REISVERSLAG JAPAN (dec 2010- jan 2011)

Ik vlieg vanuit China voor mijn allereerste bezoek aan Tokyo. De schok kan niet groter zijn. Ik kom terecht in een kraaknet land met wegen in biljartglad asfalt, strak bepijld en overvriendelijke mensen die constant buigen als teken van beleefdheid en als teken van begroeting. Eenmaal buiten het luchthavengebouw, kan je spijtig genoeg niet meer weg met je engels. Dan wordt het behelpen.
In de twee uur durende rit van de luchthaven naar het hotel zie ik geen bouwputten meer, noch kranen hetgeen in China een constant gegeven is. Blijkbaar is hier alles gebouwd wat moet gebouwd worden. Er wordt niet getoeterd en de wegcode wordt gerespecteerd (in China is het omgekeerd).
Om de verkeerslast op te vangen, hebben de jappen alle wegen ontdubbeld in de hoogte. De stadsringen en -snelwegen lopen in meerdere verdiepingen over en onder elkaar en slingeren zich als een slang tussen de torengebouwen. Appartementbewoners op pakweg de 5e, 10e, 15e verdieping hebben kans naast een snelweg te slapen. Alle zijarmen van Tokyo's voornaamste rivier (Sumida) zijn overbouwd met snelwegen die de slingerende richtingen volgen. Ik kan jullie hier ter plaatse bevestigen: Tokyo is volgebouwd.
Zoals Parijs 'arrondissements' heeft, is Tokyo ingedeeld in 'Ku' of wijken. Het metrosysteem doet me ook aan Parijs denken. Het is zo uitgebreid dat je er elke plaats in t'stad mee kan bereiken. In plaats van telkens individuele metrokaartjes te kopen, schaffen we ons een Cosmo-pas aan. Dit is een chip-kaart die je laadt en die ons toelaat op alle openbaar vervoer plaats te nemen tot het geld op de kaart op is. Je laadt bij of je geeft de kaart terug in. In de metro-catacomben staan de mensen netjes links op de roltrap om de meer haastigaards rechts door te laten.
De temperatuur in Tokyo is tussen de 5° en 15° en het regent er niet veel in de winter. De levensstandaard is er hoog en dus vele malen duurder dan China. Zelfs duur in vergelijking met Europa. Je betaalt al rap 3 à 5 euro voor een pint en rond de 10 euro voor een speciaalbier. Belgische bieren zijn in vele café's verkrijgbaar. Een bezoek aan de supermarkt is een dure aangelegenheid en een metroritje kost 2 euro.
We verblijven twee maanden in deze stad voor het werk maar tijdens de weekends bezoeken we een aantal bezienswaardigheden in en buiten Tokyo. Voor Tokyo-stad trek je liefst 3 dagen uit, 1 dag voor Mt Fuji en drie dagen voor Kyoto - Nara:

TOKYO

Senso-Ji tempel
Dit is Tokoyo's oudste Boeddhistische tempel. De aanloop - hoe kan het anders - is één toeristische winkelstraat (Nakamasi-dori) waar je door moet. De straat komt uit aan het hoofdgebouw van de tempel waar je je gebedsceremonie kan starten.

Sumida rivier cruise
Daarna wandelen we een km'tje verder naar de Sumida rivier waar we de waterbus nemen voor een tocht van een uurtje naar Tokyo's mooiste tuin: Hama-Rikyu-Teien. Van de tocht over de rivier, die even verder uitmondt in de Grote Oceaan, moet je niet veel verwachten. Tokyo heeft niet echt een skyline en ook weinig hoge wolkenkrabbers. Wat je ziet zijn tientallen appartementsblokken en over elkaar gebouwde stadssnelwegen. We varen ook langs het hoofdkwartier van de Asahi-brouwerijen, gebouwd - hoe kan het anders - in de vorm en de kleuren van een pint bier (foto links). We zien ook Tokyo's hoogste (telecom)toren in aanbouw: hij zou +/- 600m hoog worden en daarmee de nr 2 ter wereld worden.

We meren aan aan de ingang van Hama-Rikyu-Teien, een zeer mooie publieke tuin van een paar hectaren. De bomen en struiken hebben hun wintervacht aan om zowel te beschermen tegen de koude als tegen de insecten. Net buiten de tuin staan een aantal van de weinige hogere torengebouwen die netjes weerspiegelen in de vijvers van de tuin. Het wordt onze eerse rustpauze.

Tokyo tower (333m)
Hoogstverwonderlijk dat deze toren niet ergens in een grote Chinese stad staat, want hij is een perfecte kloon/copie van de Eiffeltoren in Parijs. Met dit pikant detailtje: hij is 9m hoger!
Eigenlijk is het een telecomtoren in de vorm van de Eiffeltoren. Vanop het observatiedek (achter glas) heb je een mooi zicht op Tokyo. Vanop de Metropolitan Government toren (zie hierna) heb je echter een mooier zicht en is het bovendien gratis.

Shibuya Crossing
Dit is waarschijnlijk s'werelds meest drukke voetgangers-kruispunt. Alle modebewuste Japanners winkelen in deze winkelwijk vol van shoppingcentra, Vuiton's en andere D&G's. Anderen bekijken gewoon de menigte vanaf de terraskes. In de omliggende winkelstraten tref je het jonge volkje aan: opgetut en sexy. Met een zekere air - volledig in contrast met de algemene schuchterheid van Japanners - lijkt het net of ze allemaal over een catwalk lopen.
En dan staat ditzelfde jonge volkje aan het Shibuya 4-armen kruispunt. De zebrapaden lopen rechtdoor maar ook diagonaal. En dan gebeurt het. Het is rood voor de wagens uit de 4 straten en het slaat groen voor de voetgangers. In een mum van tijd ziet het kruispunt zwart van de overstekende mensen. Met honderden tegelijk steken ze schuin of rechtdoor het kruispunt over vanuit de vier richtingen. De Japanse discipline maakt dat er geen lijfelijke contacten zijn of botsingen zodat na 30 seconden totale voetgangersvrijheid, het kruispunt netjes ontruimd is om koning auto terug zijn gang te laten gaan.
Dit is een prachtig schouwspel, zeker vanuit de hoogte, vanaf de tweede verdieping van de Starbucks.

Filmpje Shibuya Crossing

Twee Hard Rock Cafés in Tokyo: Ueno en Roppongi
Tja voor zo'n wereldstad is één HRC niet genoeg zeker.
Het Ueno exemplaar is deel van het Ueno treinstation en is een soort compacte versie van hetgeen we gewoon zijn. Het Roppongi exemplaar ligt temidden Tokyo's uitgangswijk en is van een normale grootte en met 2 verdiepingen. Uiteraard worden twee T-shirts terug mijn deel.
De menu is nog steeds 'global' zodat we terug starten met de heerlijke Nachos, gevolgd door The Famous Fajitas. The 12oz hamburger is ook een aanrader.
Ik hoor een merkwaardige a-capella versie van U2's Vertigo, gezongen door Bono en begeleid door The Edge met klassieke gitaar. Geen Led Zeppelin deze keer.
En ja, eigenlijk is er een derde en vierde HRC in 'Groot Tokyo', namelijk in Tokyo's luchthavenstad Narita, een uurtje met de trein en in Tokyo's buur en havenstad Yokohama, een half uurtje met de trein. Deze laatste heeft een bezoek gekregen van ons.

Shinjuku
Shinjuku station is het drukste van Tokyo. Ik lees in mijn reisgids dat zo maar eventjes 3 miljoen mensen dagelijks het station gebruiken om te reizen, te winkelen en te eten. Duizelingwekkende cijfers: 3 x de bevolking van Brussel transiteert dit station. Het is dan ook een knooppunt van vele treinlijnen en verschillende metrolijnen, allemaal ondergronds, en één van de drukste stations ter wereld.
In deze wijk bevinden zich terug tal van shoppingcentra en speelhuizen: met kleine metalen bolletjes wordt een soort flipperkast-spel gespeeld. Met honderden gok(verslaafde?)-jappen wordt een hels lawaai gecreerd.
Tokyo heeft niet zoals andere steden, een skyline met wolkenkrabbers. Integendeel, in zo'n wereldstad staan er relatief weinig hoge torengebouwen. Maar in deze wijk staan er toch een paar. De Metropolitan Government Building (243m) is de meest bekende en je kan er gratis naar het observatiedek op 202m, het hoogste in Tokyo. Van hieruit heb je een goede kijk op de stad en kan je zijn uitgebreidheid taxeren. Twee beelden vallen me op: 1. de slingerende stadsringen tussen de appartementsgebouwen 2. De 3.776m hoge Mount Fuji is uitstekend te zien in de verte (het was dan ook helder weer). Zijn vorm is een perfecte kegel en zijn top ligt onder de eeuwige sneeuw.
Alhoewel parken niet direct mijne dada zijn, zijn de Shinjuku Tuinen een uitzondering. De netjes onderhouden tuinen - in een winterzonnetje - met de bomen in herfstkleur zijn gewoon mooi. Vooral de Japanse tuin met zijn meertje en zijn pagode komt als uit een sprookje.

Tsukiji vismijn
S'werelds grootste vismijn ligt aan de dokken van Tokyo. Daarvoor kruipen we om 5u uit ons bed in de hoop een glimp op te vangen van de tonijnverkoop. Blijkt dat die start rond 4u en al gedaan is als we toekomen rond half zes. Toch kunnen we nog rap een blik werpen op de diepgevroren tonijn. Dit zijn echt reuzevissen, die met electrische lintzagen in schellekes gezaagd worden. Maar alrap is de security daar met een bordje in de hand waar in het engels opstaat dat we ons uit de voeten moeten maken 'voor onze eigen veiligheid' want 'in de maand december is het bijzonder druk'.
Maar niet geklaagd want de rest van de overdekte markt is vrij toegankelijk en een aaneenschakeling van visstallen. Ik heb vanze levens zoveel verschillende soorten vis gezien. In een wirwar van straten en zijstraten, bereden door een soort met motor aangedreven clarks, die de viswaren van hier naar ginder vervoeren, moet ge zeer alert zijn of ze rijden gewoon over uw tenen. Maar ja, toeristen lopen daar gewoon wat in de weg want deze markt is een werkplek voor honderden mensen en druk, druk.

Sumo worstelen

De ietwat forsere medemens bedrijft ook zijn topsport. Daar staat het Sumo worstelen garant voor. De kamp duurt gemiddeld maar 4 minuten waarvan 3,5 elkaar imponeren en intimideren en een halve minuut strijd, totdat er enen een voet buiten de cirkel zet/geduwd wordt.
De Sumo-arena zit stampvol en er zijn wel 5 ringen. We zitten op het voorlaatste niveau en voor zulke plaatsen is de ingangsprijs nog altijd fors (50 €). Dit lijkt serious business in Japan.
De kampen beginnen om 8u s'morgens (!) en duren tot 18u s'avonds. De mindere goden vechten s'morgens en de elite in de late namiddag. Iedereen vecht tegen iedereen en diegene met de meeste overwinningen achter zijn naam - dus die met de meeste streepkes - is gewonnen.
De twee tenoren stappen op het canvas. Ze maken een aantal bewegingen, imponeren, intimideren en beloeren elkaar. Typisch doen ze telkens dezelfde soort rek/opwarmoefeningen: door de knieën buigen, linker- of rechterbeen strekken, rug vooruit hellen en hun immens en afzichtelijk gat naar achter duwen. Het publiek scandeert. En dan zitten ze in sprinthouding totdat ze plots naar elkaar vliegen. Letterlijk vliegen want het contact van de eerste seconden is bepalend om de andere uit balans te brengen. Twee bergen vlees trachten elkaar uit de ring te duwen en dit lukt meestal binnen de 15 seconden. Om de zoveel keer duiken ze echter met zijn tweeën op de schoot van de toeschouwers op de eerste rij net buiten het canvas, na een krachtexplosie die niet zo maar plots kan beëindigd worden. Ik zou in alle geval niet graag zo'n kolos op mij gekegeld krijgen.
Het is spannend, soms een beetje lachwekkend maar na 2 uur heb je het wel gezien. Ik zou nooit een competitiekaart kopen maar als je in Japan bent, moet je dit zeker eens gezien hebben.

Filmpje sumoworstelen

MOUNT FUJI

Vertrek vanuit Tokyo
Mount Fuji en het toeristengebied daarrond ligt op een 100-tal km van Tokyo stad. Niet zo ver dus. We bestellen een ééndagstour naar ginder en vertrekken s'morgens rond 9u met de autocar. Ik heb een beetje gegokt met het weer en de voorspellingen in de gaten gehouden. Het is in alle geval een wolkenloze hemel hier in Tokyo als we vertrekken en hopen ginds hetzelfde. Mt Fuji heeft de naam een 'shy mountain' te zijn (schuchtere berg) omdat hij bijna altijd gehuld is in de wolken.
Mount Fuji (3.776m)
Om 10u30 staan we aan de voet van deze voor Japanners, heilige berg. Hij is volledig zichtbaar maar een treiterig wolkje hangt net onder de top. Niet getreurd want onze gids bevestigt dat dit zicht eerder uitzondering is dan regel. En op een kwartier tijd hebben alle toeristen van de bus tientallen foto's getrokken van een berg in de vorm van een (bijna) perfecte kegel. Het kegelpuntje ontbreekt want de kratermond zorgt voor een afgeplat puntje. De eeuwige sneeuw bedekt een derde van de bergwand.

Mt Fuji beklimmen

Toeristen mogen de berg enkel beklimmen in de maanden juli en augustus; in de zomer dus. Dan nog vriest het ginder boven en kan je hoogteziekte krijgen vanaf 3.000m. Buiten het klimseizoen mogen enkel alpinisten en klimmers-met-toestemming de berg op.
Dit jaar hebben zo maar eventjes 400.000 japanners en toeristen de heilige berg beklommen. Gedeeld door 60 dagen, betekent dit een gemiddelde van 6.600 personen per dag!! T'es tons rootje schuiven naar boven, vertelt de gids. De klim wordt meestal s'nachts gedaan vanaf het vijfde station op 2500m om s'morgens de rijzende zon te zien, hèt symbool van Japan en zijn vlag. Elke Japanner wordt geacht dit éénmaal in zijn leven te doen. Zoiets als de moslims en Mekka. De klim duurt 4 tot 6 uur enkel.

De bus rijdt de berg op tot 2.045m, ttz tot aan het vierde station. Je kan verder rijden tot aan het vijfde station, maar nu is de baan afgezet wegens teveel sneeuw. Van hieruit is eerlijk gezegd het zicht op de besneeuwde toppen van het omringende gebergte schoner dan Mt Fuji zelf, die nu gedeeltelijk in de mist hangt. Het is er berekoud, niet zozeer door de temperatuur (-4°) maar wel door de ijzige wind.

Hakone
S'namiddags rijden we naar nabijgelegen Hakone. We gaan Mt Fuji vanuit de verte spotten en tegelijkertijd wat andere activiteiten doen. Eerst nemen we de gondola (kabelspoor) naar boven waar het bewijs geleverd wordt dat Japan een vulkaaneiland is. Uit gaten in de grond en de wand sist stoom naar buiten of worden heetwaterbronnen gevormd. Maar ondanks deze thermische toestanden, is het er nog kouder dan daar straks. De strakke wind blaast door alle kleding heen en zorgt voor kou tot op het bot.

KYOTO - NARA

We kennen Kyoto natuurlijk allemaal van de klimaatconferentie van destijds. De CO2 normen werden hier gedefinieerd en sindsdien is het toch allemaal een beetje in een versnelling geraakt.
Kyoto was vroeger de hoofdstad van Japan en daarvoor Nara. Beide steden worden in één adem genoemd als De Culturele Hoofdsteden van Japan. Tesamen staan er meer dan 2000 (!) tempels, schrijnen en Zen-tuinen als bewijs van de rijke cultuur van Japan. Beide steden kampen om de langste Werelderfgoed-lijst van de Unesco.

Dag 1 -----Kyoto
Stipt tot op de seconde, vertrekt de kogeltrein vanuit Tokyo Station naar Kyoto. Het is 7u03 en we rijden in het HAKIRI model, N700 series van de HST, hier Shinkansen genoemd. De trein heeft een soort uitgezakte snuit. Gedurende het traject haalt hij een topsnelheid van 260 km/u, eigenlijk niet zoveel sneller dan onze HST's. Hij stopt onderweg een viertal keer voor een tweetal minuten en komt stipt (wat had je gedacht) om 9u50 aan in Kyoto Station.
De late voormiddag is ideaal voor ons eerste bezoek: Het Gouden Paviljoen. De foto van dit gebouw heb je zeker al gezien in folderkes over Japan. Bus 205 brengt ons naar een pagodegebouw in de setting van een Japanse tuin, waarvan de daken belegd zijn met bladgoud. Het is een beeld dat zal bijblijven.

We zijn terug na de middag en besluiten de wandeling uit onze reisgids te doen. Als er zo'n 2000 tempels en schrijnen te bezoeken vallen, moet je kiezen. Deze wandeling van 5km in de Higashiyama wijk, brengt ons langs een paar belangrijke bezienswaardigheden. Met bus 206 rijden we naar het beginpunt van de tocht. Het bussysteem in Kyoto is een voorbeeld van klantvriendelijkheid: duidelijke kaart en duidelijke busstops. En je voelt je op je gemak want de vriendelijke Japanner is alom aanwezig om je verder te helpen.
Na de start stijgen we in de heuvels van Kyoto naar ons eerste tempelcomplex: Kiyomizu-Dera (t'geeft niet als je het niet van de eerste keer kunt uitspreken). Wat opvalt is de grote 'veranda' op pijlers en het uitzicht op Kyoto. We vervolgen onze tocht en dalen de heuvel af tussen tientallen souvenir winkelkes waardoor onze vrouwen plots een stuk aangenamer worden. We lopen verder door gezellige, geplaveide smalle straatjes met veel theehuisjes en restaurantjes. We laten ons daarna een beetje verloren lopen in een park waar Kyoto's grootste en beroemdste Japanse kerselaar staat (die we niet zien). Daarna komen we uit op de gronden van het Chion-in complex. De 'inkomstpoort' is al reusachtig en net zo is deze boeddhistische tempel en zijn bijhorende klokketoren.
Van hieruit verlaten we via een brede laan de benedenkant van de heuvels, langs de oostkant van Kyoto, terug naar de bewoonde wereld. We wandelen meteen Gion binnen, Kyoto's uitgangsbuurt en Geisha district. We zoeken Shimbashi Dori, volgens Lonely Planet het mooiste straatje van Japan. We zijn ontgoocheld. Misschien kan het strijden om die titel tijdens de 14 dagen dat de Japanse kerselaar bloeit, maar nu zeker niet.
S'avonds eten we in … het station van Kyoto. Het is dan ook niet zomaar een station. Dit 11 verdiepingen tellend entertainment centrum van glas en aluminium overbouwt de vele treinsporen met een centraal atrium die je vanuit je restaurant kan inkijken. Je kan er eten, op café gaan, winkelen, massages ondergaan … en ja, je kan er ook de trein en bus nemen.

Dag 2 -----Nara
Nara bevindt zich op amper een 60-tal km van Kyoto. We nemen de Nara Express trein. Vergis u niet, dit is een boemeltrein, ondervinden we. Hij doet er gelukkig maar een kwartiertje langer over dan den direct.
Ook in Nara laten we ons verleiden door LP's wandeltoer van 6km langs de belangrijkste bezienswaardigheden. Praktisch is wel dat de toer start en eindigt aan het station. We wandelen het stadje een beetje uit en komen in een glooiend landschap terecht met veel bossen. We zien en bezoeken een aantal tempels en schrijnen, teveel en te moeilijk om te onthouden en te beschrijven. Eén ervan heeft toch indruk gemaakt: Todai-Ji met zijn indrukwekkende Boeddha van 16m hoog, 437 ton brons en 130kg goud zwaar. De kerel zit dan nog ook in het grootste houten gebouw ter wereld.
Het valt op dat de tuinen rond de tempels er netjes onderhouden bij liggen, Japan waardig. Overal rond de tempels kan je tamme Bambi-herten aaien of te eten geven.
Uiteraard mogen een paar souvenirs uit Japan niet ontbreken. Ik koop een koppel Ninja-sterren en Daan een Samoerai-zwaard. De verkoper van dienst is een guitige zeventiger met nog een tweetal tanden in zijn tootjen en die met ons op de foto moet. Hij doet er wel een halfuurtje over om Daan's zwaard in te pakken.
We nemen de trein terug naar Kyoto rond 16u. Ik begin ook een beetje genoeg te krijgen van tempels en soortgelijke.
S'avonds gaan we eten in de Gion wijk. Op zoek naar een restaurant zien we verschillende Geishas die zich vlug uit de voeten maken op weg naar een of andere afspraak of theeceremonie. We vinden een typisch Japans restaurant waar we op ons poep moeten zitten aan 'tafel'. Op de hete plaat krijgen we een soort pancake voorgeschoteld en nog meer geneugten.

GEISHAS
Wie zijn zij? Wat doen zij?

Een echte Geisha spotten is een lucky moment want er zijn er niet veel meer. Deze dames wonen vooral nog in Tokyo en Kyoto en er zouden nog minder dan 1000 exemplaren in Japan wonen. Ze zijn speciaal gekleed in een nauw aansluitende kimono en kunnen daardoor maar kleine pasjes nemen. Ze dragen een soort teenkousen in hun slipper-sletskes.
In de Gion wijk in Kyoto hebben we geluk: op zoek naar een restaurant zien we verschillende geishas die zich vlug uit de voeten maken op weg naar een of andere afspraak of theeceremonie.
Het zijn elite dames die rijke mensen entertainen met zang en muziek en soms iets meer. Het zijn geen prostituees volgens onze reisgids; maar dan wel volgens een boek die Martine aan het lezen is over Geishas. Laat ons stellen dat de verwildering van de zeden misschien eea in de hand gewerkt heeft.
Als toerist kan je theeceremonies bijwonen met deze dames, maar het is decadent duur. Dus we passen.
PS: bijgaande foto is ereen van twee 'toeristen-geischas'

Dag 3 -----Kyoto
We hebben nog deze voormiddag om te bezoeken want om 14u treinen we terug naar Tokyo.
We kiezen niet voor de tempels maar voor het must-see bamboebos aan de rand van Kyoto. Ondertussen kennen we het stadsbussen-systeem van binnen van van buiten: bus 74 brengt ons ter plekke na een rit van 50 minuten.
We komen in een bos terecht met alleen maar bamboebomen. De stammen zijn niet dikker dan een gespierde arm. Het is vrij donker in het bos want de bomen staan dicht bij elkaar en de stammen groeien kaarsrecht 20m naar omhoog. De stammen zijn blauw-groen van kleur. Je loopt hier in een andere wereld. Er loopt een spoorweg door het bos en aan de rand bevindt zich een kerkhof (om het luguber-gehalte wat te verhogen) evenals de Tenryu-ji tempel. Deze bezoeken we NIET. Want vandaag bevinden we ons in de 'TGI-no temple' stemming (Thank God It's-no temple), na al het tempelgeweld van de afgelopen dagen. Eigenlijk heb ik over de jaren heen genoeg Zen, Boeddha en Hindoe tempels gezien voor de rest van mijn leven. Ik krijg dan last van tempel-itis en er bestaat daar geen vaccin voor.

Sprokkels:
- Tokyo en Kyoto (en ik vermoed gans Japan) staan vol met drankautomaten. Niets speciaals ware het niet dat je er ook warme koffie en thee in flesjes kunt uithalen. Er moeten daar dus verwarmingselementen in zitten.
- Kennen jullie de uitdrukking: 'den boot gaat niet op'? Vraag het aan Kim.

 

 

FOTOREEKS TOKYO_KYOTO_MT FUJI