REISVERSLAG UTAH en ARIZONA (April 2012)

Na een aantal jaren de must-see's aan de Westkust te hebben bezocht, voornamelijk in de jaren 90 (zie reisverslagen), dachten we dat het tijd was om te focussen. We bezoeken deze keer enkel de staat Utah plus de Grand Canyon in Arizona. Na een beetje veel pluiswerk en na het zoeken van de mooiste wegen en de minst betreden paden, gecombineerd met toch wat toeristische trekpleisters, kom ik met 17 dagen (veel) dagen tekort. Dit deel van Amerika is zo natuurschoon, dat je eigenlijk alle highways zou moeten berijden want ze zijn allemaal 'Scenic' en alle parken bezoeken. Dus heb ik terug lastige keuzes moeten maken en dingen laten vallen. Het volgende komt uit de bus:

Dag 1 -----Vrijdag 23 maart----- Aankomst in Salt Lake City
Het wordt de derde grote reis met Hugo en Vera. Vandaag vliegen zowel zij als wij (Martin en Martine) naar Salt Lake City. H&V vanuit België en M&M vanuit mijn werkplek in Boston. Hugo en Vera hebben 2 uur vertraging en komen rond 22u aan terwijl wij rond middernacht aankomen. We slapen in Motel 6 in Salt Lake City 'downtown'.

Dag 2 -----Zaterdag 24 maart----- Logan Canyon / Bear Lake----- 190 mijl
Martèèèèn, hoor ik Hugo roepen. Het is 8u s'morgens. Verweesd steek ik de hoteldeur open en een door de jetlag geteisterde Hugo, fris als een hoentje, lacht me eerst uit in mijn onderbroek en mijn marcelleke, en zegt dan dat hij een tochtje gaat maken vooraleer te ontbijten.
Al vanuit de stad zien we duidelijk dat Salt Lake City in een vallei ligt, omringd door besneeuwde bergtoppen maar toch te weinig sneeuw voor de tijd van het jaar. Het is vandaag zo maar eventjes vooraan in de 20°, uitzonderlijke temperaturen voor de tijd van het jaar. 'Pray for snow' staat er te lezen op één van de verhuurkantoren van skimateriaal.
We rijden in de late morgen noordwaarts op de I-15 (I staat voor Interstate snelweg). We nemen de afrit Hwy 89 richting Brigham City. We vervolgen de Hwy 89 naar Logan, een middelgrote stad en dan verder via de Logan Canyon Scenic Drive. Alle routes met het woordje 'Scenic' staan voor een mooie natuurroute. En Utah telt er veel!
De Logan Canyon is zo'n 40 mijl lang en we stijgen geleidelijk driekwart van de route, draaiend en kerend door een kalkrotslandschap. De natuur is nog in een winterslaap en dat zie je aan de bomen die dood en verdord lijken. Naarmate we de top van de canyon naderen, rijden we door open sneeuwlandschappen waar de ski-scooters hun gram halen op de zacht glooiende hellingen. Maar op het hoogste punt wacht ons de beste verrassing van de dag: het uitzicht op het prachtig turquoise Bear Lake. Het meer ligt in een prachtige setting van besneeuwde pieken die het omringen en er ook in weerspiegelen.
Ik zou haast vergeten dat we in het begin van de Logan Canyon Drive onze eerste korte wandeltocht maken van 5,3 mijl naar Wind Cave, een nogal steil pad naar een driedubbele kalksteenboog, 300m hoog op de canyonwand.

We overnachten in Garden City, aan de oevers van Bear Lake. Allé dat is de bedoelling maar het is nog winterseizoen en alles is gesloten. Dus na wat proviand te hebben gekocht in de lokale superette, rijden we door naar Evanston, een grotere stad net over de grens in de staat Wyoming, waar we makkelijk slaping vinden. Vanuit Garden City is het nog 51 mijl verder rijden via Hwy 30 en 16. Eerst langs het Bear Lake om dan landinwaarts te klimmen naar een plateau gekenmerkt door dorre, uitgestrekte en boomloze vlakten waar grote ranches gebouwd zijn (waaronder een 'Martin Ranch') en honderden koeien grazen. En de besneeuwde pieken blijven de achtergrond sieren.

Sprokkels:
° Na het ontbijt halen we de huurauto op aan de luchthaven. De taxichauffeur, die beweert alle politiecontroles te weten staan, scheurt naar het AVIS kantoor in de luchthaven. Daar vertellen ze ons doodleuk dat we de auto moeten ophalen in 'downtown'. Wij terug met de taxi naar het stadscentrum, waar er in het Hilton hotel inderdaad een AVIS kantoortje is. Een Mitsubishi Endeavor AWD (All Wheel Drive) wacht daar op ons. We rijden terug naar ons hotel maar van de vrouwen geen spoor. Een uur later komen ze doodleuk toe: ze hebben de stad eventjes verkend … Dus met een uur achterstand op het schema en 40 dollar teveel aan taxikosten, starten we onze vakantie.
° De tocht naar de Wind Cave en de 'Triple Arch' (driebubbele boog) is eigenlijk best steil en zwaar. Maar we spreken ons moed in door te mediteren over nen Triple Trappist.

Dag 3 -----Zondag 25 maart----- Flaming Gorge en Dinosaur NM -----246 mijl
De afspraak is: om 7u opstaan, half acht ontbijten en rijden om 8u. Vandaag lukt ons dat want om 8u05 nemen we de I-80 East. Deze Interstate slingert zich tussen rollende heuvels en windmolenparken. Via Hwy 414 (exit 34) rijden we richting het Flaming Gorge NP.
Op die highway 414 hebben we voortdurend het Uintas gebergte in 't zicht. We lassen veel bermstops in want steeds lijkt het gebergte mooier na iedere volgende bocht. Het zijn duidelijk hogere pieken dan gisteren, witte toppen van meer dan 4.000m hoog, waaronder Utah's hoogste: Mt Kings (4123 m). De voet van de bergen lijken groen-grijze gekabbelde rotsen.
Ongeveer halverwege Hwy 414 (aan de grens Utah-Wyoming) slaan we rechts af naar de Sheep Creek Canyon Geological Area (13 mijl). Dat denken we, maar na enkele mijlen rijden we een ranch op. Terug naar de hoofdweg. Zo drie keer slaan we een zijwegje in en 3 keer moeten we terugkeren, tot onze grote frustratie want we zouden vandaag zo graag onze eerste dirt road berijden.
Hwy 414 gaat over in Hwy 44, de Uintas Scenic Byway richting Flaming Gorge NP. Plots zien we die Sheep Creek Canyon Rd aangegeven?? We begrijpen het niet en steken het dan maar op die slechte landkaart. Maar we nemen toch de afslag en rijden door fantastische rotsformaties in alle kleuren en vormen en met telkens de aanduiding van het tijdperk waarin ze ontstonden (Krijt of Jurassic of Perm).
De Hwy 44 stijgt in het Ashley National Forest en op het hoogste punt zien we - voor mij althans - de mooiste view van de dag: het blauwe stuwmeer van Flaming Gorge waarin de felrode rotsmuren van de canyon verdwijnen. Een prachtig zicht.

We rijden een eindje verder, nog altijd op diezelfde Hwy 44 tot aan het Red Canyon uitzichtpunt, terug een kanjer van een view. Deze keer zien we terug een rode canyon 600m dieper verdwijnen in een kronkelende donkergroene Green River. Die Green River mondt uiteindelijk uit in de Colorado River temidden Canyonlands NP.

En het is nog niet gedaan. We rijden verder, dwars door het hooggelegen Ashley National Forest, door een sneeuwlandschap met bomen erin (of is het een bos met sneeuw ertussen), absoluut normaal voor de tijd van het jaar.
We tanken in Vernal, een stadje net buiten het Ashley NF, eten iets en rijden rond 16u meteen door naar het Dinosaur National Monument via Jensen. Hier vind je de grootste verzameling van Dinosaurus benen en botten in de US. Destijds (er wordt gegoocheld met miljoenen jaren) zouden de karkassen van die beesten meegesleurd zijn door een rivier en hier zijn 'aangespoeld'. In 1909 werden de fossielen ontdekt: er staken een paar staartbenen boven de rotsen uit. Vandaag zien we een rotswand vol met been- en botfossielen die dus in hun originele toestand getoond worden aan de bezoekers. Ze hebben die rotswand overbouwd met een hal en noemen dit de Quarry. Voor een hobby-archeoloog als Hugo, is dit genieten. Een gids legt nog eens alles goed uit.
Het is nog licht en we rijden dieper het Dinosaurpark in. We worden terug getrakteerd op vele wondere rotsformaties en dit langs een dirt road (eindelijk na het missen van de geplande dirt road rit deze morgen). Het is hier dat Vera eindelijk een hert kan fotograferen. Geweldig hoe zo'n hert springt met zijn vier poten tegelijk in de lucht, volledig synchroon.
We rijden in de vroege avond terug naar Vernal waar we overnachten, ons hoofd vol rotsformaties.

Sprokkels:
° Hugo krijgt een valling
° Onze Mitsubishi Endeavor AWD is een absoluut drinkbeest: volle tank voor amper 450 mijl
° Langs de berm van de Sheep Creek Canyon Road liggen een paar stieren te gapen. Ze zien ons afkomen en twee stellen zich recht en showen ons hun imposant klokkenspel tussen hun benen. We zijn blij als we ze passeren en niet worden besprongen.
° We kopen in Dinosaur NM een jaarpas voor alle Nationale Parken voor 80$ en hopen deze kost terug te winnen met onze bezoeken aan de verschillende parken, de volgende dagen.

Dag 4 -----Maandag 26 maart -----Scenic routes temidden Utah -----389 mijl
We rijden al om 7u50 want vandaag wordt de langste rit van allemaal en zal blijken, ook een speciale.
Via Hwy 40 rijden we naar Roosevelt en verder naar Duchesne. Daar nemen we scenic Hwy 191 en dwarsen het Ashley National Forest, een tweede deel van hetzelfde park als gisteren. De weg stijgt gestaag en de blauwe lucht verandert in dreigende wolken. De eerste regenbuien van de vakantie zijn een feit en ze veranderen - naarmate we verder stijgen - in smeltende sneeuw- en hagelbuien. We komen een sneeuwruimer tegen uit tegenovergestelde richting … Maar we begrijpen de weersverandering als we eindelijk de top bereiken van Hwy 191 op 2.778m (9.114 ft). Op een uur tijd van zon naar een sneeuwlandschap.
We dalen naar het stadje Martin van waaruit we eerst de Hwy 6 noordwaarts nemen en dan Hwy 96 West naar Scofield State Park. Dit blijkt achteraf een zware misrekening te zijn … want

... Hwy 96 voert ons eerst langs het stuwmeer van Scofield, waar een dikke pelle ijs op ligt bedekt met sneeuw zodat we één grote witte vlakte zien. Voorbij Scofield, begint het baantje te stijgen. We rijden eerst voorbij een steenkoolcentrale tot waar de baan redelijk sneeuwvrij is maar daarna is de baan volledig met sneeuw bedekt. We beslissen om verder te rijden (we hebben toch een 4x4, pardon een AWD, maken we ons sterk). De regen is inmiddels al veranderd in sneeuwbuien en rukwinden. De baan wordt onzichtbaar en we moeten ons focussen op de lange ijzeren barren die de randweg markeren. Het blijft stijgen, het blijft sneeuwen. De zichtbaarheid wordt 50m. Dit kan zo niet verder. De vrouwen en ons gezond verstand, doen ons rechtsomkeer maken. We zijn net terug aan het dalen als een sneeuwruimer ons tegemoet komt. In een fractie van een seconde beslissen we om hem te volgen, maken terug rechtsomkeer tegen de zin van de vrouwen, en stijgen verder in zijn zog en in een min of meer sneeuwvrij gemaakt spoor. Het blijft maar sneeuwen en waaien, rijden eindelijk over de top van de berg en blijven het spoor volgen. Na ongeveer 15 km stopt de sneeuwruimer en we zien hem terugkeren terug de berg op voor de volgende ruimbeurt.
We rijden verder over een besneeuwde route met voortdurende sneeuwbuien en windstoten. Ik zoek de zijbaan naar Hwy 33 want daar moeten we naartoe. Door de minimale zichtbaarheid vinden we die niet en we zijn al te lang aan het rijden en dus verkeerd.
We moeten een moeilijke beslissing nemen: doorrijden naar kweetnie waar of terugkeren. Ondertussen is de spanning in de auto opgelopen. Maar we nemen het zekere voor het onzekere en keren terug. Terug over de berg, terug een uur aan gemiddeld 20 km/u met minimale zichtbaarheid en sneeuwbuien die maar niet ophouden. Het tracé van de sneeuwruimer is terug al lang ondergesneeuwd. De lange ijzeren staven die de randweg aanduiden zijn onze redders geweest. Zonder hen waren we gewoon van de weg geraakt. Maar we geraken terug in Scofield en zo naar de hoofdweg.

We moeten allemaal een beetje bekomen en wij mannen moeten erkennen dat we een serieuze inschattingsfout hebben gemaakt. Door ons tijdverlies, beslissen we om de rit fors in te korten om toch op een deftig uur vanavond toe te komen in Moab.
We missen de geplande scenic rit via Hwy 31 dwars door het Manti-La Sal gebergte naar Huntington en ook de dirt road richting Wedge/Buckhorn dwars door de San Rafaël Swell. We rijden nu onmiddellijk naar de I-70 via diezelfde Hwy 6 maar nu zuidwaarts. Het is ondertussen terug strakblauwe hemel over een weids, woestijnachtig landschap. We doen eerst een ommetje naar de Sego Canyon waar rotskunst te 'bewonderen' is. We zien een paar rotsafdrukken uit de jaren stillekes, velen beschadigd door krassen en door … kogelgaten.
Maar de dag eindigt in stijl. We verlaten de I-70 en rijden de laatste 50mijl van vandaag over Hwy 128 langs de Colorado rivier naar Moab. Dit is één van de mooiste wegen ooit bereden. Je rijdt langs de bruine Colorado rivier, langs de overzijde geflankeerd door enorme bruinrode tot dieprode rotsmuren en langs onze zijde door afgesleten tafelbergen en Westernzichten uit de cowboyfilms. De weg is glooiend, soms boven de Colorado, soms op hetzelfde niveau, soms uitgekapt uit de rotsen en smal. We rijden ook door Castle Valley met zijn langs rotspartijen in de vorm van kastelen. Dit is gewoon een prachtige route die ons de 'spannende' sneeuwpartijen van deze morgen doen vergeten.
Rond 17u30 komen we aan in Moab, de hoofdstad van het mountainbiken. Het is nu hoogseizoen voor de mountainbikers omdat het s'zomers te heet is. Ik kan mijn reisgenoten niet overtuigen om morgen deze prachtige streek per mountainbike te verkennen.

Sprokkels;
° Hugo's valling verandert in een lopende (rode) neus.
° Hugo is een beetje bezeten van archeologie en het bezoek gisteren aan de Dinosaurus beenderen inspireert hem om mij allerhande soorten fossielen te beschrijven waaronder de Ichnofossielen.
° De Sego Canyon ligt aan een 'stadje' Thompson vlak aan de Interstate 70. Zo'n stadje bestaat eigenlijk uit een aantal neergeplante caravans en daarnaast een stort van oud ijzer, hout en ondefinieerbare voorwerpen. Wie woont hier eigenlijk?

Dag 5 -----Dinsdag 27 maart -----Arches National Park -----98 mijl
We bezoeken Arches National Park. Dit park telt 2.500 bogen van alle maten en gewichten. De grootste heeft een overspanning van 100m, de kleinste van 30cm en ze zijn allemaal geërodeerd uit die typische rode rotsen.
We hebben op voorhand een wandeltocht geboekt: Fiery Furnace. Deze indrukwekkende gegidste tocht door Arches begint om 10h. De tocht is gemiddeld moeilijk en duurt 3 uur. John is onze gids, een mid-twintiger. We lopen in een web van gangen, canyons en nauwe doorgangen waar je zelf na 100m al hopeloos verloren loopt. John is een begaafde babbelaar en legt ons alles uit over de natuur. Ik onthou vooral zijn vraag wat de MVP van deze streek is? MVP is een term uit het basketbal en staat voor Most Valuable Player. Volgens hem komt alle leven uit deze woestijn voort van de cryptobiotic crust. Deze korst op de woestijngrond zit vol met levende organismen die voedsel geven aan planten en erosie tegengaan. Er wordt terug gegoocheld met miljoenen jaren.
We lopen verder in deze tuin van Eden en zien de meest bizarre geërodeerde rotsvormen in die typische bruinrode kleur. We lopen op richels, over spleten met gespreide benen, langs schuine rotsen op ons gat en zien bogen, waaronder de unieke Surprise Arch. John's emo-indicator stijgt heftig als hij ons uitlegt hoe hij uit een achterbuurt in Milwaukee komt, alles verkoopt, de wereld intrekt en uiteindelijk ranger wordt.
Het is ondertussen 14u en hier splitsen onze wegen. Mijn reisgezellen houden niet van mountainbiken. Ze keren terug naar Arches NP. Ik neem een voorproefje op morgen, huur een mountainbike en ga meteen naar …

… de Slickrock Bike Trail

Moab is wereldberoemd geworden als het mekka van de mountainbiker door die ene trail. Ondertussen zijn er al honderden mijlen mountainbike-routes aangelegd.
De Slickrock is een zeer lastig parcours van 10,5 mijl (16 km) en geoefende rijders doen er 3 à 4 uur over! Ik ben iets te laat in de namiddag om de volledige rit te doen. Temeer omdat ik de 7km vanuit Moab-centrum - uit onwetendheid - zwaar onderschat: 9% stijgen met stroken tot 12%. Ik ben al een beetje zochte als ik bovenkom. Ik rij daarom de 'Practice Loop' van 2 mijl (3 km). Dit is een stuk om te oefenen en de techniciteit in te schatten Ik durf het haast niet schrijven maar ik doe er een uur over weliswaar incl een paar foto's.
Het parcours is zeer technisch en constant rij je op en neer de slickrocks (ronde, afgesleten rotsen) met stijgings- en dalingspercentages tot 30%, door potholes, over richels en continu met fantastische (verge)zichten. Het traject staat aangegeven met witte strepen op de rotsen. Bij de meeste beklimmingen moet ik eraf en tevoet verder. Het betert na een tijdje omdat de techniek ook betert: dalen met het gat zo laag mogelijk en klimmen rechopstaand op te trappers, wat mogelijk is door de goede grip van de banden op die rotsbodem. Het zijn allemaal korte, steile klims en afdalingen en je conditie wordt serieus aangesproken. Het is puffen. Deze en alle andere tochten hier in dit decor zijn echte aanraders voor de fietsliefhebber.
Mijne frank is duidelijk te laat gevallen. Hier had ik 10 jaar geleden moeten zijn. Finol & Co, Daan-Tom?

S'avonds eten en drinken we de locale bieren van Moab bij Eddy McStiff's. We overnachten een tweede keer in Moab.

Sprokkels:
° Deze morgen bij het ontbijt bij Denny's waren onze vrouwen 'gepakt' door de snelle, blonde garçon van dienst. Nochtans mijn grijs haar en hugo's zwart haar, maken ook samen blond uit.
° Even later, aan de ingang van het Arches NP, moeten we betalen aan een man in zo'n kotteken. Hij lijkt zo weggerukt uit de Hell's Angels bende en met zijn Harley naar hier gereden: stoer, serieus, zwaar gebouwd, zonnebril, lange baard en tattoos.
° Hugo zijn valling transformeert in een lopende (rode) neus.

Dag 6 -----Woensdag 28 maart -----Klondike Bluffs/Dead Horse point -----105 mijl
Opnieuw scheiden onze wegen. Ik plan een hele dag mountainbiken.
Om 8u haal ik de huurfiets af en we steken hem in de koefer. Ik word afgezet aan de Klondike Bluffs Mountainbike Area (Bluff = Klif). We zijn de eerste wagen op de parking met nog één direct na ons. Hugo & Co rijden weg en verkennen de streek en ik start samen met ene Catherine uit die andere wagen, aan de rit. Deze sportieve blondine is pas aangeworven door een touroperator die gegidste mountainbiketochten verzorgt en ze moet nog de streek verkennen. Mijn mountainbikekaart komt goed van pas want ze verklapt me een paar mooie aaneensluitende tochten, zo'n 25km in totaal:

• starten met de Klondike Bluffs double track, gestaag stijgend over slickrock, km's aan een stuk tot aan de rand van de klif met zicht op Arches NP. Daarna steil naar beneden tot aan de voet van die klif. Het lijkt me eerder een trial parcours. Concentratie is hier aangewezen.
• daarna nemen we de Baby Steps Loop, een vlakke doubletrack die vlotjes vooruit gaat
• dan scheiden onze wegen letterlijk want Cat rijdt verder de Mega Steps route, terwijl ik een kortere route neem, de Baby Steps North single track.
• dan neem ik de recent aangelegde EKG waar ze lovend over was. Het wordt afzien want dit technisch stuk van een km of 7 is constant dalen en stijgen over slickrock, draaien, door potholes en springen over rotsspleten. En single track. EKG staat voor Electro Kardio Gram omdat het parcours de vorm heeft van de lijnen op een Cardiogram (dus op en neer).
• via de Baby Steps South rij ik terug naar de start ... 3 uur later! Net op tijd op de afspraak met Hugo. Ondertussen staat de parking vol.

We rijden met zijn allen naar misschien wel het bekendste uitzichtpunt van Amerika: Dead Horse Point, 30 mijl verderop, waar we picknicken. Hugo, Vera en Martine wandelen de bergkam af met zichten van het wonderschone landschap terwijl ik terug op de fiets spring voor een MBT van 12km. Dit is de gemakkelijkste trail tot nu toe en ook deze met de mooiste zichten. We zien allemaal de Colorado rivier die meanders trekt door Canyonlands. De rotsformaties en de canyons zijn wijd, rood en spectaculair. De Colorado maakt verschillende U-turns of Goosenecks zoals ze dit hier noemen (ganzenek). Dit is nog altijd mijn favoriet uitzichtpunt, nog altijd even aangrijpend als 18jr geleden toen we hier een eerste keer passeerden.
We overnachten een laatste maal in Moab.

Sprokkels:
° Hugo zijn valling is ver gedaan.
° Hugo is zot van tumbleweed.

Dag 7 -----Donderdag 29 maart----- Canyonlands NP-The Needles----- 196 mijl
We verlaten Moab met treurnis in het hart. Dit stadje van diep-rode rotspartijen is het centrum van natuurschoonheid en van mountainbiken, twee beminde hobby's van mij.
We rijden de Hwy 189 verder zuidwaarts en nemen de afslag Hwy 211 naar Canyonlands NP. Zoals de naam het zegt is de aanloop naar het park een aaneenschakeling van (rode) canyons, tafelbergen en geërodeerde rotsformaties. We rijden naar het deel dat 'The Needles' heet, waar tafelbergen plaats maken voor 'naalden' of rotsformaties in de vorm van torens en spiralen. Aan de ingang van het park geeft een mevrouw in zo'n kotteken ons de folders en drukt ze ons op het hart niet over de cryptodingskescrust te lopen.
We rijden tot het einde van de verharde weg in het park naar de Big Spring Canyon Overlook. Als je Deadhorse Point & Co gezien hebt, verbleekt dit zicht tot bijna ordinair. Maar het voornaamste doel vandaag is een trektocht, de Elephant Trail, die ons loodst door t'herte van de Needles, een wirwar en doolhof van kleine canyons en de gekste rotsformaties. Op de achtergrond - en nu al sinds drie dagen - achtervolgen de besneeuwde La Sal bergpieken ons. De kleur van de rotsformaties gaat van rood over lichtbruin tot beige strepen. Al die kleuren vertegenwoordigen een soort zandsteen, wat bewijst dat die rotsen opgebouwd zijn door een opeenstapeling van geperste lagen. In dit fantasialand lopen we 5 uur rond. Op de terugweg zien we een jonge gast ziek langs de kant zitten. Twee rangers zijn al onderweg om hulp te bieden.

Filmpje van de Needles rotsformaties

In de late namiddag rijden we het park uit en vervolgen langs Hwy 191, alover Monticello waar aan de ingang èn aan de uitgang van het dorp politiewagens de snelheid controleren. We overnachten in Bluff, een oord waar 300 mensen wonen plus twee motels en twee restaurants. Maar in die ene restaurant …

… een lokaal restaurant in Bluff
- San Juan River Kitchen -

Als je door Bluff rijdt met de wagen en je knippert met je ogen is er kans dat je het gemist hebt. En uitgerekend hier overnachten en dineren we.
Het bord met 'Really Good Food' wekt een soort aantrekkingskracht op bij ons en we stappen binnen. Het restaurant is een soort kantine met open keuken. De kokvrouw draagt geen koksmuts maar een jagershoed. Aan de toog zit de lokale kroukuuge en aan de soort legerbanken en -tafels waarschijnlijk 50% van alle toeristen die vandaag overnachten in Bluff (de overige 50% zal in het andere restaurant zitten).
De garçon is nogal een rare kwiebus à la Manuel (uit Falty Towers). We zijn er nog niet uit of hij nu homo is of zich zo gedraagt. Hij tikt onze Mexicaanse menukeuzes (taco, fajitas) in op zijn I-phone (!) die in de keuken onze bestelling afdrukt en als we later gaan betalen, staat alles op een I-pad (!) af te lezen. Dat contrast van een boeregat-restaurant met high-tech toestanden is hilarisch.
Temeer omdat de garçon klaagt dat het systeem pas 2 dagen geïnstalleerd werd en hij het nog moet gewoon worden. Het duurt inderdaad een eeuwigheid vooraleer hij onze menu's ingetypt heeft. Maar het eten is inderdaad 'really good'.
De bierkeuze is ook speciaal. De lokale bieren hebben rare namen als: WYLD organic ale, CutThroat pale ale, Hoodoo Golden Ale en Baba Black lager. Er is één wijnkeuze: Black Box Cabernet. Water is alleen beschikbaar als je het expliciet vraagt want 'in the desert, we must conserve water. Thank you'.
Schitterend die lokale restaurants of bars. Een plezier om de handel en de wandel te bespieden.

Sprokkels:
° In ons ontbijtrestaurantje in Moab verkopen ze 1-dag-oude gebakjes aan de helft van de prijs. En in een verloren hoekje zien we een mandje staan met 'Free Cookies'. Hoe oud zouden die zijn?
° Een raadseltje van Hugo: Wat vind je in potholes? Denk eerst even na en lees dan het antwoord onderaan dit verslag (1).
° De WC's in de parken hebben alliest geen sas … t'es rechtsreeks in de put.

Dag 8 -----Vrijdag 30 maart----- Valley of the Gods/Natural Bridges----- 229 mijl
Ongeveer 17 mijl voorbij Bluff, op de Hwy 163, nemen we een dirt road doorheen de Valley of The Gods. Dit is zelfs geen nationaal of state park, gewoon een indianengebied die hun voorouders aanzagen als versteende goden. Ook onze verbeelding slaat op hol: we zien een goddelijk figuur in elke rotssteen, zelfs Lord of the Ring figuren doen de ronde. We stoppen halverwege en we klinken erop … met plastieken flesjes water uit de supermarkt … maar natuurlijk plengen we eerst. Daarna volgt een fotoshoot van de koppels, de echte en gemengd, met deze goddelijke vallei als decor. We vervolgen onze weg met één haviksoog op de kaart gericht en het andere op Hugo's kompas, gezien onze reputatie in het (niet) vinden van dirt roads. Maar het lukt en we komen uit waar we moeten uitkomen, op Hwy 261.
Daar begint spektakel nr 2: we berijden de Moki Dugway noordelijk naar Hwy 95, een heel steile klim naar het plateau langs een gravelbaan. Camions van > 10 ton zijn niet toegelaten en allerhande verkeersborden wijzen ons op de haarspeldbochten, niet rapper rijden dan 25 km/u, enz. Maar onze AWD doet het goed en kortbij de top stoppen we aan een soort uitzwaaibocht waar we een uniek zicht hebben op de onder ons gelegen Valley of the Gods. Kijk, zegt Hugo, daar komt een God. We zien een Robert Plant-achtige man op ons afkomen met lang blond krulhaar. Het is een reisleider die de streek aan het verkennen is en hij noemt Brian. Onze mond valt echt open als hij plots Nederlands spreekt tegen ons. Ja echt waar, een Amerikaan die Nederlands spreekt. Hij heeft 3 jaar in Oostende gewoond met zijn Loppem's lief. Maar in 2009 zijn ze gesplit. Hij heeft destijds een inburgerinscursus gevolgd.
Na deze ongewone ontmoeting, klimmen we verder tot de top waar we de onverharde weg nemen naar het Muley Point, een soort zwartgeblakerde diepe canyon.
We rijden verder tot aan het volgende nationaal park: Natural Bridges, gelegen op een plateau 2 km boven zeeniveau. In tegenstelling tot Arches NP, werden de bogen of bruggen hier gevormd door watererosie. We wandelen tot onder de langste en de oudste van de drie bruggen in het park: de Owachomo Bridge. Wat een massief rotsgesteente en wat een overspanning. 17 jr geleden stond ik hier ook en tekende ik een 'gastenboek' onder de brug. Ik vraag in het Visitor Centre of ze nog een archief hebben van deze boeken. Helaas.

We rijden verder over Hwy 95 (foto links) en zo naar onze eindbestemming van vandaag: Torrey, aan de ingang van het Capital Reef NP. De rit over de Hwy 95 is een klassieker in Utah. Je rijdt door verschillende streken: weidse vlakten, woestijnachtig gebied en door rotsparken. Op sommige plekken is de weg letterlijk uitgehouwen uit de rots. We rijden ook over de Colorado rivier die hier door de Glen Canyon stroomt. En ja, de 'Open Range' (vee die graast zonder afsluitingen) eist een slachtoffer: een dode koe langs de berm, waarschijnlijk tegen een truck gebotst.

Nabij Torrey bezoeken we nog één uitzicht punt: The Goosenecks. Het is een diepe canyon waar de overblijfselen van een rivier een 'gansehals' in getrokken heeft, ge weet wel zo'n een S.
We overnachten in Torrey.

Sprokkels:
° Zouden er tien Amerikanen op deze planeet rondlopen die Nederlands spreken? Wij hebben er alvast één gesproken: een Robert Plant alike. Zie hierboven.
° In het Visitor Centre van Natural Bridges krijgen we brochures in het Nederlands! De ranger aldaar beweert dat hij ook een mondje Duits spreekt. Was sagen sie? Plankskes.
° Vera krijgt zware drummingen beneden aan de Owachomo Brug in Natural Bridges NP (foto boven). Ze vult een pothole … en voelt zich enorm bevrijd … Dus ik herhaal het raadseltje van gisteren: Wat vind je in potholes? Lees het antwoord onderaan dit verslag (2).
° Op de Hwy 95 rijden we een vol uur zonder één wagen tegen te komen, dan plots 3 in het volgende uur. Tja dat is wel ergens normaal want het is rond de klok van 17u, dus avondspits.

Dag 9 -----Zaterdag 31 maart -----Capital Reef NP / Hwy 12 -----190 mijl
Vandaag berijden we wat aanzien wordt als de mooiste Hwy in Utah: Hwy 12 van Torrey naar Bryce Canyon.
Het eerste deel van de 105 mijl loopt over een bergtop van 3100m dwars door het Dixie National Forest, vol sparrenachtigen en zilverberken. Daarna dalen we tot in Boulder.
Daar nemen we de Burr Trail Scenic Backroad, eerst door het Staircase Escalante NP en dan dwars door Capital Reef NP alover de fameuze 'plooi in de aardkorst' (Waterpocket Fold). Dit is een niet toeristische route. We rijden half op verhard, half op gravel tot aan het kruispunt met een andere dirt road (Notom Road), 40 mijl diep in het NP. Daar maken we rechtsomkeer terug naar Boulder. Eén en al natuurspektakel waarbij foto's meer vertellen dan tekst.

Filmpje tijdens het afdalen van de Waterpocket Fold

Eenmaal terug in Boulder rijden we verder via deel 2 van moeders' mooiste Hwy 12 naar Bryce Canyon. We zien steeds maar de weg versmallen, eigenlijk zien we links en rechts in de diepte de Escalante vallei dichter bij komen tot op een punt dat de baan enkel op de bergkam, een richel net breed genoeg om een twee-vaksbaan-met-berm te 'huisvesten', verder slingert. Een heel speciaal gevoel om te rijden op een weg omhooggeperst door twee valleien. In die valleien overheersen de rotspartijen met beige, roze kleur.
We verrassen de vrouwen met een leuk intermezzo: een tasken kaffee in het Kiva Kaffeehouse, gelegen boven op een rotspunt met zicht op de Escalante Canyon. We kunnen vandaag niets meer verkeerd doen.
We rijden Bryce Canyon NP binnen in de late namiddag. We nemen nog de twee hoogtepunten mee van Bryce: Sunset en Sunrise Point met zicht op het Amfitheater. Of hoe de natuur een hoefijzervormig rotslandschap geschapen heeft met hoodoo's, vinnen, torens. Verzin maar een naam, het staat er. Het is ook de canyon van de kleuren. Het is alsof de geërodeerde figuren het licht binnenin hebben aangestoken want hoe dichter bij hun top, hoe lichter de kleur. Het kleurenpalet komt van de mineralen in de rotsstenen: rood, roze en oranje van ijzer, purper van magnesium, wit is zuivere zandsteen. De lucht is kristalhelder want ik kan de Navaja Mountain zien op … 132 km van waar ik sta.

Sprokkels:
° We zien een verkeersbord van een manneken met een geweer - rood doorstreept - en daaronder 'No Hunting'. Het manneken heeft twee kogelgaten door zijn hoofd. Amerikaanse humor! Of een ontevreden cowboy?
° Van cowboys gesproken. Langs de Burr Trail zien we in de verte twee cowboys te paard in een zijweg. Wij daarachter en even verder mogen we van hen een fotootje trekken. Er staat ook een veetruck klaar om de volgende morgen geladen te worden, zegt de chauffeur, zo'n typische Wild West Amerikaan met hangsnor, cowboyhoed en -boots en een vreselijk accent. We zijn lucht voor hem en hij zwijgt liever dan twee woorden teveel te zeggen. Zijn die twee echte cowboys, tracht ik het ijs te breken? That's what they do. En daarmee eindigt meteen de kennismaking.

Dag 10 -----Zondag 1 april----- Bryce Canyon----- 174 mijl
Tom Boonen wint de Ronde van Vlaanderen voor de derde keer voor Pozzato en Balan! Awesome. SMS'jes van het thuisfront berichten ons het hele goede nieuws.
Dat Bryce Canyon op grote hoogte ligt (2.200m) zien en voelen we. De sneeuw ligt nog tussen de rotsen en het is barkoud deze morgen. We wandelen de 16km lange Fairyland Trail Loop. Voor de eerste keer deze reis, slaat het weer een brokke om en krijgen we sneeuwvlagen (het pad stijgt naar 2.300m) in de vorm van isomobollekes afgewisseld met zon. Wat een raar klimaat alhier. De sprookjestocht langsheen al die speciale rotsvormen duurt 3,5 uur en het kleurenpalet in de rotsen is alle variaties van bruinrood. We zijn redelijk verkleumd als we aankomen aan ons startpunt.

Na de trektocht nemen we afscheid van Bryce en rijden richting Kanab, dè filmstad waar destijds zowat alle westerns werden opgenomen. We hebben fllink gestapt in Bryce Canyon en een uur voorsprong genomen op het schema van vandaag, wat ons doet beslissen om de omweg via Zion NP te maken. Maar de weergoden zijn woest en sneeuw- en regenvlagen verpesten de sfeer in Zion. Nochtans een bekend park waar zelfs de asfaltlaag rood gekleurd is, meegaand met de overheersende roze/rode kleur van de rotsbergen. Het wordt een sightseeing vanuit de auto.
We maken de dag vol met de scenic Hwy 59 die ons een stuk in Arizona voert en dan terug de staatsgrens over naar Utah om te belanden in Kanab, onze uitvalsbasis voor het Grand Staircase NP morgen. We overnachten er.

Sprokkels:
° Hugo trakteert ons met de aperitief en de wijn vanavond! Hoe kan da? t'Komt uit: hij zal opa worden. Hiep hiep hoera! Hij plengt een traan.
° Vera neemt de valling over van Hugo. Als ge bij de hond slaapt, …
° Op de grens Utah-Arizona ligt Colorado City, een totaal onlogische naam: het stadje ligt niet in in de staat Colorado, noch aan de Colorado rivier. Maar het is bekend omdat de laatste polygame fundamentalistische mormonen er verjaagd werden of voor de rechter werden gesleept.

Dag 11 -----Maandag 2 april -----Grand Staircase NM -----248 mijl
In Kanab halen we een detailkaart op aan het Visitor Centre. De ranger vertelt ons dat de beide dirt roads die we willen berijden, impassable zijn, wegens te modderig of de weg washed out. Een streep door mijn dagplanning.
Maar het weer is droog en zonnig en we beslissen om toch de dirt road op te rijden tot aan het punt waar we niet meer verder kunnen. Daar zullen we dan rechtsomkeer maken. Dus we nemen de geplande Skutumpah/Johnson Canyon Rd en zetten de verkenning in van het Grand Staircase NM. Dit recent park is nog niet plat betreden door de toeristen; er zijn zelfs geen voorzieningen in het park zelf, enkel in de randstadjes zoals Kanab. Zonder het te beseffen, rijden we eerst langs de set van Bonanza (we lezen het achteraf) om dan verder het onverharde deel op te rijden, 33 mijl lang. De vraag is: hoe lang zullen we kunnen rijden vooraleer in de modder weg te zakken. Ik zal jullie meteen bekennen: het ganse traject! In t'herte zien we wel diepe bandensporen maar die zijn opgedroogd en perfect berijdbaar met een 4x4. We rijden vooral door bosrijk gebied en zien de Bryce rotsen heel in de verte (dit park grenst aan Bryce Canyon NP). Het wordt spannend als we het bordje 'Steep grades and sharp curves' zien (steil en bochtig).
Na 33 mijl moeten we nu verder op een andere dirt road die ons naar Hwy 89 en zo terug naar ons eindpunt moet brengen: de Cottonwood Canyon Road. Maar hier staat aangeduid 'Road Closed' en we informeren ons: er is een gat in de baan en daardoor onderbroken. Dit wil zeggen dat we ofwel terugkeren via de onverharde weg van waar we gekomen zijn of een ommetoer op verharde baan van 100 mijl. We kiezen voor de omweg. En ja, we zijn nog even en passant naar Kodachrome NM geweest, waar we een aantal rotssperen zien. T'doen nie weirt na al wat we al gezien hebben.
Twee uur later rijden we terug Kanab binnen en kan alles herbeginnen. We besliisen om rechtstreeks naar ons einddoel van vandaag te rijden: Page, 75 mijl verderop. We kunnen ons niet bedwingen en nemen onderweg toch een afslag, een korte dirt road naar Paria, de grootste filmset van westerns destijds. We willen het John Wayne gevoel eens ervaren maar er is zo goed als niets meer van te zien. Maar de natuur die we hier zien maakt onze dag goed: rotspartijen in kleurlagen tegen een achtergrond van felrode tafelbergen. Maar in zwart-wit westernfilms heeft dat niet veel rol gespeeld.
We rijden Arizona binnen en even later komen we aan in Page, Arizona, een stad aan de Glen Canyon stuwdam en het diepblauwe Powell stuwmeer. Utah, tot ziens, je bent de mooiste staat van de VS.

Sprokkels:
° Bij het ontbijt zitten Chinezen aan drie tafeltjes … te rochelen en hun slijm op te trekken. Viezerikken.
° In het visitor centre in Kanab wordt een speciaal soort loterij gehouden. De Wave Canyon tocht in de Vermillion Cliffs regio is zo populair, dat je verplicht moet meedoen aan een loterij. Een beperkt aantal trekkers worden uitgeloot en krijgen een 'permit' voor die dag.
° Vera is versuft van haar verkoudheid.

Dag 12 -----Dinsdag 3 april----- Page / Antelope Canyon -----22 mijl

Deze morgen boeken we de Antelope Canyon Tour. De tour is verplicht met een gids, een Navajo Indiaan. We proberen eerst bij Chief Tsotsie Tours maar die vraagt zo maar eventjes 46$ pp (richtprijs in de Lonely Planet is 29$), den afzetter. Dus proberen we bij een andere touroperator en we boeken uiteindelijk voor 35$ pp. De canyon wordt door LP omschreven als 'unearthly in its beauty'. Zulke uitspraken moeten we natuurlijk ter plaatse checken. Met volle camions worden we als toeristenvee naar de ingang gereden, door het mulle woestijnzand. Niets verraadt de aanwezigheid van een canyon. Maar als we door een rotsspleet naar binnen gaan, kunnen we onze ogen niet geloven. Je stapt een wereld binnen waar de muren van de kloof getorst zijn en daarna gezandstraald. Water en zand hebben van bovenaf een 30m diepe canyon geërodeerd en de wind heeft er iets sexy van gemaakt. Licht en schaduw maken het bijna onmogelijk om mooie foto's te nemen met onze Sony'tjes. Dus je moet het met je eigen ogen zien. Oranje is de overheersende kleur. Zonder overdrijven is dit inderdaad een dramatisch mooie canyon. We rijden terug naar Page.
We picknicken in het zonnetuintje van ons apartementkamer, want deze keer hebben we een huisje gehuurd voor 2 nachten met 3 slaapkamers en een (te kleine) badkamer.
Daarna vertrekken we naar een uitzichtpunt over de Colorado rivier (voorbij de stuwdam) die de rotsformatie doorsnijdt in de vorm van een perfect hoefijzer. Awesome. Het punt noemt de Horseshoe Bend.
We eindigen de namiddag met het bezoek aan het uitzichtpunt op de Glen Canyon Dam en daarna leven de vrouwen zich uit in een Outlet, een warenhuis waar merkenkledij aan goedkopere prijzen verkocht wordt.

Sprokkels:
° Hugo telt 7 katholieke kerken, elk van een verschillende orde, op een afstand van 1 mijl tijdens zijn ochtendwandeling. De katholieke kerk, de baptist kerk, the church of Jesus Christ, enz.
° Hugo is ook de aanstoker om malgré Amerika's grootste grootwarenhuisketen - de Walmart - te bezoeken. Ik denk meer als attractie.
° Op weg naar de Antelope Canyon zaten - echt waar - Japanners met humor naast mij. Eerst vraag ik hen: Are you from China? Nee, van Japan, zegt het magere mannetje en hij bekijkt me zo van: 'mij niet beledigen éh'. Dan vraag ik waar hij vandaan komt: van Kobe. En hij voegt er onmiddellijk aan toe: mijn vriend hier (een ander klein mannetje naast hem) is van Fukoshima. 'He can be dangerous', voegt hij eraan toe en het gezelschap lacht er op los (en wij ook)! Ik kan het bijna niet geloven dat die jappen daarmee kunnen lachen. Ik durf echter niet te vragen of ze hem s'avonds, als hij glimt, ook als lamp gebruiken.

Dag 13 -----Woensdag 4 april----- Monument Valley----- 248 mijl
Vanuit Page nemen we Hwy 98 dwars door plateaus en woestijnachtig gebied naar Monument Valley. Dit is Navajo gebied.

We komen aan in het park en moeten 5$ pp betalen en onze jaarpas voor de Nationale Parken geldt niet. Wat een verschil met 18 jaar geleden toen we hier in 1994 voor het eerst passeerden. Gravel heeft plaats gemaakt voor een asfalten parking+visitor centre+hotel+trading post. Maar de rit door het park mag gelukkig nog steeds op eigen kracht zonder extra betaling. Iedereen kent de Marlboro beelden van stoere cowboys tegen de achtergrond van rode rotspartijen. Deze 'monumentale' rotsen liggen verspreid - alsof ze neergeplant zijn door goddelijke kracht - in een vlakke vallei. Elke rotspartij heeft een naam: the three sisters, the elephant, enz. naar wat de indianen erin afgebeeld zien. We slalommen via een lusweg doorheen het park, picknicken en rijden tegen halverwege t'sachternoens uit het park, richting Grand Canyon.
We rijden tot in Tuba City waar we overnachten, op een uurtje van de Grote Kloof, nog steeds Navajo gebied waar er een totaal alcoholverbod heerst, ook in de restaurants. We vragen om een typisch Navajo gerecht en krijgen iets smaakloos voorgeschoteld, alsof alles gekookt is in water.

Electriciteit opwekken

De Glen Canyon Dam in Page werd gebouwd in de jaren vijftig en ingehuldigd in 1962. Het duurde 17 jaar vooraleer de volledige (Glen) Canyon volgelopen was met water. Samen met de Hoover Dam nabij Las Vegas, is hij één van de bekendste van Amerika. Dagelijks stromen miljoenen liters water door de turbines en wekken hydro-electriciteit op.
Op een paar km van de stuwdam staat een electriciteitscentrale werkend op … steenkool. Niet alleen wordt het zicht van deze streek verloederd door 3 torenhoge schouwen die dag en nacht vuiligheid in de lucht spuwen, er loopt ook een spoorweg voor de aanvoer van de steenkool. Vandaag rijden we, op weg naar Monument Valley, een hele tijd langs die spoorweg en zien het aanvoerpunt: 4 loco's trekken honderden kolenwagons, die geladen worden door een roll-on, roll-off band die we vanover de heuvels km's ver zien komen. Wat een visuele afknapper in deze prachtige streek.
Dus propere en vuile electriciteit als buren naast elkaar.

Sprokkels:
° De kredietkaarten van Hugo en Vera mankeren. Een combinatie van verkeerde pincodes en te lage kredietlimieten spelen hen parten. E-mails naar de bank, naar de kinderen en naar de buurman, moeten druk zetten om eea in orde te laten komen. Want ze moeten nog 1,5 weken gaan.
° We tanken niet meer bij de Shell. Iedere keer vraagt de pomp mij een ZIP-code als ik mijn kredietkaart gebruik. Ik vraag uitleg bij de kassierster en die zegt dat ik de gemeentecode moet intikken waar ik woon?! Halloo juffrouw-aan-de-kassa, ik ben wel van 'Belgium, that is a country in Europe' en postnummer 9850 aanvaardt die pomp niet!

Dag 14---- Donderdag 5 april----- Grand Canyon----- 170 mijl
Zouden we geen typisch Navajo ontbijt nemen? Neen, is het antwoord in koor. Dus het wordt terug toast met confituur en eieren en pancakes.
We vertrekken naar de Grand Canyon. We hebben de vrouwen beloofd te stoppen in Cameron, een handelspost van de Navajo Indianen, dichtbij de ingang van het Grand Canyon NP. We kennen die plaats van onze vroegere reizen en we trekken een vol uur uit om te winkelen!
De South Rim van de Grand Canyon wordt de twee volgende dagen ons doel. Deze morgen concentreren we ons op de oostkant van de kloof. We doen alle uitzichtpunten aan met de wagen op deze 40km lange route. En hoe moet je zo'n wonder van de natuur beschrijven? Superlatieven komen we tekort, dus laten we terug de foto's spreken. Het Mather uitzichtpunt vind ik persoonlijk het mooist.
Toch even een paar statistieken. Er is een Zuid- en een Noordrand. De Zuidrand is 2.195m hoog en de Noordkant 300m hoger. De Zuidrand krijgt 90% van de toeristen op bezoek omdat de zichten mooier zijn en de bereikbaarheid veel beter (Noordrand gesloten van okt tot mei). De Colorado ligt 1 mijl lager dan de Zuidrand en het is er altijd veel warmer dan daarboven. In totaal stroomt hij meer dan 400km door het Grand Canyon National Park.
In de namiddag verkennen we de westkant van via de Rim Trail, een wandeling van het ene uitzichtpunt naar het andere, ongeveer evenwijdig met de baan. Je geraakt gewoon niet uitgekeken op die kloof, die 12km breed is van Noord- tot Zuidrand, dan halverwege het Tontoplateau vormt en dan verder naar beneden de Inner Gorge om dan val in de Colorado rivier te vallen. Het geheel zou 2,5 miljard jaar oud zijn, ongeveer de helft van de leeftijd van de Aarde. Ik zeg het nogmaals, in deze streken wordt niet naar een jaartje gekeken. Op de westkant zijn enkel shuttlebussen toegelaten en we laten ons na de wandeling terugrijden naar het parkdorp.
Naar de avond toe klaart het op maar neemt ook de wind fel toe. We keren nogmaals terug naar Mather Point (oostkant) en zien een spel van avondzon en schaduw die de Canyon een betoverend uitzicht geeft.
Dezelfde commentaar als gisteren bij Monument Vally geldt hier ook: wat een gedaanteverwisseling met 18jr geleden. Grote tarmacparkings bij elk viewpoint, een nieuw Visitor Centre, nieuwe shuttlebus lijnen en een wirwar van straten in het parkdorp. We overnachten in Tusayan, net buiten het park.

Sprokkels:
° Vera's valling is vele beter
° Er is een ongeval gebeurd op de westkant tijdens onze namiddagtocht: een boom over de weg gevallen. De shuttlebussen komen maar niet af en zo verliezen we rap een uur vooraleer alles uit de weg is geruimd.
° Bij het avondeten vertelt de ober een interessant verhaal over Belgisch bier. Er is hier in de Southwest een brouwerij die bier brouwt 'the Belgian way' van het merk 'Flat Tire' (platte band). De werknemers krijgen na 5 jr ancienniteit de kans om naar Belgie te komen op vakantie op kosten van hun werkgever.

Dag 15 -----Vrijdag 6 april----- Grand Canyon----- 9,6 km … te voet
De vrouwen hebben gisterenavond beslist om niet mee te stappen vandaag, om als het ware een dagje verlof te nemen. Ze blijven na een nachtje slapen bij hun beslissing. Dus we staan er alleen voor en gaan voor de lastige maar spektaculaire South Kaibab Trail. Het is zonnig maar koud ('chilly', zoals de Amerikanen dat zo mooi zeggen): rond de 16°. De hemel is strakblauw.
De Kaibab Trail is de kortste weg naar beneden, naar Phantom Ranch aan de Colorado rivier, en is daarom zo steil. Maar we weten, en dat wordt nog eens bevestigd door plakkaten, dat het gevaarlijk is om op één dag naar de Colorado te stappen en terug naar boven wegens uitdroging en uitputting. We lezen de statistieken: per jaar worden 250 gezonde mannen en vrouwen naar boven gerepatrieerd die de onderneming fel onderschat hebben en onvoorbereid eventjes de canyon gaan bedwingen. De meesten zijn twintigers of jonge dertigers!
Maar wij gehoorzamen de regels en ons doel is rechtsomkeer te maken aan het 5 km dieper gelegen Skeleton Point (foto links). Het dalen bezorgt me last aan de knieën. Maar de Kaibab Trail is een bergkam-pad en blootgesteld, dwz je wandelt niet in een vallei tussen valleiwanden maar op een bergkam met onbelemmerde zichten. Dit natuurgeweld in het decor van de Grand Canyon doet je zere knie of pees rap vergeten. Een greep uit de 'gebeurtenissen' onderweg:

• We starten om 10u en na een uur dalen komen we 3 oudjes tegen. Drie dames, een stuk door hun pensioenleeftijd heen, die naar boven trekken. You're almost there, begroet Hugo hen.
• We komen twee keer een horde muilezels-met-toeristen-op-hun-rug tegen. Plots roept er iemand: piss-stop. Ongeveer 15 dieren staan stil en twee ervan pissen het pad onder. Ik kan u verzekeren, het is een kleine waterval.
• Tijdens de lunch hebben we te maken met agressieve eekhoorns die op ons eten belust zijn. In plaats van schuchtere beestjes die weglopen bij de minste beweging die je maakt, moeten we hen bekogelen met stenen om ze uit ons buurt te houden.
• Er komt ons - tijdens het dalen - een ultraloper voorbij gerend … en hij komt ons - tijdens het stijgen - terug voorbij gerend. Hij moet in een kleine 4 uur van boven naar beneden en terug naar boven gelopen zijn. Amaai.
• Aan Skeleton Point, ons einddoel, hebben we een zicht op de machtige Colorado rivier en op Phantom Ranch. We beginnen aan de klim naar boven, een hele onderneming.
• We komen een oudje van rond de 70jr tegen die naar beneden trekt en ons vraagt 'Is this the way to Phantom Ranch?'. Ze wil waarschijnlijk indruk maken want er is maar één pad en als je het verlaat val je in de Canyon.
• We noemen één van de vele prachtige uitzichtpunten naar onze vrouwen. Het VEMA-punt is een feit (analoog aan het Pol-lie-lu-hu-mar punt op die andere populaire trek: Bright Angel Trail, ingewijd in 1995).
• Na 3,5u, inclusief 20min lunch, staan we terug boven daar waar de brochure 4 tot 6u aangeeft. Dus onze conditie is goed, onze gewrichten wat minder.

De rest van de namiddag nemen we vrijaf. Een koffietje en een IMAX-film zijn ons deel. De vrouwen verklappen ons dat ze hebben gewinkeld, margarita gedronken in een Mexicaanse bar (!?), ge-emaild en ge-skyped met het thuisfront. T'zijn me twee kastars.

Sprokkels:
° Vera's en Hugo's vallingen genezen.
° Kennen jullie een jackalope? In die Mexicaanse bar, waarschijnlijk NA het drinken van de margaritas, geeft de ober aan onze vrouwen uitleg over een konijn met een gewei, die opgezet aan de muur van de bar hangt. Bestaat dit echt, vragen de vrouwen? Ja, ja zegt die ober en hij voegt er nog een paar wilde verhalen aan toe. Op Google blijkt echter dat dit een fictief dier is dat soms als een symbool of zoiets gebruikt wordt. Gekke ober?

Dag 16 -----Zaterdag 7 april -----Phoenix----- 228 mijl
We verlaten de Grand Canyon en rijden richting Flagstaff. Eerst via de troosteloze Hwy 64 maar dan via de scenic Hwy 180 dwars door het San Francisco gebergte. We belanden in het centrum van Flagstaff waar we één km rijden op de Route 66. Die brengt ons naadloos naar de I-17 South recht naar Phoenix. Een oorspronkelijk idee om deze vakantie door te brengen, was trouwens om de Route 66 af te rijden.
De drie uur durende rit op de I-17 is redelijk intens omdat het landschap niet verveelt, er veel geklommen en gedaald wordt (met uitvoegstroken in een zandbak als de remmen van de camions het laten afweten) en met het geleidelijk 'inrijden' in Phoenix. Phoenix is een zeer verspreide woestijnstad waar de stadsdelen kilometers ver uit elkaar verwijderd liggen. Als we op de I-17, het bordje 'City Limits' zien, moeten we nog een uur rijden vooraleer we op onze bestemming zijn.
De stad was vorig jaar wereldnieuws omdat ze bedolven werd onder het zand van een woestijnstorm, maar ze ziet er vandaag volledig ontstoft uit. Na het inchecken in het hotel, rijden we naar downtown waar onder andere een enorm sportcomplex staat. We zien duizenden mensen in het rood op straat lopen: de baseball match tussen Phoenix Diamondbacks en San Francisco Giants is net afgelopen. We vernemen ook dat vanavond de NBA match Phoenix Suns tegen de Los Angeles Lakers gespeeld wordt. De Lakers, zonder Kobe Bryant, verliezen.
Via de voornaamste straat in Phoenix, de nederlandsachtige 'Van Buren' (door de Amerikanen verkracht naar 'Vèn Bjoeren') rijden we naar het Hard Rock Café. We nuttigen eerst een glas aan de toog waar de barman Luis de show verzorgt tot groot jolijt van onze vrouwen (en ook een beetje van ons). Luis is van het charmeurtype, knap, welbespraakt en Mexicaan. Ik moet jullie niet meer zeggen, éh. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat we net daarvoor de Hooters-meisjes hebben mogen bewonderen, om te zwijgen van de Tilted Kilt-meisjes. Zo goed het eten is in de HRC, zo slecht is het live optreden van ene Hunter, die daar staat te neuzelen met zijn gitaar en mondharmonica.

Adopt-A-Highway Programma

Te pas en te onpas zie je bordjes langs de weg met de titel: Adopt-A-Highway en daaronder de naam van een onderneming, een familie, een zelfstandige of een vereniging. Dit programma bestaat erin een som geld te betalen aan Adopt-A-Highway Maintenance Corporation (AHMC) uit Californië. In ruil plaatsen ze hun bordjes met uw naam en logo langs Amerika's Interstates, Highways of Scenic Roads terwijl zij er ook voor zorgen dat het stukje baan die jij sponsort, netjes onderhouden wordt. Eigenlijk niet zo'n slecht idee.

Dag 17 -----Zondag 8 april
De thuisfronten sms'sen ons dat Tom Boonen Parijs-Roubaix voor de 4e keer wint en dit één week na zijn derde winst in de Ronde. Wat een (Merckxiaanse) prestatie, temeer daar hij al solo rijdt op 53km van de streep! De man moet in bloedvorm verkeren.
Dit is de laatste dag van de vakantie, voor ons toch, want Hugo en Vera verlengen hun vakantie met een week en rijden verder naar Las Vegas, Death Valley, San Francisco en Los Angeles (waar Hugo gaat kijken naar de Lakers). De sansebiesten.
Na 2.733 mijl (4.373 km) leveren we onze huurwagen in die een voortreffelijke 4x4 job gedaan heeft en vervangen hem door een 'kleine' wagen waarmee H&V nog een week verder zullen rijden. Om 15u20 vertrekt onze vlucht. Hugo en Vera zetten ons netjes af aan de terminal waar we afscheid nemen. Zij rijden verder naar Las Vegas, wij vliegen naar Boston, waar ik morgen terug 'mag' gaan werken.
Op onzen buik: gien sanse.

Sprokkels:
Bij het wegrijden uit de Avis standplaats met Hugo's nieuwe huurwagen, moet je altijd een controle passeren. De man vraagt Hugo's autohuur- en rijbewijs. Op zijn internationaal rijbewijs staat het woord 'Rijbewijs' te lezen in onze drie landstalen, dus ook in het Duits: Fuhrerschein. Die controleur merkt dat op en vraagt of we Duitsers zijn; nee, Belgen. Begint die kerel daar niet de draak te steken met de Duitsers en met Hitler (Fuhrer), steekt zijn twee vingers onder zijn neus (doelend op de snor van Hitler) en maakt de Hitlergroet terwijl hij Fuhrer, Fuhrer, Furhrer roept!? Wij bulderlachen, maar voor hetzelfde geld dienen anderen klacht in en verliest hij misschien zijn job. Wat een vreemd voorval.

 

 

Verwijzingen:
(1) poteirde
(2) poteirde en str...

FOTOREEKS UTAH en ARIZONA april 2012

FOTOREEKS MOUNTAINBIKING april 2012

KATERN

Wat ne mens allemaal niet leest langs de weg. Een greep uit nen klets straatborden:

Adopt-A-Highway
Slower traffic keep right
Icy roadway
Ice may be present on roadway
Rough road
Unimproved Road
Road narrows
Variable speed (vond ik wijs)
Stop for schoolbus loading and unloading children
Schoolbus stop ahead
Keep right except for passing
Stock crossing
Big Horn sheep crossing
Frequent deer crossing
Animal ordonances enforced, leashes required
Road not maintained for winter travel
Road damage ahead
Do not throw rocks
Guard your children
Watch for rock crevices
Byway turnout
Brake check area ahead
9 switchbacks ahead
Loose Gravel
Runaway Truck Ramp
Blasting area ahead
Hill use low gear
Congested intersection ahead
Blind curve
Creek pasture
Slower traffic use flashers
Falling Rock Do Not Stop
Use headlights day and night
Target shooting and dumping prohibited
Graffiti is unsightful and illegal
No pets (en we deden ons klakke af)
Do not enter locked gate ahead
Do not enter when flooded
No smoking within 20 feet of doors
It is illegal to feed and approach wildlife