ZUIDEREILAND

Dag 10----Zondag 24 feb-- Wellington - Picton - Abel Tasman NP

S'morgens vroeg nemen we de ferry - De Interislander - naar Picton op het Zuidelijk eiland na eerst onze wagen te hebben gedropt in Wellington (we halen een nieuwe wagen op in Picton). We dwarsen de (letterlijk) schitterende Cook Street (foto rechts) en na 3 uur, varen we de Marlborough Sounds (Sound = Fjord) binnen.

Op het einde van de fjord ligt Picton, de aanleghaven van de ferry en de startplaats voor de exploratie van het Zuidelijk eiland (foto links).
Via de Queen Charlotte Drive rijden we naar Nelson en verder naar Marahau via Motueka, aan de ingang van het zeekustpark: Abel Tasman National Park. Maar eer we die 197 km afhaspelen via een kustweg langs de grillige fjorden van Marlborough ontdekken we er de schoonheid van. De uitkijkpunten zijn talloos, zo ook de schitterende vergezichten, de talloze baaien, de beboste oevers, de rust die ze uitstralen. En de kleur van het water: pastelkleuren zijn uitgevonden in N-Z. Een echte openbaring. In de late namiddag komen we aan te Marahau, een klein dorpje aan de ingang van het Abel Tasman NP en alle motels blijken volzet. Bij de Abel Tasman Stables stelt de eigenaar George ons een caravan voor om in te slapen als soort laatste redmiddel, want alles zit volboekt. We happen toe en betalen 50$. George, de vriendelijke eigenaar, regelt alles opdat we s'anderendaags een wandeling kunnen maken (Martine en ik) en zee-kayakken (Pol).

Pastelkleuren uitgevonden in Nieuw-Zeeland

Dag 11------- Maandag 25 feb----- Abel Tasman National Park
Het wordt een stralende dag. Pol verkiest het zeekayakken boven het wandelen en zal tot s'namiddags in gezelschap van een gids en andere toeristen, laveren langs de stranden en in verborgen baaien van het Abel Tasman NP en dit met een zeewaardige tweepersonenkayak. Het wordt een echte ontdekkingstocht en helemaal niet lastig in de armen. S'middags wordt er geëten op een verlaten strandje in één van de tientallen baaien. Bij wijze van grap keren ze in de late namiddag terug naar af al … zeilend. Inderdaad de 5 kayakken liggen naast elkaar en een tentzeil, door de gids meegebracht, wordt vooraan aan de tippen van de kano's vastgemaakt en achteraan vastgehouden door de kayakkers. Zo duwt de wind hen richting startplaats.

Martine en ik nemen s'morgens de watertaxi en laten ons droppen in Torrent Bay. Je kan eender welke baai kiezen waar de watertaxi u afzet om dan op eigen kracht terug te keren naar Marahau. Het volledige kustpad afgaan duurt 4 à 5 dagen. Torrent Bay is een dagwandeling verwijderd van Marahau. We lopen door dicht regenwoud, langs vele baaien, langs stranden en hebben de zee steeds binnen oog- of oorbereik. S'middags ons lunchpakket verorberen op een verlaten, idyllisch strandje is gewoon de max. Het wordt een lange tocht en zijn blij dat we in de vooravond samen met Pol, inmiddels terug van het kayakken, teveel pinten drinken op het terassje van het Park Café.

… en dan geraken we aan de klap met 3 Duitse vrouwen. Pol's duits wordt steeds vloeiender naarmate we meer pinten drinken. Maar plots werd ons gezelschap niet meer geapprecieerd toen Pol de volgende slagzin uit zijn onderbewustzijn tovert: drei mal bunsen fur eine kaffeebone…

Dag 12------- Dinsdag 26 feb -----Westkust
We verlaten vroeg het Abel Tasman NP die een plaatsje in ons hart veroverd heeft en rijden door het binnenland richting westkust. Vooraleer we de westkust bereiken rijden we lang naast en over de Buller rivier. Onderweg bezoeken we nabij Murchison de langste loopbrug van N-Z over de Buller rivier, een lange loopbrug waar je toch efkes op je tanden moet bijten om helemaal naar de overkant te gaan, hangend en wiebelend boven de wilde Buller rivier. We rijden door en vooraleer we de westkust bereiken, genieten we verder van de wilde Buller rivier in een kader van mooie natuur en veel groen. Op een bepaald moment wordt de canyon zo smal dat de baan versmalt tot een éénvaksbaan en letterlijk uit de rotsen gehouwen is, met de Buller vlak naast de weg.

We bereiken de Wilde Westkust tegen de middag nabij Westport (foto rechts). Vanaf nu volgt de kustweg de grillige kustlijn en de vergezichten over de kustlijn, de zee en de stranden zijn gewoon prachtig. Het doet ons denken aan de kustlijn van Californie tussen San Francisco en Big Sur en aan de kustlijn tussen Kaap de Goede Hoop en Kaapstad in Zuid-Afrika. Nu eens rijden we op strandniveau om vervolgens de kustheuvels in te rijden en de zee, de rotsige stranden, de baaien en het ruwe landschap vanuit de hoogte te bewonderen.


We maken een speciale stop nabij Punakaiki voor het bezichtigen van de Pancake Rocks & Blowholes (foto links). Deze kalksteenrotsformaties zijn op een speciale manier geërodeerd door het zeewater, namelijk in pannekoeklagen en in holle ruimtes waar het wilde zeewater uit opspat alsof het geisers zijn. Vreemd en spectaculair tegelijk.
Na zo'n 200 km wilde westkust arriveren we laat in de namiddag in Hokitika. We eindigen de dag in schoonheid en in rust met een bezoek aan het brede strand op 50m van ons motel: Blacksand Motor Lodge (105 $). En daar krijgen we ook voor het eerst last van jeuk van die smerige zandvliegen die ons gebeten hebben langs de kust van het Abel Tasman park. Toen kwam Hamerlinkske ons een tik uitdelen en doken we vroeg tussen de beddelakens.

… en dan hadden we ons voordien al afgevraagd waarom Nieuw-Zeelanders zo zuinig zijn op hun wegeninfrastructuur. Bijna iedere brug over een rivier, èn k'zweiret ui, t'zijn d'er vele, is een éénvaksweg zodat je steeds moet vertragen en de voorrangsregels respecteren. Viervakssnelwegen zijn onbekend, behalve tien kilometer voor en na een grote stad (en er zijn maar drie grote steden). De asfaltbedekking is ruw en er zijn veel onverharde banen. Maar het strafste waren die éénvaksbruggen over rivieren waar niet alleen de auto's overreden maar ook … de treinen. Gelukkig was het meestal busy season en zagen we geen kat, verre van tegenliggers en treinen.

Dag 13------- Woensdag 27 feb----- Gletsjers
Aan de westkust en heel dicht bij de zee in het regenwoud (uniek in de wereld) liggen de Fox en de Franz-Josef Gletsjers. Dit is ons doel vandaag als we uit Hokitika vertrekken onder een bewolkte hemel. Je moet weten dat het enorm veel regent aan de Westkust van het Zuiderland: gemiddeld 5 meter per jaar!! De Alps (de Alpen) houden de wolken tegen en alle nattigheid is voor de westkust terwijl de oostkust van ditzelfde eiland het droogste deel van N-Z is. Raar maar waar. We kiezen de Fox gletsjer (foto) en komen eraan rond 10h. We ontbijten in café Neve. We planden een helicoptervlucht over de gletsjers, maar de wolken hangen te laag en er wordt niet gevlogen. We kiezen dan voor de Glacier Lookout wandeling van een goed uur door dicht regenwoud. Onderweg komen we een bordje tegen: "tot hier kwam de gletsjer in 1850". Elk jaar smelt een stuk weg en waarschijnlijk zal hij de volgende eeuw volledig gesmolten zijn. Op het einde van de wandeling is er een mooi uitzicht van de gletsjer die we te lijf gaan met onze verrekijkers: veel 'crevaces' (spleten) en vrij ruw. We zien gidsen met groepen toeristen op het ijs de gletsjer verkennen. Ondertussen wordt de jeuk van die muggenbeten onuitstaanbaar. We keren op onze stappen terug naar het dorpje.

… en dan neem ik bij de terugweg een voorsprong en verstop mij. Pol en Martine passeren me rakelings maar - als bij wonder - zien ze me niet, zo druk bezig met stappen. Zij in het gedacht dat ik voor hen uitliep maar ik liep achter hen. Blikken van ongeloof teisterden hun gezicht toen ik doodserieus verscheen op het einde van de wandeling kort nà hen.
------ Maar ge waart toch voor ons?, orakelden ze
------ Maar neen ge zijt volledig verkeerd, ik was na jullie, wist ge da niet?, zei ik
Ze geloofden me niet echt en vermoedden toch iets, maar ik hield vol te zeggen dat ik altijd na hen gewandeld had. Tot ze dit zullen gelezen hebben …

Kort na de middag rijden we naar de start van een wandeling naar Matheson Lake … "at the far end, those unforgettable postcardviews of mountains and their reflexions in the lake". Het wordt een wandeling door dicht regenwoud (ja weeral, na vulkanen en gletsjers worden we ook regenwoud specialisten). We stappen een uur door het woud tot we aan Matheson lake komen die bij mooi weer de weerspiegeling van de Alpen toont in zijn water (foto). Toch de moeite ondanks het wolkendek.

 

… en dan horen we bij het terugkeren door het regenwoud twee bekende vogels: de Knot met zijn typische geroep "polifinario, polifinario, polifinario, …". En dan horen we ook die tweede vogel: de Polifinario met zijn typische geluid "knot, knot, knot, …" (Toon Hermans).

We rijden in de late namiddag en in de gietende regen (de westkust werkt aan zijn regenstatistieken) richting Haast, het dorpje waar de kustweg de zeekust ruilt voor een draai richting binnenland. Tijdens de rit halen we Vlaamse klassiekers boven van Johan Stollz, Rocco Granata, Paul Severs, Will Tura, … In Haast logeren we in het Erewhon Motel voor 80$. De bazin van t'spel is zowat 75 jr en op zijn zachtst gezegd redelijk 'wonderlijk'. S'avonds drinken we in de enige bar van Haast een paar pitchers bier.

Dag 14------- Donderdag 28 feb----- Haast - Queenstown - Te Anau
We verlaten de dramatisch schone Westkust en t'regent dat t'giet. Absoluut normaal zoals hierboven al uitgelegd. We rijden het binnenland in via de Haast bergpas met mooie natuur en spontaan ontstane watervallen langs de steile rotswanden. Een paar uur later rijden we langs de Wanaka meren en stoppen even in het stadje om te ontbijten. We rijden door naar Queenstown, het meest hippe stadje van N-Z en omschreven als "one of the most scenic spots in the world" en tevens de meest avontuurlijke. De mogelijkheden zijn onbeperkt en de dikte van uw portemonnee tesamen met uw persoonlijke adrenalinewensen bepalen wat we hier gedurende enkele dagen kunnen meemaken te land, ter zee en in de lucht. We komen eraan kort na de middag maar beslissen om - gezien de regen - verder door te rijden naar Te Anau en s'anderendaags Milford Sound te gaan bezoeken. Daarna zien we wel. Na een rit van 440 km komen we aan te Te Anau. Ondertussen is het stralende zon (typisch) en beslissen om na een terrasje de Te Anau grotten te gaan bezoeken. Daarvoor moeten we een half uur varen op het lokale meer, het tweede grootste van N-Z, om met een gids en een trits toeristen, ondergrondse watervallen, snelstromende rivieren en een 'hemel' met gloeiwormen te bezoeken. Leuk. We gaan slapen in het sjieke Village Inn (125 $) en bereiden voor morgen een ander hoogtepunt voor.

Dag 15 -------Vrijdag 1 maart----- Milford Sound
Het wordt terug één van die overwelgende dagen. S'morgens vroeg om 6h30 (foto) vertrekken we voor de 119 km die Milford Sound ons scheidt van Te Anau. We willen absoluut voor de toeristenbussen zijn die 2 uur later in grote getale toekomen. We hebben geboekt op de eerste boot (van 9h) in deze meest bezochte fjord van N-Z.


Ø Maar vooraleer we Milford Sound bereiken, berijden we één van de mooiste wegen van N-Z ernaar toe. Je rijdt onmiddellijk Fiordland National Park binnen en het spektakel kan beginnen met eerst moerassen, dan bossen om uiteindelijk de rijden 'door' de zuidelijke uitlopers van de Alpen. De baan kronkelt zich tussen de bergen en is vrij smal. Tot we de ingang zien van de Homer tunnel, een ruw uitgehouwen tunnel door een berg zonder enige vorm van bekleding noch verlichting. De eerste seconden zie je niets (ooggewenning) om 1.200 meter verder uit te komen in de fenomenale Cleddau Canyon waar de weg steil daalt naar zeeniveau tot aan de ingang van Milford Sound. Amai.

Ø En zo staan we plots oog in oog met de mooiste aller fjorden: Milford Sound. We zien reeds vanaf de oever Mitre Peak, een vertikale rots van 1.695 m hoog, die de fjord domineert. Het weer is gewoonweg prachtig met een stralend blauwe hemel, maar wel koud. En als je weet dat hier - nog meer dan aan de westkust - 7 meter water valt per jaar dan begrijp je dat dit zonnig weer een uitschieter is. En we zullen het gehoord en gezien hebben want tientallen vliegtuigjes stijgen één voor één op met klanten die de fjord vanuit de lucht willen zien. Wij willen de fjord vanop het water zien en stappen om 9h op onze cruiseboot. We varen in feite de fjord uit, zien de bergpieken uit het water verrijzen, begroeid met regenwoud tot aan de oevers, zien watervallen en varen zelfs onder één door, bewonderen Mitre Peak (door Pol constant Pitre Meak genoemd) en als we de open zee bereiken keert de boot terug langs de overzijde. Een 1 ½ uur puur natuurgenot en een echte must.

Milford Sound


Ø Ondertussen zijn tientallen bussen met voornamelijk japanse toeristen toegekomen die de vertrekhal omtoveren tot een soort luchthaven check-in hal. We smijten er ons door, kruipen in onze auto en rijden terug door de Homer tunnel naar Te Anau. Vandaar rijden we verder naar Queenstown zo'n 200 km verderop. Maar in plaats van door regen en mist te rijden (zoals de dag ervoor), kunnen we genieten van het landschap met zijn rollende heuvels, tienduizenden schapen en het prachtige diepblauwe Wakatipu meer waaraan Queenstown ligt (foto links). En alhoewel het misschien ons 500ste meer is, bij wijze van spreken, hebben we de indruk dat elk meer zijn eigen blauwe kleurtint heeft.


Ø Queenstown bulkt van de adrenaline-activiteiten maar we willen eerst de straffe uitspraak testen: "one of the most scenic spots in the world". We nemen daarvoor de gondel naar Bob's peak, een heuvel die de stad overkijkt en moeten toegeven dat vanuit de lucht het stadje gelegen aan een diepblauw L-vormig meer, tussen de wit besneeuwde bergpieken van The Remarkables, deze straffe uitspraak helemaal eer aandoet (foto rechts). Vanop de piek zien we bunjy jumpers, een 'sport' uitgevonden in N-Z door Hackett.
Speelt de schoonheid van Queenstown ons parten? Eén ding is zeker, we overnachten in het sjiekste en ruimste appartement tot nu toe voor 149$, aan halve prijs dan nog wel (omdat het complex nog in opbouw is): The Glebe. S'avonds bezoeken we het enige Hard Rock café van N-Z, maar zijn teleurgesteld omdat ze geen witte T-shirts meer in voorraad hebben en omdat het eten op niets trekt. We zien er s'avonds zowaar onze tweede politiewagen van de reis tot nu toe.

… en dan springen we rond 1h s'nachts een halve meter hoog in ons bed van t'verschieten: het alarm gaat af. Een doordringend, scherp geluid die pas ophoudt na een minuut. De manager op zijn sloffen en zijn piellamp aan onze deur, maar we konden de oorzaak niet vinden. 'False alarm', zei hij, maar wij wel haast een hartaanval ….en Pol was niet eens wakker geworden van het alarm, maar wel van ik die de deur van zijn kamer openstak.

Dag 16------- Zaterdag 2 maart----- Queenstown + Glenorchy
We slapen ons uit en pas om 8h30 rijden we richting Arrowtown, een authentiek goudzoekersstadje op zo'n 12 km van Queenstown. Gewoon leuk, meer niet. In Arrowtown eten we een stevige brunch (steak + eggs) als voorbereiding op s'namiddags waar we veel van verwachten. We hebben namelijk een avontuurlijke namiddag besteld in Glenorchy, een stadje op 40 km van Queenstown: jetboaten stroomopwaarts op de Dart rivier (een gletsjerrivier die uitmondt in het meer van Queenstown), in een kader van ruige wildernis + een wandeling in het woud in een door de Unesco beschermd natuurgebied (werelderfgoed). Om 14 h komen we aan en worden gebriefd en uitgedost met een zwemvest. En dan de speedboot in en aan 80 km/uur door de bochten van de rivier, scherend langs rotsblokken en natuurlijk af en toe de 360° spin. Maar de N-Zdse klimaatcapriolen komen roet in het eten gooien: kort na vertrek verandert de miezerige regen in echte regen mèt mist en onze veelbelovende namiddag verzuipt. Toch doen we de tocht uit en enkel de aanstekelijke humor van onze speedbootchauffeurgids kan de teleurstelling enigsinds verzachten.
Rond 17h terug de wagen in richting Queenstown waar we onderweg drie giechelende dames helpen met het vervangen van hun platte band (van hun wagen …). We zouden nog vergeten te zeggen dat de tocht tussen Glenorchy en Queenstown, langs het meer, voor verrassende zichten zorgt. We betrappen er ons zelf op dat de gewoonte om mooie natuur te zien ook went… Door de regen lassen we ons bezoek aan het bungy jumpen af evenals de andere activiteiten (o.m. mijne skydive) temeer daar de weersvoorspellingen in de streek slecht zijn voor de komende dagen. In Queenstown hebben we ons dan maar afgereageerd op een indoor minigolf spel. Zoals de traditie het wil, krijgt Pol op zijn duze.

Dag 17------- Zondag 3 maart----- The Catlins
We besluiten naar Dunedin te rijden aan de oostkust via de meest zuidelijke weg van N-Z, nl. via de Catlins: een beschermd moerassig natuurgebied met zeekustregenwoud, kolonies zeehonden, vogels en ruwe kust. De rit is 469 km lang en we schatten 6 à 7 uren rijden wat 50% meer is dan in een ander land omdat in N-Z een recht stuk weg vinden even moeilijk is als roze olifanten in mijnen hof. We vatten de tocht aan; de temperatuur daalt en de bewolking wordt dikker. We strekken de benen in Invercargill, na Ushuaia in Argentinië, de meest zuidelijke stad van het zuidelijk halfrond. T'is zondag en t'is er stil. We rijden dan verder tot de meest zuidelijke streken van N-Z: The Catlins (foto). Ondertussen is de baan overgegaan op gravel (voor 50 km), wordt het zeer koud en is er een storm komen opsteken. Maar in de auto hebben we daar weinig last van. We slaan af richting Curio Bay, want het is eb en dan zien we de resten van fossiel woud (versteend woud). Maar met een wind die 100 km/u in uw gezicht blaast en gietende regen is het spektakel weinig fun. We zetten de tocht verder richting Dunedin, de derde stad van het zuidelijk eiland. Ondertussen zijn we zeker al 5 auto's tegengekomen, maar ja t'is busy season éh. Deze streek met zijn wind, regen, groen, rollende heuvels, wilde kusten doet denken aan Ierland en Schotland.
We bereiken Dunedin in de late namiddag, een universiteitsstad en meer nog, volgens Lonely Planet "a drinkers town". Het is ondertussen zonnig geworden; we zijn deze weerscapriolen ondertussen gewoon. En Dunedin is ook nog bekend voor een wereldrecord, genoteerd in het Guinness Book of Records: de steilste straat ter wereld, Baldwin Street (foto rechts). Wij daar naar toe, maar redelijk goed te doen… met de auto: gemiddeld 27%. Nog steiler dan Lombard Street in San Francisco.

… en dan eten we s'avonds in het meest gerenommeerde restaurant van t'stad , de "High Tide", met zicht op de haven en op de Otago Peninsula. We eten goed en amuseren ons met de serveerster, die maar in onze richting moet kijken en begrijpt dat elke hoofdknik van ons een pintjen betekent: nog altijd Speights voor mij en DB Draught voor Pol. Martine onthoudt zich. We tonen de eigenares van t'spel de vermelding van haar restaurant in LP; we vragen de serveerster mee uit te gaan vanavond, maar ze gaat niet in op ons verzoek. Dan maar alleen en voor de eerste keer van de vakantie uit geweest in t'center van t'stad. Gedronken, gezeverd en gepoold.

Dag 18------- Maandag 4 maart----- Dunedin
We slapen uit in het Farry's motel (115 $) en bezoeken waarvoor iedereen naar Dunedin komt: de Otago Peninsula, een landtong van enkele kms lang zee-in-waarts, waar zeer zeldzame pinguins leven. We bezoeken een kolonie van de geel-ogige pinguin (foto). Maar dat doe je niet met eventjes door het reservaat te wandelen. Er werden speciale loopgraven gegraven, overdekt met koepels en af en toe uitzichtpunten, net boven de grond, waar je door een spleet van 20 cm hoog kan kijken naar kleine, geelogige pinguins. Toch de moeite waard.
We rijden verder door langs de kustweg, rakelings langs het water, tot aan het uiterste zuidpuntje van de landtong op zoek naar een kolonie zeehonden maar in de plaats daarvan krijgen we de wreedheid van de natuur te zien: een zeeleeuw verslindt een zeehond, vooraan in de zee. Een spektakel die we met onze verrekijkers volgen en redelijk bloederig is … De kolonie albatrossen vinden we niet. We keren terug richting Dunedin en onderweg eten we en checken we onze ie meels.

… en dan vernemen we dat Tom en Sofie in Jeddah een zoon ter wereld gebracht hebben, den Omar , en ze sturen al enkele foto's door; DIKKE PROFICIAT. We vernemen van Kim dat onze lokale held Frank VDB epo en ander snoepgoed stockeert … voor zijn hond. Geen kat die dat gelooft natuurlijk.

De dag zit er bijna op maar niet vooraleer we die studentjes van Dunedin eens geleerd hebben wat uitgaan betekent …

… en dan belanden we in "Albert Arms" café waar we eerst eten (zeer lekker en goedkoop), dan de live Ierse groep horen spelen en ondertussen de inwendige dorst lessen. Een dorst die steeds maar terugkeert, zoals de jeuk van de zandvliegen, waar krabben niet helpt maar wel Speights, DB Draught en ook halve liters witbier van Emerson's (vraag het Pol). De spreuk van het restaurant is: Play hard, Work hard, Enjoy life. Vooral dat laatste trok onze aandacht. Tijdens de pauze van het orkest vroeg Pol en zong de band "Whisky in the jar". Ik had minder geluk toen ik Whole Lotta Love in Ierse stijl vroeg: ze hoorden het donderen in Keulen of moet ik zeggen in Auckland. We zijn thuisgeraakt, in redelijk gezegende toestand. Ambiance, nie pleun.

Dag 19------- Dinsdag 5 maart----- Mount Cook National Park
Gelukkig is de rit vandaag, na gisterenavond, niet al te lang: 272 km. We ruilen de natte Westkust en Catlins voor de droge Oostkust, inderdaad de droogste streek van N-Z. We rijden langs de kust tot in Oamaru waar we een blauwe pinguinkolonie proberen te bezoeken … maar die beestjes laten zich enkel s'avonds zien als ze terugkeren van de jacht in zee. We rijden verder landinwaarts richting Mount Cook NP, het park die de meeste en hoogste toppen van de Alpen verenigt. De hoogste berg van Oceanië, Mount Cook met (ocharme) 3.755 meter, maakt deel uit van het park. Onderweg zien we terug geweldige natuur met een contrast tussen droge weilanden met duizenden schapen en in de achtergrond de roestbruine uitlopers van de Alpen; stuwmeren en verderop de


Mount Cook ---------------------------------- Mount Cook Nationaal Park

eerste besneeuwde bergpieken. We kopen vers fruit langs de kant van de weg (geen kiwi's verkrijgbaar !?). Pol koopt gedroogd fruit in plastieken zakskes. We logeren te Twizel aan de ingang van het Mount Cook NP in de High Country Holiday Lodge (99 $).

S'namiddags bestellen we een helicoptervlucht vanuit Twizel. De hemel is staalblauw en het weer ideaal voor een heli-vlucht. Dit wordt een unieke ervaring met een vlucht over het Mount Cook NP, "rakelings" over bergkammen, ongeziene vergezichten en tot slot … een landing op een gletsjer (foto). Het had gesneeuwd de nacht ervoor en de verse sneeuw zorgt voor een maagdelijk wit tapijt. We mogen 10' uit de helicopter en efkes rondlopen, maar niet te ver want er zijn geen balustrades tegen t'uitglijden… Dit is puur genieten op 2.000 meter. Duur maar zeker de moeite.

Dag 20------- Woensdag 6 maart----- Mount Cook National Park
We rijden van Twizel recht naar de ingang van Mount Cook NP. Het weder is uitstekend en nog uitgesprokener dan gisteren beleven we onderweg hèt geografisch contrast tussen de droge en platte oostkant van het eiland met onmetelijke graasgebieden voor de schapen en de Alpen, de naam voor de de grootste verzameling van met eeuwige sneeuw bedekte 3000-ders.
In Mount Cook NP doen we de 4u durende wandeling naar Hooker Valley (foto). In feite volgen we een gletsjerrivier stroomopwaarts en via twee wiebelende hangbruggen bereiken we de Hooker gletsjer, een 'vuile' gletsjer: het ijs is bedekt met keien en stenen. We picknicken aan het gletsjermeertje en genieten van de adembenemende gezichten in het park. Maar Mount Cook, duidelijk de hoogste berg, trekt alle aandacht met zijn besneeuwde top, die net een verglaasde ijspin is. De zoninslag geeft de indruk dat je twissendeure zijne top kunt kijken. Rond 16h zijn we terug en via de check-in balie van het supersjieke The Hermitage (400 tot 800 $ per nacht), boeken we de iets bescheidener Mt Cook Chalets met op ons terras een even mooi uitzicht op Mt Cook en zijn collega-bergpieken. De zonsondergang kleurt het park in pastelkleuren.

… en dan verorberen we nogmaals een hamburgerke in de lokale bar waar ook een jukebox stond met o.a. 1 CD van Led Zeppelin. Ze hebben het geweten: gans de CD moest eraan geloven … Er stond ook een pool waarop ze aan t'poolen waren (moesten ze'r op voetballen, tzoe belachelijk zijn) . Toen het spel ten einde was, had ik al mijn geld gereed om tegen Pol te spelen tot de winnaar van het vorige spel daar een stokje voor stak. De lokale poolheld daagde me uit voor "King of the Table", ttz de winnaar speelt telkens verder totdat een uitdager wint. Ik verlies nipt, maar Pol wint: weg met lokale held. Ondertussen bood zich een toerist als uitdager aan. Pol verliest nipt maar ik win: weg met Engelse toerist. Landegem boven.

Dag 21------- Donderdag 7 maart----- Kaikoura
S'morgens vroeg hebben we onverwacht bezoek van een paar Kea's (foto): grote N-Zdse papegaaien, die vrij agressief zijn ten aanzien van mensen alsof ze eten eisen. We smijten hen een pruim en kunnen zo van hen afgeraken.
Het wordt onze langste rit (540 km) omdat we malgré in Kaikoura willen zijn om tussen de dolfijnen te zwemmen. We moeten daarvoor via Christchurch, de grootste stad van het Zuidelijk eiland, en rijden verder door naar Kaikoura. Eenmaal uit Mount Cook NP en voorbij Lake Tekapo wordt het een vervelende rit zonder echte hoogtepunten (we zijn verwend). Enkel de laatste 20 km langs de kustlijn zijn de moeite. Bij onze aankomst gaan we direct "dolfijnzwemmen" bestellen, maar alles is volgeboekt en we worden op de wachtlijst geplaatst. Om 17h moeten we terugkomen om te zien als we erbij kunnen. Ondertussen boeken we toch maar "walviskijken" voor de volgende ochtend en dat lukt nog net wel.
Stipt om 17h stappen we het boekingsbureau binnen voor "dolfijnzwemmen" en we zien dat er nog 20 … kandidaat wachtenden zijn, wiens ogen allemaal gericht zijn op de drie juffrouwen van het boekingsbureeltje. Wie bovenaan op de wachtlijst staat komt eerst in aanmerking. Ze roepen de gelukkigen af die morgen nog meekunnen. Ze stoppen toch wel tot net voor onze namen zeker: brute pech. We worden aangeraden om morgen om kwart voor 12 aanwezig te zijn, net voor het vertrek van de boot: de vriendelijke juffrouwen beweren dat er soms mensen op het laatste nippertje afzeggen of niet komen opdagen en dan hebben we nog een kans. Ja ja, nog één op duizend zeker, denken we. We zijn nog met zo'n 6 overblijvende sukkelaars en trekken ons schuddebollend terug. S'avonds eten we Crayfish, hèt lokale kreeftgerecht bij uitstek. We slapen in Sails Motel (85$).

… en onderweg hebben we na drie weken nog steeds geen kiwiplantages gezien. En zelfs in fruitwinkels blijken ze een rariteit te zijn. Ons vlaams boereverstand kan dit niet verklaren. Maar wat we wel veel tegenkomen zijn, waren overreden possums en ander ongedierte, mee huule hupen.

Dag 22------- Vrijdag 8 maart----- Kaikoura
Het zou een wonderlijke dag worden.
Eerste activiteit s'morgens: de boot op en op zoek naar walvissen voor het "walviskijken". Nog twee andere boten en een helicopter zoeken mee en staan voortdurend in radiocontact met elkaar. Je moet weten dat deze walvissen tussen 1 à 2 uur onder water blijven, zich ondertussen dik vreten en dan 10' minuten naar boven komen om te "ademen". Onder water duiken ze tot 2000 m diep! Ze vreten alles op, ook reuze octopussen van 20 m lang… smakelijk. Maar de 10' minuten dat ze boven komen, moeten wij ze zien, vandaar dat de bootgids ons meteen de realiteit vertelt: we zullen niet meer dan 2 à 5 stuks zien. Toch zijn de verwachtingen gespannen aan boord zeker tot plots volle gas gegeven wordt naar een plek in de zee en inderdaad op relatief korte afstand zien we een kanjer van een walvis. Na een minuutje boven water duikt hij plots de zee in en de fameuze walvisvin(staart) verdwijnt als laatste in het water (foto). Spannend. We zien nog drie flip-overs: duikende walvissen. De tijd is om en we varen terug langs een school ddd's (dol-dwaze dolfijnen). Hun kuren doen ons zowaar de walvissen vergeten: ze volgen de boot en zorgen voor een amusant spektakel. Ze demonstreren ons verschillende sprongen uit het water na elkaar: salto's, pirouetten, bogen. Sommige dolfijnen zwemmen op hun rug en klappen met de staart op het water. Hoe zotter hoe beter. Hopelijk lukt het dolfijnzwemmen voor ons want dit zijn prachtige en vooral plezierige dieren die blijkbaar niets liever willen dan spelen.

Om kwart voor 12 haasten we ons naar het boekingsbureel "dolfijnzwemmen". 6 paar ogen staren hoopvol naar dezelfde drie juffrouwen van gisteren. Twee van de wachtlijst mogen plots de kleedkamer in. Wij zijn de volgende op de lijst en de juffrouwen vertellen ons dat ze wachten op 2 mensen die blijkbaar niet afkomen … en ze komen niet … en dus mogen we mee! JOEPIE. Voor het koppel achter ons is het echt brute pech: ze druipen af. We kruipen rap in ons neopreenpak met snorkel en kunnen nog net een deel van de veiligheidsvideo meezien. Dan de bus op en de boot in en varen naar een school ddd's. We worden liefst vijfmaal gedropt in een school dolfijnen en telkens terug ingehaald in een speciaal daarvoor ontworpen catamaran. De dolfijnen drijven de spot met ons en bekijken ons met schieve ogen: wij zijn de attractie voor hen in plaats van omgekeerd. Een school telt ongeveer 100 beesten en ze zwemmen langs en onder u, zo dicht, maar ze zijn ons te rap af telkens we ze willen aanraken. Toch zorgen die beesten voor adrenaline en voor een aparte ervaring: een must voor elke bezoeker aan N-Z. In het terugvaren kunnen we voor de tweede keer genieten van hun turnkunsten in het water. Misschien zijn ze best te omschrijven als de 'liefste akrobaten'. Dit is de gedroomde afsluiter van onze vakantie.

Dag 23 (tweemaal)------- Zaterdag 9 maart----- Ons leven één dag langer geworden
We keren langs dezelfde weg terug naar Christchurch waar we inchecken naar Auckland. We drinken er onze laatste Speights en DB Draught en spelen er onze laatste pool: tegen alle tradities in, verlies ik tegen Pol. We lopen naar de wachtzaal aan de check-in naar Auckland.

… en dan komt Pol tot de constatatie dat hij nog veel plastieken zakskes met gedroogd fruit over heeft. Deze vaststelling komt op het moment dat er een gele golf japanners (of waren t'koreanen) de wachtzaal binnenstapten die zich in de stoelen naast en achter ons neerzetten… en Pol begon iedere gele knakker persoonlijk een gedroogd fruitvelletje te overhandigen tot algemene hilariteit van alle aanwezigen. Tranen met teuten gelachen.

In Auckland nemen we rond 17h de vlieger naar Los Angeles niet zonder langs strenge controles gepasseerd te zijn: 2 bandcontroles + 1-maal schoenen uit + 2 paspoortcontroles.
We komen na 12 uur vliegen toe in LA … om 10h zaterdagmorgen!! Alléé we mogen onze zaterdag herbeginnen en dat doen we. We huren meteen een auto en rijden naar Venice Beach om onze namiddag te spenderen, want onze vlieger naar London is pas s'avonds om 18h. We zien terug een verzameling weardo's op het met zon overgoten en meest hippe strand van Los Angeles. Gelijk drei grute genieten we van de laatste momenten van de vakantie: op een terrasje, onder de massagehanden van een Koreaan, slenterend langs den dijk.

Venice Beach, Los Angeles

Dag 24------- Zondag 10 maart----- Terug in t'land
We landen tegen ons goesting in London en vandaar naar Zaventem, waar we slechts vier van de vijf sportzakken van de bagageroller kunnen recupereren. Bij Aviapartners aangifte van de verloren vijfde zak gedaan, die ze pas 14 dagen later - volledig kapot - hebben teruggevonden. Gelukkig want al ons kadokes en soevenierkes zaten erin. En dan de trein naar Gent waar ons pa ons komt afhalen. Op onzen buik: gien sanse. Maar toch een vakantie gehad die zal blijven nazinderen. In totaal haspelden we zo'n 4.745 km af, waarvan 3.618 km op het Zuidereiland.

KATERN

Na de reis in Indonesië hebben we onze eerste katern gepubliceerd: de aanzet van een woordenboek met eigenzinnige en letterlijke vertalingen van Vlaamse gezegden naar het Engels ofwel gewoon zelf uitgevonden:

Indonesië: ------------------------------------------Nieuw-Zeeland:
It's for the following ---------------------------------Forward with the goat
You hear me coming ---------------------------------Hé, playbird
You are me d'er onen --------------------------------You foolisch rabbit
I belayed my money badly --------------------------- A hole in the shadow
It doesn't play a role -------------------------------- Nen hoakpuij
She is in the fleur of her life --------------------------Birden
Push a tooth by -------------------------------------It's busy season
Witheater -------------------------------------------It's a little
He has his knock ------------------------------------A tooth lower/higher
He is shooting carot ---------------------------------She's not in her hook
He gives d'er cookies op -----------------------------A waterchance
No scratching, no climbing ---------------------------You take the words right out of my mouth The sheep is the pussy off ---------------------------Hey mate

The sheep is the pussy off ??????

______________________________________________________________----------__REISVERHAAL NOORDER EILAND