ZUID CHINA: oktober 2010

Het was gepland voor 6 mensen maar de Chinareis ging uiteindelijk door met 5 mensen: Hugo en Vera, Kim (zonder Daan) en Martin en Martine. Daan moest beroep doen op zijn annulatieverzekering want hij had een nieuwe werkgever gevonden en startte als leerkracht volwassenenonderwijs per 1 september. Zijn droomjob gevonden, zijn droomvakantie naar de vaantjes. 't Leven kan hard zijn.
China is het derde grootste land ter wereld en is … 314 keer groter dan België dat op nr 138 staat. Er wonen ruim 1,3 miljard mensen waarvan 90% Han-Chinezen zijn. De overige 10% bestaan uit 55 erkende minderheden waarvan we een deel bezocht hebben (Naxi, Dong, Yao). China was een mysterieus land, zelfs tot en met de Mao-periode maar nu gaan de grenzen open voor het toerisme. Het contrast tussen het platteland en de moderne steden met moderne infrastructuur, HST, staal-en-glas-luchthavens is groot. De natuur in het zuiden van het land is samengevat: karstbergen, rijstvelden en uitlopers van de Himalaya en is redelijk uniek.
Maar we starten in de hoofdstad.

DEEL 1: PEKING

Dag 1 -----Zaterdag 25 sept -----Vertrek naar Beijing

De reis begint met de trein vanuit Hansbeke naar onze nationale luchthaven met Hugo en Vera aan boord. En met de auto vanuit Landegem via de E40 naar onze nationale luchthaven met de rest van de bende aan boord. Alsof het nog niet genoeg is dat we apart naar Zaventem reizen, vliegen we ook apart naar Beijing: Kim, Vera en Hugo met KLM via Amsterdam; M & M met Lufthansa via Frankfurt.

Dag 2----- Zondag 26 sept -----Beijing - de coté van de Hutongs

Maar zo goed als gelijktijdig landen we in Peking s'anderendaags 's morgens om 9u30 na een vlucht van 8,5 uur (+6 uur tijdsverschil). Van dan af doen we alles tezamen.
De gids-met-chauffeur wacht ons op met een bordje van 'Koning Aap' alhoewel we de reis besteld hebben bij de concurrentie. Ze voert ons naar ons traditioneel hotel te midden het oude centrum van de stad in de Hutong wijken. Hutongs zijn smalle straten die kriskras door de stad lopen en het oude hart van Peking vormen. De huizen zijn laagbouw met maximum één verdieping en velen hebben binnentuinen of -koertjes (courtyards). In zo'n huis-met-binnenkoer slapen we. De stadsuitbreiding en de hoogbouw hebben menige Hutong wijken gesloopt maar gelukkig is nu ingegrepen en een deel is gevrijwaard.
We nemen een taxi naar de Drum- en Klokkentorens. Deze twee torens werden vroeger gebruikt om het volk de tijd door te geven: s'morgens de drums en s'avonds de klokken. Dit is dus te vergelijken met onze kerktorens waarvan om het uur de klokken luidden. We laten ons met een riksja een driekwartier door de Hutong wijken rijden. Kenmerkend zijn de smalle straatjes en de laagbouw. Ondanks de zondag is het druk in de wijken, waarvan de Chinese regering ze toch niet allemaal heeft platgegooid.
We lopen in Nanluogu Xiang, een extra smalle straat met een aaneenschakeling van bars en restaurants. Ondertussen glijdt de namiddag voorbij en we belanden langs de met rode lampionnetjes verlichte Hai-meertjes: Houhai, Qianhai en Xihai. De boorden van de meertjes zijn afgelijnd met bars en restaurants en we eten er rijst en noedels op een dakterras. Het koelt af en moeten onze trui boven halen. Ook Hamerlinksken komt nog eens langs en geeft ons ne patat op onze kop. We spoeden ons naar het hotel en springen in ons bed.

Sprokkels:
- In het toeristenstraatje Nanluogo Xiang, lopen we een coctailbar binnen. De caipirinha die ze hier serveren is bijlange niet goed: er is geen limoen, geen cachaca en geen suiker in verwerkt. Ik ben dan maar achter de toog geklommen en zelf caipirinha gemaakt (en hen getoond hoe)
- Een WC vinden in een café of bar of restaurant is uitzonderlijk omdat de meeste chinezen uit de Hutong wijken de publieke toiletten gebruiken. Absoluut geen lachertje als je zoals Vera geconfronteerd wordt met diarree … En natuurlijk heeft iedereen zijn eigen scheiterij-verhaal klaar over zijn ergste diarreedag en da ge uw fortune zoudt geven om 'verlost' te zijn.
- Kim komt een beetje high van al de winkeltjes en koopt er al redelijk op los.

Dag 3 -----Maandag 27 sept----- Beijing - Olympisch Park en Zomerpaleis

Vandaag vertrekken we om 9u30 richting de metro om na een half uurtje treinen en 2 overstappen, het Olympisch Park te bereiken. Op dit immense plein staat het Vogelneststadion, een architecturaal wonder van kromme/schuine betonnen palen in een aluminiumkleurige verf gestoken. Ook de zwemhal, met de blauwe bubbelwanden, staat op dit plein. We bezoeken beide iconen.
Het vogelneststadion krijgt zijn typische vorm door de naar buiten hellende peilerstructuur en door de glooiende rand van de bovenste ring. Binnenin wordt de sfeer van weleer overgedaan op 2 enorme flatscreens. Er worden stukken uit de openingsceremonie getoond plus atletiekhoogtepunten. Er zijn drie ringen met zitplaatsen. We klimmen tot de bovenste ring en hebben de indruk dat het atletiekveld toch dichtbij blijft. De grasmat is groen-groen en het stadion geeft een compacte indruk. In de catacomben van het stadion bezoeken we de wassen beelden van alle IOC-voorzitters en zien onze Jacques Rogge blinken als huidig voorzitter.

We keren op onze stappen terug over het Olympisch Plein en brengen een bezoek aan de blauwe 'bubbel' zwembadhal. Werken binnenin de hal verstoren het zicht op de zwembaden en maken dit bezoek eigenlijk overbodig.
Het is inmiddels middag en we eten in het Olympic Food Court Plaza.
Daarna duiken we terug een metrogat in om verder te rijden naar het Summer Palace, het buitenverblijf van de Chinese keizers van weleer. Het is gelegen op 12 km van de Verboden Stad en is een kweetniehoegroot park waarin de keizerlijke gebouwen staan, paviljoenen, heuvels, tuinen en een groot meer. We spenderen er de namiddag tussen massa's Chinese toeristen en gedrilde scoutsgroepen.
We keren in de vooravond op onze stappen terug, gebruik makend van de uitstekende Pekingse metro en hopend dat Vera's rug (hernia) rap mag beteren.

Vanavond is het feest want we bezoeken het Hard Rock Café. We biebelen een kieken, een 10oz hamburger en varkensribbetjes naar binnen.

THE HURRICANES

Wie zegde?
The Hurricanes is een Chinese rock covergroep bestaande uit 6 getatoeëerde, absoluut cool uitziende gasten. Ze verzorgen vanavond het live programma in het Hard Rock Café. Terwijl we ons hamburgerken aan het verorberen zijn, spelen ze een mak eerste deel met enkel popslows. We vinden het eigenlijk maar niets totdat deel 2 (en 3) komen. Ze starten met rockslows maar alras schakelen ze een tandje bij. Ze ontpoppen zich van 'popschaapjes' tot 'rockwolven'. Alle rockgrootheden van U2, Queen, AC/DC, Nirvana, Metallica over Led Zeppelin komen aan de beurt. En daarbij wordt niet gekeken naar de meest courante nummers. Zo coveren ze het aartsmoeilijke 'Bohemian Rhapsody' van Queen evenals 'Black Dog' van Led Zeppelin. Niet de meest commerciële nummers, maar de twee uitstekende zangers kunnen het aan. Ook 'Whole lotta love' van Zep en nog een viertal nummers van Queen vervolledigen hun setlist.
Zij krijgen daarom een apart kadertje in mijn reisverhaal en worden unaniem uitgeroepen tot één van de beste covergroepen die we al gehoord hebben.
Spijtig genoeg konden Hugo en Vera dit niet meemaken: Vera's rug had rust nodig.

Sprokkels:
- Hugo bezweert ons om na gisteren geen winkelkes te bezoeken. Toch slaagt Kim erin om een paar ballerina-sletskes te kopen.
- Overal, dit wil zeggen aan elke metro-ingang en aan elke andere betalende ingang, moeten we onze dagrugzak door de X-ray machine steken.
- Daan heeft Kim 21 envelopjes meegegeven: voor alle dagen ééntje. Vandaag bevat het derde envelopje een quiz over de Olympische Spelen (Daan heeft mijn reisroute en wist dat we vandaag het Olympisch Park bezoeken). Kim is quizmaster en stelt de vragen aan de twee opponenten: de Schaeck's en De Paepkes. Uiteraard winnen De Paepkes met 11 pten tegen 10.

Dag 4 -----Dinsdag 28 sept -----Beijing - The Great Wall

Het is een korte nacht geweest na het débacle van gisterenavond in de HRC. Om 8u staan we klaar voor onze rit naar de Chinese Muur. Niet naar Simatai zoals gepland (renovatiewerken) maar naar het deel bij Jinshanling. Voor ons een herhaling van enkele maanden geleden, maar nieuw voor de rest van de groep. Niet erg want dit bouwwerk is en blijft een wonder. De slavenarbeiders zijn er aan begonnen zo'n 200 jr. voor Christus en opeenvolgende generaties en keizers hebben de Muuruitgebreid tot zo'n 10.000 km lang.

Mao heeft ooit gezegd: He who has not climbed The Great Wall, is not a true man.
Spijtig genoeg spreekt de Grote Leider niet van de vrouwen zodat strict genomen, hij vanavond - na april dit jaar - terug twee Vlamingen kan bijschrijven in zijn rood boeksken onder het hoofdstuk 'True Men'.
We krijgen 3,5 uur om de Muur te verkennen en terug te keren tot ons startpunt. De vergezichten met een slingerende Muur over de heuvelruggen onder een felblauwe hemel zijn subliem. Graag nemen we er de steile trappen op en af bij. Dit deel van de Muur is 500 jr. oud. Voor nog meer wetenswaardigheden: klik op reisverslag China-Tibet-Nepal en scroll naar dag 3.
Lokale boeren en boerinnen volgens ons als een schaduw en helpen ons op de trappen. Ze slagen erin een evenwicht te vinden tussen opdringerigheid en vriendelijkheid, zodat we hen laten doen. Op het eind van de trip kopen we dan spullen aan wat overdreven prijzen als compensatie voor hun 'gidsdiensten'.
Vanavond kiest Hugo het restaurant en zijn reisgids prijst het Chinese 'A Fun Ti - restaurant' aan. De diensters dragen een T-shirt met 'We produce excitement' erop. Dit kan niet misgaan … en het komt meer dan goed. We komen terecht in een soort Arabisch feest met vooral Oeigoeren (Chinese moslim minderheid), Iraniërs en andere Arabieren. Vlees wordt opgediend op een spies van 2 meter lang, bier in een tapkraan op de tafel of in een kwak-glas. Na de maaltijd komen er traditionele muziek en dans, optredens, buikdanseressen, tombola, spellekes (Hugo ee't aan zijne rekker) en een slangenbezweerster (Martin ee't aan zijne rekker; ikke met
Goeie Hoeren ... sorry, Oeigoeren

een slang rond mijn nek. Griezelig). De avond wordt afgesloten met een soort Arabische techno en wij dus allemaal mee op de dansvloer. Om 22u gaan de boeken toe, finito, schluss, gedaan. Dit is nu de tweede geweldige avond op een rij.

Sprokkels:
- Nu pas ontdekken we waarom we s'morgens overal houten plankjes tegen de wielen van de auto's zien staan: om te vermijden dat de vele zwerfhonden en -katten tegen de banden pissen.
- Eindelijk kan Kim haar foto trekken van een baby in een 'broek-met-sprietspleet' waardoor het ventje zijn poepken en zijn partij zichtbaar is. De 'baby-spleetbroek' wordt gedragen om te vermijden dat de mama telkens de broek aan en uit moet doen bij het plassen of kakken.
- La Martina moet altijd een ezelsbruggetje hebben om woorden te onthouden. Oeigoeren onthoudt ze als Goeie Hoeren.

Dag 5 -----Woensdag 29 sept----- Beijing - Tempels, Parken en Pleinen

Vandaag bezoeken Hugo, Vera en Kim de must-sees in Peking: Lama tempel, Plein van de Hemelse Vrede, Verboden Stad, Tian'anmen Plein. Voor ons zou dit een herhaling worden van de vorige Chinareis, dus sturen we hen alleen op stap met het metrokaartje in de hand. Een beschrijving van deze bezienswaardigheden vind je op het reisverslag China-Tibet-Nepal: scroll naar dag 2.
Vandaag bezoeken wij een aantal andere zichten in Peking:
1. Dongyue Tempel
Deze keer geen Boeddha of Hindoe tempel maar een Taoïst tempel, nog bevolkt door monniken in hun blauw kleed met witte getten en een zwart potsje. Deze ommuurde tempel staat te midden betonnen en stalen hoogbouw maar ademt toch rust uit. Naast de gebruikelijke gebedszalen, lopen we langs een 25-tal 'departementen' waar ten tijde van de 14e eeuw, levensvraagstukken uitgebeeld worden. Trekken onze aandacht: het departement voor de Wandelende Geesten, voor 15 manieren van een gewelddadige dood en het moeilijke departement voor 'judging intentions'.
2. Jingshan Park
Dit stadspark ligt ten noorden van de Verboden Stad en is geliefd bij de Chinezen. We zien ze picknicken, dansen en Taichi-en. Maar het letterlijke hoogtepunt is de 90m hoge heuvel van waar we een uniek zicht hebben op de omwalde en ommuurde Verboden Stad en op Peking zelf.
We drinken een koffie in het park en het dienstmeisje kent België van Manneke Pis.
3. Ondergrondse stad
Gesloten wegens onderhoudswerken.
Dit is spijtig want dit had ik wel willen zien. Deze stad onder Peking is een project van Mao, gestart in 1969 en 10 jaar later beëindigd. Het was een antwoord op de Koude Oorlog in die dagen en de schrik van een nucleaire aanval van Rusland.
4. Tien'anmenplein
Tienne zijn plein, is een plezierig weerzien. Deze keer is het er veel drukker en enorme flatscreens en een reuzefontein met perkje errond verraden de komende Chinese 1 oktober feesten. Hier verenigen we ons met de rest van de bende.

S'avonds eten we Europees (Outback steak restaurant) vooraleer ons s'anderendaags definitief in het Chinese achterland te smijten. En de vrouwen, leute dat ze hebben, het restaurant ligt aan het begin van een autovrije winkelstraat. Daar gaat mijn rustige avond.

Sprokkels:
- Tussen Jingshan Park en Tien'anmenplein kunnen we ons niet houden om een caipirinha te gaan drinken in ons 'Drum & Bell towers stamcafé'

DEEL 2: ZUID-CHINA

Dag 6 -----Donderdag 30 sept -----Lijiang - Oud Stadje

Om kwart voor 5 deze morgen gaat het GSM-alarm af. De taxi's staan klaar om ons naar de luchthaven te brengen waar we om 8u Peking vaarwel wuiven en pas om 12u landen in Lijiang.
Lijiang is een uniek stadje op deze aardbol, staat er in de reisdocumentatie. Ik denk dat ze gelijk hebben. In het oude centrum woont de Naxi minderheid, in een sprookjessetting van kinderkop-paden (geen kasseien maar een soort dallen) en bruggetjes, waterkanalen, rode lampionnen en lage houten huizen. De benedenverdieping van dit stadje is een aaneenschakeling van winkeltjes, restaurants en hotelletjes. De straten zijn zeer smal en slingeren zich een weg door de stad zodat je meteen het noorden kwijt bent (vraag maar aan Hugo en Vera die hopeloos verloren lopen). De straatjes naast de stromende beken zijn afgelijnd met de Chinese versie van de treurwilg. Dit alles geeft het een compacte, gedrongen maar zeer pittoreske indruk.

Vanop de Leeuwenheuvel kijk je neer op het stadje en zie je enkel een aaneenschakeling van daken. Zo dicht zijn de huisjes naast elkaar gebouwd en zo smal zijn de straten.
S'avonds wordt het nog sprookjesachtiger als de rode lampionnen gaan branden, de restaurantjes vollopen, de live bands optreden en horden toeristen de straten bevolken (zo'n 4 miljoen per jaar).
Het stadje is een paradijs voor onze vrouwen want zoveel winkels naast elkaar in deze stratendoolhof hebben ze nog niet meegemaakt. Twee dagen is veel te kort, roept Kim. Ik heb niets gehoord.
We slapen in een wreed wijs hotelletje (Moon Inn) in zo'n typisch houten structuur van twee verdiepingen. Elke kamer heeft zijn balkonnetje.
De Naxi bewoners stammen af van een Tibetaanse stam en zijn een beschermde minderheid in China.
Lijiang ligt in de uitlopers van de Himalaya, op 2400 meter hoogte en was een belangrijke stop op de oude karavaanroute naar Tibet. Nu zien we een klein deel van de bijna afgewerkte HST-spoorlijn. Nieuwe snelwegen zijn in aanbouw. Ze gaan dit stadje toeristisch nog bereikbaarder maken en uitmelken tot op de bodem.

Sprokkels:
- We vliegen met Hainan Airlines naar Lijiang. De crew kondigt de maaltijd aan door de luidsprekers en wenst iedereen smakelijk eten. Vooraleer ze serveren, buigen ze in groep naar de passagiers. Of hoe men zoekt naar manieren om klanten tevreden te stellen.
- Tjeefken zendt een SMS: Contador betrapt op doping in de Tour! Wat een schandaal. Ik surf naar het Nieuwsblad en het zou gaan om vervuilde voedingssupplementen??
- S'avonds trakteert H & V op wijn en de gesprekken gaan o.a. over voedingssupplementen/ medicatie uit ons jeugd zoals: levertraan, vicks en ward. Onvervuild weliswaar.

Dag 7 ----Vrijdag 1 okt -----Lijiang - Baisha, Black Dragon Park

Samen met onze gids Mr Mo rijden we om 9u uit Lijiang met de fiets over een asfaltweg met links en rechts bergtoppen om ons heen. We zien eventjes de volledige besneeuwde gletsjertop van een vierduizender vooraleer hij zich de rest van de dag in de wolken hult. Na zo'n 45 minuten fietsen komen we in het traditionele Naxi dorp Baisha. We parkeren de fietsen en bezoeken een tempeltje met één grote fresco. Daarna wandelen we door de straten en kopen een paar kadootjes. Het dorpje is veel kleiner dan grote buur Lijiang maar toch authentiek en rustig. De legendarische kruidendokter Dr. Ho, die beroemd is geworden doordat hij naar mensen over de hele wereld medicijnen verstuurde zonder eerst op een betaling te wachten, woont hier.
Net na het middaguur zijn we terug in Lijiang. We proberen een typisch Chinees straatrestaurantje uit en met de hulp van onze fietsgids geraken we aan gebakken rijst, groenten en kip. Het is zelfs lekker en voor 2€ per persoon eten we onze buik vol.
Vanaf het 'waterwielplein', wat de ingang van Old Town markeert, stappen we in twintig minuten naar de ingang van het Black Dragon Pool Park. Maar omdat Vera haar ontvangstbewijsje van de 'Lijiang Old City Maintenance Fee' vergeten heeft, moet de fietsgids onderhandelen met nors kijkende parkbewakers. Hij krijgt er ons toch in. Het is een proper en overzichtelijk parkje met middenin een meertje. Bij zonnig weer weerspiegelen de toppen van de Jade Snow Mountain (de 4-duizender van daarnet). Het is daarom één van de meest gefotografeerde plekken van China. Vandaag is het zonnig maar toch net teveel wolken om een scherpe weerspiegeling te zien.

In de late namiddag keren we terug naar ons hotelletje om onze gewrichten en rug wat rust te gunnen voor morgen. Want dan start de tweedaagse trek door China's meest fameuze kloof. Vera en Hugo hebben een pijnlijke rug, Martine een dikke knie, Kim een protesterende conditie en ik een ontstoken kniepees. We kijken er naar uit …
S'avonds is er spektakel op het centraal plein ter ere van de Chinese feestdag van 1 oktober: de viering van het ontstaan in 1949 van de Volksrepubliek China.

Sprokkels:
- Koude koffie vanochtend bij het ontbijt. Is er iets dat slechter is? We gieten onze koude koffie terug in de pot en vragen om nieuwe te zetten. 5 min later komen ze toch wel met onze koffie in diezelfde pot - maar opgewarmd - terug zeker?!! Hen toch maar duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is. Uiteindelijk zetten ze verse koffie.
- Martine's knie zwelt en we zoeken chemisch ijs. Tuurlijk niet gevonden; zelfs niet nadat iemand het in t'chinees op een papiertje neerschrijft. Dus vullen we een plastiekzakje met water en steken het in de diepvriezer van het hotel.
- Enkele voorbeelden van vertalingen naar het Engels (uit het Black Dragon Pool Park). Veel goede wil maar wel hilarische vertalingen en spellingfouten:
'Rabbish receptical' voor een vuilbak. Zeg toch gewoon 'Trash'
'No not disorder rubbish here'. We denken dat ze willen zeggen om geen vuil achter te laten

Dag 8 -----Zaterdag 2 okt -----Dag 1: Tiger Leaping Gorge (Tijgersprongkloof)

Om 8u worden we opgehaald door gids en chauffeur voor de transfer naar Qiaotou, 80 km verderop, waar onze 2-daagse trek door de Tiger Leaping Gorge start, een volgend hoogtepunt.
De autorit zou 2 uur duren maar fileleed halverwege doet ons een halfuur verliezen. We weten nog altijd niet of het komt door wegenwerken dan wel door de aanwezigheid van een marktje langs de weg. File in China betekent stilstaan, iedereen uit de auto's en bussen voor een rookpauze en op 20 seconden iedereen terug in de wagens als er in de verte beweging ontstaat.
We komen aan in Qiaotou, en starten de trek om 11u15 op rivierniveau. De Tijgersprongkloof is smal en 16 km lang en op dag 1 moeten we 15 km stappen tot onze slaapplaats. Zoals de meesten nemen we het hoge pad maar moeten daarvoor wel 900m stijgen, van 1.800m naar 2.700m.
We stijgen eerst via een betonbaantje maar al rap gaat dit over in een onverhard pad. We kijken neer op de samenvloeiing van een blauwe bergrivier met de bruin gekleurde Jinsha rivier, die door de kloof stroomt. We kijken ook voortdurend op 5 pieken waarvan één de Jade Snow Mountain is, diezelfde berg van in Lijiang. Dus we bevinden ons langs de andere zijde van de bergketen. Het blijft voorlopig redelijk vlak. Twee uur later stoppen we voor de lunch.
Het pad volgt de heuvelwand al slingerend naar omhoog. De echte moeilijke passage is het zogenaamde '28-bochten' deel, een supersteil zigzag stuk van 28 bochten. Op drie rustplekken langs het parcours worden we daar attent op gemaakt en aangespoord tot het kopen van energierepen, cola of whatever. Telkens denken we dat het daar begint maar het is Tom, onze gids die ons het echte zigzag stuk meldt. We doen er een uur over tot op de top, het hoogste punt op 2.700m. Die 28 bochten blijken er toch een stuk meer te zijn. Een eerste reeks topfoto's worden genomen. Volgens de reisgids is dit de diepste kloof ter wereld gemeten van de top van de Haba berg tot rivierniveau: 3.900m. Maar we hebben al dikwijls 'diepste kloof ter wereld' titels gezien: Colca Canyon in Peru, Gandaki in Nepal, enz.

Vanaf hier is het zeer geleidelijk dalen tot aan onze overnachting, 3,5 uur verderop. Een tweede topfotoshoot nemen we onderweg op een vooruitspringende rots met de smalle kloof en de wilde rivier als achtergrond. Dit is een prachtig moment. Een groep wilde meiden uit Canada, Nederland en UK trekken ons gevijven met onze cameraatjes en als wederdienst trekken wij hen met hun cameraatjes. Het is me een getetter daarboven als gevolg van de adrenaline door het prachtige landschap en de aanwezigheid van al da vrouwvolk. Verderop toont Tom ons ook diep beneden de rotsblok in de rivier waar volgens de legende een tijger van de ene oever, via de rotsblok, naar de andere oever sprong. Vandaar de naam van de kloof.
Gedurende de trek loop je langs dorpjes en door akkers met steeds die kolkende Jinsha rivier een paar honderd meter beneden ons. Na in totaal zo'n 8 uur wandelen komen we aan bij Halfwaylodge, waar we overnachten. Het is inmiddels 19u geworden en een half uur later is het pekkedonker. Toch kunnen we nog net het machtig uitzicht meenemen op de bergpieken langs de overzijde van de rivier vanaf hun veranda-terras.

Sprokkels:
- Al bij al heeft iedereen een sterke tocht gelopen, onze kwalen verbijtend. Wandelstokken en gebracete knieën hielpen daarbij.
- De file van deze ochtend werd mede veroorzaakt door het absoluut ongeduldig karakter van de modale Chinees. Ze staan in dubbele file waardoor het tegenliggend verkeer gestremd wordt en dus iedereen iedereen blokkeert. Er wordt getoeterd om het meest maar toch blijft de Chinees lachen. Nooit opgestoken middelvingers. Alsof ze lachen om hun eigen stommiteiten.
- Op onze lunchplaats zijn de WC's open (zonder deur). Zien we daar Hugo en Vera mooi naast elkaar hun ding doen. Nee nee, er zijn geen foto's genomen!

Dag 9 -----Zondag 3 okt----- Dag 2: Tiger Leaping Gorge (Tijgersprongkloof)

De volgende ochtend melden Hugo en Vera zich ziekjes: diarree en een lome maag. Immodium moet de klus klaren.

Het heeft ook de ganse nacht geregend. We vertrekken in een mistige omgeving en lopen in zo'n 2,5 uur grotendeels naar beneden naar een dorpje waar we rusten in Tina's Guesthouse. Onderweg lopen we eerst door een sparrenbos en komen dan in open terrein, alover kolkende watervallen. Langs de overkant van de rivier kijken we nog steeds op steile, begroeide klippen.
Op een door de regen spekglad deel van het pad, stuikt La Martina pardoes op haar gat. Gelukkig kan ze verder stappen weliswaar met een gezwollen poep.
Het dorpje van Tina's Guesthouse is het eindpunt van de trektocht. Een onvergetelijke en prachtige natuurtocht. Hier stappen we in de bestelwagen die ons terugbrengt naar het startdorp Qiaotou, 16 km verderop. Nu rijden we dezelfde tocht terug, zo'n honderd meter boven rivierniveau, zodat we in versneld tempo nogmaals dit natuurwonder kunnen aanschouwen. Het wordt een hobbelige en letterlijk schokkende ervaring over een onafgewerkte baan, in onverharde staat en met putten zo diep als de kloof zelf (lichtelijk overdreven). We manoeuvreren langs bulldozers, wegenarbeiders, betonstorters en dergelijke meer.



In Qiaotou verhuizen we naar een busje die ons naar de grens voert van de provincie Lijiang en Shangri-La waar we terug verhuizen naar een ander busje. In de late namiddag en zonder file, komen we aan in Lijiang waar we een verdiende siësta nemen.

Sprokkels:
- Stront van pony's en keutels van geiten inspireren Martine - voor haar uitschuiver - tot een gedurfd stukje poëzie, een spontane ode aan De Kakkende Geit:
-----Het is een feit
-----dat de geit
-----met haar beentjes gespreid
-----bollekes scheit.

- Na La Martina's slierpartij geeft Kim haar een verdovende pil, zo'n straffe die je normaal enkel neemt na verstuikte enkels of open beenbreuken. Na tien minuten komt een enorme smile op haar gezicht.

Dag 10 -----Maandag 4 okt -----Dali - de oude stad

We rijden per bus van Lijiang naar Dali. Het slechte weer van gisteren zet zich door vandaag. We rijden over berg en dal, langs rijsterassen en kleine stadjes. Vooral de passages door de kleine stadjes doen ons telkens uit de zetel rijzen. De tijd staat hier nog stil en allerhande rijdende voorwerpen - fietsen, steekkarren, driewielers, brommers, fietskarren, motoculteurs, auto's, bussen, camions - rijden kris kras door elkaar in eender welke richting. Ik denk dat spookrijden in China bij wet geregeld is.
Om in de bus de tijd te doden sturen we elkaar muziekjes door via bluetooth. Het envelopje van Daan voor Kim bevat een liedje. Het wordt in groep gezongen in de bus … uit verveling want uiteindelijk doen we 5 uur over de 200 km.
De aankomst in Dali is benijdenswaardig. Je rijdt een brede, majestueuze avenue op richting hèt symbool van de stad: de Drie Pagodes. De brede middenberm is versierd met pilaren en op het einde van de ongeveer 1 km lange baan, is een groot rond plein met daarop een vergulde feniks. De ingang van de Drie Pagoden is even verderop.
Zoals in Lijiang is er ook een nieuwe stad Dali en een oude stad Dali. De oude stad is een ommuurde, vierkante en compacte stratenblok. De stadspoorten zijn parels van Chinese bouwkunst, maar intra-muros is het een soort kopij van Lijiang met veel, zeer veel winkelkes. Een paradijs voor onze vrouwen. Dus Hugo duikt weg in het niets en verdwijnt en ik bestel een massage. Eén winkeltje trekt mijn aandacht. Het noemt 'Stairway to Heaven'.
We eten bij den Jack en kunnen uitgebreid kiezen tussen Chinese of Europese schotels. De vrouwen drinken een Chileense wijn, ik een Duvel en dit in … China. Enkel Hugo drinkt een lokaal pilsje. We plannen de dag voor morgen.

Sprokkels:
- Vanuit het restaurant zien we de oplossing voor onze kwalen. Een massagesalon afficheert:
o Massage headache and neck: voor Kim
o Massage joints and knees: voor Martin en Martine
o Massage for backpain: voor Hugo en Vera

Dag 11----- Dinsdag 5 okt----- Dali - Tempels en het Erhai Meer

We huren een fiets. Veur 2 euro per dag keunde nie sukkelen. Martine fietst niet want ze wil haar gehavende knieën èn haar achterste-met-builen sparen.
Twee km verder staan we aan de ingang van hèt symbool van de stad: de Drie Pagodes. De grootste staat vooraan en is 70m hoog (16 verdiepingen). De twee anderen meten 42m. Ze zouden tot de oudste structuren van China behoren.
Maar wat achter de pagodes staat is het Boeddhistisch tempelcomplex van Chongsheng en naarmate we vorderen in dit complex, valt onze mond meer en meer open. Alle tempels liggen in een rechte lijn achter elkaar en steken elkaar weg zodat je - naarmate je telkens de trappen bestijgt naar het volgende deel - nieuwe bid- en offergebouwen verschijnen. Onze bewondering stijgt mee met de trappen en er lijkt geen eind aan te komen. Aangekomen op het hoogste platform, hebben we een mooi uitzicht op de Drie Pagodes onder ons en op het Erhai meer, naast de stad Dali. Dit complex heeft een groot 'Verboden Stad'-gehalte. We zien vele tientallen, jonge en oude, kaalgeschoren monniken rondstappen en gebeden prevelen. Uiteindelijk spenderen we een ganse voormiddag aan deze bezienswaardigheden.

Het is middag en de vrouwen rijden terug. De lokroep van de winkelkes is te groot. Hugo en ik rijden naar het Erhai meer. We eten aan de rand van het meer in een 'restaurant' van 2m op 3m onder de golfplaten, patatjes met noedels. Lekker traditioneel Chinees aan Chinese prijzen (totale rekening is 1 euro; Hugo trakteert). Eerst wandelen we nog even langs de oevers van het meer om daarna verder te rijden. Maar Hugo's fiets is niet aangepast aan de voorziene trip van 20km naar een nabijgelegen dorp en staakt de strijd.

RIJSTBOEREN

Ik fiets alleen verder langs een drukke baan (de enige weg uit de stad) richting dorpje. Na zo'n 15 km sla ik zo'n typisch betonbaantje in met in de verte boerendorpjes. Ik rij te de rijstvelden en ervaar hoe de rijstboeren aldaar hun dag doorbrengen. Het is oogst- en tezelfdertijd plantperiode. Mest wordt aangevoerd met karren en door de boeren voortgetrokken. De irrigatiekanalen laten hun water los. Er staat veel volk in de velden, jong en oud, man en vrouw. De veuren worden manueel uitgeschept, de mest verspreid. Ik schiet me op een boerhof en de boerin laat me toezien hoe de rijst geoogst wordt. Gewoon door de rijstschoven tegen een 'schudder' te houden en de rijst valt op de grond. De boeren zijn bruingebrand door de zon en maken een bedeesde indruk. Ze durven me bijna niet aan te kijken. Ik voel aan dat ze zich de mindere voelen. Wat een tegenstelling met de rijke Chinees die vijfhonderd meter verder met zijn 4x4 al toeterend een weg baant.

We missen Kim's en Vera's afspraak niet met de Taichi leraar. Een kerel gekleed in roze tenu, initieert beide meiden in de late namiddag in deze 'bewegingskunst'. Ze worden er gans zen van.
Na het avondeten laten we onze zere gewrichten masseren door het salon die we gisterenavond vanuit het restaurant zagen. Het blijken doofstomme masseuses te zijn.

 

 

Sprokkels:
- Kim kan een jonge monnik overhalen om met haar op de foto te staan. Beiden lopen rood aan.
- Hugo komt het meest in aanmerking om monnik te worden, door zijn kletsebolle.
- Uiteraard laat ik mijn stoppelbaard scheren bij een barbier. Hij wet zijn lang scheermes aan een leren riem en neemt me vakkundig onder handen.
- Ik fiets na mijn bezoek aan de rijstboeren, terug richting Dali en ervaar nogmaals hoe zot de modale Chinees is in het verkeer. Vanaf het ogenblik dat er eventjes geen tegenliggend verkeer is, gaat de Chinees voor 4 op een rij. Dit wil zeggen dat op een tweevaksbaan ze erin slagen om met 4 wagens tegelijkertijd naast elkaar te rijden: één haalt rechts in op de (smalle) pechstrook, één haalt links in op het tegenliggend vak en één haalt links in op de pechstrook van het tegenliggend vak. En maar trompen. En toch valt alles in de juiste plooi.

Dag 12----- Woensdag 6 okt -----Kunming - aankomst

We nemen om 8u30 de publieke bus naar Kunming, de hoofdstad van de provincie Yunnan, een 400 km verderop. Het is een vrij comfortabele bus en hij zit helemaal vol. Op de middengang staan per twee rijen zetels een vuilnis- en spuwemmer. Zoals we gewend zijn, rijdt de bus bijna constant op het linker rijvak en wordt hij rechts voorbij gestoken. Vijf uur en twee Chinese films later, komen we aan in Kunming busstation waar een chauffeur ons opwacht en ons naar het hotel voert.
Pas rond 15u zijn we ingecheckt, net te laat om de Bamboe tempel te bezoeken. Dus bezoeken we de stad, eigenlijk enkel de verkeersvrije winkelstraat. Het is een lange en brede laan afgelijnd met alle mogelijke winkels, een grootstad waardig. De verkopers lokken klanten door luidkeels aan de ingang de afprijzingen aan te kondigen: Happy Holidays kortingen. Want het is nog altijd Golden Week, één van de belangrijkste Chinese vakantieweken. Gezien het aantal aankopen, is het duidelijk dat de vrouwen een (zeer) gelukkige dag achter de rug hebben. We zullen morgen weeral moeten pinnen.

Sprokkels:
- Het aantal foto's die door Chinezen van ons getrokken zijn op aanvraag of in t'geniep, zijn niet meer bij te houden.

Dag 13----- Donderdag 7 okt----- Kunming - en nu het avontuur

Wij westerlingen verstaan de Chinezen niet en omgekeerd; ook kunnen we hun tekens niet lezen en omgekeerd. Dus gaan we vandaag voor het echte avontuur, the real stuff: we nemen een stadsbus naar de Bamboe Tempel.
Bus #1 moet je nemen, zei gisteren de reisagent van het hotel ons, en rijden tot de terminus. Die terminus blijft maar duren en pas na drie kwartier komen we aan bij het eindpunt-busstation. Ondertussen heeft een slecht geluimde buschauffeur ons eerst van de bus gesmeten en ons gesommeerd langs de juiste deur de bus op te stappen. We voelen ons terug begaapt door iedereen op de bus. Vooral de oudere man-met-Mao-pet is een leuk zicht. Een busrit kost 10 eurocent. Dan nemen we een 'illegal taxi' zoals de reisagent het ons gisteren zei. Dit is een minibusje naar de Bamboe Tempel op een heuveltop 12 km weg van de stad. De kerel rijdt drie keer over dezelfde spoorlijn, komt terecht op een stuk onafgewerkte ring rond de stad, rijdt dan spook omdat hij het waarschijnlijk niet meer weet, corrigeert zijn spookrijden door een U-turn te maken, en vindt dan toch de weg naar de heuveltop waar de Bamboe Tempel staat.
De hele rit duurt 1,5 uur en de tempel is het eigenlijk niet waard. Het enige merkwaardige zijn de 500 beelden van mensen, gemaakt met de typische gelaatstrekken uit die tijd. Zo zien we surfende Boeddha's op de rug van vissen, een man met een zeer lange arm (handig tegen rugjeuk) en meer zotte dingen.
En nu terug geraken naar het hotel. Er passeren vele 'illegal taxi's' langs de tempel, maar geen enkele stopt. We zien een publieke bus - klein formaat - uit de bocht komen en doen hem stoppen. Hij is al vol maar de conducteur vouwt drie taboeretjes open en we mogen op de middengang zitten. 'Is the bus going to the city centre' vragen we hem. Hij begrijpt er niets van, begint te lachen en vertelt een mop over ons want plots begint gans de bus te lachen. Als ik op het busje roep of er iemand Engels spreekt, zie ik niets anders dan verwonderde gezichten. Er stapt een meisje-in-rood-jurkje op de bus en die helpt ons vooruit. We moeten bus 26 nemen, zegt ze, en toont ons waar we moeten afstappen. Wij naar bus 26, tonen de stadskaart aan de buschauffeur en we wijzen hem de straat aan waar we willen zijn. Zijn soortement hoofdknik verraadt - denken we - dat we de juiste bus nemen. Drie bakvissen op de bus begapen ons van kop tot teen, vezelen en giechelen. Zo herkenbaar, tot zelfs in China. Met hetzelfde soortement hoofdknik en armbeweging meldt de buschauffeur dat we moeten afstappen. En inderdaad we herkennen ons. En zo eindigt een avontuurlijke voormiddag op het openbaar vervoer in Kunming, China.
Deze namiddag vliegen we op Guilin. De luchthaven van Kunming ligt op amper 7 km van het stadscentrum. Het is ondertussen al een tijdje aan het regenen en we hopen op beter weer op onze eindbestemming.
We landen in Guilin en nemen de transfer naar Yangshuo waar we s'avonds aankomen. Het is droog en nog zo'n 25° warm. Zo komen we aan in één van de meest bijzondere natuurgebieden van China: de Karstbergen.

Sprokkels:
- Bij het ontbijt komen we terug de 6 meiden van Aalst tegen. Ze leggen ongeveer hetzelfde traject af als ons. Zes vrouwen in China; hun lieven in België. En nog geen ruzie gemaakt. De wonders zijn de wereld nog niet uit.
- Bedwelmd door de wierook in de Bamboe Tempel, begint Hugo te ijlen over euziepoten. Watadde? Dit is Hansbeeks voor overhangende dakrand. En deze tempel heeft zelfs gekrulde euziepoten.
- Ik lees in de mannenpiscines in Kunming luchthaven: Aim carefully (mik voorzichtig). Schitterend, die Chinezen.
- Bij het avondeten in Yangshuo, spreken Kim en Hugo over een nieuw soort boom die ze menen te ontwaren in het duister: de Karstboom …. blijkt de volgende morgen een karstberg te zijn.

Dag 14 -----Vrijdag 8 okt----- Yangshuo - Karstbergen langs de Yulong rivier

Als we s'morgens opstaan, vergapen we ons aan de karstbergen voor en achter ons met de Yulong rivier daartussen. We ontbijten aan de oever van die rivier en meteen is de sprookjessfeer aanwezig.
Yangshuo ligt idyllisch aan de Li en aan de Yulong rivier en midden tussen de karstbergen. Dit zijn begroeide kalksteenheuvels met afgeronde toppen in alle vormen en maten. Nergens op onze planeet kom je dergelijk landschap tegen. Dit is een uniek stukje natuur.
We worden om 9u uur opgehaald voor een fiets-/boottocht langs/op de Yulong rivier. Karstbergen rijzen steil langs de rivier omhoog. We fietsen langs smalle verharde en onverharde wegen in een mysterieus landschap. Na een uurtje stappen we over op een bamboevlot. Een lokale gondelier duwt ons vooruit door zich af te zetten aan een lange stok die hij tot op de bodem duwt. Zo drijven we de Yulong rivier af. Als we even de platte commercie buiten beschouwing laten (drijvende cafés, foto's), is deze 2 uur durende 'afvaart' een zalige ervaring tussen uit de wolken opdoemende karstbergen. Want het mistige is hèt handelsmerk van deze streek. Heuvel na heuvel doemt op uit het wolkendek; elke heuvel heeft een andere vorm.
We meren aan en ondertussen zijn onze fietsen overgebracht naar hier. We rijden naar Moon Hill, zo genoemd omdat de top van deze karstberg een gat vertoont in de vorm van een halve maan. We beklimmen via een steil trappenpad Moon Hill en boven hebben we een beklijvend zicht op de vallei, de rivier, de dorpjes en het karstbergen-landschap.
De halve dag zit erop. Hugo en ik huren de fiets verder voor de rest van de dag, terwijl de vrouwen andere plannen hebben. Wij rijden de Yulong ronde. Via smalle, onverharde baantjes rijden we langs rijstvelden, viskwekers en dorpjes naar Dragon Bridge, een 600 jaar oude brug over de Yulong rivier. Dan doen we hetzelfde langs de andere oever en rijden zo terug. Een overzet brengt ons dan terug naar de juiste oever waar we verder rijden naar ons hotel. Drie uur heeft deze mountainbike tocht geduurd, dwars door het karstbergen-landschap.
De vrouwen zijn deze namiddag lui geweest. Vanavond eten we aan de oevers van de rivier: idyllisch.

Sprokkels:
- Tijdens de fietsrit rijdt Hugo pardoes over een slang. Van t'verschieten valt hij bijna. De slang krabbelt nog voort tot in het gras. Een eind verder zien we 2 koppen met hoornen boven de waterlijn: het zijn waterbuffels, die met hun hele lijf onder water, een rustpauze nemen, net als nijlpaarden. Zijn ze dood, vraagt Kim?

Dag 15----- Zaterdag 9 okt----- Yangshuo - Trek door het Karstberg-landschap

Vandaag staan twee programma's op het menu:
1. Mannenprogramma.
Hugo en ik kiezen voor een trektocht langs de Li rivier en doorheen het Karstbergen-landschap. Om 9u wacht onze gidse ons op aan de hotelreceptie. Na gisteren terug een vrouw. Met haar 1m40 is ze de kleinste vrouw tot nu toe. Het is inderdaad zo dat hoe zuidelijker je gaat in China, hoe kleiner de mensen.
We rijden met de bus naar Yangdi waar de trek start voor een tocht van 24 km naar Xingping. Op de bus zit een groep van 15 personen: leraars Engels met hun leerlingen. Net een schoolreis. We zijn net gestart of het is al file … voor een accident tussen een motoculteur en een andere bus. Een uur later arriveren we in Yangdi waar we overvallen worden door alle oma's en meme's uit de streek die ons noten, fruit, bloemkransen en water trachten te slijten. Het is soms aandoenlijk die superoude mensen - soms zo krom dat ze een hoek van 90° vormen - een paar centen te zien bijverdienen. We kopen noten voor onderweg.
Het is een vrij plat pad langs de Li rivier waar grote boten - vertrekkend vanuit Guilin - één na één voorbijvaren met honderden toeristen aan boord. Dit is big business. Verschillende karstbergen hebben namen meegekregen naar de vorm die ze hebben. We wandelen meestal door de logtings van de lokale boeren die pompoenen, appelsienen, aardnoten, pomelot, perziken, gaoliang, rijst, thee, sojabonen en andere bonen telen. 3x moeten we de rivier oversteken met de overzetboot omdat de karstrotsen de oever vormen en stappen onmogelijk is. We houden er een schoon tempo op na en Lilian, een studente engels, volgt ons zodat we mooi verdeeld zijn: 2 gasten, 2 vrouwen.
Een goeie vier uur later komen we aan in Xingping. Daar toont de gidse ons het ultieme zicht van een reeks karstbergen zoals die op een 20 yuan biljet prijkt.
We nemen de bus terug naar Yangshuo waar we 'onze' twee meiden en elkaar trakteren op een grote pint. We verzeilen in een delicaat gesprek over de één-kind politiek in China. Als je er twee hebt, wordt je (financieel) gepenaliseerd. En onze gidse kan zich geen tweede kindje permitteren. Maar ze neemt niet de pil en haar man niet een condoom. En dan praten ze openlijk over hoe ze er toch in slaagt niet zwanger te raken. We nemen afscheid van twee heel sympathieke meiskes en de gidse krijgt een fikse fooi.
Daarna gaat het terug naar ons hotel waar we onze vrouwen terugzien …

2. Vrouwenprogramma.
Het eerste wat we horen is dat ze weing geld hebben uitgegeven. Integendeel, ze hebben zoveel afgeboden dat ze in feite geld verdiend hebben. Tja, dan weet je als man hoe laat het is: al het geld is op. Een bezoek aan de ATM is onvermijdelijk.
Deze voormiddag spendeerden ze in de kookles. Het was super, met veel mannen, een eigen wok en 5 gerechten klaar gemaakt onder leiding van een kordate, bazige lesgeefster. Deze laatste gaf hen zoveel stress, dat ze zich verplicht voelden om naar Yangshuo centrum te rijden voor wat ontspanning. Lopen ze daar toevallig niet een verkeersvrije winkelstraat in! Zo blij met deze onverhoopte opkikker, kopen ze kaba's vol nuttige (!) prullen, als daar zijn: sacochen, T-shirts, nekhangers, lampionnen en hangertjes. Ik vergeet nog de helft te vermelden. En dit aan zo lage, afgeboden prijzen dat ze eigenlijk honderden yuan verdiend hebben (lees: minder uitgegeven). En dan met een taxi terug naar het hotel.
Ze zeggen zo actief te zijn geweest (straat in, straat uit, winkel in, winkel uit) dat onze trek eigenlijk voor mietjes was. En dit beste lezers, is de vernedering die we moeten ondergaan om drie glunderende vrouwen op het hotelterras aan te treffen.

Sprokkels:
- Een staaltje Chinese verkoopskunst. We lunchen gedurende de trektocht. Uiteraard tracht een oude oma ons noten, drank te verkopen maar we hebben al alles. Ik doe tijdens het eten mijn schoenen uit om mijn voeten te verluchten en onmiddellijk tovert oude oma een paar slets-sandalen vanonder haar appelsienen en noten vandaan.
- Voor meer foto's over de karstbergen, klik hier op Reisverslag Guilin & Yangshuo.

Dag 16 -----Zondag 10 okt----- Met de auto naar Zhaoxing

Weeral om 9u vertrekken we met privéauto en -chauffeur richting Zhaoxing voor een 8,5 uur durende transfer. In de voormiddag rijden we door een monotoon landschap, een vrij vervelende rit. Op de middag eten we Chinese kost in perdoezen.
In de namiddag verandert de topografie. We rijden tot aan ons eindpunt langs rivieren. In het begin in zeer brede valleien maar naarmate de dag vordert, worden de valleien smaller evenals de wegen. We zien duizenden boomstammen gestapeld langs de weg in verschillende kleine familiebedrijfjes, klaar voor verwerking. Hout is hier hot.
We worden nu volledig opgeslorpt door de natuur. De betonbaan verandert in een gebroken tarmacbaantje vol gaten en putten. Het wordt woester en ruiger en we klimmen over de bergen, rijden langs onooglijke dorpjes en vragen ons telkens af hoe de mensen hier overleven. Maar in dit decor zien we prachtige rijsterassen die bevloeid worden door een reeks kleine watermolens die water uit de bergrivier scheppen. Het contrast met een HST-lijn in aanleg kan niet groter zijn. Reuze betonnen peilers en tunnels maken nu permanent deel uit van het landschap. Straks rijden hier treinen aan 350 km/u.
Een kleine 9 uur later komen we eindelijk aan in Zhaoxing, een soort geïsoleerd dorpje die we van ver, beneden ons zien liggen. We zijn allemaal volledig dooreengeschud door over die kapotgereden wegen te rijden. Maar vooraleer we in ons hotel geraken, moeten we eerst nog een file trotseren want Zhaoxing ligt open door wegenwerken. De hoofdstraat is herschapen in een onverharde modderweg in aanleg. Overal wordt gebouwd. Het toerisme en de vooruitgang is ook tot hier doorgedrongen.

Zhaoxing is het grootste Dong dorp in China en er leven ongeveer 700 Dong-families. De Dong minderheid staat bekend als de beste houtbewerkers met typerende drumtorens en wind- en regenbruggen, die allemaal zonder spijkers zijn gebouwd! Het dorpje heeft maar liefst vijf drumtorens, vele houten huisjes van een paar verdiepingen hoog en een wirwar van straatjes.
We slapen in het centrum van het dorpje in een hotel genaamd: Zhaoxing Hotel. Hoe komen ze erbij! Het is uiteraard in het hout opgetrokken zodat we s'avonds het gekraak horen van de stappen van alle klanten evenals het gesnurk van de buren. T'is niet gemakkelijk om in slaap te geraken.

Dag 17----- Maandag 11 okt -----Vergeten dorpen Jitang en Tangan

We bezoeken de dorpjes Jitang en Tangan. Ook twee dorpen bewoond door Dong families. Maar voor ons is dat allemaal één pot nat: ze zien er uit als Chinezen. Alle dorpjes hebben dezelfde kenmerken: 1 hoofdstraat, teveel zijstraatjes, 1 rivier, alle constructies in hout, inclusief de drumtorens en bijna iedereen werkt op de rijstterassen. Behalve de ouderlingen waarvan we vermoeden dat de pijprokende oudjes iedere morgen worden buitengezet en s'avonds terug worden binnen genomen.
Vergeten dorpen? Tja, dit is niet moeilijk. Ze liggen in een put of in een hoek van een vallei bijna onzichtbaar tussen bebost middelhoog gebergte. Ge moet al een halve ontdekkingsreiziger zijn om ze te vinden.
De rijstterassen zijn al een zeer aangename verrassing op wat overmorgen moet komen. Elke vierkante meter grond wordt ingepalmd. Ze liggen van boven op de heuvel tot in het dal, trapsgewijs naar beneden. Een ingenieus systeem van waterkanaaltjes irrigeert elk terras. Ook hier is het nu oogsttijd. Hugo stelt voor om een terrasken te doen. Nee geen Duvel op t'menu maar een tocht via de rijstterassen naar beneden. Prachtig maar redelijk slibberig op deze natte paden en onder een bewolkte hemel.
We wandelen de dorpen rond en elke keer bezoeken we het lokale schooltje waar de pret van de kinderen niet opkan als ze ons zien verschijnen. We kunnen zo de speelplaats opwandelen, de klasjes in. De meesters laten alles gebeuren. Schitterend gewoon. En zoals overal ter wereld zie je schuchtere, normale kindjes en sloebers en haantjes de voorste. De schoolbel gaat en met tientallen stormen ze de klasjes uit. Op onze rijstterassen-tocht naar beneden krijgen we gezelschap van een paar van hen. De leeftijden variëren van 6 tot 12 jaar. Ze proberen de aandacht te trekken door om ter zotst te doen of constant 'hello' te roepen.
Op de dagelijkse marktjes in de dorpen ligt het geslachte vlees te koop, inclusief hond, met de poten omhoog en zijn kop afgehakt en dan nogmaals in twee gehakt zodat de hersenen goed zichtbaar zijn. Ook dit is China.
Maar het toerisme heeft deze dorpen nog net niet ingenomen. Te zien aan de bouwwoede, zal dat daar binnen 5 jaar over zijn. Dus haast u.

 

Sprokkels:
- Hugo 'Heemkring' Schaeck is in zijn nopjes. De houtpennen die de Dong schrijnwerkers gebruiken ipv nagels heet in het Hansbeeks eggetanden. Hij broebelt ook iets van een wanmolen, wijzend naar een houten ding die de pellekes van de rijst scheidt.
- Op een van de schooltjes tijdens de speeltijd spelen de kinderen pingpong op tafels van beton. Hugo - t'klein kind - eist een paletje op en speelt tegen een hoogstverbaasd kijkend jongetje van 7jr.
- Hugo en ik kopen een sikkel waarmee de rijst gemaaid wordt; Hugo koopt daarbij ook nog een gevlochten sikkelhouder. Op de terugweg geraken we aan de 'babbel' (lees gebarentaal) met een stokoud vrouwtje die Hugo overhaalt om haar versleten en oude sikkelhouder te verwisselen voor zijn nieuwe.
- Nog meer gelezen:
o Cuba Liber (Cuba Libre)
o Margelit (Marguerita)
o Fried Pignut (Fried Peanuts)
o The Centre of Business (in ons hotel, doelend op het Business Center)

Dag 18 -----Dinsdag 12 okt -----Chengyang's wind- en regenbrug

Vandaag rijden we 4 uur naar Chengyang, nog steeds dwars door Dong gebied. Chengyang is een streek met 8 kleine Dong-dorpjes. We bezoeken die dorpjes niet, met uitzondering van ons eigen dorpje Ma'an, want we krijgen wat last van Dong-itis of zoals Martine het in een zwak moment verwoordt: dien Dongkuile.
Vanaf ons hotel kijken we op de beroemde wind- en regenbrug van Chengyang. Het unieke is dat deze houten brug 78 meter lang is en het de bevolking 12 jaar heeft gekost om ze te bouwen. Deze bruggen hebben een dak tegen de regen en een 'relingwand' tegen de wind. S'morgens en s'avonds zien we de dorpsmensen erop verzamelen voor een babbel. Er staan overal zulke bruggen in de streek, zelfs in de rijstterassen om die onderling te verbinden. Maar Chengyang heeft de grootste en de mooiste.
Na wat gegeten te hebben bezoeken we een Dong-show in het dorpje Ma'an. Een 16-tal jonge mensen in de traditionele kleding en muziekinstrumenten, voeren een soort volksdans op gedurende een uurtje. Deel van de show is het doen proeven van (slechte) Chinese rijstjenever aan toeristen. En uiteraard wordt de klakke bovengehaald voor fooien. Daarna maken we de namiddag vol met een wandeling door het dorpje en achterliggende rijstterassen.
Deze dag is eigenlijk een Dongdag teveel.

Sprokkels:
- Hugo & Vera worden ruilexperts. Na zijn sikkelhouder ruilen ze nu ook zijn gloednieuwe sikkel voor een versleten exemplaar.

Dag 19 -----Woensdag 13 okt----- naar Ping'an via Longshen

De volgende morgen klaagt iedereen over de harde matras en de lawaaierige buren. Vooral wij hadden terug af te rekenen met een mega-snurker die tot in Kim's kamer (twee kamers verder) te horen was. Ik heb uiteindelijk oordopjes moeten gebruiken.
Niet gezeurd want we rijden vandaag naar China's mooiste rijstterassen: Dragon's Backbone Rice Terraces. We slapen in het dorpje Pinga'an waar de Yao minderheid leeft.
Maar voolareer we ginds toekomen, dropt de chauffeur ons na 2 uur rijden aan de markt van Longshen.
Zo'n markt tref je enkel in China aan. De specialiteit is dood vlees en levend vlees. Onder de categorie dood vlees tref je alle vleessoorten aan van de categorie levend vlees: kippen, biggen, gansen, honden, vissen, krabben, palingen, kikkers, larven, maden, eenden en één poesje. Wil je bevoorbeeld een biggetje voor je familiebarbecue, dan wijs je uw lievelingsdier aan, die ter plaatse gekeeld wordt. Er is dan ook constant geschruil van die beesten, redelijk weerzinwekkend voor ons westerlingen. Wil je uw lievelingsbig levend, dan krijg je die mee in een speciaal aangepast draagmandje. Het stinkt er maar niemand stoort er zich aan. Het meest bizarre zijn de levende maden. Hoe iemand die krullende beestjes kan opeten, is onbegrijpelijk. En het beeld van een gevilde, dode hond blijft walgelijk. De kop en het lijf worden apart verkocht. Allé, eigenlijk zijn we blij dat we na 2 uur onze rit mogen verderzetten.
We rijden verder door hetzelfde landschap als naar Zhaoxing: bergen van 2000m, volledig begroeid. Alleen de wegen zijn hier beter en er is geen HST-investering aan de gang. Na een dik uur komen we aan de 'ingang' van de Dragon's Backbone Rice Terraces en moeten uiteraard inkom betalen, een Chinese specialiteit. Daarna rijden we een half uur steil bergop en plots houdt de weg op. Hier moeten we te voet verder naar boven zo'n 20 minuten verderop en uiteraard langs tientallen kraampjes. We laten onze koffers dragen - we zijn een beetje beschaamd - door oma's en opa's. Ter onze verdediging: er is geen andere keuze want de oudjes bespringen ons bijna van zodra we uit ons busje stappen. We kunnen ons ook laten dragen in een draagstoel, maar dat is er over.
Boven op de heuvel komen we aan in het dorpje Ping'an. Ons hotel toont een geweldig panorama van bergen en rijstterassen … tot Moeder Natuur er zich mee moeit en de mist in onze richting blaast.
Enkele statistieken:

• De terassen liggen tussen de 350m en 1200m hoog tegen de bergwand
• De oppervlakte bedraagt 70 km2
• Kleinste terras meet minder dan 1 m2.
• Eeuwenoud
• Gans de regio (Longji genaamd) omvat verschillende zeer oude dorpjes waar Chinese minderheden leven: Yao en Zhuang (collega's van de Dong's)
  
  

Dag 20 -----Donderdag 14 okt -----Rijstterassen van Ping'an

De ziekenboeg draait op maximale capaciteit:

• Martine heeft nog steeds last van diarree en lome maag, maar afstaanbaar
• Kim is er het ergst aan toe met erge diarree en buikkrampen. Ze start vandaag een antibiotica-kuur na telefonisch overleg met Daan.
• Vera is verkouden maar aan de beterhand
• Martin was goed tot vandaag: een mega snotvalling met alle ambetantigheden daaraan verbonden, houden hem de ganse dag in bed
• Hugo had een diarree aanval in het begin van de vakantie maar is nu top.

We denken dat we elkaar hebben aangestoken tijdens de autoritten van de laatste dagen (airco en gesnotter; zwoele temperaturen en zweten).
Daardoor vallen de geplande activiteiten - een dagtocht tussen de rijstterassen tussen twee dorpjes Ping'an en Dazhai - in het water. Ik moet eigenlijk zeggen 'in de mist' want we zien geen guibe. Moeder Natuur houdt vol en spuwt mist over de bergtoppen tot halverwege de vallei. En plots vallen daardoor alle toeristische activiteiten stil. Hugo doet nog een poging en speciaal voor hem gaat het mistgordijn een half uur open op viewpoint nr 1.
We annuleren de gids en spreken af voor morgen, hopend op een betere gezondheid en beter weer. Morgen is onze laatste dag, het zal dus alles of niets zijn.

Dag 21 -----Vrijdag 15 okt -----Rijstterassen van Ping'an

'De mist is weg' zijn de eerste woorden als we deze morgen opstaan. We zien vanuit onze kamer een deel van de veel geprezen rijstterassen rond ons dorpje Ping'an. We zullen op onze allerlaatste dag van de vakantie dan toch dit laatste hoogtepunt kunnen bewonderen.
Afgesproken om 9u vertrekken we met de gids alvast naar viewpunt nr 2. Zonder Martine en Kim want die zijn nog te ziek en te slap. Een slaappil en een lading Dafalgan verder, voel ik mij net bekwaam om Hugo en Vera te vergezellen.
Ping'an is een dorp geplakt tegen de helling van een heuvel. Voor alles moet je trappen op en af. Na een klein uur over bruggetjes, paadjes en tussen akkers, komen we aan bij viewpunt nr 2 en kunnen eindelijk in alle rust de rijstterassen bewonderen. En het mag gezegd, dit is redelijk spectaculair. Ons uitkijkpunt noemt '9 Dragons and 5 Tigers' maar je moet een zeer creatief brein hebben om dit te ontwaren. Het is oogsttijd en dus staan de terassen in het goudgeel met donkere delen daar waar de lokale boeren al geoogst hebben. Het is een verbluffend zicht waar je kan naar blijven staren, net als naar de Grand Canyon zegt Hugo. Eigenlijk zou het berglandschap zonder de terassen al prachtig zijn, maar de terassen bewijzen het landbouwkundig vernuft van de Chinezen van destijds, inclusief de irrigatietechnieken. Alle groenschakeringen komen hier aan bod.
Hugo en Vera doen de geplande tocht van 4 uur van ons dorp naar het ander dorp (Ping'an - Dazhai) samen met de gids. Ik haak af want mijn gezondheid ondanks de pillen, laat het niet toe. Ze klimmen naar de hoogst gelegen terassen (1100m), lopen er soms dwars door en genieten ervan. Ze zien o.a. een '1000 lagen terras' hoog van de heuvel tot beneden. Ze hebben dus een groot deel van het grootste rijstterassengebied ter wereld belopen.
Ik ga naar viewpunt nr 1 waar ik na een dik halfuur toekom. Dit punt noemt '7 stars and the moon' maar terug ben ik niet creatief genoeg. Dezelfde commentaren als daarnet zijn ook hier van toepassing. We hebben hier afgesproken met Martine en Kim die ook toekomen. Ze stappen alsof ze een last van 50kg dragen. Maar ze zijn net fit genoeg om dit te kunnen aanschouwen. We keren zelfs terug naar viewpunt nr 2 en dan terug naar ons hotel.
Het is inmiddels laat in de namiddag en we moeten om 17u30 vertrekken voor de transfer naar Guilin waar we onze laatste binnenlandse vlucht nemen naar Chengdu. De vakantie stopt een beetje als we onze wagen met chauffeur zien staan beneden op de parking.

Sprokkels:
- Een foto tesamen met de Yao vrouwen-met-haar-tot-aan- hun-knieën is een must-do, tegen betaling uiteraard. Eigenlijk hebben ze haar tot aan hun kont maar verlengen ze het met een kodde van een halve meter.
- Kim krijgt een buikkramp op het ogenblik van de 'fotoshoot' met de Yao vrouwen. Onmiddellijk wordt haar T-shirt naar omhoog getrokken, verschieten ze van al dit wit vlees, prevelen iets in hun vuist en vrijven dit dan uit over haar buik. Alsof nu alle kwade geesten uit haar buik verdwenen zijn. We danken hen voor deze gratis, medische consultatie.

Dag 22 -----Zaterdag 16 okt

We komen na middernacht toe in Chengdu en wij moeten er om half zes al uit om de binnenlandse vlucht van 8u naar Changchun te halen, in het Noorden van China. Het wordt een heel korte nacht. Martine en ik blijven nog twee weken in Da'an voor het werk.
Hugo, Vera en Kim mogen iets langer slapen want hun KLM vlucht naar Amsterdam vertrekt pas om 10u30. Nu is de vakantie wel definitief over. Op onzen buik: gien sanse.

Sprokkels:
- In Changchung luchthaven drinken we een koffie. Plots zien we op de tafel naast ons een grote krekel (of dergelijke) lopen. Het beestje loopt van de ene rand van de tafel naar de andere want het durft niet te vallen op de vloer. Dus het crosst heen en weer.
We melden dit aan de dienster. In Europa zou zowat de hele crew zich komen excuseren, het beest vermorzelen en waarschijnlijk een gratis koffie aanbieden. In China gebeurt het net iets anders. De dienster vertelt het aan haar collega's aan de toog, die schieten in de lach, wijzen en kijken naar ons en naar het beestje, krijgen net niet de slappe lach en doen uiteindelijk niets. Waarschijnlijk crosst het beestje daar nog altijd rond of heeft een Chinees het opgeëten.
- We overnachten één nacht in Changchun vooraleer naar mijn werkplek in Daan te rijden. Tijdens het ontbijt - met Westers naast Chinees eten - horen we (Westerse) achtergrondmuziek van John Denver, Simon & Garfunkel … tot plots Stairway to Heaven van Led Zeppelin gedraaid wordt. Ik word licht euforisch, kan dit amper geloven, verslik me bijna en doe het duim-up gebaar naar de diensters, wijzend naar de boxen. Ik krijg enkel gegiechel terug.

 

 

 

Tot slot een korte vaststelling:

Er zijn 1,3 miljard Chinezen, en wanneer je dit leest is:

· de meerderheid aan het spookrijden of rechts aan het voorbij steken of aan het toeteren.

· de helft zijn keel aan het schrapen en een blafte van 3 kubieke cl spuwend op de grond

· en de andere helft zijn mobieltje opneemt: wèèj (allo).

FOTOREEKS 1

Uitsmijter:

Bovenaan: "Warm tips: Please aim carefully". Schitterend.. ------Zowel de Pizza Speciaf als de 'soeppizza' hebben we niet geproefd