SAOEDI-ARABIE TRIP: november 2004

Saoedi-Arabië is één grote zandbak met een loden zon boven uw hoofd. Het land is inderdaad één woestijn met veel olie in de grond. Deze olie-inkomsten zorgen ervoor dat noch bedrijven noch personen belastingen moeten betalen. Brutoloon = Nettoloon, een natte droom van ons allemaal. Het land is zo goed als toeristenvrij en je kan er enkel in op uitnodiging van een Saoedie. Zo nodigde de werkgever van Tom ons uit en konden we dit islamland bezoeken inclusief onze Belgische expatriates en vrienden Tom, Sofie en kleine Omar.

Zaterdag 13 november -----------------Landegem - Jeddah

"Pieeeep" zei de machine bij de douane in Zaventem toen Martine er door liep. En ze bleef piepen (de machine) ook bij de tweede en derde poging. Martine mocht dan afgetast worden door een douanemadam, achter een gordijn in een boxken. Het zijn altijd dezelfden die geluk hebben. Uiteindelijk bleek een stuk ijzer in haar schoenen (ter versteviging van de zool) de dader te zijn. Via Frankfurt vertrokken we om 10h, met een half uur vertraging, naar Jeddah. Jeddah is een tussenstation want de eindbestemming is Addis Abeba in Ethiopië. Er is veel turbulentie tijdens de vlucht bij zoverre dat de piloot het nodig acht ons gerust te stellen. Hij zegt dat hij lager gaat vliegen om zo het onweer te vermijden.
Zoals op elke intercontinentale vlucht moet je een 'entry card' invullen van het land waar je naartoe vliegt. De entry card voor S-Arabië vermeldt in rode inkt: WARNING: Death for drug traffickers. We landen om 18h lokale tijd (België + 2u) en het vliegtuig taxiet naar een uithoek van de luchthaven. De zittenblijvers naar Addis mogen niet uit het vliegtuig dat kort na de landing terug zal vertrekken. Wij stappen een shuttle busje in. Op weg naar de luchthaventerminal moet het busje zowaar een landingsbaan oversteken. Er staat een verkeersbord met 'stop for aircraft'. Je zou voor minder stoppen. Het weer is te warm en te vochtig. De paspoortcontrole duurt lang maar geeft geen problemen. Intussen zijn Sofie en Omar al eens komen piepen in de bagagezaal maar ze worden snel weggejaagd. En zoals jullie ook weten is er in Saoedi-Arabië nultolerantie op porno en alcohol … en dan beleef ik een schrikmoment:

____________________DOE EENS UW REISZAK OPEN
Eerst moet ik mijn reistas tweemaal door de X-ray machine steken (Martine laten ze ongemoeid) en dan blaft één van die douaniers: 'Open'. Geen paniek want alles is clean in mijn bagage … denk ik. 'What's this?' vraagt de man, terwijl hij grabbelt in mijn plastiekzak met siroop, koeken en chocolade voor Tom en Sofie. 'Belgian pralines' antwoord ik. 'Open it', zegt hij en ik doe de cadeauverpakking eraf en de doos open. 'Is there alcohol in the chocolates?' vraagt hij wenkbrauwfronsend. 'Absolutely not' ben ik kordaat want Martine heeft voor de reis nog bevestigd dat er enkel chocola in zit in een speciaal doosje van Leonidas met de melding 'alleen voor export' in drie talen. Hij breekt een praline open en ruikt eraan. Zijn gezicht betrekt: 'are you sure there is no alcohol in?'. Ik ontken formeel maar het angstzweet breekt me al uit. Inmiddels is Martine al naar de inkomsthal doorgelopen en ik sta er alleen voor. Ik moet die gebroken praline opeten en presenteer hem het andere deel om te proeven, maar hij weigert verontwaardigd. Gelukkig maar want die vloeibare massa in de praline is volgens mij doordrenkt met alcohol. Hij maant me aan de gedrukte tekst op de doos te lezen en hem die zin te tonen die bewijst dat er geen alcohol mee gemoeid is. Ik lees de flap en zie in hoofdletters en in drie talen: 'Met likeur gevulde pralines' (liqour filled pralines). Ik doe in mijn broek. Is dat nu die speciale 'exportdoos' van Leonidas? Ik begin tijd te rekken, de doos van alle zijkanten te draaien en zogezegd de tekst aandachtig te lezen. 'There is nothing printed on the box concerning alcohol' geef ik hem de doos terug. Ondertussen heb ik mijn paspoort moeten afgeven en zijn er twee collega's bijgekomen die elk de tekst op de doos nog eens onderzoeken. Maar ze kunnen blijkbaar moeilijk de tekst lezen/verstaan, bekijken mij van top tot teen, twijfelen en duwen uiteindelijk de pralinedoos mijn richting. Een wegwuifgebaar van hen is het groen licht en mijn adrenalinegehalte bereikt zijn maximum. 'Thank you' stommel ik nog en maak mij rap uit de voeten.

Van dantrausse vergeet ik in de aankomsthal goeiedag te zeggen tegen Tom en Sofie en bel ik bijna Francis om Leonidas een proces aan te doen. Maar ik kom tot rust in de wagen op weg naar Tom en Sofie's optrekje in de compound: 'Sharbatly Village'. Een compound is een ommuurd dorp waar Saoedische werkgevers een huis ter beschikking stellen van hun buitenlandse werknemers, de zogenaamde ex-pats. En het is een ruime woning-met-meid. S'avonds brengen we nog een bezoekje aan Tom en Sofie's beste vriend Mounier, een Egyptenaar die hier voor IBM werkt.

Zondag 14 november _______________Sharbatly Village

De familie Algoet: Tom, Sofie en kleine Omar. Ze zijn verre familie van de Blues Brothers.

De eerste nacht in Jeddah en tevens de eerste drol. Na het ontbijt op het terras in een voor ons veel te warme omgeving, rijden we door het dorp en dan pas zie ik goed hoe de bewaking georganiseerd is. Er is één ingang en daar staat eigen bewaking van het dorp en het leger. De eigen bewaking heeft twee controles: één aan de ingang, dan rij je zig zag langs betonblokken die dwars over de weg liggen en dan passeer je een tweede controlepost met automatische bareel. Op die strook van pakweg 200m staan ook drie posten van het leger opgesteld telkens met twee man aan een mitrailleur. Een van die drie posten is een jeep met een zware mitrailleur erop gemonteerd. Het gebedstapijt ligt naast hun kampje en vijf keer per dag bidden ze. Daar Mekka amper 75km verderop ligt, kan het niet moeilijk zijn om in de juiste richting te buigen.
We bezoeken het grote zwembad van het dorp, uiteraard enkel toegankelijk voor de dorpsbewoners en niet voor de saoedi noch voor de meiden. Dit en andere discriminaties, vooral op vrouwen, spookt gans de reis door ons hoofd.
In de late namiddag keren we terug van de waterpret. De radio ten huize Tom en Sofie staat permanent op de post van de American Forces. Continue pop en rock galmen uit de boxen in dit conservatief islamland. Vertigo, de nieuwste van U2, wordt zowat om het uur gedraaid. S'avonds nodigt Mounier ons allemaal uit naar een typisch restaurant op de Corniche. De Corniche is Jeddah's paradepaardje, een brede kustweg van pakweg 35km lang; Jeddah is inderdaad een zeer lange, maar smalle badstad langs de Rode Zee. Vanuit de auto toont de Corniche ons futuristische hotels, pretparken, neon, stranden, wandeldijken, sjieke appartementen, grote ronde punten met 4 rijstroken en veeeel restaurants met zicht op zee. Alle tophotels zijn hier aanwezig waaronder Hilton, Sheraton. De restaurants hebben aparte ingangen voor de vrouwen, mannen en gezinnen. Het is druk op de Corniche want het zijn de Eid-feestdagen en iedereen is met verlof. We leren er ook de rijkunsten van de Arabieren kennen (zie kadertje verderop). Om 22h ontsteekt een geweldig vuurwerk ter ere van de Eid. En ja, vooraleer ik het vergeet het is bij wet verboden dat vrouwen met de auto rijden en ze moeten allemaal in het zwart gekleed gaan met sluier (habaya). De religieuze politie (moutawa) waakt daarover. Mannen moeten lange broeken of een kleed (tobe), een soort witte pyjama dragen. De meesten dragen ook een doek op hun hoofd (gotra), een soort modieuze keukenhanddoek.
Nadat we onze ogen de kost hebben gegeven, geven we nu onze maag de kost. We stappen het El Nakheel restaurant binnen. Mounier trakteert èn kiest voor ons de gerechten, 'typical arab' zegt hij. We hangen rond de tafel, dit wil zeggen dat we niet op stoelen zitten, maar wel in sofa's rond de tafel in kleermakerszit of al 'hangend'. Als voorgerecht lurken we aan een waterpijp. Ze is een halve meter hoog en in feite trekken we warme lucht binnen (er liggen gloeiende houtskooltjes boven de luchtpijpen) langs gedroogd fruit. Dit fruit geeft zijn aroma af aan de de lucht. En zoals je een echte pijp rookt, trek je de fruitlucht binnen en blaas je hem weer uit. Speciaal. Dan volgt: Arabische koffie (ondrinkbaar); Sahlab: een soort ecrukleurig papje in een tas plus drie bordjes met kruiden (kaneel, gember en gemalen noten): zeer lekker. Het hoofdgerecht is gevulde lamskoteletjes, worstjes en nog andere vleesgerechten met groenten. Het is 1h s'nachts als we het restaurant verlaten. Het verkeer is nog druk. Om 1h30 zijn we terug op de compound.

Maandag 15 november -------------------Taïf, de Ancient Dam

De eerste uitstap buiten Jeddah wordt een feit. Gisteren afgesproken om om 9h s'morgens te vertrekken maar in S-A geldt dat afspraken niet al te strikt moeten opgevolgd worden en we vertrekken om … 10h30. Met twee wagens want Mounier vergezelt ons.
We nemen de drukste autostrade van het land: Jeddah - Mekka. U kunt wel raden waarom. Tijdens de Haj en de Ramadan periodes landen in Jeddah zo'n 3 miljoen pelgrims die dan per bus naar de heilige stad Mekka gereden worden. Er is in Jeddah een speciale aparte luchthaventerminal gebouwd om de mensenzee op te vangen. Als wij na een uur rijden de stadsgrenzen van Mekka naderen worden we van de autostrade geleid en na een wijde bocht van 60km rond de stad, die aan het oog onttrokken is, komen we terug op de originele autostrade naar Taïf. Het is inderdaad zo dat niet-moslims bij wet niet in de heilige stad mogen en dus een grote omweg rond de stad moeten maken. Dit stukje hoogst discriminerende autoweg wordt via grote verkeersborden aangeduid. Durf eens bezoekende moslims weigeren in Lourdes: het idee alleen al doet je in de gevangenis belanden. Maar niet hier.
We rijden verder op een vier-rijstroken autostrade richting het bergstadje Taïf in het gelijknamige gebergte. De vuiligheid langs de weg valt ons op. Overal glas, blikjes, plastiek en andere rotzooi. Milieu bewustzijn staat duidelijk niet in de wet noch in de Koran. Plots geloven we onze ogen niet. Een Arabier steekt de autoweg over met een grote autoband die hij vooruit rolt. We rijden hem voorbij op het derde rijvak en zien door de achterruit dat zijn band valt. Hij staat geblokkeerd tussen het eerste en tweede rijvak, gepasseerd door toeterende wagens.
Na nog een checkpoint - die zijn er gekomen na de terroristische aanval van vorig jaar in Riyadh - hebben we nog 45 km te klimmen naar Taïf. De baan is steil en een echte uitdaging voor elke wielerfanaat. Het Taïfgebergte is bruin en rotsachtig, zonder groen en zonder sneeuw. De gelijknamige stad op de top van de berg (1.700 m) is een geliefd buitenverblijf van de sjeiks omdat het er 10° koeler is dan beneden in de woestijn. De klim is spectaculair en lang en biedt mooie vistas op de vallei beneden. Boven lopen bavianen.

De Taïf vallei vanop de top van de Taïf berg

Ons doel is de Ancient Dam, die nog een 50-tal km verderop ligt in het gebergte. De laatste kilometers zijn onverhard en ondoenbaar zonder 4 x 4. We stoppen aan de fameuze dam en zijn toch wat ontgoocheld: hij lijkt wel oud maar niet zo impressionant als gehoopt. Niet getreurd, we picknicken tussen de acacia's in deze bergomgeving.
S'avonds, na onze terugkeer uit Taïf, nodigt Mounier ons terug uit naar een typisch (vis)restaurant. 'Akkoord', zeg ik als ik mag trakteren. Ik word vriendelijk doch kordaat afgewezen met het verhaal dat ik als genodigde in een Arabisch land niet mag betalen. Zij verwachen dan hetzelfde van ons bij een bezoek aan ons land. Ik dring niet verder aan temeer daar ik mijn ogen niet kan geloven want dat visrestaurant is naar schatting twee voetbalvelden groot. Het is geen klassiek restaurant waar binnen geëten wordt. Je eet in een kiosk op een groot terrein, op de met een tapijt bedekte grond en met uw handen. Inderdaad dit immense terrein bestaat uit naast elkaar gemetste kiosken met twee parkingstroken. Per kiosk kan een familie eten tot maximum een 10-tal personen. Per 5 kiosken is er een kelner die met u persoonlijk aan de ingang de levend verse vis kiest. Mounier kiest voor twee kanjers van vissen + 2kg scampi's + groenten en (alcoholvrije) drank. Per auto keren we dan terug van de ingang naar onze kiosk ergens te velde. De garçons brengen na een half uur de bereide vis en al zittend/liggend eten we alles op met onze handen en op onze blote voeten: het tapijt wordt niet betreden met schoenen. Ondanks de vele klanten, rondlopende kinderen en over en t'weer rijdende auto's, biedt de kiosk een zekere intimiteit en privacy. Nadat de garçon ons zeep en water brengt om de handen te wassen is het terug 1h30 s'nachts geworden en rijden we naar de compound terug. In het terugrijden zien we om dat uur Arabieren picknicken op de bermen van een verkeerswisselaar.

Dinsdag 16 november ----------------------Jeddah strand

Lang geslapen, ontbeten en dan richting strand. De gewone Arabier zwemt zeer weinig en de publieke stranden aan de Corniche zijn druk maar niemand zwemt in de zee. Trouwens niet gemakkelijk met al die piejemas en sluiers. We rijden naar het privé strand van het Golden Tullip hotel: 15€ per koppel. We snorkelen in het lauwe water; de zee is kalm. Minder dan 50m buiten het strand verzakt de zeebodem plots enkele tientallen meter dieper en zien we duizendkleurige vissen in en rond koraalriffen. En dit koraalgeweld is maar een voorproefje op morgen. Rond 17h zijn we terug thuis en eten dan de overschot van de vis en rijst op van gisterenavond, meegebracht in een 'doggy bag'. Vertigo galmt door de radio.
S'avonds rijden we naar Old-Jeddah met zijn soeks. Met de Eid holidays en de pas afgelopen Ramadan, is het er zeer druk. Er hangen nog veel pelgrims rond. Het verkeer is navenant. Banen van drie rijstroken veranderen in toeterende vijf-rijstrook banen. Na de Corniche verkeerservaring van eergisteren en de straffe verkeersverhalen van Tom lijkt een apart kadertje over Saoedisch verkeer noodzakelijk.

------------------------HET VERKEER IN JEDDAH
Indonesië had ons al verkeersverrassingen gegeven. Saoedie-Arabië doet lustig verder. Naar het schijnt is vooral Jeddah de hoofdstad van het agressieve verkeer. Lonely Planet schrijft het toe aan de vele nationaliteiten die er werken en rijden en dus per definitie de 'verschillende interpretaties' van gedisciplineerd rijden. Er wordt vooral veel getoeterd en de breedte van de wegen wordt 'ten volle' benut. De logica van 'de breedte van mijn wagen = de breedte van de rijstrook' wordt ten volle uitgespeeld. Aftandse, trage auto's rijden er naast blitse, dure terreinwagens, porches, lamborghini's. Sta je op de rechterrijstrook aan de lichten, maar je moet linksaf en dus de volledige breedte van de weg dwarsen (minstens 3 rijstroken), dan draai je toch gewoon naar links zonder pinken tussen toeterende auto's. En lichten die pas op rood springen, daar rij je toch gewoon door. En ondanks dit soort rijkunsten zie je nergens armenzwaaiede, gesticulerende en middenvinger tonende chauffeurs. Het is alsof het hun lot is waarin ze berusten.
En kennen jullie een land waar:

• Bepaalde wegen voorbehouden zijn aan moslims?
• Mannen een drukke vier-rijstroken snelweg oversteken, een autoband vooruit rollend?
• Een hopeloze sukkelaar tracht een even hopeloos en verschrikt kamelenjong vanaf de middenberm van diezelfde drukke snelweg naar de kant te jagen?
• Er mega rondepunten bestaan met vijf rijstroken?
• Er op autostrades plots een bijkomende linkerrijstrook verschijnt die u de mogelijkheid geeft een U-turn te maken en de andere kant op te rijden?
• Ze om 1h s'nachts picknicken op de bermen van verkeerswisselaars?
• Het om 3u s'nachts file is in het stadscentrum?
• Waar een linkerrijstrook plots overgaat in een voetpad?
• Waar je in t'stad denkt een ondergrondse parking binnen te rijden maar het in feite een ondergrondse U-turn is?

Soeks zijn Arabische winkelstraten met winkelkes, stalletjes, verkopers op de grond. Het zijn smalle, overdekte straatjes met een gewriemel aan volk. Je kan er alles kopen. De prijzen zijn laag, tot de helft van Europese prijzen. Na twee uur laveren in de soeks, rijden we naar een trendy café in een ander stadsdeel: de Javalounge. Hier zien we een totaal andere wereld. Het café wordt gefrequenteerd door voornamelijk jonge vrouwen en mannen. De hoofddoeken verdwijnen, de sigaretten verschijnen, er wordt gegoefeld en gefoefeld zoals wij doen (deden). Met één groot verschil: geen alcohol! Eenmaal op straat zie je bijna enkel vrouwenogen. De rest is bedekt. Die ogen zijn fel geschminkt, want het is het enige wat ze kunnen tonen in het publiek. S-A is dan ook de grootste markt voor oogverzorging in de wereld. En als ze dan in trendy cafés de sluier laten zakken, zie je toch een aantal zeer knappe exemplaren. En die willen dan ook gezien worden. De Muttawa lijkt ver weg.

Woensdag 17 november-------------------- Boottocht op de Rode Zee

Gisterenavond, tijdens de terugkeer van het privaat strand, hebben we nog de boottocht bevestigd en de bediende vraagt om zeker om 11h aanwezig te zijn om uit te varen. Zo gezegd zo gedaan maar we zitten natuurlijk pas om 12h30 op zee, kweste van de Arabische normen qua punctualiteit te respecteren. We zijn met zijn negenen - inclusief een aantal vrienden van Tom en Sofie - en varen in een yacht-met-captain. Via een lange inham komen we aan de open zee, niet zonder langs de kustwacht te gaan aan wie we onze paspoorten moeten afgeven. Zoals gebruikelijk kunnen ze mijn achternaam noch lezen of spellen en wordt gemakshalve 'Martin' op hun documenten genoteerd. Met twee V6 buitenboordmotoren vliegen we over de golven van een diepblauwe Rode Zee. Op het programma staat: insmeren tegen de zon, snorkelen aan koraalriffen en bezoek aan zandbanken. Na mijn snorkelervaring in Bali en Zanzibar weet ik dat de onderwaterwereld even schitterend is als de bovenwaterwereld. De kleuren, de vissen, de koralen: alles lijkt te leven, gehuld in duizend verschillende kleuren. Daarna varen we dieper de zee in totdat we de kustlijn uit het oog verliezen. We komen aan bij de zandbanken (foto). We kunnen rechtop staan tot aan ons middel en dat te midden van de Rode Zee. Verder snorkelen, zonnen, picknicken, aangevuld met muziek, is ons deel. Allé, voor ene keer spelen we rijkeluiskindjes weliswaar tegen een aanvaardbare kost; anders wordt het decadent en daar heb ik een hekel aan. Om 16h varen we terug. De captain vaart recht naar de kustlijn die we dan evenwijdig afvaren tot aan de kade van de kustwacht, waar we onze paspoorten terug oppikken. De vaart langs de kust laat ons toe de optrekjes te zien van het Arabisch sjiekeevolk, van de prinsen en konsoorten. Het doet me denken aan Malibu, waar ook iedereen zijn privéstrand heeft, maar met dat verschil dat de strandhuisjes hier vervangen zijn door peperdure villa's, bijna kastelen.
Zo eindigt een volledig geslaagde tocht. En voor de derde keer tereke nodigt Mounier ons uit te eten, deze keer bij hem thuis. Terug vis en scampi's op het menu. Terug om 1h30 thuis. Terug Vertigo. Terug een korte nacht.

Donderdag 18 november _______________Al-Sorayai Carpet Factory

Tom's vakantie is ten einde en hij gaat vandaag werken. Ik vergezel hem. Net voor het inrijden van het industriepark moeten we een brug over. Op die brug zien we een 20-tal mannen, geen Saoedies maar inwijkelingen. 'Dit is Jeddah's interimkantoor', gekscheert Tom, want een werkgever die die dag volk nodig heeft, rijdt tot aan de brug en pikt gewoon de nodige werkkrachten op voor die dag. Na een dik half uur rijden arriveren we in de Industrial City waar vijf tapijtfabrieken neergepoot staan van de familie Al-Sorayai. Tom is er International Sales Manager en rapporteert rechtstreeks aan Hammad Al-Sorayai, den Hammad genaamd. Nadat Tom zijn e-mails checkt en ik mijn reisverslag begin te typen (ik heb mijn laptop mee!), gaan we s'middags eten in het 'kiekenskot', een Saoedische fastfoodketen waar je enkel kip kan eten: in brokjes, in kwart-, halve en hele delen en zowaar met frietjes. S'namiddags bezoeken we drie van de vijf fabrieken en ik word ingeleid in de tapijttechnologie. Ik ontdek er dat tapijten dezer dagen ofwel geweven ofwel getuft worden. Geweven kennen we, getuft betekent dat tapijtvezels 'ingeplant' worden op een grote, dikke bodemdoek. Tapijt wordt al lang niet meer gemaakt van natuurlijke vezels, maar van plastieken vezels. De olieindustrie levert plastieken bolletjes die geëxtraheerd worden, dit wil zeggen gesmolten en door piepkleine gaatjes 'geduwd' waardoor draden ontstaan. Deze fijne draden worden samengenomen tot sterke, moeilijk breekbare draden en worden dan op klossen gewonden. Deze klossen-met-(plastiek)draad dienen als grondstof voor hun tapijtfabrieken en hebben alle kleuren van de regenboog en zijn recht of getorst. Dan creëren de ontwikkelaars de kleurengamma's, de afdrukken, enz.. en op het einde van de keten komt daar tientallen meters tapijt uit. In de afwerkingsafdeling wordt het lange tapijt gesneden in de juiste maat, de kanten afgewerkt en op een lange buis gerold, automatisch verpakt en geladen in een container voor de klant. Alles wordt verzonden per schip vanuit de haven van Jeddah. Klaar is kees.
We keren in de vooravond terug van onze werkdag. S'avonds geven Tom en Sofie een feestje ten huize georganiseerd, iets wat frequent gebeurt onder de ex-pats. Noteer dat die mensen (Egyptenaren, Fransen, Belgen) pas toekomen om 22h, een uur later beginnen te eten en op het magische uur - 1h30 - naar huis gaan. Want ze moeten toch een beetje fris zijn om s'anderendaags te gaan werken, éh. Alweer een lange dag en ons maag die zich afvraagt waarom we zonodig altijd laat moeten eten.

Vrijdag 19 november__________________ Woestijntrip naar de Rode Zee

Vandaag combineren we een woestijntrip met een duik/snorkel trip. Het land is één woestijngebied met talloze zandpistes. De Rode Zee is het duikers- en snorkelparadijs bij uitstek. En de kustlijn langs S-A is zo goed als maagdelijk omdat er gewoonweg zo weinig toeristen zijn. Echte toeristen kunnen er enkel in via een handvol erkende reisagentschappen die toerpaketten aanbieden. Toch komen er jaarlijks 3,5 Mio 'toeristen' naar S-A. Het zijn wel allen moslimpelgrims die volgens de Koran éénmaal in hun leven Mekka en Medina, de heilige steden, moeten bezoeken.
We spreken af om 9h voor vertrek en verbazingwekkend genoeg is iedereen (Egyptenaren, Libanezen, Zuid-Afrikanen, Belgen) op tijd, zelfs een langslaper als Mounier. Vijf terreinwagens rijden richting noorden, naar Sharm Obhur. De autostrade leidt ons uit Jeddah recht in de woestijn.

Dit deel doet me denken aan een autorit van 15 jaar geleden in de VERENIGDE ARABISCHE EMIRATEN, tussen Dubai en Abu Dhabi: zand, heet, wilde kamelen en een loodrechte weg. Qua landschap zijn de VAE een kopij van S-A: woestijn en moderne steden. Doch één groot verschil: de moslimleer wordt er bijlange niet zo nauwgezet nageleefd en het is geen probleem om als toerist in het land te komen.
Ondertussen hebben we de VAE en Dubai opnieuw bezocht (zie reisverslag) . Een stad met Westerse glitter gecombineerd met schallende korangebeden: moe keune.

Na één uur autostrade slaan we af en duiken de woestijn in langs onverharde wegen. We hebben
het geweten: één van de 4x4's loopt vast. We moeten hem met vereende krachten uit het zandspoor duwen. Met de GPS wordt er een andere piste gezocht, die er wat beter bij ligt. In de verte zien we zwarte stippen: fata morgana? Nee, kudden wilde kamelen. In feite volgens mij dromedarissen, want ik zie maar één bult. Maar hier wordt alles 'camel' genoemd. Na nog een uur dwars door de woestijn onder een loden hitte maar weliswaar comfortabel binnen in de airco gekoelde auto's, arriveren we aan de kuststrook De diepblauwe Rode zee verwelkomt ons. We kiezen een strandstrookje uit, installeren de zetels, de paraplu's en het barbecuegerief en halen ons zwemgerief boven. Wat me direct opvalt is de vuiligheid die langs de standen ligt: plastiek, flessen, blikjes, afval. Onverklaarbaar eigenlijk want toeristen zijn er niet en de lokalen zwemmen niet. Volgens de ex-pats komt het uit zee aangespoeld van bootjes met pelgrims. De woestijnwind doet dan de rest en verspreid het afval in de hele woestijn.

Filmfragment woestijntocht

De Libanezen en Zuid-Afrikanen halen de duikflessen boven, wij de snorkels. Ze hebben ook hun speerwerpers mee. Daarmee schieten ze onder water een speertje door het lijf van de vis. De vis-met-gaatje heeft dat niet graag en gaat dood. Alhoewel ik dit nogal barbaars vind, is mijn nieuwsgierigheid sterker en ik tracht hen al snorkelend te volgen. Plots vlamt een speer weg dwars door een vis(je). Maar de speer is met vis en al blijven steken in het koraal en er komt wat trekwerk aan te pas.
Ondertussen is het weer genieten geblazen van deze onderwaterwereld. De zichtbaarheid is iets minder dan de vorige keren wegens de nogal sterke stroming. Ik ben nog altijd in de ban van de tegenstelling: kop boven of kop onder. Kop boven is geruis van de zee en golven, het wit van de stranden en het blauw van de zee. Kop onder is complete stilte en het uitgebreide kleurenpallet van deze koraalriffen en zijn duizenden vissen. De speerschieters hebben niets gevangen wat eetbaar is, dus halen we vlees uit de koelboxen en leggen die op de barbecues. Ondertussen zijn de ruggen van onze vrouwen aan het verbranden ondanks factor 20 smeersel. Een T-shirt, zonnebril en pet is eigenlijk het enige dat helpt tegen de zon.

Om 16h breken we alles op en keren terug. De GPS-auto's voeren ons terug naar de autostrade
via een andere route (foto links). We zien kamelenherders (nomaden) en zelfs een kudde (zwarte) schapen. Om 18h zijn we thuis en uitgeteld. We beslissen om vanavond te nieksen en dvd-film te kijken: geen restaurant, geen feestje, niets. Om middernacht zitten we al in bed.

Zaterdag 20 november-----------------__ De laatste dag (voor mij)

Martine blijft nog een 10-tal dagen langer. Werkgeversverplichtingen roepen mij terug naar België. We blijven op de compound en doen helemaal niets. Kort na de middag komt een filipino-tjen me een grondige massage geven. 'You like it hard or soft?' vraagt ze. 'Medium' zeg ik. Ze weet van wanten en kneedt elke spier in mijn lichaam, behalve die ene natuurlijk. Het is vlug halfvijf en de chauffeur van de compound voert ons naar de soeks downtown. We kopen kerstmiskadootjes voor iedereen in minder drukke soeks dan eergisteren. Het blijft me onduidelijk hoe honderden winkelkes in deze semi-overdekte galerijen en aan deze prijzen overleven. We bezoeken ook de grotere winkelcentra waar mannen bestellen in lingeriewinkels, parfums van alle bekende merken aan halve prijs verkocht worden, vrouwen jaloers richting Martine en Sofie zonder bedekte haren kijken, de winkels 20 minuten sluiten tijdens het gebed (5 x per dag). Tom pikt ons op komende van zijn werk, en we gaan onze laatste maaltijd nuttigen want vannacht vertrek ik alvast terug naar België. Mounier is ook uitgenodigd want die verdient samen met Tom en Sofie een traktatie. We kiezen een Libanees restaurant - Byblos - in een modern interieur. Dan gaat het richting compound om mijn bagage op te pikken…

Zondag 21 november ________________Thuiskomst

…want mijn vlucht vertrekt uit Jeddah om 2h35 de zondagmorgen. Grappig uur om te vertrekken. Uw lichaam is wakker maar niet uwe kop noch uw hersens. Na een nachtvlucht land ik om 8h lokale tijd in Frankfurt en om 10h30 land ik in Brussel waar ik de trein neem naar huis. Een week in de zandbak 'spelen' in S-A met Tom en Sofie zit erop. En tante tien, de leuke trien - zoals Omar zegt - is daar nog altijd: ginds 30°, hier 3°. Amper een nulleken verschil … t'leven is hard.