches waar er naast de boerenactiviteit (veehouderij door Gaucho's) ook slaapplaatsen aangeboden worden aan toeristen. Zo'n beetje te vergelijken met hoevetoerisme of chambres d'hôte. De kamers zijn proper en ruim en het avondeten zeer verzorgd. Overdag is er geen electriciteit; die wordt pas s'avonds geleverd door eigen generatoren (nen groep). Telefoneren kan niet want er is geen telefoonlijn noch GSM-palen. Er wordt gecommuniceerd via de radio. Je mag niet vergeten dat die estancias afgelegen liggen, zeer afgelegen. De estancias liggen verspreid in gans Patagonië en staan zelfs op de wegenkaarten. Nochtans, als je een plaatsnaambord op de ruta 40 passeert met de naam van de estancia, dan zie je ze meestal niet. Ze liggen ergens achter/tussen heuvels weggestoken. Zo passeer je tefrente estancias zonder ooit iets te zien.

We nemen afscheid van de sympathieke équipe van Estancia Los Toldos en hernemen onze tocht op de ruta 40 voor een volgende stretch van 270 km onverhard. En de wegenwerken zijn nog niet tot hier geraakt; alles is nog in 'originele' staat. Vandaag is er veel afwisseling met heuvelpartijen, brede valleien en ook totaal vlakke stukken zover je kan kijken. De begroeiing is steeds dezelfde al twee dagen lang: kort, stekelig gras. Op de betere stukken (de fijne gravelstukken) halen we 80 km/u; op de ruwere stukken daalt onze gemiddelde snelheid drastisch.
We naderen Baja Caracoles. We passeren eerst het vliegveld … eh, eh, een strip van enkele honderden meters afgevlakte grond met twee roeste vaten aan het begin en twee enkele honderden meters verder aan het einde van de landingsstrip. Maar we zien noch vliegtuigen, noch gebouw. Twee km verder rijden we het dorpje binnen en tanken vol. Verder is er niets te beleven, zelfs geen sandwichken te koop. We rijden verder en de Ruta 40 wordt smaller en ruwer. We voelen ons in t'herte van Patagonië en zo gaat het nog 109 km verder in dit onbevolkt en eindeloos gebied tot aan de afslag naar het Perito Moreno Nationaal Park (foto links). We doen nog zo'n twee uur over 98 km tot aan Estancia La Oriental, temidden het park. Hier zijn ze duidelijk overgeschakeld van het middengebergte langs de ruta 40 naar de sneeuwbedekte pieken van de Andes met bergmeren in alle blauwe tinten. We zitten ook niet ver van de Chileense grens.
De verwelkoming in La Oriental is hartelijk door kranige oma (Gladys) en schoondochter. Het is inmiddels 14h en we moeten voortmaken want we hebben een klim gepland naar de top van de 1.434 m hoge Cerro Leon van waar je volgens Lonely Planet een 'dazzling panorama' hebt over het park. We hebben al voor minder gekwijld, dus wijle weg. Het wordt de meest bizarre klim die ik ooit maakte. Er is vooreerst geen pad te vinden, dus beginnen we maar te klimmen in t'wilde weg. We zoeken ons suf naar een pad maar vinden iets en niets. De klimtrek wordt een beetje doelloos. We belanden in een bosje op de flanken en geraken er maar niet uit. Uiteindelijk toch wel maar de top ligt nog een paar honderd meter hoger. Er is echter geen tijd meer, dus moeten we terug naar beneden voor den donker. Ondertussen hebben we de top niet nodig gehad om vanop de flanken halverwege de klim, een dazzling panorama te zien van de omliggende besneeuwde pieken en van het Belgrano bergmeer met zijn vele tinten blauw (foto rechts). We willen langs een andere weg terugkeren maar verslikken ons want de kliffen zijn te steil om naar beneden te gaan. Dus terug naar af en we keren ongeveer langs hetzelfde traject terug. Het begint dan ook nog te regenen.
We komen toe in La Oriental om 18h30 en Gladys zet onmiddellijk koffie en thee. Ze heeft al zelfs de gasvuurtjes aangestoken in onze slaapkamers! Een goe jonk. We eten terug heel lekker en spenderen onze avond voor het haardvuur terwijl de Patagonische wind buiten te keer gaat.

Dag 7 -----Woensdag 15 maart -----Ruta 40 - El Calafate 480 km
We slapen in Hostel America del Sur (50 € per k/ per n)

We kunnen pas om 8h30 ontbijten, vrij laat met zo'n lange rijdag voor ons. Om 9h rijden we weg van Gladys' team, maar eerst tanken we … uit jerrycans. Enkel klanten van La Oriental kunnen tanken en dat is nodig. Hadden we niet kunnen tanken in het park dan moesten we het simpelweg links laten liggen want de actieradius van onze Suzuki Grand Vitara 4x4 is korter dan de afstand tussen de benzinestop in Baja Caracoles en Tres Lagos.
Het stuk om uit het Perito Moreno Park te rijden is zeer slecht en dan prijzen we ons gelukkig dat we van Avis een 4x4-tje gekregen hebben in plaats van het Corolla-tje. Na 98 km pistewerk komen we aan het kruispunt met de Ruta 40 en start zo dag 3 van de ontdekkingstocht langsheen de Ruta 40. 234 km verder in Tres Lagos zal onze volgende benzinestop zijn. We kruisen vandaag onze eerste auto na 2 uur rijden en onze tweede nog een uur n'half later. Als we hier serieuze panne zouden krijgen …
Het eerste deel is een goed berijdbare (tot 80 km/u) ruta 40 maar wel vrij saai. De afwisseling van landschappen blijft even achterwege en het steppegras is nog korter tot mosachtig. Het volgende stuk R40 daarentegen wordt zeer smal en leidt ons terug door heuvels. Het is het ruwste stuk Ruta 40 die we tot nu toe berijden.




















We halen op dit-niet-meer-dan-een-keienslagsken maar gemiddeld 40 km/u, de naam RN (Ruta Nacional / Nationale Baan) onwaardig.
We komen aan te Tres Lagos. We tanken, eten en vervolgen onze weg. We zien terug grote wegenwerken. Grondwerken, verharden, sproeien, eerste laag asfalt, slijtlaag, … we zien het allemaal gebeuren terwijl wij al rammelend verder rijden. Maar op bepaalde stukken mogen we op het verharde deel: een verademing maar ook een gevoel van verloren authenticiteit. Ik prijs me gelukkig dat we nu nog de ruta 40 kunnen afrijden in zijn originele staat, ook al is het niet altijd evident.
We naderen El Calafate en we zien in de verte het Fitz Roy massief, welke we de volgende dagen zullen intrekken. Maar de Ruta 40-goden willen ons nog éénmaal goed doorreenrammelen op het laatste maar nijdigste strookje R40. En dan - na 1.550 km rijden op de Roeta Kwarenta - komen we aan te El Calafate, waar we de wagen terug inleveren. Adios R40!! En hiermee is een eerste deel van de reis afgesloten.
We overnachten in Hostel America del Sur, een rugzaktoeristen-hostel uitgebaat door een jonge, gezellige bende aangevoerd door de mooie Maria. Maria legt ons in geuren en kleuren uit hoe onze georganiseerde Fitz Roy trek ineenzit, geeft ons de bustickets naar El Chalten en herbevestigt onze vliegtuigtickets. Het is een goe jonk, vinden onze vrijgezellen. S'avonds eten we in Rick's Café, hetzelfde restaurant waar mijn broer en ik twee jaar geleden (zie reisverslag Chili-dag 8) een reuzesteak geëten hebben. We doen vanavond voor nie minder. Daarna gaat het richting Casablanca Café waar we drinken op het afgesloten deel 1 van de reis. Op de videoschermen volgen we de muziek van Robbie Williams en daarna U2 met hun Atomic Bomb-tour dvd!! We kruipen te laat in ons bed.

En hoe is het gesteld met het wild langs de Ruta 40?

Goed, dank u. Het is er overvloedig aanwezig, zowel langs de weg zelf als in de meer afgelegen delen van Patagonië waar de estancias gevestigd zijn. Je komt er guanacos (lamas), nandus (struisvogels), vossen, arenden, condors, pitchi (dwerggordeldier) tegen evenals kudden schapen en koeien. Enkele verhalen:
- Uitgerekend op de dag van mijn verjaardag wacht mij de verrassing van mijn leven als ik buiten op de Estancia Los Toldos (dag 5) plots grote belangstelling krijg van iets dat in volle vaart mijn richting komt gelopen. Een volwassen guanaco doet me in een secondenrush terug de estancia invliegen.
- Diezelfde avond eten we ons avondmaal in de estancia aan een tafeltje aan het venster. Buiten is het stekkedonker. We verschieten ons een ongeluk als plots in het schijnsel van de binnenverlichting de kop van een guanaco tegen de ruit tikt.
- We zien veel (schuchtere) nandus. Op een bepaald moment zien we een zotte of zatte of struisvogel-met-mogelijks-vogelgriep die de gekste toeren uithaalt door voor drie soortgenoten rondjes te zoeven, zich te laten vallen, schuin te lopen, te fladderen, bij zoverre dat we tranen lachen bij het aanschouwen van dit raar gedoe. Een paringsdans?
- We zien plots een vos over de baan lopen. We stoppen en zien links van ons een volwassen exemplaar en rechts een vossenjong. De volwassen vos is duidelijk nerveus dat wij tussen zijn jong en hem/haar geparkeerd staan. Hij beloert ons van tussen het gras (foto links).
- In het Perito Morena Park zien we een arend wegvliegen van de kant van de weg met een konijn tussen zijn poten, naar een rustiger plaats om zijn prooi te verorberen.
- En de koeien, die hebben die even dwaze, starende blik als bij ons: 'Ek iets aan van ui, misschien?'
- We zien bij toeval nabij Cueva de las Manos een dwerggordeldier, of Pitchi. Een raar wezen, zo groot als een schildpad en gehuld in een soort harnas. Het schijnt een echte lekkernij te zijn bij de Argentijnen. Wordt soms ook als huisdier gehouden.

guanacos (soort lama)

Dag 8 -----Donderdag 16 maart -----El Chalten
We slapen in Hostel Condor de los Andes (45 € per k/per n)

Om 8u s'morgens nemen we in El Calafate de bus naar El Chalten. De rit duurt 4,5u inclusief een sanitaire stop aan Estancia Leona. Daarna rijden we het fameuze Los Glaciares Nationaal Park binnen met onder andere het Fitz Roy massief. Alle bussen hebben een verplichte stop aan het Visitor Centre van onze eindbestemming in El Chalten, dus ook de onze. Daar melden de rangers ons dat de ingang van het park kosteloos is maar de toeristen/trekkers zich aan een aantal regels moeten houden: geen vuil achterlaten, geen vuur stoken en uw sanitaire behoeften doen minstens 30 m verwijderd van een rivier of meer. Want alle water uit het park is drinkbaar. We leren ook dat de Patagonische ijskap na Antarctica en Groenland het derde grootste zoetwaterreservoir ter wereld is.
El Chalten is het jongste dorp van Argentinië (gebouwd in 1985) en bevindt zich aan de voet van het Fitz Roy massief, aan het einde van een lange afslag van de Ruta 40. Er valt niet veel te beleven maar het decor is spectaculair. Vanuit El Chalten en reeds vanaf de weg ernaar toe, zien we de majestueuze cerro's of bergpieken, maar niet vandaag wegens teveel wolken. Monte Torre (3.102 m) en Monte Fitz Roy (3.404 m) lijken een hit te zijn bij de bergbeklimmers omwille van hun techniciteit (de kliffen zelf zijn 100 den meters loodrecht naar omhoog) en van de hoogste moeilijkheidsgraad. Dit wordt mede veroorzaakt door de moordende wind en het constant wijzigende weer.
We nemen deze namiddag vrijaf en bereiden ons voor op de trek van morgen: een georganiseerde tweedaagse trek met één tentovernachting. Het regent, de zon schijnt, het regent, de zon schijnt, de wolken trekken weg, ze schuiven weer aan. Van constant wijzigend weer gesproken. Wat zullen de volgende dagen brengen?

Dag 9 -----Vrijdag 17 maart -----Trek Fitz Roy
We slapen in een tent. De tweedaagse trek kost 110 € per persoon.

S'morgens worden we wakker en de wind buist. Wolken blijven plakken rond de top van de pieken. Om de tijd te verdrijven totdat onze gids ons rond de middag komt halen, kaarten we: hertebokken. Om half twaalf is het zover en een rijzige, zwartharige Argentijnse van 1.80m stelt zich voor als Lisi, onze gids voor de trektocht. De aandacht van het kaarten verschuift volledig naar haar richting en na een korte autorit, komen we aan het startpunt van de trek: Estancia El Pilar.
Het miezelt. Het eerste gedeelte van de trek volgt de Rio Blanco. De melkachtige kleur van het water verraadt zijn herkomst: gletsjerwater. We stappen door lengabos. Lenga is de enige boomsoort die het overleeft in Patagonië en groeit op de berghellingen tot aan de boomgrens van 1.200m. Hoe kouder, hoe lager de boomgrens. In Ushuaia waar we volgende week naartoe trekken, ligt de boomgrens op 800m. Vele bomen liggen omver of zijn dood. Neergebliksemd of afgebrand denken we. We dwalen. Een schimmel zorgt ervoor dat de bomen hol worden en dan door een Patagonische wind, geveld worden. Dit dunt het bos uit en laat nieuwe bomen een kans om te groeien. De omgevallen bomen rotten en voeden de bodem. Na 500 jaar is de boom volledig weggerot. Dat alles weet de sympatieke Lisi ons te vertellen, een goe jonk volgens Tjeefken, tijdens onze vier uur durende staptocht door de regen en langs lage grijze wolken die alle mooie zichten van dit park verbergen. Onderweg kunnen we enkel de Rio Blanco gletsjer zien (foto rechts).
We komen aan in het kamp gebouwd door de organisator van deze trek, nabij het prachtige Capri meer (foto links). Het is rond 18h en het is lachwekkend om vier verzopenen rond één klein gaskacheltje te zien kruipen in een soort reftertent waar we ook avondeten. In dit kamp logeert constant een kok die alle dagen de klanten van de organisatie opvangt tijdens hun trektochten. Vandaag zijn we alleen; er zijn geen andere groepen te bespeuren. We hangen al onze natte kleren te drogen, eten, maken grappen over het slechte weer en kruipen om 9u in onze tentjes in een soort verkleumde toestand. Alles voelt klampig aan en gelukkig krijgen we een linnen lakenzak om in onze vochtige slaapzak te kruipen. Onze broek en vest steken we mee in onze linnenzak zodat die morgen toch warm zullen aanvoelen bij het aantrekken. Het matje onder de slaapzak is veel te dun en buiten is het vredig regentje omgeslaan in stormachtige vlagen. Daardoor doe ik die nacht geen oog dicht. Het voorspelt allemaal niet veel goeds voor morgen.

Dag 10 -----Zaterdag 18 maart -----Trek Fitz Roy
We slapen in Hostel Condor de los Andes (45 € per k/per n)

Iedereen is gelijk een kriebe als we samen aan de ontbijttafel zitten in de reftertent. Ons weegeklaag wordt nog verergerd door de wind en de onophoudelijke regen. Vandaag trekken we verder naar het Torre massief, zichtbaar vanuit een volgende vallei op een halve dag trekken vanaf hier. Om 9u pompen we elkaar moed in en vertrekken onder leiding van Lisi. We hebben gekozen voor de kortste weg naar het einddoel (en niet langs een langer pad via twee meertjes), echt geen moeilijke beslissing met dit weer. Tegen de middag zien we de Torre gletsjer liggen met voorraan het gletsjermeer waarin tientallen afgekraakte ijsbergjes ronddobberen (foto rechts) . Het meer voedt een rivier die rap naar beneden dondert. Maar meer is er niet te zien want de wolken blijven ons treiteren en gunnen ons geen blik van het bergmassief. Ook de regen is dubbel zo hard als gisteren blijven neerkomen op ons zodat onze avontuurlijke trek ons het verkeerde soort avontuur geeft.
We lunchen terug in een kamp van de reisorganisatie en staan daar terug in een halve cirkel rond het enige gasvuurtje. Maar het kwaad is geschied. De nattigheid is nog onmogelijk uit onze kleren te krijgen tijdens de lunchpauze. Na de lunch vatten we de terugtocht aan naar El Chalten, nog 3 uur trekken door regen en wind. Het wordt een echte beproeving …

… de grapjes zijn al lang verdwenen. Het is iedereen voor zijn eigen; een beetje vechten om overeind te blijven tegen de natuurelementen. En onvermijdelijk dringt het regenwater door alles heen. Kent ge dat gevoel als uw onderbroek begint te trekken daar waar ge het niet graag hebt; of uw broekspijpen die ondanks de regenbroek daarboven plakken aan uw benen; of uw kousen in uw gore-tex trekschoenen die toch nat worden? Als we 5 min stoppen aan een uitzichtpunt die er geen meer is door de wolken, krijgen we het koud en willen we verder stappen. Lisi houdt er een stevig tempo op na en ik kan niet meer volgen. Het is ook mijn (ons) dagje niet: vermoeidheid, koude regen, wind doen ons afzien. Enkel Lisi's aanmoedigingen en het vooruitzicht op een warme douche in ons hostel in El Chalten, houden ons sterk. En op het moment dat we alle zogezegde gespecialiseerde (waterdichte) kledij de hel toewensen, ik het niet meer zie zitten en elke stap pijn doet, ondertussen de regen verdappert en het gevoel hier of in een zwemkom eigenlijk hetzelfde is, speuren we de eerste huizen van El Chalten. Om 16h stappen vier verwaterde fossielen hun kamer binnen waar we de twee eerste uren niet meer uitkomen. Bekomen, noemen ze dat.

We zijn gedeeltelijk bekomen als we vlug een pizza gaan eten in de buurt en om 21u in ons bed kruipen. Ondertussen hangt of ligt onze kamer vol mee onze natte kuile, hopend op een droogproces tegen morgenochtend.
Maar het meest frustrerende van alles is dat we noch het Fitz Roy, noch het Torres massief gezien hebben, zelfs geen glimp, niets, nada, niente. We hadden hier zo naar uitgekeken.

Dag 11 -----Zondag 19 maart -----El Chalten - El Calafate
We slapen in Hostel America del Sur (50 € per k/ per n)

Piep, piep piep piep, piep piep piep piep piep, gaat onze GSM-wekker. Het is 5u en tijd om onze bus te nemen terug naar El Calafate, 220 km verderop langs hoofdzakelijk onverharde wegen. De helft van onze natte kuile is nog nat, steken we in een plastiek zak en zullen we uitwassen in ons hostel in El Calafate. En moet ge nu wat weten: het regent niet.
4 uur later arriveren we in El Calafate. De hemel is strakblauw en de zon schijnt. Wat een luxe. We keren terug naar het Hostel America del Sur en we ontmoeten Seba, die samen met zijn broer eigenaar is van het hostel. Seba is de persoon met wie ik voor de reis veel e-mail verkeer gehad heb om e.e.a. georganiseerd te krijgen, waarronder ook de verregende trek in El Chalten. Maar genoeg geleuterd over die trek; natuurelementen hebben we nu eenmaal niet in de hand. "t'Is best" zegt Seba, anders konden ze ook daarover nog oorlog voeren.
We nemen de namiddag vrij om een wasken te plegen, geld af te halen, pisco sour te drinken
Zicht vanaf de stadsrand van El Calafate

(een typisch Chileense aperitiefdrank met o.a. rum), Quilmes te drinken (een typisch Argentijns bier), te internetten en ons transport te bestellen om morgen de mooiste gletsjer op deze aardkloot, de Moreno Gletsjer, te bezoeken.
S'avonds is het winkelen geblazen en gaan we eten in het sjieke Casimiro restaurant. Daarna lekken we een crèmken en zakken af naar ons stamcafé Casablanca waar we samen met een paar pinten drinken en genieten van de Live 8 DVD.

Dag 12----- Maandag 20 maart -----Moreno Gletsjer
We slapen in Hostel America del Sur (50 € per k/ per n)

We zien s'morgens een wolkenloze, strakblauwe hemel boven El Calafate. Wat een verschil met de vorige dagen en een morele opsteker. We zien de zon opgaan en eerst de besneeuwde Andespieken beschijnen om dan zijn licht te laten neerdalen op het grootste meer van Argentinië: Lago Argentino. We mogen dit allemaal meemaken vanaf onze ontbijttafel.
Vandaag bezoeken we een ander wereldwonder: de Perito Moreno Gletsjer, 80 km ten zuiden van El Calafate. De bus ernaartoe zit vol senioren opgepikt aan de hotels op zijn ronde door het stadje. De gidse entertaint de bus met uitleg over het landschap, het harde leven van de gaucho's, de graskwaliteit die hier pover is waardoor elk schaap 4 ha graasland nodig heeft. Vandaar dat de estancias hier honderden hectaren steppegrond nodig hebben om hun beesten te laten grazen. 'Een goe jonk', vindt Lieven. En dan rijden we het zuidelijk deel van het Los Glaciares NP binnen waarin de Moreno gletsjer ligt. Het is nog een half uurtje rijden en de gidse vertelt …

De Perito Moreno Gletsjer

…dat de gletsjer zijn naam dankt aan Argentinië's beroemdste historisch figuur, die belangrijke stukken land onderhandelend kon toevoegen aan Argentinië ten nadele van Chili. Hij geeft ook zijn naam aan het stadje waar we overnacht hebben (dag 4), aan het nationaal park (dag 6).
De gletsjer is recent en beweegt ongelooflijk rap vooruit: 2 m/dag in het midden en 0,5 m langs de zijkanten. Uiteraard smelt hij ook af, maar netto groeit hij aan. Dit maakt van hem een uitzondering op alle ander gletsjers, die allemaal geleidelijk aan afsmelten.
Maar het meest uitzonderlijke is dat de gletsjer terug wereldwijd in de media aandacht is, net als twee jaar geleden, omdat er opnieuw een doorbraak van het meer is waardoor afkalving van de voorste schotsen terug wereldnieuws is. De vorige doorbraak dateert van maart 2004, exact twee jaar geleden (en daarvoor van 1988), waar mijn broer en ik op dat moment de show van ons leven gezien hebben (zie reisverslag Chili dag 8 met filmfragment). En twee jaar later staan we hier opnieuw, zonder broer maar met vrouw en Lieven en Tienne … maar wel 5 dagen te laat. Want 5 dagen geleden is de doorbraak gebeurd!!??***$$$µµ. Dit is brute pech, maar niettemin genieten we van de omvang, de grootsheid, het gekraak, de kleinere ijsschotsen die in het water vallen, de trek door het lengabos die ons brengt tot dicht bij de noordzijde, van de boottocht tot dicht bij de 60 meter hoge ijsmuren-schotsen. Het blijft INDRUKWEKKEND. En het weer is stralend en we zien hoog in de bergen de Patagonische ijsvlakte van waaruit vele gletsjers 'ontspringen'.
Ter herinnering, een doorbraak komt er als de gletsjer aangroeit tot aan het land en daardoor het meer in twee verdeelt. De ene kant van het meer heeft een hoger niveau (tot 23 m) en drukt tegen de gletsjerwanden. Op zijn zwakste punt, daar waar de verbinding met het land is, en op het moment dat hij het meest afgesmolten is (herfst), breekt hij door en dat levert spektakel op van de bovenste plank. Zie ook kadertje uit het reisverslag Chili-dag 8.

 

S'avonds sluiten we de festiviteiten af met eerst een aperitief, dan een uitgebreid diner en gieten dan een paar chops in ons leize in ons stamcafé de 'Casablanca'. Het aperitief, twee rondjes Pisco Sour, doet ons reeds lichtelijk zweven. Temeer dat het weer nog altijd uitstekend is en windloos en we met onze kop in de zon kunnen genieten van Pink Floyd als achtergrondmuziek. Ik feliciteer de kelner/uitbater met zijn muziekkeuze. De mix van dit alles doet ons zowaar weemoedig worden en jeugdherinneringen worden opgehaald. Daarna gaan we terug die geweldige biefstukken eten met een fles Malbek-wijn. Manneken, manneken, manneken, t'leven kan toch mooi zijn.

Sprokkels:
- Het aperitief, twee rondjes Pisco Sour, doet ons enigsinds in hogere sferen belanden en gans onze jeugdtijd wordt opgehaald. Van opa Cyriel, tot blieken vangen in de gracht, tot den basket, tot de uitgang en de muziekconcerten.
- Lieven blijft regelmatig aanvallen krijgen van t'zotte: ijlen? Klimaat? Natuur? Viraal?
- Martine bestelt een kipschotel in t'restaurant en "vindt het zeer lekker, maar zou het een volgende keer niet meer bestellen …". Tjeefken vindt het eten maar niets maar "gaat het de volgende keer zeker opnieuw bestellen …"
- In café Casablanca drinken we terug wat pinten teveel zodat we samen met DVD's van Pink Floyd (The Wall) en U2 (Elevation Tour) in 'nog hogere sferen belanden' … we onze gebuur meehelpen zijn pizza opeten … DD verkopen (Dunnen Dèj). We mogen ons morgen toch uitslapen (zij mee).

Dag 13 -----Dinsdag 21 maart -----El Calafate - Ushuaia
We slapen in Hostel Los Cormoranes (30 € per k/ per n)

We nemen uitgebreid afscheid van Seba en zijn hostelbende, een goepje aanstekelijke jonge mensen.
Om 12h30 nemen we een binnenlandse vlucht naar Ushuaia, Vuurland. In het luchthaventje van El Calafate wachten we op het inschepen met in de achtergrond muziek van … Pink Floyd. Ik denk dat ze in El Calafate de groep herontdekt hebben.
Al vliegend verlaten we Patagonië, een must-do bestemming voor elke natuurliefhebber. Op 8.000 m hoogte ontspruit volgende (tweederangs)poëzie uit ons zuurstofarm brein:

PATAGONIË, DIE SCONE
Vol avontuur
Met die wind zo guur
Naar de meest ontoegankelijke gebieden
Die ons ongelooflijke uitzichten bieden
En uw lieve mensen/lieden
Uw onmetelijke gletsjerparken
Die ons naar adem doen snakken
Dreigende lucht met blauwe gaten
Waar we onze fantasie bij laten

Uw RUTA 40: Ruw, Uitdagend, Tergend, Apart

Besneeuwde Andespieken en het grote eindeloze niets
Met namen als Fitz Roy, Perito Moreno, Chalten
Verdwijnen wij in deze natuur tot niets
Uw wild in overvloed brengt ons in opperbest gemoed
Namen als guanacos, nandus, piccis en vossen
Die grazen voor die onmetelijke rotsen
De eenvoud van de estancias geven ons een bed voor de nacht
Die ons de rust terugbrengt na al die onvergetelijke pracht
Waar we snel en zeer tevreden
In slaap vallen, moe in lijf en leden.

We vliegen Vuurland binnen. De lucht is helder en we zien een plat landschap onder ons evenals de kuststrook langs de Atlantische Oceaan. Als ik aan Vuurland denk, komen beelden van koude, wind, ijs en sneeuw in mijn gedachten. Eigenlijk alles behalve vuur. Technisch gezien is Vuurland een eiland, gescheiden door de straat van Magellaan van het vasteland. Het is ook het zuidelijkste stukje land voor Antarctica.
We dalen naar Ushuaia (uitgesproken als 'Oesjoe-a-ie-a') en zijn benieuwd naar de omgeving omdat ons uit bepaalde bronnen ter ore is gekomen dat het stadje een beetje overroepen is en zijn 'einde-van-de-wereld-gevoel' in stand wil houden. Maar onze eerste indrukken zijn overweldigend. We landen in een soort kom omringd door sneeuwbedekte pieken die rechtstreeks uit het Beagle kanaal rijzen en waar we aan de oever Ushuaia zien liggen. Ik heb weinige plaatsen in zo'n magisch decor weten liggen. Het Beagle kanaal - die de Atlantische met de Grote Oceaan verbindt - scheidt Argentinië van Chili; wij landen uiteraard in het Argentijnse Ushuaia.
Het is 15u als we in ons hostel aankomen. De natuurlijke vriendelijkheid van de vrouw aan de receptiedesk overvalt ons. 'Een goe jonk', volgens Lieven, wat we volledig beamen. We vullen de dag met een tocht naar de Cerro Martial. Eerst per taxi naar de skilift, 7 km de berg op; dan de skilift tot onder de top en dan te voet naar de top of zo ongeveer. Van daar hebben we gewoon een fabuleus zicht op Ushuaia (foto links), het Beagle kanaal, de bergen en het Vuurland Nationaal Park. Het weer is helder met veel zon en het is windstil. Dit is a-typisch weer voor deze regio en geeft ons de kans volop te genieten van dit weergaloos zicht op dit stukje einde van de wereld. Ik denk dat de weergoden kompasse hebben met ons voor wat ze ons aangedaan hebben in El Chalten en ons nu gunstig willen stemmen.
We nemen de taxi terug naar beneden (taxi's zijn zeer goedkoop in Argentinië) en kruipen met zijn gevieren in een karretje à la Opel Corsa. "Like a sandwich", lacht de taxichauffeur, die een goedgemutste Boliviaan blijkt te zijn. Hij zet ons af in het centrum en we eten ons dik in een 'all you can eat for 25 pesos'-formule. We dissen herinneringen op uit het programma 'In de Gloria' en lachen tranen met het schitterende stuk waarin Tom Van Dijk de interviewer speelt van de, door een medische fout mismiesterde personen en, naarmate het interview vordert, de slappe lach krijgt.

Dag 14 -----Woensdag 22 maart -----Ushuaia
We slapen in Hostel Los Cormoranes (30 € per k/ per n)

Vandaag beleven we de dagtour van het reisbureau Canal Fun, besteld in de pre-reis periode vanuit Landegem. Om 9u pikken ze ons op aan het hostel met hun jeep en we maken kennis met Coco de kok, Juan de gids en zijn lief Nathalia. Juan heeft dreads en een baard en lijkt een weggelopen bandlid van Bob Marley's The Wailers. Zijn lief is schuchter en tracht zo goed mogelijk weg te steken dat ze een koppel zijn. Het weer is terug zacht en windvrij. "Is mogelijks maar geldig voor 20 min", zegt Juan. "Hier hebben weervoorspellers de moeilijkste job", voegt hij eraan toe.
We starten de dag met een jeeprit naar het nabijgelegen Vuurland Nationaal Park (Tierra del Fuego NP) waar we aan een binnenrivier in opblaasbare kajaks stappen: één voor vier; één voor twee personen. Vanop het water en in een gezapig tempo, genieten we van de ruige bergpieken, de begroeide hellingen van lenga bomen-met-herfstkleuren, maar vooral van de ontelbare watervogels, ganzen en eenden. Juan geeft ons een volledige les biologie en je voelt zijn verbondenheid met de natuur. De watertocht eindigt 2 uur later in Zuid-Amerika's mooiste baai: Lapataia Bay. Daar ook eindigt die andere legendarische route: de Pan-Americano Route die loopt van Noord-Alaska naar dit punt. Aan het einde van deze baan - hier uiteraard onverhard - staat een pijl terug naar het noorden gericht: Alaska 17.878 km.
Coco maakt onze lunch klaar temidden een lenga-bos en het tweede deel van de dag is een 7 km lange tocht langs de kusten/oevers van Lapataia Baai (foto's onder) en een stukje Beagle kanaal. "Het regent niet", stelt Tienne vast, doelend op onze uitgeregende tocht (dag 9+10) in El Chalten. Eens trekken we weg van de kust het bos in en zien dat eigenlijk 50% van de lenga-bomen omgevallen liggen. Ook hier zorgen de schimmels voor het bio-huishouden, hollen oude bomen uit en schenken nieuwe bomen leven. Telkens we uit het bos aan de kustlijn komen, staan we versteld van de pracht van de combinatie besneeuwde bergpieken - Lapataia baai. Coco pikt ons terug op aan het einde van de trek en voert ons terug naar ons hostel. We nemen afscheid van die natuurgekke bende.
S'avonds eten we in het hogergelegen sjieke Chez Manu (we loaten ons af en toe ne kier goan) vis en hebben door de enorme ruiten van het restaurant een geweldig zicht op duizenden oranje lichtjes van Ushuaia. Het Beagle kanaal en de omringende bergen vormen één grote, zwarte plek.

Lapataia Baai (2 x)

Sprokkels:
- Nadat Juan op de wandeltrek langs de kust zijn zoveelste les over de watervogels, ganzen en eenden geeft èn telkens 5 min de tijd neemt om alles met zijn verrekijker te bekijken en uitleg te geven, wordt het toch wat te veel voor ons. We fantaseren al over het evaluatieformulier waarop we gaan schrijven: 'We saw too many birds' of 'Konkelfoezing with his lief'. Op een bepaald moment laten we hem ter plaatse en wandelen zelf verder.
- De lunch wordt opgefleurd met aperitiefhapjes en flessen wijn. Alles draagt hier het label 'Fin del Mundo' (einde van de wereld), dus ook de wijnflessen. Ushuaia's marketing is volledig gebaseerd op haar ligging als meest zuidelijke stad van deze wereld. Maar uiteindelijk hebben ze toch een beetje gelijk want Kaap Hoorn ligt hier amper 150 km verderop en Chili's Puerto Williams ligt nog iets zuidelijker maar is moeilijk een stad te noemen, maar meer een legergarnizoen.
- We nemen de taxi terug naar ons hostel van bij Chez Manu als we bijna misselijk worden van de WC-eend geur die in de taxi hangt. Nog raarder is het feit dat de langharige grijsaard aan het stuur tipgeld weigert!!?? Ik heb nog nooit meegemaakt dat een taxichauffeur tipgeld weigert, wel al veel keer dat ze er u willen opleggen.

Dag 15 -----Donderdag 23 maart -----Ushuaia - Buenos Aires
We slapen in het Republica Hotel (gratis)

Om 10u stijgen we op uit Ushuaia richting Buenos Aires. Eén dag meer in dit oord ware ideaal geweest: nog een boottocht over het Beagle kanaal om kolonies pinguins en zeeleeuwen te bewonderen.
We vliegen Vuurland uit en maken een tussenlanding in Rio Gallegos. We stijgen terug op om rond 16u aan te komen in Buenos Aires. De wereld verandert een beetje want we komen uit het kille Ushuaia (5°) in het warme BA (25°); van een eenvoudig hostel naar een viersterren hotel.
Ook in BA zijn de taxi's goedkoop, dus nemen we er een naar de Recoleta wijk waar we het gelijknamige kerkhof bezoeken (foto links), bekend door de afkomst van zijn rijke en beroemde doden. Het kerkhof is als een 'dorp', met geplaveide banen, graftomben als huizen met zichtbaar de lijkkisten in de kelders, èn met de grafkelder van Evita Peron. Je kan hier uren in lopen. Dat doen we niet; we gaan daarentegen een pint drinken in het Hard Rock Café (HRC), een oersterke traditie. Deze keer koop ik geen T-shirt want twee jaar geleden heb ik er al een gekocht, toen op tramar met mijn broerken (zie reisverslag Chili: dag 20). We bestellen een rondje Pisco Sour …

… en dan wordt het HRC overrompeld door een groep bakvissen …

en tieners: Karaoke time. Op het podium in het café worden micro's geplaatst en de lokale youngsters beginnen aan een reeks nummers gaande van Argentijnse L. Lynn-achtige nummers tot rock. Ook Robbie Williams, Aerosmith worden gecoverd. Het jonge publiek gaat uit de bol en er wordt gegild dat het een lieve lust is. Bij zoverre dat ook wij beginnen mee te gillen. We bestellen een tweede rondje Pisco Sour en we gaan mee uit de bol. Of het verhaal van drie rijpe veertigers en een jonge vijftiger die zich laten meesleuren door gillende veertienjarigen. En geestig dat dat is!
Tijdens de karaoke-optredens blijven de gebruikelijke muziekvideo's (zonder geluid) verder de plasmaschermen teisteren in het café … wat me een diep ongelukkig moment oplevert in deze schitterende ogenblikken … als ik Led Zeppelin zie verschijnen op de schermen … maar niets kan horen. Uit de beelden maak ik op dat ze Kasjmir spelen. Dit is een zeer ongelukkig timingmoment. We zien tussendoor ook clips van 'Gloria' (The Doors) en ook van de Nederlandse(!) groep The Golden Earring met 'The Twilight Zone'.
En weten dat we deze morgen nog aan het einde van de wereld zaten …

Ons hotel ligt in t'herte van BA, aan de Obelisk (foto links) , op de 9e Juli Avenu, volgens de Argentijnen de breedste laan ter wereld. We snuiven er s'avonds laat de sfeer op. Maar zoals in alle wereldsteden zie je veel verkeer en mega lichtreclames van de grote merken: Coca Cola, Panasonic, Mercedez-Benz, Sony. Spijtig genoeg zie je er ook bedelende kinderen.

Sprokkels:
- We slapen in het Republica Hotel ons gratis aangeboden door Aerolineas Argentinas omdat ze hun vluchtschema wijzigden: ze lasten een tussenlanding in in Rio Gallegos. We hebben daardoor diezelfde dag geen aansluitende vlucht meer naar Iguazu. Ze betalen ook het avondeten, ontbijt en taxirit!
- Zoals gezegd hebben we een gratis avondmaal in het hotel. De ober is een zestiger met onderkoelde humor die vraagt of hij of wij de salade zullen prepareren met olijfolie en andere kruiden. Binnen fracties van seconden wijzen vier armen in zijn richting.
- The 9e Juli Avenu is genoemd naar de onafhankelijkheidsdatum van het land en telt 20 rijstroken met daartussen aangelegde groenstroken.

Dag 16 -----Vrijdag 24 maart -----Buenos Aires - Iguazu Nationaal Park
We slapen in Hostel Casa Blanca (15 € per k/ per n)

'Iguazu 7u50: Flight Delayed' lezen we op het scherm van de Aeroparque vlieghaven. De hel van dag 1 spookt door ons hoofd. Maar deze keer is de reden aanvaardbaar: mist op de eindbestemming. Een uur later stijgen we toch op richting s'werelds meest vermaarde en meest spectaculaire watervallen op het drielandenpunt Argentinië, Brazilië en Paraguay: de Iguazu watervallen.
We landen in een andere wereld: groen, regen, tropisch (vochtig) warm. We laten onze bagage achter in ons hostel Casa Blanca (Wit Huis) waar we kennis maken met terug een sympathieke eigenares: Carmen. "Een goe jonk", vindt Lieven.
We besluiten om de namiddag rond te maken met een bezoek aan de Braziliaanse kant van de watervallen. Die zijn meer panoramisch dan de Argentijnse kant en makkelijk in een uur of drie te bezichtigen. Eerst horen we en dan zien we een wereldwonder. Of althans een deel daarvan want de in totaal 275 watervallen zijn verspreid over een soort halve maan die 3 km breed is en storten zich gemiddeld 65 m dieper in het regenwoud. De zichten zijn gewoon briljant. Vanop een pad van 1,5 km lang zie je beneden de Iguazu rivier, de jungle en de meeste watervallen. Ik heb al veel watervallen gezien maar dit spektakel overtreft alles. Naar het einde van het pad toe komt de grote finale: een metalen doorsteek die ons extreem dicht bij de voet van de krachtigste waterval van het park brengt: Devil's Throat of Het Duivelsstrot (foto rechts) . Die duivel maakt iedereen mesnat. Want het neerduikende water vormt een fijn watergordijn dat u ook belet de bodem te zien. Langs drie kanten tegelijk (hij maakt net geen cirkel) stort het water zich met een oorverdovend lawaai in een kom. Het is betrekkelijk moeilijk om voor dit alles de juiste woorden neer te schrijven.
Na een kleine drie uur genieten komen we aan het einde van het Braziliaanse luik en dit is de start van een tropische regenbui die enkel in de tropen kan. Bakken water vallen uit de hemel en we worden gedurende een uur lang gegijzeld in het visitor centre. Pas dan kunnen we terugkeren naar de ingang van het park en terugrijden naar ons hostel.
Morgen gaan we de Argentijnse kant van de watervallen bezoeken en algemeen wordt aangenomen dat die nog spectaculairder zijn.

Sprokkels:
- S'morgens 'lezen' we in de krant, allé leiden we af uit de weinige woorden die we verstaan dat vanavond Deep Purple optreedt in BA in de zaal Lunapark. In Lonely Planet lees ik dan toevallig dat Maradona daar zijn trouwfeest gegeven heeft in 1989.
- Van Amerikaanse toeristen horen we dat er terroristensamenkomsten zijn in het drielandenpunt Argentinië, Brazilië en Paraguay omdat de grenscontroles te laks zijn. Daardoor zou het er ook krioelen van CIA agenten.
- Carmen, de eigenares van ons hostel, is zeer secuur in het invullen van de hotelkaarten. Waar we elders de gegevens eigenhandig moeten invullen, doet zij het zelf voor alle vier en zeer minutieus. Als ze aan het vakje ' beroep' komt, zeg ik serieus "drugdealer; you don't have a problem with that I hope". Ze schrikt en twijfelt een fractie van een seconde.
- Aan de grensovergang met Brazilië moeten we onze voeten vegen aan een mat gedrenkt in een anti-dollekoeieziekte-product en rijden de wagens door eenzelfde bad.

Dag 17 -----Zaterdag 25 maart -----Iguazu Nationaal Park
We slapen in Hostel Casa Blanca (15 € per k/ per n)

Dag 2 van de watervallen en we gaan ze attakeren langs drie zijden. Een toeristentreintje brengt ons van de ingang van het park naar de stations en vandaar staat gepijld:

1. Paseo Superior: dit pad toont u de toppen van de watervallen. Onder pad moet je ijzeren wandelpaden verstaan die je van de ene waterval naar de andere brengen, dwars door regenwoud. Het regenwoud is zo dicht begroeid dat je er geen meter ver kan inkijken.
2. Paseo Inferior: dit pad gaat naar beneden en brengt je verrassend dicht bij verschillende watervallen. Als de wind verkeerd zit doe je best uw regenmantel aan. We gaan verder tot op de bodem van het park en nemen de gratis overzet naar het San Martin eiland. Dit eiland bevindt zich te midden de zeer brede Iguazu rivier in t'herte van de dingens. We klimmen tot de top en tot zeer dichtbij de tweede krachtigste waterval van het park: de San Martin. Ik sta versteld hoe mijn naamgenoot de duizenden kubieke meters water naar beneden spuit en lawaai maakt waarbij Sepultura en Rage against the Machine samen, bij verbleken. We picknicken langs de kalme zijde van het eiland op een paar platte rotsen. In zo'n decor smaken uw te oude boterhammekes-met-kaas uit uw plastiekzaksken excellent.
3. Devil's Throat (Het Duivelsstrot): dit pad brengt je naar de bovenkant van de krachtigste val van het park. Gisteren hebben we aan zijn voet gestaan en nu staan we aan zijn top. Dit is een zicht die we nooit meer vergeten. Hoeveel tonnen water langs drie zijden in een soort bodemloos gat vallen is onbeschrijfelijk. Het fijn watergordijn is als rook die je van kilometersver ziet opstijgen.

Eigenlijk kan ik dit natuurspektakel moeilijk onder woorden brengen, ver van correct neer te schrijven. Probeer het volgende: stel je een waterval voor, de grootste die je al bezocht hebt. Doe maal 275, begin dan te dromen en gebruik de krachtigste superlatieven. Je zal ergens in de buurt komen.
In de jungle errond zien we weing wild alhoewel het er volop zit met onder ander jaguars. Maar alle beesten zijn ofwel mensenschuw of leven s'nachts. Ook is dit regenwoud te dicht begroeid. Maar we hebben geluk als we in de top van een boom drie toekans zien zitten. Zijn dat prachtige beesten met hun felle kleuren en enorme bek.

Bootje varen

We kopen een ticket voor de Nautical Experience, een ander woord voor zeer vlug doorweekt geraken. Op rubberen speedboten wordt je gevaren tot aan een paar watervallen. Dan begint de bootchauffeur ons te tinsen door netjes afstand van de waterval te nemen. Maar plots: vlam en hij duwt de boot tot net te dicht bij de waterval zodat de nevel veroorzaakt door het neerpletsende water u een douche geeft die u meteen mesnat maakt. En als er voor ons een bende Spaanse flapuits en partybeesten zitten, doet hij er nog een schepje bovenop natuurlijk. Maar het blijft een belevenis om de waterkracht van zo dicht te mogen bewonderen. Na 15 min is het afgelopen en mogen we ons langs de kant afdrogen en droge kleren aandoen. Gelukkig is het hier tropisch warm.

 

Het Duivelsstrot (2 x)

S'avonds rijden we opnieuw de grens over naar Brazilië voor een buffet met show. De feestzaal noemt Rafain (ra-fa-ien) en als we binnenkomen zien we een enorme zaal voor wel duizend man. Ze loopt rap vol met busladingen toeristen. Ik vrees voor een goedkoop Benidorm-spektakel maar zowel het eten als de show zijn verdienstelijk. In de finale zien we een Braziliaanse samba 'opgefleurd' door drie danseressen: Maria in haar bloot gat, Marcella met het mini-behaatje en Clo Clo met pluimen op haar hoofd (beter dan in haar ...). Voor de liefhebbers.

Clo clo, Maria, Marcella

Dag 18 -----Zondag 26 maart -----Puerto Iguazu - Buenos Aires
We slapen in het Milhouse hostel (27 € per k/ per n)

Deze voormiddag bezoeken we het punt waar de Iguazu rivier uitmondt in de Parana rivier, ook het drielandenpunt genaamd. Op de foto zie je vooraan Argentinië, rechts over de rivier Brazilië en links over de rivier Paraguay.

Deze namiddag om 15u20 vliegen we terug naar BA en rond 18u staan we in ons hostel. Het is een enorm jeugdhotel en net als twee jaar geleden is er een binnenpatio zonder dak waarrond in 4 verdiepingen de kamers zijn gebouwd. "Er zijn 150 slapers", verklapt ons de alweer vriendelijke medewerkster. Er is een berichtje voor mij van mijn collega's uit Argentinië die ik op voorhand verwittigd had van mijn bezoek aan hun land: om 19u ontmoeten we Hugo en Ricardo. Samen gaan we een fles wijn kraken in BA's meest gerenommeerde café-brasserie: Tortoni. Zoals twee jaar geleden lijken de garçons op hun café: zeer oud.
We eten s'avonds in het HRC maar ditmaal bespeuren we geen gillende of karakoke zingende pubers. Wel rockclips en een geüpdate menukaart. En onvermijdelijk speelt Led Zeppelin in één van de clips met hun nummer Rock n' Roll (van de DVD 'how the west was won').

Sprokkels:
- Het is zondagvoormiddag en we piscosouren (nieuw woord voor aperitieven).
- Vandaag staat de topmatch in Argentinië en hèt stadsderby op het programma: River Plate - Boca Juniors. We informeren naar tickets maar er zijn geen tickets meer beschikbaar enkel VIP-tours. Ze kosten 150 € per persoon … maar trop is teveel, ook al hadden we dit voetbalfeest eigenlijk niet willen missen. Het wordt 1-1.

Dag 19 -----Maandag 27 maart -----Buenos Aires
We slapen in het Milhouse hostel (27 € per k/ per n)

We stippelen een wandeltoer uit die een halve dag in beslag neemt. We zien de meeste bezienswaardigheden van t'stad met o.a. de breedste laan ter wereld (9e juli avenu), het Majo plein, de Obelisk en de verkeersvrije Florida straat waarin zich ook het grootste en sjieke winkelcentrum bevindt: de Gallleria Pacifico. En daarmee moet Buenos Aires binnenstad het stellen. Het valt wat tegen want het is druk druk overal waar je gaat, zowal qua hoeveelheid mensen als verkeer. Dan hebben onze Europese steden met Parijs op kop, toch heel wat meer te bieden!
Mijn 3-weken baard neemt te indrukwekkende vormen aan en ik begin zowaar te lijken op de leden van de Moslimse Broederschap. Dus baard er af mee tschis. Ondertussen bestellen we een fietstocht om morgenvoormiddag wat meer van BA te verkennen. We wandelen door naar de jachthaven, Puerto Madero, de laatste nieuwigheid van BA, met zijn vele terrasjes, lofts, en gerenoveerde havengebouwen (foto boven). Het is alsof elke (haven)stad nu zijn winkel-water buurt moet hebben. Eerder vonden we dit fenomeen al terug in San Francisco, Kaapstad en Sydney. Het heeft wel iets want de combinatie met water maakt het altijd wat gezelliger. De rest van de namiddag wordt opgevuld met pinten drinken, poolen en ambetant doen tegen elkaar.
Vanavond kijken we tango in Café Tortoni, een herhaling van twee jaar geleden (zie reisverslag Chili, dag 20). De show is deze keer gevarieerder en de tango's blijven sensueel en heftig.

Taxi's in Buenos Aires

De taxi nemen in BA is goedkoop maar tegelijkertijd het lot een beetje uitdagen, u met een zekere mate van doodsverachting in het verkeer laten storten. Drie kwart van alle voertuigen zijn bussen of taxi's, herkenbaar aan de zwarte carrosserie en het gele dak. En als je weet dat het zeer druk is in BA, weet je ook dat er duizenden, naar klanten zoekende, taxi's rijden. Je hoeft enkel efkes te zwaaien en er wordt gestopt.
Taxichauffeurs zijn gatenvullers. Dit wil zeggen dat ze nooit de rijstroken respecteren maar altijd de vrijgekomen gaten induiken en opvullen. Dus 5 taxi's naast elkaar op een 3-vaksbaan is gewoontjes. Toeteren, met de lichten knipperen en elkaar rakelings voorbijzoeven is een verplichte houding. Vooral beginnen claxonneren èn lichten trekken als je 10e in de rij staat en het licht op groen springt, is een soort sport. Fietsers en voetgangers zijn minderwaardig. Er zitten soms rare kwibussen tussen die taxichauffeurs:
- De taxichauffeur die ons naar het HRC brengt, wringt zich tussen de wagens, knippert met zijn lichten, claxonneert en rijdt alsof we hem het mes op de keel zetten. Ondertussen doet hij niets anders dan kruistekens maken alsof hij geluk moet afdwingen. Rare vent.
- Of die kerel die ons van de luchthaven naar ons hostel brengt en we te laat merken dat zijn meter kapot is. We hebben onderweg moeten onderhandelen in de wagen want hij vraagt het dubbele van het gangbare tarief. Dit belet hem niet om ondertussen een oordeel te vellen over het Belgisch voetbal, via de radio naar de derby Boca - River Plate te luisteren en hem in het verkeer te smijten.
- Of die andere die onze bagage niet in zijn koffer krijgt en het kofferdeksel met een koord vastbindt.
- We zitten ook ne keer in een taxi met een rustige chauffeur. Niet te geloven.

Dag 20 -----Dinsdag 28 maart -----Buenos Aires
We slapen in het Milhouse hostel (27 € per k/ per n)

Het is onze laatste dag voor afreis. We rijden een fietstocht onder begeleiding van een gids door verschillende wijken van BA. We vertrekken en komen aan op het San Martin plein en rijden achtereenvolgens door Puerto Madero, het Ecologisch reservaat, Boca en langs het Boca Junior stadium, San Telmo waar de eerste tango plaatsvond, Plaza de Maya met het roze presidentsgebouw en tenslotte terug San Martin. Het wordt een 4 uur durende weirdo tocht. Je moet guts hebben om in het autogekke BA een fietstocht te organiseren voor toeristen. Fietspaden bestaan niet, dus rijden we bijna constant op voetgangerspaden of improviseren we. Als je op de baan rijdt maak je je best groot en breed om op te vallen, steek je je duim omhoog als gebaar van waardering als je weer net niet omver gereden wordt. Nu weten we het zeker, Buenos Aires staat voor chaos. Na 4 uur fietsen, weliswaar met vele stops en uitleg door de gids, nemen we een kalme en vrije namiddag.

Linksboven: Plaza de Maya
Rechtsboven: Plaza San Martin
Linksonder: Skyline van BA vanuit het Ecologisch Reservaat
Rechtsonder: Voetbalstadium Boca Juniors

We beslissen om het op onze laatste avond in Argentinië breed te laten hangen. Op aangeven van LP gaan we naar het beste steakrestaurant van t'stad (Rio Alba) waar we met zijn allen terug het sappigste Argentijns biefstuk eten. Daarna zakken we af naar een aantal bars (Mundo Bizarro en Janio) in de uitgangsbuurt van Palermo. Dan verschijnt hamerlinksken, deelt vier tikken uit en mee ons loatste kroaze vlaggen we een taxi af die ons naar het hostel brengt.
Ons hostel bestaat trouwens voor 90% uit Engelsen en dat die mannen kunnen drinken en lawaai maken hebben we aan den lijve ondervonden. De bakken bier die we iedere morgen bij het ontbijt zien aanrukken om de frigo's op te vullen, doen me vermoeden dat de omzet aan drank groter is dan de omzet aan slaping.

Sprokkels:
- Wist je dat de tango begonnen is als een dans tussen twee mannen? De bedoeling was dansen om ter stoerst, dus een echte machodans. Later dansten prostituees mee.
- BA bestaat uit veel mooie en slanke vrouwen, allemaal vrij lang en met gitzwart haar. Ik verdenk er onze vrijgezellen van dat ze af en toe gedacht hebben om er eentje mee te nemen naar huis.
- We eten in de namiddag een crèmken op een terrasken als twee mannen achter de stoel van Lieven een gesprek lijken te voeren. Onopvallend hurkt de ene neer en trekt stilletjes Lieven's rugzak - die onder zijn stoel op de grond staat - naar hem toe. We klappen nietsvermoedend met elkaar verder maar dit is zonder Martine gerekend die plots als een springveer naar de rugzak grabbelt en hem terugtrekt. In de 5 seconden verwarring die erop volgt, verdwijnen de twee. Ons adrenalinepeil stijgt efkes tot een toppunt.

Dag 21 -----Woensdag 29 maart -----Buenos Aires - Madrid

Om halftien nemen we de taxi richting Ezeize Internationale luchthaven, die het hostel voor ons besteld heeft. Tienne heeft gisteren uitgerekend hoeveel we nog gaan verdoen, heeft op basis daarvan euro's gewisseld, en nu blijkt dat de rekening klopt. Onze weinige overblijvende pesos worden besteed aan wijn en chocola aankopen in de luchthaven.
We vliegen terug met een eivolle Airbus 340-600. En terug is de camera op het topje van de staartvleugel aanwezig om het toestel te zien taxiën naar de startbaan en te zien opstijgen.

Dag 22----- Donderdag 30 maart----- Madrid - Landegem

Het is 6u s'morgens als we landen in Madrid en dit na een moeilijke nacht-met-slaappil-die-niet-goed-werkte. Ons humeur zakt nog verder als we vernemen dat de vlucht naar Brussel 2 uur vertraging heeft. In Zaventem nemen we de trein naar Gent. En als we in Gent Luc zien afkomen met zijn 4x4 om ons op te halen, weten we dat het allemaal voorbij is. Op onzen buik: gien sanse.

En hoe stelden onze would-be avonturiers het?

Volgens hun klappen hebben ze ervan genoten. Ze zijn vooral sterk in het trekken (ik bedoel stappen), bier drinken, piscosouren, biefstuk eten, DD verkopen. Maar heel belangrijk in dit soort ondernemingen: het zijn natuurliefhebbers en kunnen water in de wijn doen.
Tienne is een gemakkelijke en volgzame mens en op de meeste voorstellen is zijn standaard antwoord: "ik kan er mij mee verzoenen".
Lieven heeft machtig veel goe jongs gezien en dikwijls t'zotte opgedaan. Hij heeft problemen met steden en dus zeker met het chaotische BA en valt rap in slaap op de achterbank van een auto of bus. En als Tjeefken over u een stelling poneert dan moogt ge nooit ontkennen want dat bewijst dan juist het tegengestelde, denkt hij.
Het zijn ook beleefde mensen want ze spreken me voortdurend aan met 'leider'. Beter ware geweest 'meneer de leider', maar ik heb het niet willen doordrukken.
En Martine, minzaam La Martina genoemd door ons, heeft ons verschillende keren op het rechte (Spaanse) pad gebracht. Haar thuis ingestudeerde Spaanse lessen kwamen ons goed van pas.