SAOEDI-ARABIE TRIP: november 2006

===========================

Door de geboorte van Sofie's tweede kindje Alia, leeft ze in een dipje en wil malgré haar beste vriendin, mijn La Martina, een aantal weken rond zich. Eigenlijk is de drang om Martine te zien groter dan het dipje. Maar om te kunnen komen is een sponsor en een visum vereist …
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om Martine's visum in handen, beter gezegd, in haar paspoort te krijgen. Want een vrouw alleen naar het meest strenge moslimland ter wereld sturen, is geen sinecure. Haar samengevat dagboek volgt hierna.

Alia


Maar eerst een bloemlezing, een stappenplan, een zweetlijn en soms ergerlijke standjes bij de aanvraag van haar visum:

BEPROEFDE STRATEGIE BIJ VISUMAANVRAAG

° Voorafgaand aan D-day: de strategie
Sofie's genycoloog schrijft een invitatiebrief. Doch omdat hij een niet-Saoedie is, moet het hoofd van het ziekenhuis in Jeddah mee ondertekenen, als sponsor, en die man is daartoe bereid. Dit tezamen met een aanvraag door Tom Algoet, man van Sofie, zou automatisch moeten leiden tot het visum.
De invitatiebrief + Tom's aanvraag komen eerst terecht bij de Saoedische autoriteiten die het zootje goedkeuren en dan doorsturen naar de Saoedie-ambassade in Brussel. Maar de Ramadanperiode in oktober gooit roet in het eten. Op die moment zijn de Saoedies ofwel naar Mekka en Medina ofwel aan het uithongeren (tussen zonsopgang en zonsondergang mogen ze niet eten) en zijn ze te zwak om te gaan werken, ofwel efkes op het werk s'avonds en s'nachts na zonsondergang als ze wel mogen eten. Door die omstandigheden krijgt het versturen van de visumaanvraag naar Brussel een 3-tal weken vertraging.

° D-day: maandag 23 oct.
Ik krijg bericht van Sofie en Tom om eens te bellen naar de Ambassade in Brussel of het visum ok is.
'Hello Sir, can you check the visum for my wife, nr …,'
- 'Sorry Sir, our computer is down; Give me your phone number, I call you later'
Ik herken de man zijn stem nog van twee jaar geleden toen we bij ons eerste bezoek aan S-Arabië ook ons visum gingen ophalen (zie mijn reisverslag uit 2004). Ik fax hem het visumblad door die ik per pdf van Tom en Sofie gekregen heb. Het is een ééntalig Arabisch document. En inderdaad, s'namiddags belt hij terug:
'We have not yet received the visum in our computer. Call me in 3 days'
° D+3.
Zo gezegd zo gedaan
'Hallo Sir, can you check …'
- 'We received the visum, but it is not OK'
'??**??$$?? Why is that?'
-'The relationship mentioned is not OK. Your wife is not mother-in-law of Sofie, as mentioned here'
En ik moest hem heel gedetailleerd uitleggen dat inderdaad mijn Martine een tante is van Sofie, die gehuwd is met Tom Algoet en werkt op een Saoedisch bedrijf in de tapijtsector: Al-Sorayai. Enz, enz. En eigenlijk, zegt hij, mogen enkel moeders of schoonmoeders een ingezetene bezoeken. Opeens stond alles op nul, alles opgeschort.
We lichten Sofie en Tom in; er volgt nerveus overleg via e-mail, SMS en chat. Tom gaat zijn baas, Sjeik Mohammed Al-Sorayai, inschakelen.
° D+4.
De Sjeik is zo goed om de ambassadeur in Brussel te bellen en hem een oplossing te vragen. Ik krijg bericht terug om naar Brussel te bellen. Diezelfde namiddag hoor ik terug de stem van onze Arabische ambtenaar, altijd even rustig, dezelfde toon:
'Hallo Sir, can you check …'
- ' Sjeik Al-Sorayai called but we need a corrected visum'
En hoe moet zo'n een gecorrigeerd visum eruit zien? We overlopen nog eens de stambomen van beide families, en de uiteindelijke zin die moet verschijnen op het visum is dat Martine de man van Sofie moet bezoeken omdat Tom initieel de aanvraag heeft ingediend in Jeddah aan de loketten. Hij wil de volgende zin zien: Aunt of Sofie Van Tornhout, her niece, married to Tom Algoet (tante van Sofie, haar nicht, getrouwd met Tom Algoet). Nu versta ik ook waarom onze ambtenaar in Brussel zo moeilijk deed over die schoonmoeder verwantschap: Martine kan geen schoonmoeder zijn van Sofie; ze hebben dezelfde familienaam.
Ik moet dit doorgeven aan Tom en Sofie en zij moeten de autoriteiten een gecorrigeerd visum laten opmaken …
° D+5.
We krijgen een negatief bericht: Jeddah weigert het visum te corrigeren. De kansen voor Martine slinken naar een dieptepunt. Paniek in de keet in Landegem en in Jeddah. Dus moet onze Sjeik weer een oplossing vinden. En ja de man belt terug naar Brussel.
Van Tom verneem ik dat de Ambassadeur in Brussel ons verweten heeft dat we gelogen hebben over die verwantschap. Nee, zeggen we, het is een vertaalfout geweest.
De Sjeik laat ons weten dat de Ambassadeur van Brussel ons argument aanvaardt en dat alles in orde zou moeten zijn. En hij voegt eraan toe dat we hem onmiddellijk moeten verwittigen als alles in orde is gekomen. Een goede Arabier dus, nen goeie mens.
° D+6.
Ik bel naar de ambassade.
'Hallo Sir, can you '
-'Yes, I know, the visum is ok'
De man herkent mijn stem en laat me zelfs niet uitbabbelen. Hij zegt dat de Sjeik met zijn baas alles uitgevlakt heeft. Het visum is geen probleem.
'Can we come tomorrow for the visum?'
-'No …. the computer is down. Come the day after tomorrow, but call first'
Die stomme computer doet het weer niet. 'Hoe kunnen de rijksten der aarde met al hun oliedollars nu computers hebben die te pas en te onpas plat gaan?', vraagt ne simpele geest uit Landegem zich af.
° D+8
Zoals afgesproken, bel ik vooraf en de man bevestigt dat we mogen komen. De procedure is nog altijd: s'voormiddags de papiermolen afgeven en s'namiddags vanaf 13u30, het paspoort-met-visum afhalen. De papiermolen bestaat uit een ter plaatse in te vullen formulier + copij van het trouwboekje + bewijs van vliegtuigticketten + 2 pasfoto's + betalingsbewijs van de bank van onze overschrijving van de viusumkosten van … 65€ op de bankrekening van de Ambassade.
We moeten nu 3 uur overbruggen tussen de voormiddag en 13u30, rond de Franklin Rooseveltlaan in Brussel, en gaan naar hetzelfde café-restaurant waar we twee jaar geleden ook overbrugd hebben. We drinken elk 4 koffies, één frisdrankje en eten de dagschotel. De krant lezen we grondig en alle sudoku's en kruiswoordraadsels worden opgelost.
Maar het loont de moeite want om 13h30 stipt krijgen we ons kleinood: paspoort + visum.
'Shoekran', zeg ik hem (betekent 'bedankt' in het Saoedisch)
-'Graag gedaan' antwoordt hij me (zijn enige Nederlandse woorden tot dusver).
We lachen elkaar minzaam toe.

 

DAGBOEK VAN EEN WESTERSE VROUW IN HET STRENGSTE MOSLIMLAND TER WERELD

Martine en Sofie

Dag 1. Woensdag 15 nov 2006 ---------------Landegem - Frankfurt - Jeddah

Martine vertrekt om 8h45 vanuit Zaventem om, via een overstap in Frankfurt, rond 20 h s'avonds te landen in Jeddah. Daarvoor moeten we wel om 5h30 uit bed richting Zaventem en rij ik rond 7h30 terug naar Gent, naar t'werk.
Op de luchthaven schuif ik Martine een envelop in de handen en daarin geef ik haar o.a. een opdracht mee. Die luidt als volgt:
"… en als je wil dat uw verhaal vorm krijgt op mijn website geef ik je een opdracht mee. Hou een dagboek bij, schrijf en mail me regelmatig uw activiteiten, bevindingen, situaties, en dergelijke door…"
En ja hoor, La Martina kruipt in de pen en mailt me de volgende dag al haar eerste verhaal door. Hieronder volgen de samenvattingen.

Na een vlekkeloze vlucht land ik in Jeddah. En wa groate gè: grote problemen in Jeddah luchthaven. Tussen de massa reizigers hoor ik 'Martine, Martine' en zie een mannetje die even dik als lang (kort) is. Sofie had ons inderdaad gezegd dat ik in de luchthaven zou begeleid worden door een man die ze daarvoor vooraf had gecontacteerd. En dat leek ons geen slecht idee voor een Westerse vrouw alleen in een streng moslimland.
Het michelinmannetje neemt onmiddellijk mijn paspoort mee naar de douane. Ik hou hem goed in de gaten en zie hem na 10' voorbijrazen naar een ander bureau. En daar blijft het duren en duren. Ik heb in de mot dat er iets loos is. Ik kan het echter moeilijk geloven na onze visum-inspanningstocht van de vorige dagen en weken. Maar ik zie vanop afstand douanier 1 mijn gegevens in de computer tikken. Die trekt een bedenkelijk gezicht en wenkt collega 2. Die tikt opnieuw gegevens in en wenkt collega 3. Totdat er vier collega's plus het michelinmannetje in een geanimeerde discussie staan te bekketrekken, telefoons te plegen en te gesticuleren. De douaniers verlaten het bureel en ik maak gebruik om te vragen wat er gaande is. 'They don't find your visanumber in the computer', zegt het michelinmannetje. Ondertussen komen de douaniers terug in hun bureel, tikken ze verder in hun computer, en nog eens en dan nog eens en na een uur komt alles in orde. Gedurende gans die tijd hebben de douaniers me straal genegeerd.
En dan gaat het plots vlug want het luchthavengebouw is ondertussen - nadat er volk uit drie vliegtuigladingen gepasseerd is - vrijwel leeggelopen. We gaan richting bagagecheck en ik begin al te rillen bij de gedachten van twee jaar geleden toen ze onze pralines-met-alcohol ontdekten (zie reisverslag Saoedie-Arabië 2004, dag 1). Maar gelukkig niets van dat alles en ik kan een ongeruste Sofie in de armen vliegen: eindelijk!
Ondertussen is het michelinmannetje naar Mounir (Een Egyptische expat, Koptische Christen, werkzaam bij IBM in Jeddah en vriend des huizes van Tom en Sofie) gelopen. Blijkt dat ze in Brussel een verkeerd visumnummer hebben gegeven waardoor hier op het scherm verscheen dat deze persoon geen Saoedie-sponsor heeft en dus het land niet binnen mag. Zou de (minzaam ogende) man van de S-Arabische Ambassade in Brussel hier voor iets tussen zitten? Heeft het intensief lobbywerk van Sjeik Mohammed hen toch ergens kwaad bloed gezet en hebben ze een verkeerd visum afgeleverd? Moedwillig? Wie zal het zeggen. Volgens Mounir hadden ze me evengoed op de eerstvolgende terugvlucht kunnen zetten. Maar eind goed alles goed. Met dank aan het michelinmannetje!!

Dag 2. Donderdag 16 nov 2006

Mounir en Fetch
Een luie dag vandaag. We hebben gisteren nog zitten kletsen tot s'morgens 2u en deze morgen vroeg uit bed … op Belgisch uur. Ik heb me 2 uur misrekend. Deze morgen vragen Omar en Alia al mijn aandacht op.
S'namiddags verkennen we het fitnesscenter in de compound. Een compound is een afgesloten huizencomplex waar enkel expatriates (afgekort: expats) hun intrek nemen. De compound waar Tom en Sofie wonen noemt Sharbatly (foto links). Het telt een 800 huizen. Dus in het fitnesscenter gaan Sofie en ik hard gaan trainen en aan onze conditie werken. Het is weekend en er is veel volk. Dan maar een tas koffie-met-taart genuttigd.
NvM (Noot van Martin): hard trainen en aan de conditie werken met koffie en taart bij de hand. Kende da…
We nemen de fiets en rijden de compound rond en bezoeken onder meer het nieuwe zwemcomplex, het voetbalveld, de snookerzaal enz. We eindigen aan de tweede zwemkom van de compound (de westpool) en Sofie's vriendinnen komen me al tegemoet gelopen: Are you the aunty from Belgium? En knuffelen en kussen. En telkens opnieuw mijn verhaal doen van de luchthaven en fotootjes tonen. Ik voel me een levende attractie. En s'avonds thuis nog bezoeken bij Sofie die me malgré welkom wouden zeggen.
S'avonds zijn Mounir en Fetch (nog een vriend des huizes; van een Egyptische vader en een Italiaanse moeder, zijn vrouw leeft in Canada bij de kinderen; hijzelf werkt als expat in Jeddah bij een bank. En de man draagt een glazen oog) nog langs geweest. Het wordt weeral veel te laat maar dat zijn ze hier gewoon. Ik nog niet.

Dag 3. Vrijdag 17 nov 2006

Libanees eten
Ik heb lang geslapen. De zon produceert terug 35° warmte. Tom is nog op zakenreis in de VSA en komt maandag terug maar moet een week later al terug naar China. Hij zal er niet bij zijn bij mijn vertrek terug naar huis. Ik heb dan aan mijn verslag gewerkt, Omar's engelse les overhoord (zo leer ik ook nog wat bij), geëten en met Mounir naar zijn compound (noemt Moura Bousta) gereden om ginder te zwemmen. Daar is bijna geen volk terwijl het in onze compound krioelt van de mensen. Dat heeft ook tot vervelend gevolg dat iedereen me hier goedendag komt zeggen. In Mounir's compound kan ik rustig en ongestoord baantjes trekken.
S'avonds eten we Libanees: allemaal kleine porties olijven,
Omar met Martine in de hangmat

deeg met spinazie, pizzaatjes, loempiaatjes, opgerolde blaadjes met vlees, lamskoteletjes, een soort pasta van noten, deegdriehoekjes met vlees, yoghurt met witte bonen, worstjes, platte schijfjes, … Veel te veel eten. Alia heeft last van buikkrampen. We vullen de avond verder met babbelen en computeren (het netwerk ligt meer plat dan live) en gaan pas om 1u in bed.

NvM: platte netwerken is een specialiteit van de Saoedies. Zelfs in Brussel hebben ze er last van.
Als randinfo, wil ik jullie toch volgend artikeltje niet onthouden die vandaag in mijn krant verscheen (Nieuwsblad, rubriek Woord-en-wederwoord) van de eigenaar van mijn lievelingscafé en goede vriend:
""Ik ben geen racist en heb niks tegen moslims. Ik ben geen VB'er maar ik zit wel met een vraag: waarom bezetten uitgeprocedeerden en economische vluchtelingen altijd katholieke kerken en nooit eens een moskee?""
Pol Van Brussel, Landegem.

 

Dag 4. Zaterdag 18 nov 2006

Fitness en 24
Ik ontbijt vandaag buiten in de schaduw, zoals gewoonlijk, en lees daarna wat tot Sofie ontwaakt. Rond 11u komt een zekere Lita over de vloer die - een verrassing van Sofie - me komt verwennen met een hand- en voetverzorging.
We doen beroep op Sofie's private chauffeur, ene Abu Bakker (nee t'is genen ollander, maar een Soedanees en moslim) want zoals je weet mogen vrouwen niet rijden in dit moslimland en dus ben je verplicht je overal te laten voeren. We bezoeken een winkelgalerij in Jeddah.
Eens terug springen we in onze sportkleren en gaan we het fitnesscenter in voor een uurtje step. Ik ontmoet er een Kortrijksaanse, ene Eve, een psychologe die in een school met probleemkinderen werkt in Jeddah en die hier pas een paar maanden is. Daarna eten we een lichte maaltijd van yoghurt en fruit kweste van onze inspanningen resultaat te laten opleveren.
S'avonds hebben we nog een verplicht bezoekje aan iemand die me welkom wou heten en éénmaal dat achter de rug is, kijken we naar twee afleveringen van 24, reeks 5. Het is spannend en ik heb er zelfs slecht van geslapen. Het is weeral 2u als ik in bed kruip.

NvM: vandaag heb ik tenvolle genoten van een sterk staaltje techniek. Deze voormiddag had ik dochter Kim en lief Daan aan de telefoon uit Australië via Skype met de webcamera aan. En plots na 5 minuutjes kwam Martine op de chat met haar webcam aan. Dus zag ik mijn gezin herenigd met live beelden vanuit Jeddah en met live beelden vanuit Sydney. De enige die ik op dat moment niet zag was zoon Tom die amper 2m boven mij nog in bed lag te slapen.

 

Dag 5. Zondag 19 nov 2006

Opening van een zaak (patisserie!)
Mounir's afscheidsfeest (Mounir's werkgever, IBM, heeft beslist om hem over te plaatsen naar Riyad) is gepland voor donderdag en we breken ons hoofd over welke cadeau we moeten kopen. We kijken/overwegen/moeten kiezen tussen een fotocamera of een salontafel. Abu Bakker voert ons naar de winkelgalerijen die overdag zo goed als leeg zijn. Daar zijn verschillende redenen voor waaronder de hitte overdag en het aantal gebeden per dag (5) waardoor elke winkelactiviteit een kwartiertje gestaakt wordt. Daarom begint het echte leven pas na 17u en duurt gildig tot middernacht.
We maken ons in de vooravond op want we zijn uitgenodigd naar de receptie van een nieuwe zaak in Jeddah. We weten niet goed wat ons te wachten staat en ontdekken dat het gaat om de opening van een soort patisserie waar je ook een aantal snacks kan eten. Het gaat er hier gans anders aan toe dan bij ons. Na vertoon van de uitnodiging neemt een man ons op sleeptouw langs al de uitstalramen met heerlijke taartjes, boules de berlin, eclairs, fruittaartjes en een grote reeks fantasietaartjes. Dan gaat het verder naar de afdeling vers gebakken brood, alle soorten koeken, croissants, frans brood in alle maten en dikten en verder naar kasten vol pralines, chocolaatjes met dadels en fruit. Dan mogen we aanwijzen wat we graag zouden proeven: we kiezen een 6-tal dingen en mogen dan naar boven. Op de bovenverdieping, in lounge stijl, worden we verzocht plaats te nemen aan een tafeltje. Er wordt ons een bestek onder de neus gestoken en we krijgen het volgende geserveerd: verschillende taartjes, een fruittaart, een taartje gevuld met chocolademousse, een chocoladetaartje met hazelnoten. Allemaal lekker maar o zo zwaar. Om alles een beetje door te spoelen bestellen we ons een chocolademelk (geen koffie want daar zouden we niet goed van slapen). Brengen ze ons daar toch wel een beker met letterlijk gesmolten chocolade waar ons lepeltje recht kan in staan, samen met een schaaltje slagroom! Tijdens ons vele zuchten van al dat lekkers, komen ze ons dan nog vertellen dat we alles mogen kiezen van de menukaart, volledig gratis. We kunnen echter geen gram meer binnenwerken en zien al dat lekkers passeren naar de andere tafels. We vragen aan de garçon waar die chocolade vandaan komt. 'From Belgium', zegt hij fier. Ah zo en van welk merk? 'Belchoc', zegt hij. Amai, denken we, nooit van gehoord. Lamlendig van dikte zijn we naar huis gereden (allé met onzen Abu) en ploffen ons in de zetels. S'avonds kijken we via de satelliet-tv naar Flikken en Fata Morgana. Straf hé.

NvM: Ons vrouwkes wisten niet goed wat hen te wachten staat bij die opening van die patisserie… Ik ben er zeker van dat Sofie dat al goed had uitgekiend, maar nu de vermoorde onschuld speelt om zich lekker dik te kunnen eten in de chocola. Ik ben bijna zeker dat ze nog de helft van die menukaart geproefd hebben, in plaats van 'we kunnen geen eten meer zien'. Maar ik begrijp ten volle dat twee afgepeigerde vrouwen, na het zoveelste fitnesszaal-bezoek, dringend aan krachtvoer toe waren.

Dag 6. Maandag 20 nov 2006

Domestic of Internationale luchthaven?
Ik chat deze morgen met Kim in Australië, allé als Allah het wil tenminste, want op de meest onmogelijke momenten valt alles uit. We vergeten onze goede voornemens niet en trekken terug 30 baantjes in de zwemkom van onze compound en zonnen ook een beetje, kweste van een beetje kleur te krijgen. Daarna eten we een yoghurtje en fruit kweste van de caloriehuishouding in toom te houden.
We lopen we een kledingzaak binnen. We zijn net binnen en de lichten gaan uit: pray-time. En iedere moslim gaat nu 15 minuten zijn ding doen richting oosten. We mogen blijven in de winkel maar je moet maar eens in het schemerdonker naar kleren kijken. Na het gebed voert den Abu, de Soedanese chauffeur ons een blok verder naar een meubelzaak want we hebben beslist om die salontafel te kopen voor Mounir's afscheidsfeest. Inderdaad voeren, want als vrouw alleen wandelen op straat betaamt niet. Het is er niet alleen veel te warm met die habaya aan (lang zwart kleed; verplichte klederdracht voor de vrouwen) maar tevens kijken de mannen u de kleren van het lijf. In de winkel ruilt Sofie een rokje van Alia voor een maatje groter. Je mag niet passen in de winkels zodat je moet kopen op zicht, thuis passen en als het niet goed is, terug gaan omwisselen. Gemakkelijk is anders. En om eventjes een salontafel te kopen en een rokje te ruilen ben je 3 uur kwijt.
'Abu, je moet Tom afhalen van de international airport om 20u vanavond', herhaalt Sofie. Tom keert namelijk terug uit de VS van zakenreis. Reeds gisteren was den Abu verwittigd van zijn taak, vandaag nog een paar keren en een half uur voor vertrek nog een keer. Om half negen krijgen we telefoon van Tom uit de luchthaven dat Abu er niet is. Wa groate gè, meneer den driver stond te wachten aan de domestic luchthaven. Typisch.

Dag 7. Dinsdag 21 nov 2006

Wil je een privé-jet kopen?
Ik begin het laat-gaan-slapen te voelen en ik sleep me deze morgen veel te laat uit bed. Tom en Sofie zitten al buiten te ontbijten. Tom is klaarwakker, nog een gevolg van zijn jetlag meegebracht uit Amerika. We bespreken de vele boodschappen en de gerechten, want er moet nog een en ander gehaald worden voor Mounir's afscheidsfeest. Als we daarmee klaar zijn sturen we Helen, de Ethiopische meid, naar de supermarkt in de compound en wij trekken onze bikini's aan voor terug een kilometerke zwemmen (westpool: foto links). We kloppen ook nog een beetje zon bij een temperatuur van 36°. Maar dat houden we niet lang vol. We keren terug en op dat moment is ook Helen terug en we overlopen met zijn allen de boodschappen.
De kassiersters van de supermarkten hebben neiging om alle koopwaar in kleine plastiekzakjes te steken, waarmee ze niet al te zuinig omspringen. Ik denk dat Helen zeker 50 zo'n zakjes meehad. Ieder artikel steken ze in een zakje apart. Alles wordt dan in dezelfde vuilbak als het papier, blik, plastiek en ander afval gedumpt. Milieu is hier (nog) geen prioriteit.
Na Omar van school te hebben gehaald, besluiten we om naar de fitness te gaan, wat eigenlijk niet zo'n goed idee is want net daarvoor heeft Helen ons verrast met een milkshake. En dat goedje ligt nogal te klutsen in ons maag als we op die toestellen staan. Het wordt dus een korte fitness-sessie maar het stoombad en de sauna daarentegen vallen veel beter mee. Daarna nemen we een goede douche en eten we spaghetti.
S'avonds krijgen we bezoek van Mounir en een Egyptische vriend van hem: Magdid. De man uit Kairo verkoopt privé-jets en is hier op zakenreis. Als er zich iemand geroepen voelt om een jet te kopen, ik heb zijn kaartje. Je kan ook een stoel kopen in een vliegtuig.

Dag 8. Woensdag 22 nov 2006

Mensen mé westerse pretten
Omar krijgt het lastig om steeds om 6u te moeten opstaan om naar school gevoerd te worden door de schoolbus. Vandaag is het te laat en Tom is de chauffeur van dienst want de schoolbus wacht niet.
We houden ons aan onze goede voornemens en gaan onze baantjes trekken in de zwemkom. Sofie denkt waarschijnlijk dat ik er wat oud uitzie want ze heeft een afspraak gemaakt voor een gezichtsverzorging. Ik word binnengeleid in een kamertje met sfeermuziek en het wordt genieten gedurende een 1.5 u van een uitgebreide gezichtsverzorging maar ook met een nek- en korte rugmassage. Ik voel me zeer ontspannen als ik van de tafel kom.
Mounir (NvM: Hij ester were bij) trakteert en nodigt ook Marie en Amr uit met hun twee kinderen (Jaja en Ines). Marie is een Parisienne en getrouwd met Amr een Egyptenaar. Met dit groepje gaan we naar hetzelfde visrestaurant als twee jaar geleden (zie 15 nov vorig reisverslag). De mannen gaan de vis kiezen in de keuken en er wordt geëten met de handen en op de grond (op tapijt) in aparte ommuurde kiosken. De auto parkeer je ernaast. De vrouwen mogen hun habaya uitdoen maar moeten binnen de ruimte blijven! Marie begint zich zorgen te maken want ze wil niet met haar handen eten en Amr zaagt dat zijn handen naar de vis gaan stinken. Na een poos komen de 'garçons' met 2 grote zakken met borden in aluminium gewikkeld. Alles wordt opengespreid en er komt van alles te voorschijn: 2 soorten vis, scampi's, 3 soorten rijst, sausjes, brood en groenteschotels (foto rechts). Wij beginnen met onze handen te eten want er wordt geen bestek aangevoerd. Marie en Amr weten niet goed wat doen. Ze beginnen dan ook maar en na een tijdje is iedereen goed bezig aan wat een verrukkelijke maaltijd wordt. We leggen eten op elkaars bord, zeveren dat het drie weken geleden is dat we onze handen hebben gewassen, enz. Na het eten genieten we na met 3 soorten thee en muziek. Maar eerst moeten de handen afgekuist worden met papieren èn met natte doekjes die Marie uit de auto haalt. En als dat volgens Amr niet genoeg is om de stank uit onze handen te krijgen, haalt Mounir zijn dure parfum
Tom, Omar en Mounir

boven en moeten we daarmee onze handen inwrijven. Mensen met Westerse pretten (of zijn't Oosterse) noeme k'ik da.

Dag 9. Donderdag 23 nov 2006

Surprise(?) Party Mounir
Vandaag wordt volledig in beslag genomen door de surpriseparty voor Mounir. Die gaat door bij Tom en Sofie en vandaag staat Sofie's gsm niet stil. Iedereen die komt, belt om de cadeau te bespreken en iedereen wil ook iets klaarmaken voor vanavond. En dat is redelijk goed gelukt want op het einde van de avond is er zoveel eten teveel dat iedereen zijn schotel gevuld met overschot van eten terug meeneemt naar huis.

Wat staat er zoal op het menu

Sofie heeft lasagne gemaakt en ik rijstpap (kan het Vlaamser?). Fifi, Mounir's meid, is met een smoes uit zijn huis weggeglipt en bij ons een zeer speciale Turkse salade gemaakt: Dolma. Dat is paprika gevuld met gemalen rundvlees, rijst, peterselie, kruiden en yoghurtsaus geserveerd met salade en tomaten. Kent ge het Arabische Kofta? Dat is een mengeling van gemalen rundvlees met ajuin en kruiden waar ze een soort worstjes van maken overgoten met tomatensaus. En Fetoch is een Libanese salade met ajuin, groen en rode pepers, courgetten en dille waarmee er gebakken Arabisch brood wordt gemengd. Verder nog uiteraard kip met rijst, een soort steak met champignonsaus terwijl het dessert bestond uit crème karamel, tiramisu, rijstpap en aardbeientaart (!) die speciaal werd gekocht omdat er iemand jarig is om middernacht.

De mensen worden verwacht om 20u30 en Mounir een uur later. Ondertussen is ook de salontafel geleverd en hebben Omar en ik de tuin versierd met theelichtjes in zandzakjes. En wie stak er als eerste om 20u30 zijn hoofd binnen? Juist, Mounir. Weg surprise want hij weet blijkbaar alles zelf, ook zijn cadeau. Iedereen begint te eten rond negenen en pas om half één de volgende morgen, eten we het dessert. De ganse avond wordt er gevist wie het plan verraden heeft. Maar ik trek me stilletjes terug om Alia eten te geven en sluip daarna in alle stilte naar de computer om dit verslagje te schrijven. Daarna duik ik mijn bed in. Laat ze het zelf maar uitzoeken wie de dader is.

Dag 10. Vrijdag 24 nov 2006

Kermis in Jeddah …
Het is weekend vandaag. T'is te zeggen de donderdag en de vrijdag komt ginder overeen met bij ons de weekend-dagen. Mounir is blijven slapen in de zetel evenals de twee meiden, Fifi en Helen, in Helen's kamer. Ik ontbijt en kruip achter de computer en heb Kim en Daan online op hun laatste dag in Australië vooraleer ze voor drie maanden door Nieuw-Zeeland trekken. Na een uur gaat Mounir weg en Tom giet een emmer water over het plakkerige terras, trekt het af met een borstel en na 2 minuten is alles droog.
We gaan met zijn allen naar de zwemkom en omdat het weekend is, is het druk. We zwemmen en zonnen wat; Tom geeft de fles … aan Alia wel te verstaan. Ik keer wat vroeger terug en kruip guulte-gans-alliene buiten op de bank onder de pergola om in mijn boek te lezen: zalig.
Van namiddag gaan we uit naar de kermis. Denk niet dat u paardenmolens, autoscooters, schietkramen (gans de regio is spijtig genoeg een schietkraam), visstalletjes en parochianenkoersen ziet. In de plaats daarvan stap je een mega-winkelgalerij binnen met restaurants, kledingzaken, kappers, optiekers, schoenwinkels, meubelgalerijen, zelfs moto's en quads winkels. Ah ja, voor de kinderen zijn er twee verdiepen voorbehouden met trampolines, molentjes, een ijspiste, een klimmuur (zie foto van Omar hieronder) een glijbaan van de derde naar de tweede verdieping en nog meer. Het is dus een gezinskermis waar de kinderen èn vooral de mama's en de papa's aan de bak komen.
We slenteren wat rond - het is gebed - we geven Alia de fles in het halve donker - het gebed is gedaan - we slenteren voort - we verliezen elkaar. Geen nood, iedereen gaat zijn eigen weg. Sofie en ik nemen de lift en naar goede gewoonte dollen en lachen we wat af, kijken we naar elkaars gezicht in de liftspiegel en zeveren over alles wat we bij elkaar zien. Tot we beseffen dat het wel heel lang duurt vooraleer de deuren terug opengaan. We hebben vergeten op de knop te drukken … Kan alleen ons overkomen.
We spreken in dit mega-centrum af met Tom per gsm, op de onderste verdieping in de supermarkt om nog wat eten te halen. Het is een gigantische winkel en we splitsen ons in drie met elk ons lijstje omdat we willen buiten zijn vooraleer het volgende gebed begint. Anders zitten we daar 20 min vast. Wat je in die supermarkten constant ziet zijn drinkende en etende mensen. Ze nemen spijs en drank uit de rekken, verorberen het en tonen hun leeggoed aan de kassa die afrekent. Ik vind dat zeer praktisch. We staan aan de kassa als het gebed aangekondigd wordt. Dat is 10 min voor de kassa gesloten wordt en de lichten gedoofd. We komen er nog net doorheen, geholpen door vele hulpjes. Klanten moeten inderdaad enkel betalen, al de rest als de koopwaar in zakken steken, met u naar de auto wandelen, uw koffer vullen wordt verricht door een leger hulpjes in dienst van het warenhuis. Je ziet dat in alle grote winkels: altijd massa's volk aan de kassa's.
Het wordt een rustige avond en eten wat dolma.

Dag 11. Zaterdag 25 nov 2006

Expats en hun nationaliteiten
Hier is het weekend voorbij. Eerste werk- en schooldag. Nadat Omar met de schoolbus vertrokken is, gaan we onze dagelijkse zwembaantjes trekken en wat in de zon liggen. Daarna kijken we nog een paar afleveringen 24 (deel 5) maar na twee uur moeten we stoppen met kijken omdat de kwaliteit van de dvd zo slecht is dat we er niets meer van verstaan. Dat is zo als je copies koopt van 1 dollar per dvd: de kwaliteit is navenant.
Omar is terug van school en mag de zoon van Mounir bezoeken in de andere compound. Fier als een gieter mag hij voor de eerste keer alleen meerijden met de driver (onze vriend Bakker) op bezoek bij de 15-jarige zoon van Mounir. De puber woont bij zijn moeder in Genève. Hij heeft een andere broer die in Egypte woont.
Als je zo'n tijdje optrekt met al dan niet gescheiden expats en/of koppels die meestal een mengeling zijn van alle mogelijke nationaliteiten, met kinderen/vrouwen/ex-vrouwen in andere continenten, dan zou je bijna denken dat wij abnormaal zijn met ons gezin uit Landegem.
In de fitnessruimte is het donker. We willen steppen maar we zijn alleen. Stilaan komen er een paar vrouwen binnengewandeld waarvan één iemand ons weet te vertellen dat de leraar zijn vinger heeft gebroken en geen les kan geven. Er werpt zich iemand op als pseudo-leraar maar da mens heeft niet echt de truc op en het wordt een chaotische springpartij. Na een kwartier houden we het voor bekeken, temeer dat ook de airco niet werkt.
S'avonds maken we ons eigen spinazie met eiermouseline klaar en nadat we onze eigen kookkunst hebben opgeëten, vinden we dit voor herhaling vatbaar.
We nestelen ons in onze zetel en kijken TV, met de airco aan. Buiten is het te warm om leuk te zijn.

Dag 12. Zondag 26 nov 2006

Hoe plooi ik een buggy?

We staan vroeg op want we moeten om 9u15 aan de bushalte staan om met de bus van de compound naar een winkelgalerij te rijden in t'stad. Met de bus, hoor ik jullie vragen? Inderdaad, den Abu Bakker heeft per gsm zijn ontslag aangeboden. Hij kan zijn job als chauffeur niet meer combineren met zijn hoofdjob.
We komen aan het winkelcentrum en het gebed is nog bezig dus wachten we samen met tientallen andere gesluierde vrouwen in het halfduister in de gang. Eerste bezoek is de kinderwinkel waar Sofie een reisbuggy ziet staan. Om de afmetingen beter te kunnen inschatten, vraagt ze de verkoper om hem toe te plooien. De man probeert, duwt, trekt, prutst aan alle knopkes en hendeltjes, roept
Martine, in habaya, stapt in de bus van de compound

verkoper nr. 2 die er evenmin verstand van heeft. Ze verdwijnen in een werkplaats achter de winkel. 'Proberen jullie maar verder, we komen straks wel kijken', roepen we, geambeteerd door zoveel onkunde. Daarna lopen we een juwelierszaak binnen (NvM: ik hou mijn hart al vast) om twee ringen te versmallen en één te vergroten (NvM: oef!). We spreken af om later op de dag terug te keren en de ringen op te halen. We lopen naar de bus die stipt om 12u terugkeert naar de compound. We zijn net op tijd aan de bushalte en in onze haast vergeten we de buggywinkel met zijn handige harry's.
We vangen Omar op en sturen hem dan naar de tennis.
Tijd om terug naar de winkels te gaan. Deze keer doen we beroep op de diensten van Nouchad (Sri Lankees), de driver van de compound. We springen de buggywinkel binnen en wa groate gè ze hebben het vouwsysteem gevonden. Sofie koopt nog 2 broeken en passeren nog net de kassa voor de prayer begint. Sofie past de broeken in de WC omdat je dit niet mag doen in de winkel. In het buitenkomen van de WC zit de gang vol met biddende vrouwen. Na de juwelier komt Tom ons rond zevenen halen.
S'avonds zijn we uitgenodigd bij Mounir voor het avondeten (NvM: weeral!).

Dag 13. Maandag 27 nov 2006

Luie dag
Een luie dag vandaag. Toch trekken we onze baantjes in de zwemkom en treuzelen wat in de zon.
Van namiddag is Omar terug van school en helpen we hem met zijn huiswerk. Ik naai wat versiering op Sofie's habaya. Linten die we al gekocht hebben toen ik hier twee jaar geleden ook was.
Daarna komt een zekere Lita voor een manicure en een pedicure voor Sofie … en Mounir (NvM: hij vindt vanalles uit om bij die vrouwen te zijn). We eten allemaal samen en daarna probeer ik met mijn ventjen te chatten.
We zitten buiten totdat we gaan slapen.

Dag 14. Dinsdag 28 nov 2006

De 'prayer' negeren door vrouwelijke charmes

Helen de meid, geraakt maar niet door haar strijk. Ze strijkt zonder stoom en beweert dat er anders vuil op de kleren komt. Dus heb ik dat machien eens onder handen genomen, ontkalkt, de zool gereinigd en voilà alles marcheert als nieuw. Dan vallen mijn ogen op een senseo-apparaat boven op de kast. 'Door Tom van Amerika meegebracht', zegt Sofie. Maar eens thuisgekomen, werkte het apparaat niet. De reparatie in de steets zou gelijk zijn aan de kost van een nieuw stuk en in Jeddah hebben ze dat nog nooit gezien, ver van te repareren. Dus heb ik dat machien eens onder handen genomen en heb het gerepareerd en voilà alles marcheert als nieuw.
Helen, Martine, Fifi

Ik zwem vandaag terug mijn baantjes maar een lastige Alia doet ons vlug naar huis gaan. Nouchad, de chauffeur, brengt ons naar t'stad om te winkelen, eigenlijk eerder om te kijken. Na een half uur kijken, begint de prayer. 'Er is een starbucks op de tweede verdieping', roept Sofie. Als we ons haasten krijgen we daar misschien nog een koffie. Vanop de roltrap begint Sofie al te roepen naar beneden: 'Excuse me sir, can we have two coffees please?' Vijf hoofden kijken naar boven en schieten in een lach. En de vrouwelijke charmes gecombineerd met de herhaling van de vraag gevolgd door een zwoele 'pleaaaaaaaase', maken dat we twee koffies geserveerd krijgen, tijdens het gebed! Dat is beter dan een kwartier te staan draaien in de hal tussen de vrouwen op hun matjes. Daarna slenteren we nog wat rond en voor de volgende prayer komt Tom ons halen.
Thuis wachten Mounir en Omar ons op. Mounir heeft Omar getrakteerd in de McDonalds.

Dag 15. Woensdag 29 nov 2006

Een Vlaamse boer op school in Jeddah

Vandaag gaan we naar de nationale dag op Omar's school. De opdracht van de school is dat ieder kind, verkleed in zijn eigen nationaliteit, naar school moet komen. Wij hebben van Omar een echt Vlaams boerken gemaakt met dingen die ik uit België heb meegebracht: ribfluwelen broek, geruit hemd, ondervestje, snuitdoek, pet, pijp en een (plastieken) riek. In een parade moeten de leerlingen over de speelplaats lopen.
Daarna is het swimming time. Dus terug naar de westpool voor zwem- en ander zonvermaak. Ondertussen kletsen we wat met de andere vrouwen van de compound.
S'avonds trakteer ik Sofie, Tom en Mounir (NvM: Mounirken kan natuurlijk niet ontbreken) in het restaurant waarvan we op dag 5 naar de opening zijn geweest: bij Larissa. Voorgerecht zijn quiche met broodjes belegd met kaas, vijgen, champignons en tomaat. Hoofdgerecht is zo Europees als maar kan: ravioli met scampi's en de heren hamburgers met frieten. Ondertussen is er een gesluierde vrouw binnengekomen: enkel de ogen zijn vrij. Ze neemt plaats schuin over ons en maakt haar gezicht bloot (want uw eten onder de sluier in uw mond steken is niet echt praktisch, alhoewel er sommigen zijn die het doen). Plots ziet ze dat Tom in haar gezichtsveld zit en haar gezicht kan zien. Ze doet haar sluier terug om en neemt plaats aan een andere tafel waar ze met haar gezicht naar de muur kan zitten!
Ik koop na het eten nog een stuk taart in het patisseriegedeelte om mee te doen naar Fifi, Mounir's meid, die me uitgenodigd heeft op de koffie morgen. Ik kom goed overeen met de meiden.

Dag 16. Donderdag 30 nov 2006

Ethiopische koffie
Het is vandaag de start van het weekend, althans hier in S-Arabië. Dus hun donderdag = onze zaterdag en hun vrijdag = onze zondag. Na eten, wassen, plassen en dit verslag schrijven, vertrekken we naar Moura Bousta, de compound waar Mounir woont. (NvM: ah ja, Mounir, t'was al een tijdje geleden). In deze compound woont sinds kort ook een Aalsters gezin, waarvan de man een chocolatier is en werkt in een Callebaut fabriek in … Mekka, niet zover van Jeddah. Als westerling in het hart van deze heilige moslimstad werken is geen sinecure en zijn vrouw Katrien verklapt ons dat hij al gesproken heeft om zijn valiezen te pakken en terug te keren. We laten Omar achter bij de drie kinderen van dit gezin: Woud, Niels en Noor.
We keren terug naar Mounir's huis en daar staat ons een koffie-verrassing te wachten. De bedenkster is Fifi, Ethiopische. Er volgt een heel ritueel:

Hoe maak je Ethiopische koffie?

Fifi is volledig in klederdracht. Alles wordt klaargezet op een zelfgevlochten tapijtje. Ze vertelt ondertussen dat dit koffie-ritueel in haar land een soort test is voor ze uitgehuwelijkt worden. Ze legt de rauwe bonen in een pannetje op een gasbrander. De bonen worden zwart gebrand, verspreiden een sterke geur, en worden dan in een gevlochten schaal gelegd om af te koelen. Nu worden de bonen gemalen en de geur van die vers gemalen koffie is zo lekker. De gemalen koffie wordt in een kruik gedaan die met water wordt gevuld. Op een zacht vuurtje wordt de inhoud aan de kook gebracht. Fifi steekt ondertussen een wierookstokje aan en legt het op een schaaltje waarop ondertussen ook al warme houtskool rookt. Als de koffie bijna aan het kookpunt is, giet ze wat over in een ijzeren beker en giet dat dan terug in de kruik. Zo wordt dit 3-maal gedaan. 'Om te mengen', vertelt ze ons. Ze vertelt ons ook dat ze op haar 14e uitgehuwelijkt is, het jaar daarna zwanger was van haar eerste kind en het jaar daarna van haar tweede: een jongen en een meisje. Ze is ondertussen wel gescheiden. Haar kinderen veblijven in Addis Abeba, Ethiopië. Als de koffie gekookt is, wordt hij op het schaaltje met houtskool gelegd om nog wat na te trekken. En dan wordt hij geschonken van op een hoogte in zeer kleine tasjes. We proeven een sterke, maar lekkere koffie.

Na dit gesmaakt koffie-ritueel wordt Omar afgehaald en kletsen we nog wat met de Aalstenaars. We rijden terug naar huis waar Tom een stuk filet op de bbq smijt en Helen een heerlijke salade en frietjes klaarmaakt. En zo eten we lekkere Belgische kost.

Dag 17. Vrijdag 1 dec 2006

Dagje aan zee
We vertrekken met gans het gezin Algoet naar de zee. Stel je geen openbaar strand voor met ontblote mannenbasten en vrouwen in bikini. Nee, een Arabier zwemt haast niet en vrouwen moeten in hun habaya in de zee zwemmen, ver van te zonnen. Het enige alternatief is betalen en naar een privé-strand gaan (foto rechts). Daar kan je in zwempak rondlopen. Al wat niet Saudi is, komt naar zulke stranden. We hebben afgesproken met het Aalsters koppel want de mannen hebben elkaar nog niet ontmoet. Maar het lukt niet. Hun chauffeur van het werk neemt de telefoon niet op; ze durven geen taxi nemen wegens te roekeloos gedrag en zijn nog te schuchter om een chauffeur van hun compound te bellen. En openbaar vervoer bestaat niet. Omar is ontgoocheld want hij kan niet met de kindjes spelen.
Er wordt gezwommen, gezond, gesnorkeld en gelezen. In het naar huis rijden wil Tom vis klaarmaken voor het avondeten: scampi's en kreeftenstaarten. De vis is hier spotgoedkoop: voor 20 euro koopt Tom 2kg scampi's en 3 grote kreeftenstaarten. De vis met rijst smaakt heerlijk. We genieten nog wat na in de warme avond met nogal wat wind. Tom vertelt dat er hier regelmatig zandstormen opsteken en hoe de hemel dan helemaal van kleur verandert naar rood en oranje tinten en dat de omgeving dan wazig is.

Dag 18. Zaterdag 2 dec 2006

NvM: Vandaag stuurt Sofie het verslag door. La Martina heeft, nadat ze het ganse verslag geschreven had, een verkeerde toets(en) ingedrukt en weg verslag. Ze kan de moed niet meer opbrengen om het opnieuw te schrijven (t'wos heur spuinde).

Inentingen
Ik heb deze morgen een afspraak op school want ik ben van plan om straks mijn oude job als kleuterleidster terug op te nemen. Ik mag starten in mijn zelfde klasje eind januari.
Ondertussen heeft tanteken (NvM: tanteken = Martine) het niet aan haar hart laten komen: ontbijt in de tuin, boekje lezen, verslagje tikken, chatten met nonkelken (NvM: nonkelken = Martin) die aan de andere kant met een dikke trui aanzit terwijl wij in bikini en kort rokje rondlopen!!
Ik heb een afspraak gemaakt in het Erfan ziekenhuis deze namiddag voor Alia's inentingen tegen hepatitis en polio. Allé, afspraak op zijn Arabisch … Gisteren probeerde ik te bellen voor een afspraak maar men nam de telefoon niet op. Ofwel geen zin om op te nemen ofwel de receptioniste in verlof. Ik heb dan maar naar een vriend-chirurg gebeld die net aan het opereren was in het ziekenhuis en die heeft onmiddellijk een afspraak geregeld voor vandaag. Ik hoorde in het operatiekwartier 'wake up, wake up'; iemand die net uit verdoving kwam, denk ik. Een chirurg die tijdens een operatie een afspraak regelt omdat zijn ziekenhuisreceptie de telefoon niet beantwoordt, dat kan hier allemaal.
Als we deze namiddag aan het onthaal van het ziekenhuis staan, blijkt er iets mis te zijn met mijn verzekeringskaart. Ik had niets anders verwacht; er moet altijd iets mis gaan. Na een 20-tal minuten kan ik toch naar het dokterskabinet. Daar hoor ik dat mijn afspraak pas vanavond om 18u30 is. Ik word zenuwachtig van al dat gedoe en besluit terug mijn vriend-chirurg te bellen, die alweer opererend, regelt dat ik onmiddellijk binnen kan. De visite duurt exact 5 minuten. Alia krijgt twee piekuren binnen de minuut, da kind. Blijkt dat er een 'emergency' is, vandaar dat de man spoed heeft.
We zijn met tanteken afgesproken in een winkelcentrum en op het moment dat we willen beginnen winkelen: boeken toe. De prayer begint en we staan 20 min te nietsen, tussen gelovigen met het gezicht naar Mekka en de kont naar het westen. Winkelen is hier geen sinecure en vergt veeeel tijd.
Het avondeten moet ook rap gaan want Tom en Mounir moeten hun medeleven gaan betuigen bij Fetch, net terug uit Egypte, waar vorige week zijn vader werd begraven.

Dag 19. Zondag 3 dec 2006

Bikini's passen
Om 9u15 nemen we de bus van de compound richting een winkelcentrum, waar ik twee bikini's koop. Natuurlijk kan je ze ter plaatse niet passen. Dat moet thuis gebeuren en in het geval ze niet mochten passen, dan moet je terug om ze te ruilen. We lopen nog wat verder te kijken in de vele winkels en nemen stipt om 12u30 de bus terug naar de compound.
Wa groate gè, die bikini's passen niet! We gaan dan maar zwemmen en ik trek mijn dagelijkse baantjes terwijl Sofie Alia de borst geeft.
Tom is vroeger van zijn werk gekomen want hij vertrekt vanavond 14 dagen naar China. Hij ziet dat Helen zijn hemden nog niet heeft gestreken. Te zien aan de strijk in de mand die maar niet mindert, lijkt ze een hekel te hebben aan strijken. Dus begin ik er dan maar aan. Maar dit is niet zonder Helen gerekend die dit aanziet als een tekortkoming in haar werk. Veel discussie en overtuigingskracht later, legt ze zich neer bij de situatie. Ook Mounir komt nog afscheid nemen want die moet op zakenreis naar Bahrein. (NvM: t'wierd tijd dat Mounir nog eens goedendag kwam zeggen).

Vader Tom en zoon Omar

Wat zal het stil worden vanavond met ons beidjes alleen: Tom en Mounir weg, Omar in bed, geen gasten. Maar dat is zonder Alia gerekend die van 20u tot middernacht haar krampen weghuilt.

Dag 20. Maandag 4 dec 2006

De straat oversteken in Jeddah
Vandaag rijden we met de chauffeur naar de bank, waar Sofie een boodschap moet doen. Ik bezoek ondertussen de winkelgalerij van gisteren en ga er mijn bikini's teruggeven (krijg mijn geld terug) en een broekje van Alia inruilen. Daarna zet de chauffeur ons een paar honderd meter verder af aan een andere winkelgalerij, vol met marmer, waar alle grote couturiers zitten. Zoals al gezegd word je beter gereden naar de plaatsen waar je wil zijn, dan er naar te wandelen. Ik wil een foto maken van Sofie maar ze raadt het me af omdat je niet mag fotograferen in het openbaar.
Tegen de middag gaan we naar de afspraakplaats van de bus naar onze compound. Daarvoor moeten we een aantal straten oversteken en dat is geen sinecure. Eerst moeten we een grasperkje over en dan sprinten we over het zebrapad, want stoppen voor voetgangers is niet de gewoonte in Jeddah (zie mijn kadertje over het verkeer in Jeddah in mijn vorig reisverslag op dinsdag 16 nov). Aan het einde van het zebrapad, aan de overkant van de straat, moeten we over een haag klimmen: habaya naar omhoog. Op naar de volgende oversteekplaats waar we terug de straat overrennen met een soort doodsverachting. Het is ondertussen 12u20 en nog steeds geen bus te zien. Ook niet om 12u30, zijn stipt vertrekuur, en wij plus een aantal andere vrouwen van de compound beginnen zich ongerust te maken. Een kwartier later begint het Sofie op haar zenuwen te werken want de bus is altijd zeer stipt. Ze belt naar de compound en blijkt dat de buschauffeur te vroeg vertrokken is. Ze proberen het nog op ons af te wimpelen door te zeggen dat we te laat aan de halte stonden. Maar dat is zonder Sofie gerekend. Ze blijft discussiëren dat de bus minstens 10 min te vroeg is weggereden en dat we daar nu staan. Sofie eist dat er een chauffeur ons komt ophalen. Ze strubbelen tegen en zeggen dat we een taxi moeten nemen. Maar Sofie weigert omdat ze al een nare ervaring gehad heeft met taxichauffeurs. Ze blijft aandringen want Helen moet Omar van school halen en Alia is dan alleen, en veel vijven en zessen. Ondertussen is het weer prayer en staat iedereen met zijn kont omhoog. Na nog een kwartiertje komt het verlossende telefoontje en komen ze ons oppikken.
Kan in dit land dan niets op een normale manier gebeuren? Maar ik ben op vakantie en maak er mij niet druk om maar als vrouw hier overleven is afhankelijk van de goodwill van de mannen.

Dag 21. Dinsdag 5 dec 2006

De laatste koffiekransjes
Omdat we gisterenavond veel te lang naar het spannende 24 hebben gekeken, staan we deze morgen laat op. We gaan zwemmen en ik trek terug mijn 30 baantjes.
Inmiddels gaat Sofie reclameren bij de administratie van de compound want haar telefoon doet het niet meer. Blijkt dat de heren hem hebben afgesloten omdat de rekening niet zou betaald zijn. Maar alles is wel betaald, argumenteert Sofie en een kwartier discussie verder vinden de heren inderdaad het bewijs van betaling. Ze hebben wat achterstand in het verwerken van hun betalingen … Alles is hier zo ontzettend traag.
Het is alsof ze gerieken dat het mijn laatste dagen zijn want we worden bedolven onder de koffie-uitnodigingen. Gisteren nog bij Mayada, een vriendin van Sofie. Vandaag worden we ontvangen bij Dila (23 jr.) en haar man (44 jr.), beiden Turken. Nog een hele rist genodigden sieren het koffiekransje:

- Lisa van Rusland, getrouwd met een Duitser
- Karen van de UK met haar man van Zuid Afrika
- Mayada (van gisteren) en haar Egyptische man
- Ereni en haar man van Cyprus
- Bourgou, een Turkse en vrij nieuw in de compound
- Marie en Amr, resp. Française en Egyptenaar

Ik heb het al in één van mijn vorige dagen verteld : voor alle internationale mengelmoesen één adres : Jeddah.
(NvM: en waar is Mounir???)

Dag 22. Woensdag 6 dec 2006

Kijk eens in mijn ogen …
Vandaag willen we parfum kopen in het oude stadsgedeelte van Jeddah. Met de bus rijden we naar dit stadsgedeelte waar de meest gelovige (fanatieke) moslims wonen. Daar lopen nog veel mannen rond die een vrouw niet in de ogen durven te kijken omdat het niet mag van hun godsdienst. Het is ook het stadsdeel van de soeks. Soeks zijn smalle, Arabische winkelstraten met winkelkes, stalletjes, verkopers op de grond en een gewriemel aan volk. We bezoeken ook een galerij waar we onze parfum vinden.
We keren terug en ik wil vandaag 3 afleveringen van 24 zien want mijn verlof zit erop en ik wil nu toch reeks 5 bekeken hebben. Daarna ga ik terug naar de schoonheidsspecialiste voor een uitgebreide behandeling. Sofie had geregeld dat we elk 2 maal zouden gaan deze maand.
Daarna nodigt Marie (de Française: foto links) ons uit om samen een verjaardagscadeau te kopen voor haar vent, Amr (de Egyptenaar). We gaan in op haar aanbod. Twee uur en twee prayers verder staan we terug thuis en kijken s'avonds naar nog eens 2 afleveringen van 24 en stappen daardoor nog maar eens te laat in bed.

Dag 23. Donderdag 7 dec 2006

Terug terroristen in Jeddah
Het is weekend vandaag, althans hier. We trekken naar de zwemkom van de compound om onze baantjes te trekken. Omar is van de partij. Daarna gaat het richting Marie die ons op de koffie vraagt. Omar gaat mee want Marie's dochtertje Jaja is Omar's vriendinnetje. We eten zelfgebakken appelcake. Sofie stelt voor om naar de kermis te gaan met de kinderen en vraagt of Jaja mee mag. Inderdaad diezelfde kermis van dag 10, die eigenlijk het ganse jaar in datzelfde winkelcentrum staat. We hebben onze handen vol om die twee actieve knaspers in de gaten te houden. Ze zijn allebei blond en dat zijn ze hier niet gewoon en dus wordt om de haverklap hun haar doorwoeld door vreemde handen.
We krijgen telefoon van Mounir: of we ook gehoord hebben van die schietpartij? Daarna belt
Ines, Jaja en Omar

Marie met dezelfde vraag en of we Jaja naar huis kunnen brengen? Dus bellen we onmiddellijk de driver die de kinderen afzet. Eenmaal thuis kijken we meteen naar CNN die onduidelijk is over wat er exact gebeurd is. Van Arabieren horen we dat er een vermeende terrorist is doodgeschoten met plannen om een aanslag te plegen op het Amerikaanse Consulaat. We maken ons niet al te veel zorgen maar horen toch het over en weer rijden van loeiende sirenes.
Het is ondertussen al vrij laat geworden maar toch kijken we nog naar 2 afleveringen van 24. Nog twee te gaan …

Dag 24. Vrijdag 8 dec 2006

Alles in het teken van 24

Ik schrijf deze morgen mijn verslag en daarna gaan we met de kinderen zwemmen. De plannen om naar zee te gaan zijn in het water gevallen vanwege teveel wind. We maken een grote wandeling door de compound met Omar op de fiets.
Volgende week is Omar's laatste schoolweek vooraleer het schoolvakantie is, waarvan Tom en Sofie gaan profiteren om naar België te komen en natuurlijk als fiere ouders, Alia aan de familie te tonen.
Wat me de afgelopen weken bijgebleven is van het verkeer in Jeddah is dat er geen lijnen gekalkt zijn op de straten waardoor het aantal rijstroken gelijk is aan de breedte van de wagens naast elkaar. Als er een ongeluk gebeurt tussen Arabieren, stappen ze uit, schudden ze elkaar de hand, vragen elkaar hoe het met de familie is en beginnen dan pas te discussiëren over de schade. De kinderen zitten overal verspreid in de wagen en kinderzitjes zijn ginder onbekend. Veelal zitten

Mama Sofie met zoon Omar

ze met zijn drieën vooraan op de schoot van mama. En een peuter op de schoot van papa die rijdt, is de normaalste zaak van de wereld. Ze hangen meestal door de ramen en uit het schuifdak.
Mounir heeft Alia geleerd dat ze tijdens het drinken altijd haar bord moet vasthouden; dat wil zeggen dat ze tijdens de borstvoeding haar handje op de borst van mama moet leggen. (NvM: die dekselse Mounir).
We zijn vandaag ook op zoek geweest naar kerstversiering maar dat is heeeeel moeilijk te vinden in dit moslimnest. Marie heeft een kerstboom gevonden en we moeten komen kijken. Ze zegt wel op voorhand dat we niet moeten verschieten want dat de boom anorexia heeft. En wat we zien is een armtierig boompje met wat lampjes en wat balletjes. Een triestig affaire.
S'avonds kijken we naar de laatste twee afleveringen van 24. Het is zo spannend dat Sofie, tijdens het eelt raspen aan haar voeten, niet door heeft dat ze op rauw vlees zit.

Dag 25. Zaterdag 9 dec 2006

Bodyguards
Deze morgen rijden we een laatste maal naar het oude stadsgedeelte van Jeddah met de bus van de compound. Ik zou zo graag een foto nemen van de buschauffeur die altijd piekfijn in zijn klederdracht achter het stuur zit: lang wit kleed met een wit-rood geruite sjaal die hij met een zwarte band vastzet op zijn hoofd. Maar hun geloof verbiedt dat ze gefotografeerd worden.
In de soeks van het oude stadsgedeelte staren ze ons aan. En dat komt omdat we onze hoofdsjaal vergeten zijn. We maken dan maar rechtsomkeer om geen problemen te krijgen met de Muttawa (de religieuze politie).
Ik tracht wat te slapen na het middageten maar we worden constant gebeld om afscheid te nemen. Marie geeft nog een pak mee voor haar zuster in Brussel en ik krijg nog een handverzorging vanavond.
Mijn vlucht is om 2u40 vannacht (eigenlijk volgende morgen). Fetch en Amr zullen mij en Sofie vergezellen naar de luchthaven. (NvM: En waar zit Mounir plots?). Onze bodyguards vinden dat er iemand mee moet die Arabisch spreekt, in geval er moeilijkheden zouden opduiken …

Dag 26. Zondag 10 dec 2006

Afscheid nemen volgens de Islamgebruiken
Om kwart na middernacht staan Fetch en Amr klaar om te vertrekken. Ze nemen hier afscheid van mij met drie kussen, want kussen mag niet op de luchthaven. Daar wordt het een formeel handdrukje. En zo gebeurt dat Sofie en ik, vergezeld van onze twee bodyguards, aankomen in de luchthaven. Tot aan de paspoortcontrole, verder mogen ze niet mee. De mannen schudden me braaf een handje maar met Sofie wordt het een dikke, lange knuffel. Alle check-in formaliteiten verlopen zeer vlot; ik herhaal: zeer vlot. Ze zien me duidelijk liever gaan dan komen. Ik stuur nog vlug een bericht vanuit de lounge van Lufthansa naar Sofie om te melden dat alles ok is. Dat was de afspraak, want zonder OK-SMS'je gaan de twee bodyguards niet vertrekken. Ze moesten zeker zijn dat er geen problemen meer waren.
En na een zware nacht, maar moe en tevreden, kom ik aan te Zaventem om 10u30. Mijn ventje brengt me naar huis en verrast me bij het thuiskomen zeer aangenaam.

___ __________________________________________________________________