CEDAR POINT (Juni 2008)

Bas heeft ons al weken op voorhand warm gemaakt. Eigenlijk paste hij de omgekeerde tactiek toe: 'ik ga zeker een weekend naar het grootste rollercoaster-park ter wereld' zei hij te pas en te onpas. Zijn gedrevenheid en enthousiasme wekte uiteindelijk ook bij mij en de andere collegas interesse op.
En op een weekend in juni is het zover.

De Vrijdag

We nemen de vrijdag vrijaf en vertrekken s'morgens vroeg met 4 man sterk naar Cedar Point, een kleine 800 km en 5 staten verder (Iowa, Wisconsin, Illinois, Indiana en Ohio). Van de partij zijn uiteraard Bas (Nederlander), Martin alias Mr T (Slovaak), Jean-Paul (Fransman) en ikzelf (Belg). De eerste 300 km, van Dubuque naar Chicago, kennen we goed want als de binnenlandse vlucht Chicago-Dubuque, in een vliegende sigaar, geannuleerd wordt - en dat is frequent wegens meestal slechte weersomstandigheden - nemen we een 'We Try Harder Avis - wagen'.
Het moeilijkste stuk is de ring rond Chicago die meestal eivol zit. Met Bas' TomTom proberen we een alternatieve route te nemen rond Chicago, wat ons goed lukt.
Daarna is het nog 4 uur rijden door vlakke, slaapverwekkende regio's en dan door de laatste staat Ohio vooraleer we de eerste pijlen zien naar Cedar Point. Het is avond als we inchecken in één van de 5 hotels van het park. Iedereen trekt zich terug op zijn kamer en bereidt een gekke tweedaagse voor.

De Zaterdag

Het ontbijt is een klucht. In een grote doorschijnende koelkast neemt elke gast een plastiek flesje fruitsap en een muffin .. and that's it. Maar eigenlijk kan ons dit geen barst schelen want ons adrenalinegehalte stijgt als we in de wagen stappen en de immense parking van het park oprijden.
Onderweg zien we al de hoge ijzeren geraamten van rollercoasters boven alles uitsteken. Kijk de Millenium zegt Bas, en daar de Magnum XL, want hij kent het park van binnen en van buiten en heeft hun website bestudeerd. Het park opent om 10u maar we staan reeds een half uur voordien aan te schuiven, samen met duizend andere gekken, op een zonovergoten dag met strakblauwe hemel.
En dan gebeurt om 9u58 een ritueel die bij ons in Europa ondenkbaar is. Er wordt via luidsprekers stilte en respect gevraagd. En dan schalt het Amerikaans Volkslied door de luidsprekers. De Stars and Stripes vlag wordt geheven en alle Amerikanen (98% van de aanwezigen lijkt me) staan stokstijf hun volkslied mee te prevelen in een houding alsof ze WO III ingaan. Dit beklijvend moment zal ik niet licht vergeten.
We stromen het park in en vooraleer ik er erg in heb zitten Mr T en Bas al in de eerste rollercoaster - voor mietjes zegt Bas achteraf (foto rechts). Bas en Mr T in de rollercoasters en Jean-Paul en mezelf vooral kijkend naar die tuigen, is de rode draad door deze dag. Wij zijn niet zo gesteld op deze supersonische snelheden, draaien en keren, tergend traag naar zeer hoog en met duizelingwekkende snelheid naar beneden donderen. We horen liever gillen dan zelf te roepen van de angst en de adrenaline.

Een rollercoaster park zegt u?

Dit park heeft de hoogste concentratie aan rollercoasters dan welk ander park ter wereld. Het werd 11 jaar tereke verkozen tot 'Best Amusement Park of the World'. Het is dus dè trekpleister voor adrenaline-zoekers.
Het park ligt op het topje van een peninsula aan de witte zandstranden van het Erie Meer in Sandusky, Ohio en dateert van 1870.
Hierna volgt een bloemlezing van de namen van de bekendste rollercoasters onder de 17 tuigen in totaal :

• Maverick (hoog 32m, 112 km/u)

 

 

 

• Magnum XL (hoog 62m, 115 km/u)

 

 

 

• Millenium Force (hoog 94m, 150 km/u)

 

 

 

• Top Thrill Dragster (125m, 192 km/u)
  

 

FILMFRAGMENT Top Thrill Dragster

Freak Bas beleeft de tijd van zijn leven en alle snelheidstuigen in het park moeten eraan geloven. Hij en Mr T doen ze één voor één aan, sommige zelfs meerdere keren ook al moeten ze soms een uur aanschuiven.
Jean-Paul en ikzelf wagen ons op 2 van die achtbanen. Ik sluit de ogen als we naar beneden donderen en hoop op een vlug einde. Maar 10 seconden in zo'n ding duurt een eeuwigheid. We brengen er het toch goed van af. Voor de rest luisteren we naar oorverdovende treintjes op achtbanen en gillende mensen. Na afloop niets anders dan blije gezichten waarop een grijns te zien is die boekdelen spreekt: I did it!
Het park heeft een uitstekende locatie, namelijk aan het Erie Meer, één van de 5 Big Lakes aan de VS-Canadese grens. De ene kant geeft uit op een wit zandstrand en daar huren we in de late namiddag een waterscooter waarmee we een deel van het meer onveilig maken. Rond 20u verlaten we het park.
In het hotel horen we dat er in het stadje een Harley-Davidson samenkomst is. Wij daar naar toe. Van ver horen we het lawaai van de live bands want de happening gaat gepaard met (zeer) luide rockmuziek op een buitenpodium, hectoliters bier, gepiercte en getatoeëerde mannen en vrouwen en rijen met honderden blinkende motoren. Wie zich op die moment waagt met een Japanse motor, wordt waarschijnlijk ter plaatse gelyncht en zijn moto tot schroot herleid.

De Zondag

We hebben onze nachtrust goed kunnen gebruiken. Vandaag bezoeken we het aanpalende waterprekpark: Soak Park. Dit is veel meer mijn ding. Alle mogelijke waterpijpen slingeren zich door het park en bij sommigen haal je enorme snelheden. Deze keer kunnen we alle vier tenvolle genieten van de waterpret bij terug een strakblauwe hemel onder een stralende zon.
Kort na de middag moeten we echter terug naar Dubuque, terug 800 km rijden langs saaie Interstates. Maar afgelopen weekend zal lang als een adrenaline-weekend in ons geheugen blijven.

 

FILMFRAGMENT WATER(PLEZIER?)