CITYTRIPS CHICAGO - MILWAUKEE (juli 2008)

Alhoewel ze amper een kleine 200 km uiteen liggen, een habbekrats naar Amerikaanse normen, bevinden ze zich in verschillende staten. Ik heb het over Milwaukee, de grootste stad van Wisconsin en Chicago, de grootste stad van Illinois. Beiden liggen aan het grootste van de Five Lakes: het Michigan meer.
We bezoeken beide steden, verspreid over twee 'verplichte' week-enden ter plaatse. 'We' zijn: mezelf en Bas, een collega op een ERP-project bij mijn werkgever Rousselot. Bas is - tja het moet gezegd zijn - ne nollander, maar hij heeft ook goede eigenschappen: hij is een optimist in hart en nieren en altijd goedgemutst. Hij is de persoon van: 'Lekker weertje, lekker drankje, lekker dit, lekker dat' … en we besluiten dan samen al lachend met: 'en ook een lekker vrouwtje', maar dat doelt natuurlijk op onze echtgenotes.

MILWAUKEE, Wisconsin

Marquette Interchange

Deze verkeerswisselaar versast een aantal Interstates en Highways die allen op één centraal punt samenkomen. Iedereen die Milwaukee binnenrijdt wordt er mee geconfronteerd. Dit is een ongezien stukje wegenbouw waar de focus van de bestuurder 100% moet zijn om telkens de juiste rijrichting, afrit of oprit te nemen èn een uitdaging van elke GPS-bouwer. En pas op, deze op- en afritten kunnen zowel links als rechts als rechtdoor genomen worden tov uw rijrichting. Soms gaan ze vier niveaus hoog. Een veelheid aan enorme verkeersborden, die zowat elke honderd meter aanduidingen geven, verhogen de aandachtsdruk.

Het valt redelijk mee als je een Interstate richting wil volgen, minder als je naar het Harley-Davidson museum moet rijden … Het vrouwenstemmetje in de GPS doet je middenin het wegenkluwen afrit 309B nemen. Dan start een rollercoaster avontuur die me helemaal tureluurs maakt. Die afrit blijkt zelf een soort autostrade te zijn met na amper 400m terug drie mogelijkheden: links, rechtdoor of rechtsaf. Je bent zodanig gefocust op de weg dat het GPS-vrouwenstemmetje weggedrongen wordt. Ik hoor iets van 'turn right' en kom terug op een afrit met verschillende paralelle wegen waar ik na 300m terug moet beslissen welke kant ik kies. Ondertussen spuit het vrouwenstemmetje maar richtingen door,
een stukje van de Interchange

vlug na elkaar, want de keuzemogelijkheden liggen allemaal zeer kort bijeen. Totdat ik 'recalculating' hoor zeggen: maw ik ben verkeerd gereden. Ze begint opnieuw richtingen door te geven - recalculating - terug richtingen - recalculating… Ik word zot van da mens en zweet over mijn ganse lijf. Ik kan onmogelijk volgen waar ik moet rijden, verwens de GPS en kom ergens in downtown terecht. Ik parkeer me eventjes langs de kant om te bekomen.
Daarna wordt de GPS terug mijn vriendin, want ze stopt met 'recalculating' en leidt me door de stad naar het HD-museum. Gelukkig is het zaterdag en minder druk. Het uitgestrekte terrein waarop het museum zich bevindt tesamen met de ruime parking, laten me herademen.

Tip om een paar dagen van uw schoonmoeder verlost te zijn: 'schoonmama, ontspan u maar eens lekker en bezoek dat groot winkelcentrum maar eens met je vriendinnen. 't Is afrit 309B die ge moet nemen … '

Harley-Davidson Museum

Spectaculair, uniek.

Voilà testeruit. Wat een verschil met de oubolligheid van sommige klassieke musea. Als notoire 'alles-wat-musea-is-laat-ik-links-liggen' aanhanger, moet ik hier een uitzondering maken.
't Spel is pas een week geopend, naar aanleiding van de 105e verjaardag van HD. Het immense museum is een ultramodern, magazijn-achtig gebouw van steen, glas en staal. Het heeft een beetje een vliegtuighal-look.
Aan de ingang wordt mijn onlineticket ingescand door een zwaargewicht 'zwarte-met-hagelwitte-tanden'. De inrichting van het museum is origineel. Je start op de eerste verdieping met een centrale gang waar de oudste modellen van de motorfiets tentoon staan. Deze werden eigenhandig gebouwd door de jeugdvrienden Bill Harley en Arthur Davidson in een schuur in de tuin van A. Davidson, in Milwaukee. Ze dateren van 1903. Die gasten waren toen 22 jaar oud! Al vlug werd dit een succesverhaal en de eerste fabriek stond er in 1907. Tevens het jaar van de officiële oprichting van de Harley-Davidson Motorcycle Company door de twee jeugdvrienden tesamen met nog twee broers van Arthur Davidson (William en Walter). Tot daar de nostalgie.
De overige twee uur vergaap je je aan alle modellen van de motorfiets: van 1903 tot heden. De succesperiodes, de oorlogsperiodes, de bijna faillietperiodes (jaren 30 en ook in 1981), de races: alles wordt in beeld en spraak gebracht, gebruik makend van de meest recente mediatechnologiën zodat dit bezoek nooit verveelt. Er is een 'Engine Room' waar alle motoren technisch uitgelegd worden via een resem touch- en flatscreens, vergezeld van een knop 'start die motor'. En dan hoor je het typische geluid van die specifieke motor. Je ziet fragmenten uit de beroemdste Harley films, waaronder natuurlijk Easy Rider. Ook zie je zeer oude filmfragmenten van races op houten velodrooms, motocrossen en (steil) bergoprijden. Veel foto's, knipsels, originele memo's, aandeelhoudersnotulen, trofeën, oorlogsmemorablia, interviews en zoveel meer hangen aan de wanden. Ergens wordt ook op een subtiele manier afstand genomen van de associatie Harley-Davidson en criminaliteit (Hells Angels). Lange tijd hebben veel politiekorpsen gereden op Harley's. Er is ook een 'Design Room' waar uitgelegd wordt hoe de motoren door de jaren heen, ontworpen worden. Je mag vrij foto's nemen.
Dat alles sluit je natuurlijk af in stijl door te lunchen in de Harley-Davidson bar en restaurant.
Kortom, als je in de buurt bent moet je zeker eens binnenspringen!

De allereerste (chassisnr 1) ---------De volgende generatie-----------------"Speedy deliverance" verkoop

Dragster -------------------------------De exemplaren uit de film 'Easy Rider' -Zwevende Harley

Milwaukee Brewers 1 - Houston Astros 3

De beoefende sport is baseball. Bijna onbekend in Europa, maar hier trekt het volle stadiums.
We nemen de afrit naar Miller Park die ons rechtstreeks leidt naar de parking, rondom het immense Miller Park Stadium.

Miller Park

De hoofdzetel van bierbrouwer Miller (brouwer = brewer) ligt in Milwaukee en ze hebben hier vorig jaar een stadium neergepoot om u tegen te zeggen. Het heeft de vorm van een halve cirkel. Aan de uiteinden lopen de zijden dan schuin naar elkaar toe. Meteen ook de vorm van een baseball-veld. Het dak is uitschuifbaar, maar bij deze temperaturen is dat niet nodig. Het levensgrote flatscreen meldt de 18e uitverkochte wedstrijd na elkaar met 41375 aanwezigen.
Als je de parking oprijdt, geloof je je ogen niet. Een walm van barbecuerook stijgt ten hemel. Uit zowat alle auto's stapt een doorsnee Amerikaanse familie die onmiddellijk de koffer opent, de kratten bier bovenhaalt evenals de barbecue. Na minder dan 5 minuten zitten ze te drinken en te vreten aan de vooraf gebakken hamburgers en worsten, in hun opklapbare stoeltjes. We zijn dan op zo'n 2 uur voor de start van de wedstrijd en zo zie je honderden families tussen de rijen geparkeerde auto's, een feestje bouwen. Muziek, partytenten, en één famillie met een trampoline, maken het plaatje compleet.
Wij bestellen een brad (worst) binnenin het stadion en we tappen er ketchup en mosterd (zoals je bier tapt).

De wedstrijd
Naargelang de wedstrijd vordert, legt Bas me de regels uit. Er worden 9 spelletjes gespeeld (innings) en iedere ploeg is 9 keer aan slag. Meer leg ik niet uit want anders wordt het te ingewikkeld. Er is niet veel actie te beleven, soms slaapverwekkend, geen enkele home run. Het is een beetje een saaie sport. Het wordt iets spannender naarmate je de regels beter kent. De 9 innings duren in totaal 3 uur. Naarmate de wedstrijd vordert en 'spannender' wordt, verschijnt 'Let's Make Some Noise' op de flatscreen en daarna 'Can't Hear You' en dan 'L-o-u-d-e-r'. Maar het helpt niet: sinds lang verliezen de Brewers op eigen terrein met 1 - 3.
-------------------------------------------------"Actie" op het veld

Entertainment
Alles wat rondom het veld gebeurt is veeeel interessanter dan op het veld. Het show-element is van groot belang bij de Amerikanen. Vooreerst start de wedstrijd met het Amerikaans volkslied. Dit gebeurt voor elke competitie-wedstijd, ongezien in Europa. Dranghekkens en hooliganisme zijn er niet bekend, ongezien in Europa. Tussen de innings door gebeuren veel dingen, ongezien in Europa:
---- Reclame is uiteraard belangrijk. Daarvoor is een schermen-band van essentent aangelegd tussen de 1e en de 2e stadionring, waarop tussen de innings door, reclame wordt getoond. Het is één lang reclamelint rondom het stadion met vooral Miller Genuine Draft spots.
---- De cheerleaders brengen hun ingestudeerde danspasjes, niet op het veld, maar op een speciaal podium. Alles wordt uiteraard getoond op het levensgrote flatscreen.
---- Er is een worstenkoers; Chevrolet mag zijn laatste model rond het veld rijden; constant zijn drankverkopers in de weer om hun plastieken flessen Miller en Coke te slijten. In uw stoeltje is een drankhouder. Je hoeft je enkel te verplaatsen naar het toilet.
---- Close-ups van toeschouwers op het grote flatscreen leiden tot veel hilariteit. Veel mensen weten zich geen houding aan te nemen als ze gefilmd worden. Op de rij na ons proberen pubers met een zelfgemaakt plakkaat de aandacht te trekken van de camera, maar tevergeefs.

Na de wedstrijd is het stadium een slagveld van etensresten en plastieken flessen bier en cola. De kuisploeg kan aan de slag.

"Let's Make Some Noise" lees je op de flatscreen -----------Rechtstaan voor het volkslied

CHICAGO, Illinois

Deze stad heeft bijnamen bij de vleet: The Windy City (blijkbaar nogal winderig maar niet deze weekend), The Second City (nr 2 stad van de US). Naast lang de titel van 'drukste luchthaven ter wereld' gevoerd te hebben, is het ook de stad waar de eerste wolkenkrabbers gebouwd werden. Bij het binnenrijden van de stad op de Interstate 90, zie je al van ver de Sears Tower die er bovenuit steekt. Je ziet eigenlijk een skyline vol wolkenkrabbers.

Sears Tower

Dag 1

We rijden zaterdagmorgen vroeg weg uit New Berlin, een slaapstadje nabij Milwaukee, richting Chicago. Twee uur later parkeren we aan het National Museum of Science and Industry. Achteraf gezien is dit museum een dagbezoek waard met enkel interessante onderwerpen over de historiek van de trein, vliegtuig, internet, crimelabs en tientallen andere onderwerpen. Het is vooral ook de manier waarop de Amerikanen hun musea inrichten met veel gevoel voor originaliteit en media-effecten. Naast de IMAX film over de Grand Canyon zijn we vooral geinteresseerd in U-boot 505 (foto links), de enige Duitse onderzeeër uit WO II die intact in geallieerde handen is gevallen. Het originele exemplaar (geen model, maar de real stuff) is 'neergezet' in de tuin van het museum en dan overbouwd. In deze speciale vleugel van het museum is hij te bezichtigen. Hij is ontzettend groot van buitenaf maar is onooglijk smal en laag binnenin. Het is niet te geloven dat 51 bemanningsleden daar 3 maanden lang in verbleven om boten van de vijand te kelderen. Diegene die ik hoor klagen over zijn werk, verwijs ik voortaan door naar hier. We zien de torpedokamer, de slaapbritsen, de smalle en lage gangen, de machinekamer en zoveel meer. Er was één WC. Foto's binnen niet toegelaten.


We rijden naar ons hotel en beslissen om de stadswandeling te maken, beschreven in de Lonely Planet. Eigenlijk wandelen we langs één lange boulevard. Wat de Champs zijn voor Parijs, de Ramblas voor Barcelona en de Dennendreef voor Landegem, is The Magnificent Mile voor Chicago. We starten aan het Millenium Park. Naast de gekende dure merkenwinkels, terrasjes, restaurants en cafés krijg je er nekkramp van de wolkenkrabbers. Want ze zijn hoog, zeer hoog. We maken een stop aan de Hancock Tower en klimmen in 40 seconden (aan 30 km/u) naar de 94e verdieping voor een adembenemend zicht over de stad en het Michigan meer. ------------------------------------------------------------------ The Magnificent Mile

S'avonds eten we in het Hard Rock Café, een klassieker. We eten en drinken aan de bar en begapen het interieur. Ondertussen wordt (uiteraard) Led Zeppelin gespeeld. Hun clip van Whole Lotta Love is een compilatie van fragmenten uit hun volledige loopbaan. Knap gemonteerd. Bas, niet direct een rockliefhebber, heeft het er toch naar zijn zin, waarschijnlijk (ben niet zeker) wegens de knappe brunette in de bar die ons bedient. Of was het toch om het lekkere eten?
S'avonds stappen we naar Navy Pier, een in het meer lopende, betonnen pier annex yachthaven, voor een Venetiaanse avond en vuurwerk op het meer. We begrijpen het verband met Venetië niet. Het is meer een kermissfeertje met veel volk, eet- en drinktenten. We moeten tot aan het eind van de pier wandelen om een zitplaatsje te bemachtigen voor het halfuur durend, prachtig vuurwerk op het meer. En toch weten die ongevoelige Amerikanen de helft van het kijkplezier te verpesten door tijdens het vuurwerk, luide muziek uit de overal opgestelde luidsprekers te laten knallen.

Sprokkels:
- Het Intercontinental Hotel temidden de M. Mile vraagt 238 $ voor 1 nacht en durft het aan om ons - Mr V and Mr IP, samen VIP - zonder pen en papier in de kamer te slapen te leggen. Ik kan zelfs geen notities nemen voor mijn reisverhaaltje. 'Geinig', zegt Bas, die meteen de receptie belt en iemand pen en papier laat afgeven.
- Bas, die vrijwel nooit alcohol drinkt, bestelt in de Hancock toren een fruitsapje met 22 vitamientjes: 'lekker man'.

Uitzicht vanaf de 94e verdieping van Hancock Tower

 

Dag 2

We starten met een boottocht op de Chicago River (The Architect Tour), die uitmondt in het Michigan meer en zich kronkelt door het centrum van de stad tussen de wolkenkrabbers. Tientallen torens passeren de revue en van iedere wolkenkrabber vertelt de bootgidse een verhaal of een anecdote wat het een zeer amusante trip maakt:

• ° Sears Tower: lang het hoogste gebouw ter wereld (1974-1996) maar dan geklopt door de Petronas torens in Maleisië. Inclusief de telecommast, blijft het nog het hoogste gebouw ter wereld (527 m). Maar dat is zeurzakkerij natuurlijk. Er loopt 65000 km electriciteitskabel door de toren.
• Maar Chicago gaat het record van hoogste toren (zonder mast) terugpakken. We zien vanaf de boot de werken aan de ondergrondse verdiepingen en tegen 2012 verrijst dan het allerhoogste gebouw ter wereld.
• Donald bouwt hier zijn Trump-toren, een cilindervormig bouwwerk die de tweede grootste toren van Chicago zal worden dit jaar, na Sears. De hotelsuites zullen er 650 $ per nacht gaan kosten (pen en papier inbegrepen)
• De Chicago rivier mondt eigenlijk niet uit in het Michigan meer. Een goede eeuw geleden was de rivier een open riool die het Michigan meer langzaam aan het vergiftigen was. Totdat ingenieurs er niet beter op vonden de stroming van de rivier om te keren en een dijk met sluis te bouwen aan de monding. Daardoor stroomde het vuil omgekeerd richting Mississippi en zo verder naar de Golf van Mexico. Probleem opgelost (wel ergens anders een gecreeërd natuurlijk).

Na een uur zijn we terug te land en we huren een citybike waarmee we de rest van de dag zoet zijn. Fietsen huren in grootsteden zit echt in de lift en is ideaal voor een stadsverkenning. We rijden de kustlijn af noordelijke richting op een daartoe bestemd breed fietspad in het kustpark. In tegenstelling tot Europa, ligt de hoogbouw niet onmiddellijk aan de waterlijn, maar veel verderop weg van de kust. Steeds is er groen tussen de stranden en de eerste torens. Geen Benidorm-toestanden in Chicago en Milwaukee.
Hoe verder we de stad uitrijden hoe mooier de skyline wordt. Daarna keren we terug en nemen een deel van de zuidelijke richting voor onze rekening. Ondertussen eten we in een strandbar op één van Chicago's badstranden. Het lijkt er op een défilé van coole vrouwtjes met strakke lijven. Bas drinkt er een fruitsapje met amper 10 vitamientjes: 'lekker man'.
De fietsrit gaat dan verder door de Zoo (fiets aan de hand) en dan dwars door de stad. Het is zondag en het verkeer is kalm. Verkeerd rijden is onmogelijk omdat alle straten evenwijdig lopen in een raster. We rijden op de Magnificent Mile, langs de Sears Tower en onder het luidruchtige metrosysteem.
De metro van Chicago, gebouwd begin de jaren 1900, is niet ondergronds maar bovengronds. Letterlijk een 15-tal meter boven de grond gebouwd op stalen gebinten. Ook de metrostellen lijken nog uit die tijd en ze donderen met een hels lawaai over uw hoofd heen. Amaai die buren.
S'avonds eten we in N Rush Street op een terras rond een pleintje, weg van de toeristenvallen. Het is een lokale uitgangsbuurt met veel bars, restaurants en geroezemoes. 'Geinig man', vindt Bas. We ontmoeten er Nick en Darsale …

Sprokkels:
Nick en Darsale zijn een zwart koppel (late 30-igers) die aan een tafel naast ons komen zitten. Het eerste contact komt er na een luide boer/maagoprisping van Nick. We kijken elkaar aan en grappen erover. Daarna zijn de gesprekken op gang gekomen. Dit is normaal gezien niets om te melden, ware het niet dat deze geboren Chicago-naren zo speciaal en zo grappig waren. Nick is een soort kaalgeschoren Eddy Murphy-figuur met die speciale taal waar enkel zwarten een patent op hebben en met dat typische hoge, doorslaande stemmetje. Darsale is de zwarte huismoeder die haar man door en door kent en hem laat begaan, hem laat de show stelen, maar gevat uit de hoek komt als hij weer eens overdrijft. Alles komt aan bod: Chicago, harley's, Europa, sex, drinken en werken.
De man heeft ons bier betaald, wil ons nog een dessert betalen en wou niets van ons terug (Hey man, you're in Chicago, we pay). Maar we moeten echter terugrijden naar Milwaukee. We wensen hen nog veel geluk toe. Bijna willen we Nick nog een goede raad meegeven: Nick, don't follow your dick. Maar dat hebben we dan toch maar niet gedaan. Een toffe afsluiter van een geweldig weekend.

 

Uitsmijter: reclame van Hoegaarden in het frans (?) in Chicago ...


"Bière Blanche belge originale Anno 1445"