REISVERSLAG NIEUW-ZEELAND: 15 feb 2002 - 10 maart 2002
(Martine, Martin en Pol)

Nieuw-Zeeland is genoemd naar de Nederlandse provincie Zeeland door de ontdekkingsreiziger Abel Tasman. Leuk detail is dat hij werd verjaagd door de boten van de Maori's nog voor hij voet op wal kon zetten. Na Tasman kwamen nog Franse en Engelse ontdekkingsreizigers, waarvan Captain Cook de bekendste is. Tot aan zijn onafhankelijkheid stond Nieuw-Zeeland onder Engelse voogdij. Dè troeven van Nieuw-Zeeland zijn verscheidenheid in natuur en de adrenaline-thrills. Het is een sub-tropisch klimaat op het noordereiland en een maritiem klimaat op het zuidereiland. Het is qua oppervlakte circa 9 keer België. Her land wordt gekenmerkt door zijn vulkanische oorsprong met nog tal van actieve vulkanen. N-Z telt talrijke rivieren en meren en ook niet minder dan 13 nationale parken, 19 nationale wouden en 5 maritieme parken (zeekustparken). Het is er een paradijs voor wandelaars. Eigenlijk is N-Z één groot natuurpark. Zoals de Aboriginals de originele inwoners zijn van Australie, zijn de Maori's de originele inwoners van Nieuw-Zeeland. Doch ze zijn in de minderheid: van de 3.8 Miljoen inwoners zijn er 15% Maori's. De rest zijn vooral Britten en Aziaten. Er "wonen" ook 3 miljoen kiwi's, 10 miljoen possums en 70 miljoen schapen. Hierna volgt het verslag: de prijzen zijn uitgedrukt in Nieuw Zeelandse Dollar (1 $ = 0.50 €). Verder dank aan Jacky en Kristel voor de hulp bij het uitstippelen van de ritten.

Het rode lijntje is onze reisroute. Gestart in Auckland, geëindigd in Christchurch.

NOORDER EILAND

Dag 1------- Vrijdag 15 feb
Na afscheid van ouders, zonen en dochters, nemen we de trein richting Zaventem en daar nemen we op de middag het vliegtuig naar Los Angeles, via London, met Quantas Airlines.

Dag 2 à 3--- Zondag 17 feb
Ons leven één dag ingekort We komen vrijdagnamiddag 15 feb toe te Los Angeles na 12 uren vliegen, nemen dan het vliegtuig naar Auckland, Nieuw-Zeeland, en komen daar toe … op zondagochtend 17 feb. We "verliezen" een dag omdat we de datumlijn overvliegen: onze zaterdag, foetsjie, verschwunden, weg, kwijt, onbestaand. Het was terug een vlucht van om en bij de 12 uren en zaten dus in totaal zo'n 24 uren in een vliegtuig. Als we zouden doorvliegen hebben we een probleem want dan keren we in feite al terug (de wereld is rond en Auckland de verste bestemming vanuit België). Maar we willen nog niet terugkeren dus stappen we uit en halen de huurwagen af. We
Wachten op luchthaven LA

reserveren al de Ferry naar het zuidelijk eiland voor volgende week. We bezoeken Auckland niet maar rijden door naar onze eerste bestemming: Waitoma. Onderweg stoppen we even te Ottorangha waar we het Kiwi House bezoeken. De Kiwi is een nachtvogel, met uitsterven bedreigd en is ook de bijnaam voor de Nieuw-Zeelanders. We zien er ook het unieke reptiel de Tuatara die wel 300 jaar oud kan worden. Ik denk dat het exemplaar die we gezien hebben 283 jaar is: het veroerde geen vin, mischien door de siatiek, en was volledig verrumpeld.
Tegen de middag komen we aan te Waitoma bekend voor zijn gloeiwormgrotten. Gloeiwormen stralen licht uit als ze honger hebben en vangen zo insecten. Met zijn duizenden hangen ze in de donkere ondergrondse grotten en zorgen voor een feëriek schouwspel. Ze zijn enkel en alleen in N-Zeeland te zien. S'namiddags doen we een korte wandeling, rusten uit en slapen in het B&B Waitoma Cave Guest House voor 70 $, waar we de enige gasten zijn…

... en dan zegt Peter, de eigenaar van het Guest House, ons met gestreken gezicht dat het busy season (hoogseizoen) is. De eerste kreet van onze reis krijgt vorm: t'is busy season, wat wij interpreteren als: er is geen volk te zien. Maar volk of geen volk, Pol eet zijn tweede reuzehamburger van de dag en de jetlag doet ons om 20h30 het bed induiken.

Dag 4------- Maandag 18 feb----- Waitoma Grotten
Ons eerste avontuur start hier: een ½ dag grottenexploratie in wat ze noemen de Lost World. Uit het aanbod kiezen we de Haggas Honking Holes-tocht, alias 'Indiana Jones goes caving'. Dit omhelst: 3 abseils (w.o. twee in watervallen en één van 60 meter diep; afdalen met koord in de grotten), ondergrondse rivieren doorwaden, door ondergrondse watervallen, rotsen beklimmen, door nauwe doorgangen kruipen, unieke rotsformaties en gloeiwormen bekijken. Dit onder professionele begeleiding in een dik neopreenpak met mijnwerkerslamp op het hoofd (zie foto). Na een technische introductie wordt het een onvergetelijke voormiddag, ideaal om de jetleg kwijt te spelen.
S'namiddags rijden we door naar Rotorua, de sulferstad genoemd, naar de stank die uit de geisers en modderpoelen komt. Op weg naar Rotorua, 171 km verder, ontdekken we enkele eigenschappen van N-Z: steeds kronkelende banen, weing of geen auto's (t'is busy season …), rollende groene heuvels, afwisselend landschap, schapen en runderen en buiten de steden moogt ge overal 100 km/uur rijden. Om op bepaalde trajecten 100 km/uur te halen heb je formule 1 kwaliteiten nodig om maar te zeggen dat je meer moeite moet doen om de toegelaten snelheid te halen dan omgekeerd. We overnachten in Tom's motel voor 82 $ na bezoek aan de Italiaan.

Dag 5------- Dinsdag 19 feb----- Rotorua
De sulferreuk kruipt ons motel binnen als we s'morgens ontbijten. Het wordt een drukke dag met tal van activiteiten:

Ø Bezoek aan Hell's Gate (Hellepoort) waar Pol aan de ingang vermindering tracht te krijgen door te zeggen dat hij jonger is dan 16 jr. Het lukt toch wel niet zeker; hij overweegt plastische chirurgie. Het terrein toont ons een aantal geisers en een heet water waterval maar kan ons niet echt bekoren, zeker niet na wat we gezien hadden in Yellowstone.

Ø S'middags gaan we onze ruwste rafting doen ooit op de Kaituma rivier (moeilijkheidsgraad is 5+, het maximum). In de raft zitten naast Pol en mij nog twee Engelsen en Rodge, onze Maori-gids. Na een uitgebreide veiligheidsbriefing, wat ons al laat vermoeden dat dit gene kak zou worden, worden we losgelaten met twee rafts op de rivier. De rivier wordt 'overgroeid' door regenwoud waardoor we constant in de lommerte 'varen' en we ons middenin het Braziliaanse regenwoud wanen… tot we de eerste van drie watervallen doormoeten. De eerste gaat nog, de tweede van 2.5 meter diep nog net maar bij de derde waterval moeten we onszelf oppeppen …

… en dan vraagt Rodge of we een kreet kennen. Natuurlijk kennen we een kreet: Ambiance, nie pleun!! Twee Engelsen, een Maori en twee Vlamingen met de handen op elkaar en al rechtstaand in de raft horen roepen 'ambiance, nie pleun', geeft een adrenalinestoot die alle schrik bant.

En dat is nodig want een 7.5 meter hoge waterval komt eraan waarin 50% van de bootjes kantelen, zo vernamen we achteraf. En raadt eens wat onze boot doet? Juist overkop gaan en wij in het water. En dan komen zulke veiligheidsbriefings bij het vertrek goed van pas. Er is nooit sprake van paniek, maar wel van spanning. De verdere stroomversnellingen verzinken in het niet bij dit spektakel.

Ø Na deze adrenalinestoot van jewelste, rijden we in de late namiddag richting Rainbow Farm. Onderweg hebben we een 'classic rock' radiofrequentie gevonden en ze spelen zowaar Whole Lotta Love. Aangekomen in de Rainbow Farm zien we demonstraties van: hoe scheer ik een schaap, hoe melk ik een schaap, hond jaagt op schapen en koe scheit in de schop.

… en dan vroeg één van de demonstrators tien vrijwiligers naar voren. Daar 90% van het publiek japanners waren, kwamen tien kwekkende gele knakkers naar voren, die elk een fles melk in de hand gestopt kregen om de lammetjes te voeden … begon er daar toch wel een jap zelf aan die fles te lurken… en algemene hilariteit onder de toehoorders natuurlijk.

Ø Alsof het nog niet voldoende is, hebben we ons ingeschreven om s'avonds een Maori
feest bij te wonen, inclusief een maaltijd. Dit feest noemen ze een hangi. Na een kiora (= goedendag met de neus) krijgen we een Maori welkomsceremonie, een concert en daarna het diner. Omdat het welkomsceremonie voor een toerist soms lachwekkend overkomt, zijn we verwittigd om toch maar niet te lachen daar dit als een belediging wordt aanzien. Daarna worden we in een tent geleid en het concert kan starten. Ge moet weten dat hun show nogal 'raar' is met agressieve gebaren en taal, rollende ogen en de langste tongen die we ooit gezien hebben. De tongen zijn meer uit de mond dan erin. Het is een commercieel gebeuren maar toch een must voor elke toerist. Het diner is een buffet met typische voeding klaargemaakt volgens aloude Maori traditie: gedurende vier uur op hete stenen onder de grond.

… en dan zat er tegenover ons aan tafel een ouder japans koppel (zenze gerateerd in de loatsten oorlog, zei Pol), dun als een plank en omtrent 1,55 m lang (kort). Ze hebben drie keer zoveel geëten als ons. En die vrouw, alsmaar lachen naar Pol …

Dag 6------- Woensdag 20 feb----- Rotorua en Taupo
S'morgens bezoeken we de bekendste en grootste geiserplaats in Rotorua: Te Whakarewarewa. Na een tongverstuiking bij het uitspreken van de naam, bezoeken we meteen de krachtigste geisers van het park. De Pohutu geiser (foto) spuit zijn hete straal 20 meter de lucht in gedurende de hele tijd dat we in het park rondliepen. Ik daag elke gezonde testosteron-boy uit hetzelfde te presteren: hij zal falen (en zijn fallus ook). Verder ontdekken we sputterende modderpoelen, grommende aarde en meer van dat soort. De moeite waard om te bezoeken.
S'namiddags rijden we door naar Taupo (96 km) en ons geliefd Classic Rock radiostation speelt "Child of Mine" van Guns&Roses, nog zo'n reisklassieker. We komen net op tijd aan bij de Aratiation stuwdam wiens sluizen vier maal per dag opengaan om, ten gerieve van de toeristen, een droog beekje te laten veranderen in een kolkende bergrivier. Niet te missen schouwspel.
We rijden verder door naar de spectaculaire Huka watervallen (foto). Het is een getrapte waterval, een soort gigantische stroomversnelling van 500 meter lang die door een nauwe canyon gestuwd wordt. Het water is zeer zuiver en turquoise gekleurd. Op de Waitoma rivier, die verantwoordelijk is voor dit schouwspel, gaan we vervolgens jetboaten tussen de Aratiation stuwdam en de Huka Falls: gedurende een half uur racen we aan 80 km/uur op de Waitoma. De piloot van die boten doet alsof hij op de rotswanden gaat crashen maar scheert er telkens enkele cm langs. En natuurlijk mankeert de 360° spin niet met de boot. Dit adrenalinespelletje gaan we niet licht vergeten.
In de vooravond doen we een terrasje in Taupo met zicht op het meer, terwijl een sympathieke Kiwi zijn gitaar bovenhaalt en klassiekers uit zijn mouw schudt. Ik tip royaal als hij zowaar "Stairway to Heaven" integraal zingt en uitvoert. We gaan slapen in Dunrovin Motel (60 $).

Dag 7------- Donderdag 21 feb----- Tongariro National Park
S'morgens vertrekken we naar de kleine luchthaven van Taupo: ik wil malgré een tandem skydive doen, ttz met een begeleider uit een vliegtuig springen in vrije val en dan parachute open. Maar het weer steekt er een wolkje voor: wolkendek hangt te laag en er wordt niet gevlogen. Brute pech.
We rijden verder richting Whakapapa Village in het Tongariro NP met zijn drie actieve vulkanen. Morgen stappen we de klassieker onder de N-Z'se ééndagswandelingen: de Tongariro Crossing. Een dagvullende zware vulkanentocht van 8 uur langs turquoise kratermeertjes, kratermonden, warmwaterbronnen en regenwoud. We kijken ernaar uit, behalve Pol die besluit om een vrije dag te nemen. Van namiddag doen we het kalmpjes aan in het vooruitzicht van morgen. We bezoeken het lokale ski-oord maar het is te bewolkt. S'avonds bezoeken we de jacuzzi en spelen we pool en zoals de traditie het wil, krijgt Pol zwaar op zijn duze. We slapen in Skotel voor 50 $.

Dag 8------- Vrijdag 22 feb----- Tongariro Crossing
Om 6h30 uit de veren en Pol rijdt ons naar het startpunt van de Tongariro Crossing. We stappen inderdaad van punt A naar punt B en spreken af dat Pol ons terug komt halen aan het eindpunt in de late namiddag. Een totsjen en een kruisken en Martine en ik zijn weg in het gezelschap van tientallen andere, meestal jeugdiger stappers. Na verloop van tijd is iedereen volledig verspreid op het traject en we lopen meestal alleen. Het wordt een beklijvende en lastige tocht. Een eerste steil stuk waar we goed twee uur zoet mee zijn, brengt ons tot in de South Crater. We wandelen in de zuidkrater en dit stuk is plat. De grond is vulkanische asse en we 'veren' een beetje als we erop wandelen. Daarna kruipen we uit de krater terug steil naar omhoog. Het is op het hoogste punt van de tocht (op 1670 meter) dat we vanop de kraterrand neerkijken op drie magnifieke kratermeertjes, de Emerald Lakes (foto links), in evenveel verschillende tinten van groen en blauw, gewoon schitterend. Vanop de top kijken we langs de andere zijde neer op een rode krater (foto rechts). Na dit schouwspel, dat in ons geheugen zal gebrand blijven, hebben we een lange afdaling voor de boeg. Na de Ketahi hutten wandelen we door een gebied met geisers en warmwaterbronnen maar baden mag niet. Het laatste uur trekken we door dicht regenwoud waar het krekel-lawaai stilaan ons keel uitkomt. En na een zware tocht van om en bij de 8 uren, waarderen we het gemak van 'Pol met auto'. S'avonds goed geëten en t'bedde in.

Dag 9------- Zaterdag 23 feb----- Wellington
S'anderendaags regent het en vandaag de Tongariro wandelen zou onbegonnen werk geweest zijn. Onze timing was ideaal. Vandaag is een overgangsrit naar Wellington waar we morgen de ferry zullen nemen naar het Zuidelijk eiland. Maar in plaats van de hoofdbaan te volgen, heb ik in Lonely Planet gelezen dat een omweg via Pipiriki, door het Wanganui National Park, door een mooi stukje natuur rijden is. Inderdaad mooie natuur maar ook 50 km bochtige gravelbaan en vrijwel totaal onbewoond gebied: t'is busy season, dus geen levende ziel bespeurd. Na een tweetal uur gesakker - de omweg via Pipiriki is toch niet echt een goed alternatief - reden we terug de hoofdbaan op richting Wellington.

… en dan was onze benzinetank ver leeg, reden we door een godverlaten gat met onuitspreekbare naam èn met een Caltex naftepomp, een meisje aan de kassa en een jongen die ons hielp tanken. Het volgende gesprek ontspon zich:
De Caltex boy: Goodday mate
---Hello
De Caltex boy: Fill it up?
---Yes
De Caltex boy: Cool mate. Where are you from?
---From Belgium
De Caltex boy: ??!!*%ù$#@&?? …oooh waw, cool mate
---Yes (ik draai de stop erop, betaal en stap richting auto)
De Caltex boy: Cheers mate
---Bye mate
Nieuw-Zeelanders op hun best: de no-nonsens, directe stijl van die mensen zonder gelul maar ook zonder kennis van aardrijkskunde …

S'namiddags komen we aan te Wellington en de zon is terug van de partij. De motels die we proberen zijn volledig vol en we bezoeken dan maar het Visitor Centre en boeken via hen de Sharella Motor Inn (99 $). Wellington is de hoofdstad van N-Z en de tweede stad van t'land na Auckland. Er zijn analogiën met San Francisco: de stad is ook gebouwd op heuvels, met steile straten, winderig, ligt aan de zee en het heeft ook een Cable Car. We bezoeken de botanische tuin en rijden met de Cable Car. Aan het eindpunt van het trammetje, op de top van een heuvel, is er een prachtig uitzicht op de stad en de haven (foto).
In Wellington woont een Landegemnaar: Frank De Roose. We vinden zijn naam in het telefoonboek, maar stoten alsmaar op zijn antwoordapparaat en kunnen hem niet bereiken. S'avonds is het de tweede dag van de Wellingtonse feesten, een drie-daagse met net dezelfde ingrediënten als de Gentse feesten met veel weardo-people, met reggae groepen die Whole Lotta Love coveren en met veel lokaal bier: ik leer er de Speights pils drinken: 4° sterk en zacht van smaak. Pol verkiest DB Draught pils. S'avonds laat zoeken we nog naar het Belgian Beer Café, maar vinden het niet.

_______________________________________________________ ___________________REISVERHAAL ZUIDER EILAND