CITYTRIPS
CHICAGO - MILWAUKEE (juli 2008)
Alhoewel
ze amper een kleine 200 km uiteen liggen, een habbekrats naar
Amerikaanse normen, bevinden ze zich in verschillende staten.
Ik heb het over Milwaukee, de grootste stad van Wisconsin en Chicago,
de grootste stad van Illinois. Beiden liggen aan het grootste
van de Five Lakes: het Michigan meer.
We bezoeken beide steden, verspreid over twee 'verplichte' week-enden
ter plaatse. 'We' zijn: mezelf en Bas, een collega op een ERP-project
bij mijn werkgever Rousselot. Bas is - tja het moet gezegd zijn
- ne nollander, maar hij heeft ook goede eigenschappen: hij is
een optimist in hart en nieren en altijd goedgemutst. Hij is de
persoon van: 'Lekker weertje, lekker drankje, lekker dit, lekker
dat'
en we besluiten dan samen al lachend met: 'en ook
een lekker vrouwtje', maar dat doelt natuurlijk op onze echtgenotes.
MILWAUKEE, Wisconsin
Marquette Interchange

Deze
verkeerswisselaar versast een aantal Interstates
en Highways die allen op één centraal punt samenkomen.
Iedereen die Milwaukee binnenrijdt wordt er mee geconfronteerd.
Dit is een ongezien stukje wegenbouw waar de focus van de bestuurder
100% moet zijn om telkens de juiste rijrichting, afrit of oprit
te nemen èn een uitdaging van elke GPS-bouwer. En pas op,
deze op- en afritten kunnen zowel links als rechts als rechtdoor
genomen worden tov uw rijrichting. Soms gaan ze vier niveaus hoog.
Een veelheid aan enorme verkeersborden, die zowat elke honderd
meter aanduidingen geven, verhogen de aandachtsdruk.
Het
valt redelijk mee als je een Interstate richting wil volgen, minder
als je naar het Harley-Davidson museum moet rijden
Het
vrouwenstemmetje in de GPS doet je middenin het wegenkluwen afrit
309B nemen. Dan start een rollercoaster avontuur die me helemaal
tureluurs maakt. Die afrit blijkt zelf een soort autostrade
te zijn met na amper 400m terug drie mogelijkheden: links, rechtdoor
of rechtsaf. Je bent zodanig gefocust op de weg dat het GPS-vrouwenstemmetje
weggedrongen wordt. Ik hoor iets van 'turn right' en kom terug
op een afrit met verschillende paralelle wegen waar ik na 300m
terug moet beslissen welke kant ik kies. Ondertussen spuit het
vrouwenstemmetje maar richtingen door,
een stukje van de Interchange
vlug na elkaar, want de keuzemogelijkheden liggen allemaal zeer
kort bijeen. Totdat ik 'recalculating' hoor zeggen: maw
ik ben verkeerd gereden. Ze begint opnieuw richtingen door te
geven - recalculating - terug richtingen - recalculating
Ik word zot van da mens en zweet over mijn ganse lijf.
Ik kan onmogelijk volgen waar ik moet rijden, verwens de GPS en
kom ergens in downtown terecht. Ik parkeer me eventjes langs de
kant om te bekomen.
Daarna wordt de GPS terug mijn vriendin, want ze stopt met 'recalculating'
en leidt me door de stad naar het HD-museum. Gelukkig is het zaterdag
en minder druk. Het uitgestrekte terrein waarop het museum zich
bevindt tesamen met de ruime parking, laten me herademen.
Tip om een paar dagen van uw schoonmoeder verlost te zijn: 'schoonmama,
ontspan u maar eens lekker en bezoek dat groot winkelcentrum
maar eens met je vriendinnen. 't Is afrit 309B die ge moet nemen
'
Harley-Davidson Museum
Spectaculair,
uniek.
Voilà
testeruit. Wat een verschil met de oubolligheid van sommige
klassieke musea. Als notoire 'alles-wat-musea-is-laat-ik-links-liggen'
aanhanger, moet ik hier een uitzondering maken.
't Spel is pas een week geopend, naar aanleiding van de
105e verjaardag van HD. Het immense museum is een ultramodern,
magazijn-achtig gebouw van steen, glas en staal. Het heeft een
beetje een vliegtuighal-look.
Aan de ingang wordt mijn onlineticket ingescand door een zwaargewicht
'zwarte-met-hagelwitte-tanden'. De inrichting van het museum is
origineel. Je start op de eerste verdieping met een centrale gang
waar de oudste modellen van de motorfiets tentoon staan. Deze
werden eigenhandig gebouwd door de jeugdvrienden Bill Harley en
Arthur Davidson in een schuur in de tuin van A. Davidson, in Milwaukee.
Ze dateren van 1903. Die gasten waren toen 22 jaar oud! Al vlug
werd dit een succesverhaal en de eerste fabriek stond er in 1907.
Tevens het jaar van de officiële oprichting van de Harley-Davidson
Motorcycle Company door de twee jeugdvrienden tesamen met nog
twee broers van Arthur Davidson (William en Walter). Tot daar
de nostalgie.
De overige twee uur vergaap je je aan alle modellen van de motorfiets:
van 1903 tot heden. De succesperiodes, de oorlogsperiodes, de
bijna faillietperiodes (jaren 30 en ook in 1981), de races: alles
wordt in beeld en spraak gebracht, gebruik makend van de meest
recente mediatechnologiën zodat dit bezoek nooit verveelt.
Er is een 'Engine Room' waar alle motoren technisch uitgelegd
worden via een resem touch- en flatscreens, vergezeld van een
knop 'start die motor'. En dan hoor je het typische geluid van
die specifieke motor. Je ziet fragmenten uit de beroemdste Harley
films, waaronder natuurlijk Easy Rider. Ook zie je zeer oude filmfragmenten
van races op houten velodrooms, motocrossen en (steil) bergoprijden.
Veel foto's, knipsels, originele memo's, aandeelhoudersnotulen,
trofeën, oorlogsmemorablia, interviews en zoveel meer hangen
aan de wanden. Ergens wordt ook op een subtiele manier afstand
genomen van de associatie Harley-Davidson en criminaliteit (Hells
Angels). Lange tijd hebben veel politiekorpsen gereden op Harley's.
Er is ook een 'Design Room' waar uitgelegd wordt hoe de motoren
door de jaren heen, ontworpen worden. Je mag vrij foto's nemen.
Dat alles sluit je natuurlijk af in stijl door te lunchen in de
Harley-Davidson bar en restaurant.
Kortom, als je in de buurt bent moet je zeker eens binnenspringen!
De
allereerste (chassisnr 1) ---------De
volgende generatie-----------------"Speedy
deliverance" verkoop
Dragster
-------------------------------De
exemplaren uit de film 'Easy Rider' -Zwevende
Harley
Milwaukee Brewers 1 - Houston Astros 3
De
beoefende sport is baseball. Bijna onbekend in Europa,
maar hier trekt het volle stadiums.
We nemen de afrit naar Miller Park die ons rechtstreeks leidt
naar de parking, rondom het immense Miller Park Stadium.
Miller
Park
De
hoofdzetel van bierbrouwer Miller (brouwer = brewer) ligt
in Milwaukee en ze hebben hier vorig jaar een stadium neergepoot
om u tegen te zeggen. Het heeft de vorm van een halve cirkel.
Aan de uiteinden lopen de zijden dan schuin naar elkaar toe. Meteen
ook de vorm van een baseball-veld. Het dak is uitschuifbaar, maar
bij deze temperaturen is dat niet nodig. Het levensgrote flatscreen
meldt de 18e uitverkochte wedstrijd na elkaar met 41375 aanwezigen.
Als je de parking oprijdt, geloof je je ogen niet. Een walm van
barbecuerook stijgt ten hemel. Uit zowat alle auto's stapt een
doorsnee Amerikaanse familie die onmiddellijk de koffer opent,
de kratten bier bovenhaalt evenals de barbecue. Na minder dan
5 minuten zitten ze te drinken en te vreten aan de vooraf gebakken
hamburgers en worsten, in hun opklapbare stoeltjes. We zijn dan
op zo'n 2 uur voor de start van de wedstrijd en zo zie je honderden
families tussen de rijen geparkeerde auto's, een feestje bouwen.
Muziek, partytenten, en één famillie met een trampoline,
maken het plaatje compleet.
Wij bestellen een brad (worst) binnenin het stadion en
we tappen er ketchup en mosterd (zoals je bier tapt).
De
wedstrijd
Naargelang
de wedstrijd vordert, legt Bas me de regels uit. Er worden 9 spelletjes
gespeeld (innings) en iedere ploeg is 9 keer aan slag. Meer leg
ik niet uit want anders wordt het te ingewikkeld. Er is niet veel
actie te beleven, soms slaapverwekkend, geen enkele home run.
Het is een beetje een saaie sport. Het wordt iets spannender naarmate
je de regels beter kent. De 9 innings duren in totaal 3 uur. Naarmate
de wedstrijd vordert en 'spannender' wordt, verschijnt 'Let's
Make Some Noise' op de flatscreen en daarna 'Can't Hear You' en
dan 'L-o-u-d-e-r'. Maar het helpt niet: sinds lang verliezen de
Brewers op eigen terrein met 1 - 3.
-------------------------------------------------"Actie"
op het veld
Entertainment
Alles wat rondom het veld gebeurt is veeeel interessanter dan
op het veld. Het show-element is van groot belang bij de Amerikanen.
Vooreerst start de wedstrijd met het Amerikaans volkslied. Dit
gebeurt voor elke competitie-wedstijd, ongezien in Europa.
Dranghekkens en hooliganisme zijn er niet bekend, ongezien in
Europa. Tussen de innings door gebeuren veel dingen, ongezien
in Europa:
---- Reclame is uiteraard belangrijk.
Daarvoor is een schermen-band van essentent aangelegd tussen de
1e en de 2e stadionring, waarop tussen de innings door, reclame
wordt getoond. Het is één lang reclamelint rondom
het stadion met vooral Miller Genuine Draft spots.
---- De cheerleaders brengen hun
ingestudeerde danspasjes, niet op het veld, maar op een speciaal
podium. Alles wordt uiteraard getoond op het levensgrote flatscreen.
---- Er is een worstenkoers; Chevrolet
mag zijn laatste model rond het veld rijden; constant zijn drankverkopers
in de weer om hun plastieken flessen Miller en Coke te slijten.
In uw stoeltje is een drankhouder. Je hoeft je enkel te verplaatsen
naar het toilet.
---- Close-ups van toeschouwers op
het grote flatscreen leiden tot veel hilariteit. Veel mensen weten
zich geen houding aan te nemen als ze gefilmd worden. Op de rij
na ons proberen pubers met een zelfgemaakt plakkaat de
aandacht te trekken van de camera, maar tevergeefs.
Na de wedstrijd is het stadium een slagveld van etensresten en
plastieken flessen bier en cola. De kuisploeg kan aan de slag.
"Let's
Make Some Noise" lees je op de flatscreen -----------Rechtstaan
voor het volkslied
CHICAGO,
Illinois
Deze stad heeft bijnamen bij de vleet: The Windy City (blijkbaar
nogal winderig maar niet deze weekend), The Second City (nr 2
stad van de US). Naast lang de titel van 'drukste luchthaven ter
wereld' gevoerd te hebben, is het ook de stad waar de eerste wolkenkrabbers
gebouwd werden. Bij het binnenrijden van de stad op de Interstate
90, zie je al van ver de Sears Tower die er bovenuit steekt. Je
ziet eigenlijk een skyline vol wolkenkrabbers.

Sears
Tower
Dag 1
We
rijden zaterdagmorgen vroeg weg uit New Berlin, een slaapstadje
nabij Milwaukee, richting Chicago. Twee uur later parkeren we
aan het National Museum of Science and Industry. Achteraf
gezien is dit museum een dagbezoek waard met enkel interessante
onderwerpen over de historiek van de trein, vliegtuig, internet,
crimelabs en tientallen andere onderwerpen. Het is vooral ook
de manier waarop de Amerikanen hun musea inrichten met veel gevoel
voor originaliteit en media-effecten. Naast de IMAX film over
de Grand Canyon zijn we vooral geinteresseerd in U-boot 505
(foto links), de enige Duitse onderzeeër uit WO
II die intact in geallieerde handen is gevallen. Het originele
exemplaar (geen model, maar de real stuff) is 'neergezet' in de
tuin van het museum en dan overbouwd. In deze speciale vleugel
van het museum is hij te bezichtigen. Hij is ontzettend groot
van buitenaf maar is onooglijk smal en laag binnenin. Het is niet
te geloven dat 51 bemanningsleden daar 3 maanden lang in verbleven
om boten van de vijand te kelderen. Diegene die ik hoor klagen
over zijn werk, verwijs ik voortaan door naar hier. We zien de
torpedokamer, de slaapbritsen, de smalle en lage gangen, de machinekamer
en zoveel meer. Er was één WC. Foto's binnen niet
toegelaten.

We rijden naar ons hotel en beslissen om de stadswandeling te
maken, beschreven in de Lonely Planet. Eigenlijk wandelen we langs
één lange boulevard. Wat de Champs zijn voor Parijs,
de Ramblas voor Barcelona en de Dennendreef voor Landegem, is
The Magnificent Mile voor Chicago. We starten aan het Millenium
Park. Naast de gekende dure merkenwinkels, terrasjes, restaurants
en cafés krijg je er nekkramp van de wolkenkrabbers. Want
ze zijn hoog, zeer hoog. We maken een stop aan de Hancock Tower
en klimmen in 40 seconden (aan 30 km/u) naar de 94e verdieping
voor een adembenemend zicht over de stad en het Michigan meer.
------------------------------------------------------------------
The
Magnificent Mile
S'avonds eten we in het Hard Rock Café, een klassieker.
We eten en drinken aan de bar en begapen het interieur. Ondertussen
wordt (uiteraard) Led Zeppelin gespeeld. Hun clip van Whole Lotta
Love is een compilatie van fragmenten uit hun volledige loopbaan.
Knap gemonteerd. Bas, niet direct een rockliefhebber, heeft het
er toch naar zijn zin, waarschijnlijk (ben niet zeker) wegens
de knappe brunette in de bar die ons bedient. Of was het toch
om het lekkere eten?
S'avonds stappen we naar Navy Pier, een in het meer lopende,
betonnen pier annex yachthaven, voor een Venetiaanse avond en
vuurwerk op het meer. We begrijpen het verband met Venetië
niet. Het is meer een kermissfeertje met veel volk, eet- en drinktenten.
We moeten tot aan het eind van de pier wandelen om een zitplaatsje
te bemachtigen voor het halfuur durend, prachtig vuurwerk op het
meer. En toch weten die ongevoelige Amerikanen de helft van het
kijkplezier te verpesten door tijdens het vuurwerk, luide muziek
uit de overal opgestelde luidsprekers te laten knallen.
Sprokkels:
- Het Intercontinental Hotel temidden de M. Mile vraagt 238
$ voor 1 nacht en durft het aan om ons - Mr V and Mr IP, samen
VIP - zonder pen en papier in de kamer te slapen te leggen.
Ik kan zelfs geen notities nemen voor mijn reisverhaaltje. 'Geinig',
zegt Bas, die meteen de receptie belt en iemand pen en papier
laat afgeven.
- Bas, die vrijwel nooit alcohol drinkt, bestelt in de Hancock
toren een fruitsapje met 22 vitamientjes: 'lekker man'.

Uitzicht
vanaf de 94e verdieping van Hancock Tower
Dag
2
We
starten met een boottocht op de Chicago River (The Architect
Tour), die uitmondt in het Michigan meer en zich kronkelt door
het centrum van de stad tussen de wolkenkrabbers. Tientallen torens
passeren de revue en van iedere wolkenkrabber vertelt de bootgidse
een verhaal of een anecdote wat het een zeer amusante trip maakt:
- °
Sears Tower: lang het hoogste gebouw ter wereld (1974-1996)
maar dan geklopt door de Petronas torens in Maleisië. Inclusief
de telecommast, blijft het nog het hoogste gebouw ter wereld
(527 m). Maar dat is zeurzakkerij natuurlijk. Er loopt 65000
km electriciteitskabel door de toren.
-
Maar Chicago gaat het record van hoogste toren (zonder mast)
terugpakken. We zien vanaf de boot de werken aan de ondergrondse
verdiepingen en tegen 2012 verrijst dan het allerhoogste gebouw
ter wereld.
-
Donald bouwt hier zijn Trump-toren, een cilindervormig bouwwerk
die de tweede grootste toren van Chicago zal worden dit jaar,
na Sears. De hotelsuites zullen er 650 $ per nacht gaan kosten
(pen en papier inbegrepen)
-
De Chicago rivier mondt eigenlijk niet uit in het Michigan meer.
Een goede eeuw geleden was de rivier een open riool die het
Michigan meer langzaam aan het vergiftigen was. Totdat ingenieurs
er niet beter op vonden de stroming van de rivier om te keren
en een dijk met sluis te bouwen aan de monding. Daardoor stroomde
het vuil omgekeerd richting Mississippi en zo verder naar de
Golf van Mexico. Probleem opgelost (wel ergens anders een gecreeërd
natuurlijk).
Na
een uur zijn we terug te land en we huren een citybike
waarmee we de rest van de dag zoet zijn. Fietsen huren in grootsteden
zit echt in de lift en is ideaal voor een stadsverkenning. We
rijden de kustlijn af noordelijke richting op een daartoe bestemd
breed fietspad in het kustpark. In tegenstelling tot Europa, ligt
de hoogbouw niet onmiddellijk aan de waterlijn, maar veel verderop
weg van de kust. Steeds is er groen tussen de stranden en de eerste
torens. Geen Benidorm-toestanden in Chicago en Milwaukee.
Hoe verder we de stad uitrijden hoe mooier de skyline wordt. Daarna
keren we terug en nemen een deel van de zuidelijke richting voor
onze rekening. Ondertussen eten we in een strandbar op één
van Chicago's badstranden. Het lijkt er op een défilé
van coole vrouwtjes met strakke lijven. Bas drinkt er een fruitsapje
met amper 10 vitamientjes: 'lekker man'.
De fietsrit gaat dan verder door de Zoo (fiets aan de hand) en
dan dwars door de stad. Het is zondag en het verkeer is kalm.
Verkeerd rijden is onmogelijk omdat
alle straten evenwijdig lopen in een raster. We rijden op de Magnificent
Mile, langs de Sears Tower en onder het luidruchtige metrosysteem.
De metro van Chicago, gebouwd begin de jaren 1900, is niet
ondergronds maar bovengronds. Letterlijk een 15-tal meter boven
de grond gebouwd op stalen gebinten. Ook de metrostellen lijken
nog uit die tijd en ze donderen met een hels lawaai over uw hoofd
heen. Amaai die buren.
S'avonds eten we in N Rush Street op een terras rond een
pleintje, weg van de toeristenvallen. Het is een lokale uitgangsbuurt
met veel bars, restaurants en geroezemoes. 'Geinig man',
vindt Bas. We ontmoeten er Nick en Darsale
Sprokkels:
Nick en Darsale zijn een zwart koppel (late 30-igers) die aan
een tafel naast ons komen zitten. Het eerste contact komt er
na een luide boer/maagoprisping van Nick. We kijken elkaar aan
en grappen erover. Daarna zijn de gesprekken op gang gekomen.
Dit is normaal gezien niets om te melden, ware het niet dat
deze geboren Chicago-naren zo speciaal en zo grappig waren.
Nick is een soort kaalgeschoren Eddy Murphy-figuur met die speciale
taal waar enkel zwarten een patent op hebben en met dat typische
hoge, doorslaande stemmetje. Darsale is de zwarte huismoeder
die haar man door en door kent en hem laat begaan, hem laat
de show stelen, maar gevat uit de hoek komt als hij weer eens
overdrijft. Alles komt aan bod: Chicago, harley's, Europa, sex,
drinken en werken.
De man heeft ons bier betaald, wil ons nog een dessert betalen
en wou niets van ons terug (Hey man, you're in Chicago, we pay).
Maar we moeten echter terugrijden naar Milwaukee. We wensen
hen nog veel geluk toe. Bijna willen we Nick nog een goede raad
meegeven: Nick, don't follow your dick. Maar dat hebben
we dan toch maar niet gedaan. Een toffe afsluiter van een geweldig
weekend.
Uitsmijter:
reclame van Hoegaarden in het frans (?) in Chicago ...
"Bière Blanche belge originale
Anno 1445"
|