WERELD > AZIË > INDONESIE > Reisverhaal

INDONESIE: Mei 2000

Indonesië is de grootste eilandengroep ter wereld en met een oppervlakte van 1.950.000 km2 het grootste land van Zuidoost-Azië. Het telt 13.000 eilanden, waarvan er een 600-tal bewoond zijn. Ongeveer 70 % van de bevolking woont op Java, dat met 132.187 km2 niet het grootste eiland is. Eilanden als Kalimantan, Sumatra, Sulawesi en Irian Jaya zijn vele malen groter. De archipel wordt omsloten door de Indische Oceaan, de Zuid-Chinese Zee en de Grote Oceaan. De natuurlijke rijkdommen maakten van deze eilandengroep een geliefkoosd doel voor kolonisering, handel en rijkdom. Onze noorderburen (dollanders) hebben daar een belangrijk aandeel in gehad. Wij (Wieke, Gunnar, Louis, Pol en Martin) bezochten twee eilanden, niet van de minste. Maar de reis met zijn vijven was eigenlijk ingegeven door een gemeenschappelijke kameraad - Koen - die het jaar ervoor uitgeweken was naar Indonesië.

 

 

JAVA

Java is het belangrijkste eiland van Indonesië. Het is een langgerekt en relatief smal eiland. Van west naar oost is het ongeveer 2000 km, terwijl het van noord naar zuid slechts 200 à 300 km is. Het bestaat uit 3 "provincies" : West Java, Midden Java en Oost Java. Wij laten West-Java aan ons voorbij vliegen, letterlijk en figuurlijk. Onze tocht begint in Midden Java.

JAVA in een notedop:

  • BROMO
  • BOROBODUR en PRAMBANAN
  • LIVE ORKESTEN en LIVE ON STAGE
  • KOENSON, JOE en DIAN
  • REGENWOUDEN en PERFECTE VULKANEN
  • CHAOTISCH EN VERVUILEND VERKEER
  • LIEVE MENSEN

Dag 1 ------------15 mei ------------------- -Landegem - ergens in de lucht
Om 6h s'morgens word ik uit bed gebeld door Pol met de boodschap dat hij een multipass treinticket op de kop getikt heeft. Ik slaap nog, maar enfin er bestaan ergere dingen en zo zitten we met onze multipass om 8h op de trein naar Zaventem. In Zaventem, aan de check-in plots lichte paniek als Louis niet aan het venster kan zitten want de computer herkent hem niet als lid van onze groep. Toch stijgen we stipt om 11h op richting Singapore via een stopover in Zurich. Natuurlijk via het in kwissen zeer populaire vliegveld 'Kloten'. Zoals het een vliegtuigmaatschappij met faam betaamt (Singapore Airlines) krijgen we een gedrukte eetkaart voorgeschoteld met keuze uit verschillende menu's. Eén pla valt ons op: Zwitserse worstjes met zurige (Zuriche) saus (hebd'em).
Voor Wieke is het zijn maidenvlucht en hij valt van de ene verbazing in de andere. Inmiddels is Louis in slaap gevallen in zijn 'bed' van vier middenrijzetels. Het wordt nacht (6 uren tijdsverschil) en Pol en ik proberen te slapen. Maar dat lukt niet want Wieke en Knor zitten de ganse nacht te goefelen en te lachen en lawaai te maken bij zoverre dat de crew hen een puzzel komt brengen om wat stiller te zijn. De service van de singaporiaanse crew is uitstekend; alzo zijn de hosteskes. Het wordt inmiddels dinsdagmorgen en we zien onze eerste zonsopgang door het vliegtuigraampje.

Dag 2 ___--------16 mei ---------------------Jakarta -Yogyakarta
Om 7h20 landen we in Singapore en vliegen om 8h door naar Jakarta alwaar een javaan (of is het een javanees) ons opwacht met een bordje in zijn handen: Knor Claeys. Hij geeft ons de ticketten voor de binnenlandse vlucht naar Yogyakarta van 13h10. Koen heeft dit georganiseerd. Ondertussen blazen we efkes uit buiten het luchthavengebouw en de verslaafden roken een sigaret. We arriveren te Yogyakarta en een taxi brengt ons naar het Novotel, ook door Koen voor ons gereserveerd. Na een verfrissing storten we ons een eerste keer in 't stad met een taxifiets, een becak (uitgesproken als bijtzak) voor 1,5€. Foto: Pol in een becak. Daar al vallen ons de goedkope prijzen op. Als koningen laten we ons fietsen door graatmagere, maar uit de kuiten gewassen indonesiers. Gestopt aan een luidruchtig café, Borobodur Café, waar een livebandje Led Zeppelin en Deep Purple speelt. Het zou niet ons laatste bezoek worden. Ondertussen wordt Louis doodmoe en spreekt van een ware uitputtingsslag: zijn keel doet zeer.
Ondertussen hebben we voor de komende 7 dagen een minibus-met-chauffeur onderhandeld voor 2.600.000 Rps (80€ per persoon). S'avonds de lokale keuken geproefd in een Wahrung voor welgeteld 0,5€ per persoon, jawel nen halven euro. Een Wahrung is een stoeptentje waar lokalen in een wok rijstgerechten klaarmaken (qua opzet te vergelijken met onze frietkotten).

Dag 3 ------------17 mei ---------------------Yogyakarta: Borobudur, Prambanan
Via het hotel boeken we een dagtrip naar de tempels van Borobudur en Prambanan. Beiden zijn totaal verschillend van stijl maar wondermooi. Borobudur is een massief monument, als het ware uitgehouwen uit een heuvel en meet 118 m bij 118m. Zes verdiepingen brengen u geleidelijk naar het topgedeelte waardoor de tempel de vorm krijgt van een afgeplatte kegel. Het is een boedhistische tempel met drie rondgangen en waar in alle muren reliëfbeelden uitgehouwen zijn met alle mogelijke personages. Vanaf de tempel kan je de bekende en meest agressieve vulkaan van Java zien: de Agung Merapi (2.911 m). De naam van iedere vulkaan wordt voorafgegaan door het woord Agung = Berg.

Borobudur

 

 

 

 

 


s'Namiddags rijden we door naar de Prambanan tempels, een sterk staaltje van Hindoekunst en -cultuur. We wandelen door een groenpark en zien in de verte de toren opduiken. De sculpturen zijn talrijk aanwezig en één van de 8 tempeltorens is de Shiva Tempel, de bekendste Hindoegod. Moeilijke keuze welk tempelcomplex het mooist is.

Prambanan

 

 

 

 





s'Avonds huren we terug een becak en laten ons fietsen naar het ViaVia restaurant, gekend als het reisrestaurant van het Vlaams reisburo Joker (andere ViaVia's in Senegal, Spanje, Leuven). Vlaamse gadgets sieren het resaurant: Studio Brussel-stickers, den Humo, Vlaamse bezoekers, … De lokale uitbaters zijn zeer vriendelijk, zoals trouwens de ganse bevolking en het eten is er fijn. Na het eten voeren onze becak-taxichauffeurs ons verder naar de eerstvolgende 'money-changer' waar we leren dat een gekreukt dollarbiljet niet aanvaard wordt om te wisselen in Rupies. We onderhandelen en brengen de koers van 1 ongekreukte $ van 8.100 Rps naar 8.275 Rps: èn es èn. Onze becakchauffeurs brengen ons nu terug naar het levendige Borobodur-café in Malioborostreet, de bekendste straat van Yogya. Ge moet weten dat een becak huren gelijk staat met heen en terug, hoe lang de rit ook duurt. En hij heeft lang geduurd want eer we buiten komen uit Borobodur café, is het … morgen en liggen onze taxichauffeurs te slapen in hun bijtzakskes. Het liveorkest heeft alle mogelijke populaire muziek gecoverd, van de Indonesische hits over Britney Spears tot Guns&Roses (Sweet Child of Mine) en Led Zeppelin (Rock 'n Roll).

Onze chauffeur voor de dagtrip naar Borobodur noemde Mi-Ing en sprak naar zijn zeggen engels. We hebben hem enkel Yes horen zeggen: How far is it? Yes; How long are the banks open? Yes; en toen we door hadden dat hij geen jota engels sprak, vroegen we hem: Are you stupid? Yes.

In Borobodur heeft Louis een nieuwsoortige rups ontdekt: nen wadest. Naarmate de dag vorderde werd Louis echter zieker en zieker tot hij in het ViaVia restaurant zijn eten liet staan en alleen naar het hotel terugkeerde. Hij heeft daardoor ons afscheid gemist aan de lokale keukenploeg van het ViaVia restaurant. Alsook ons afscheid aan het Borobodur café toen luidruchtige Pol en andere Knorren, door het nuttigen van teveel Bintangs (= lokale pils in een fles van 620 ml), knurre waren en de fietstaxichauffeurs begeleidden met Vlaamse chiro- en andere liederen, dwars door Yogyakarta. De reis was goed ingezet.

Dag 4-------------18 mei ----------------------Yogyakarta - Semarang
Consternatie s'morgens: vandaag rijden we naar Koen's plek in Semarang maar Louis beslist om naar huis terug te keren. Zijn keel doet te veel pijn, niet de juiste medicatie bij … What the hell is going on? Niemand zal de juiste toedracht kennen. En dan zijn we plots nog met vier.
We starten met onze gehuurde minibus-met-chauffeur richting Semarang en rijden eerst naar het Dieng plateau op 2.000 m boven de zeespiegel. Het plateau is bezaaid met kleinere hindoetempels, maar we bezoeken vooral het groen sulfermeer, de geisers, de broebelende modderpoelen: een soort miniatuur Yellowstone, maar dan zonder aangelegde paden en beschermrelingen waardoor het soms een gevaarlijke onderneming wordt. We rijden verder met Rachmani, alias Reggie, onze chauffeur. Na nogmaals 3.5 uren rijden arriveren we in Semarang niet zonder te melden dat we onderweg geweldige zichten gezien hebben op die zo typische rijstterassen. Semarang dat is druk, druk verkeer nog verergerd door horden supporters die door t'stad trekken na een voetbalmatch. Uiteindelijk komen we aan in het vijfsterrenhotel Grand Candi, waar we Koen, zijn Indonesisch lief Joe en haar twee vriendinnen ontmoeten. De verwelkoming is hartelijk en emotioneel. Na een opfrissing in 't hotel gaan we s'avonds uit in het Java café, een plaats die ons nog lang zal bijblijven …

In het Java Café vierden we Koen's verjaardag (21 jaar), maakten we kennis met Joe en haar vriendinnen en noteerden we de eerste markante uitspraak uit de mond van Koen: "hier mag nen witten alles".
Ook hier een live orkest, die alles coverde wat je maar kan denken. Na een rustige start met Joe die als gelegenheidszangeres een Indonesiche hit zong, kwam ons hard-rock bloed naar boven: we zijn de avond geëindigd in een best-of concert van Led Zeppelin, Guns&Roses (Sweet child of mine), Deep Purple en Bon Jovi. Zelfs Pol heeft gedanst, wat ik de laatste 20 jaar van hem niet meer gezien had. Ik heb mij ook eens laten gaan toen de zanger van het orkest een micro onder mijn neus stopte en ik alzo verplicht werd tot een live optreden op scène van de song 'Highway Star' van Deep Purple. De bintangs van 620ml vielen, naargelang de avond vorderde, nogal weinig uit en we schakelden over op pitchers, kuipkes van 2 liter vol met lokaal bier. Onvergetelijke avond.

Dag 5-------------19 mei ---------------------Semarang
We hebben lang geslapen, ontbeten en ons aan t'zwembad gelegd waar Wieke en Knor eerst balletdansen demonstreren, zich daarna inleven als zeehonden en dan aanmeren aan pier 6. De bintangs van de avond voordien hebben nog altijd uitwerking of zijn het de Indonesische schonen die hen nog steeds de kop op hol brengen. Die indruk wordt nog versterkt toen Wieke zijn kamernummer moest zeggen aan de receptie en de bedoeling had om 'three-two-three' (nr 323) te zeggen maar iets broebelde van 'trutty true'. Het ging niet alleen de hele vakantie mee, we steken het hem door voor de rest van zijn leven.
Joe en haar vriendin Dian werken in de Zoo van Semarang. Nog nooit een Zoo in dergelijke abominabele toestand gezien, wegens gebrek aan geld en bezoekers (gemiddeld 1 à 2 per dag!?). Verroeste kooien, van de zes beesten waren er vier ziek, enz… Maar ze hebben wel een unicum: een koe met vijf poten. D'er valt verder niets over te schrijven. Maar het hoogtepunt van de dag is het bezoek aan de Coca Cola bottelarij in Semarang, een door Joe georganiseerde trip waar Wieke - als fervente cola aanhanger (zie foto met tattoo op zijn bovenarm)- handen en vingers aflikt. Het wordt een formidastische rondleiding met plaatselijke gids: video,historiek, bottelarij, magazijn en merchandising shop. Daar hebben we voor Wieke's verjaardag een set T-shirts gekocht (Wieke verjaart de 24e mei, zie verder).
We keren terug naar ons hotel in chaotisch verkeer. s'Avonds bezoeken we het villaatje van Koen, Joe en Dian en van daaruit rijden we naar een uitstekend restaurant en daarna … terug naar het Java café alwaar we een tweede reuzeavond beleven met dezelfde ingrediënten als de dag voordien.

s'Avonds in het hotel kregen we een telefoon van Louis die bevestigde dat hij een slijmvliesontsteking opgelopen had. Hij voegde eraan toe dat hij binnenkort zou terugkeren naar Indonesië met zijn technieker om "de opgelopen nederlaag ongedaan te maken". Hopelijk voor langer dan twee dagen …
Een goede raad Louis: maak dat ge genoeg antibiotica bijhebt, vermijdt airco en zet u aan het venster in 't vliegtuig, steek nooit meer uw tong uit en laat u niet meer fotograferen in het bijzijn van schoolmeisjes, vermijdt 'wadesten' en ander ongedierte en laat u niet meer betasten door opdringerige verkopers. Verstoat'et, zij mee?

Dag 6-------------20 mei ---------------------Semarang - Yogyakarta
Om 9h nemen we afscheid van Dian die ons in tegenstelling tot Koen en Joe, niet vergezelt naar Yogya. Wieke is duidelijk ontroerd. Met de minibus-met-Reggie rijden we terug richting Yogya. Ik heb het al meerdere keren laten uitschijnen: het verkeer in Indonesië is nie te doen. Het verdient een apart kader:

-------------------------- ----------HET VERKEER
-------------------------------------- Chaotisch -
In Indonesië wordt in principe links gereden, maar er wordt zowel links als rechts voorbijgestoken. Dubbelvakswegen zijn er bijna niet. Alle banen zijn twee rijrichtingen. En op die banen bevinden zich voetgangers, becaks (fietstaxi's), fietsen, duizenden brommerkes, auto's, vrachtwagens, openbaar vervoer met minibusjes of met monsterachtige, hier in het westen afgedankte, bussen. Elke weg is één lange sliert van toeterende, uitlaatgassen wolken producerende, voorbijstekende, u van de weg drummende vehicels. En de Indonesiër, hij blijft er kalm bij: nooit zagen we een middenvinger de lucht in gaan, nooit verkeersagressie. Maar hij/zij is wel geneusdoekt tegen de luchtvervuiling.
De gevaarlijkste wegpiraten zijn de openbare bussen. Ze denken dat het wegennet aan hen toebehoort, vechten voor iedere meter die ze kunnen winnen en steken in volle vaart auto's voorbij met tegenliggers die de keuze hebben tussen uitwijken of botsen. De bijna-botsingen zijn niet bij te houden. Het is alsof die buschauffeurs iedere keer hun snelheidsrecord scherper willen stellen.
De verkeersregels, voor zover die bestaan, worden met de voeten getreden. Is t'rood? rij dan maar door. Witte volle lijn? dat dient om over te rijden. Dubbele witte volle lijn? zeker overrijden. Spookrijden? dat is plezierig en spannend en lijkt een favoriete bezigheid. Voorrang bestaat niet, dat verdien je …elke dag opnieuw. Eén gouden raad: rij ginder nooit zelf, huur steeds een auto met chauffeur. De kost is toch bijna dezelfde als een auto zonder chauffeur.

s'Namiddags komen we aan te Yogya en na het inchecken in het hotel, rijden we met z'n allen door naar Parangtritis, 27 km verderop aan de kust. Het lauwe water van de Indische Oceaan gecombineerd met een sterke golfslag maakt de waterpret volledig. De onderwaterstroming is zo sterk dat we onmogelijk tot hoger dan ons middel in het water kunnen gaan, zonder het risico te lopen weggezogen te worden. Het strand bestaat uit zwart zand (vulkanische oorsprong), maar is biologisch even zuiver als wit zand. De filmmodellen, Koen en Joe, maken een fotosessie met Wieke en Knor als de beroepsfotografen. Tegen 6h is het zonsondergang, maar wolken steken er een stokje voor.
We overtuigen Koen & Co om s'avonds in het ViaVia reiscafé te gaan eten. Het wordt een gezellige boel en terug lekker geëten. Daarna het New Java Café in Yogya bezocht (van dezelfde hollandse eigenaar als het Java café in Semarang). Het liveorkest kan ons maar matig bekoren maar gelukkig brengt Joe zelf een liedje live on stage. Ze blijkt nogal bekend te zijn op Java, in het orkestmilieu.

Dag 7-------------21 mei ---------------------Yogyakarta - Solo - Madiun
Het valt op dat s'morgens de 'ouwkes' (Pol en Martin) altijd eerst uit de veren zijn, dan meestal gevolgd door Knor, weeral eens door ons uit zijn bed wakker gebeld, en als laatste verschijnt dan Wieke met nen kop als … een colaflesken. We nemen voorlopig afscheid van Koen en Joe die naar Semarang terugkeren. We ontmoeten elkaar later terug op Bali. We starten de dag met Korneel, de baas van de huurwagen, en de man met de vetste lach ooit ontmoet (nog erger dan Wieke), die ons naar het huis van Rachmani, alias Reggie, brengt. Daar vertelt hij doodleuk aan Reggie, die in zijn hofken aan t'werken is, dat hij de rest van onze vakantie (10 dagen) als chauffeur mag opdraven (we hebben inderdaad een verlenging onderhandeld met Korneel en Reggie is terug onze chauffeur). En ge moet weten dat Reggie net vader geworden is van een dochtertje (5 dagen oud) en dat hij ze 10 dagen zal missen. Echt missen want telefoon hebben ze niet. Niet getreurd en vol gas vooruit niet zonder even te stoppen aan de steenbakkerij in Reggie's dorpje waar alle stenen manueel gebakken, gedroogd, gestapeld en geladen worden.
We laten het dorpje nabij Yogja voor wat het is en enkele uren rijden verder stoppen we in een belangrijke stad: Solo. Daar bezoeken we een drukke en bekende markt, de Klever markt (foto). Mijn eerste batik T-shirt is een feit. We rijden verder naar Candi Sukuh, een erotische tempel, 900m hoog op de flanken van Gunung Lawu en bereikbaar via een steil baantje. Het is een ontgoocheling: kleine tempel en weinig erotisch. We rijden verder richting Tawangmangu en bezoeken er de fameuze waterval die 100m diep pletst. S'avonds slapen we in Madiun, een provinciestadje tussen Solo en Bromo. We kaarten er voor de eerste keer en krijgen er ook de eerste tropische regenbui op ons dak.


Iets uitleggen in t'engels aan Reggie is geen lachertje. De man kent mé ruize drie woorden. En toen Pol hem wou uitleggen dat we de uitlaatgassen roken in zijn busje, dan moet ge uw simpelste engels boven halen, bekken trekken, veel gebarentaal gebruiken en vooral geduld oefenen. Dat laatste niet direct Pol's beste eigenschap. Maar het is hem toch gelukt want Reggie heeft dan zeker een half uur zijn op zijnen buik gelegen om de uitlaatbuis te inspecteren.

Dag 8-------------22 mei--------------------- Madiun - Bromo
We rijden gedurende 7 uur richting Bromo aan een gemiddelde van 50 km/h. Het verkeer laat ons niet toe vlugger t'avanceren. We rijden bijna constant door regenwouden en langs rijstvelden geflankeerd door vulkanen. Het is duidelijk dat we door het mooiste stukje Java rijden en vermoeden nu reeds dat Bromo een topper wordt. In de namiddag rijden we het Bromo-Tengger-Semeru Nationaal Park binnen, simpelweg Bromo genoemd. Het baantje stijgt naar omhoog (meestal zo) en we komen aan bij het sympathieke Yoschi's Guest House op 1700 m, net onder de kraterrand. We stappen uit en grabbelen meteen naar een trui: t'es fris aan de vis. Een half uurtje later geen kraterrand meer te zien: de wolken hebben een mistgordijn opgetrokken. Ze dwingen ons in t'hotel te blijven en dat blijkt een sympatiek gebaar te zijn want we ontmoeten de 'crew' van het guest house: een uitgelaten, goedlachse en sympatieke indonesische tienerbende die instaat voor de keuken, de bar en het restaurant.

Het werd een plezante avond tussen giechelende en ons steeds betastende bruine meisjes. Ze zijn echt een weerspiegeling van hun volk: lief, opgewekt, lachende gezichten, klein, mager en lichtgewichten, kortom: aangename mensen. En voor onze blanke vrouwen op het thuisfront: als we spreken van 'lief' en 'betastend' dan bedoelen we dit in de meest zuivere vorm zonder enige sexistische bedoelingen. Ze hebben nu eenmaal de onweerstaanbare neiging om blanke mensen -'witte' - te strelen op de handen, de arm in de taille te slaan, te 'huggen'. De keren dat we tijdens onze reis gevraagd werden om samen met Indonesische jongens en meisjes op de foto te staan is, echt waar, niet op onze beide handen te tellen. Wij zijn daar blijkbaar een rariteit. Het werd een klassieke zwansavond, een soort entertainment show met het hotelpersoneel. Ik vrees dat we veruit de enige klanten waren die avond. Daar gaven de meisjes ons ook elk een bijnaam:
-----Martin: Mr Professor
-----Pol: Mr Brutus
-----Wieke: Mr Coca Cola
-----Knor: Mr Handsome
De bintang's en de coca's (met rhum) vloeiden te gemakkelijk naar binnen en weten dat we vandaag om 3h in de morgen wakker moeten voor ons bezoek aan Bromo!? T'leven is soms lastig.

Dag 9-------------23 mei ---------------------Bromo (Java) - Lovina Beach (Bali)
De avond voordien gecharterde 4x4 jeep vertrok stipt om 3h30 in de morgen naar Gunung Penanjakan van waaruit we de zonsopgang over Bromo en daarna het mooiste stukje natuur van Indonesië zagen, belangrijk genoeg om er een kadertje, een foto en een filmpje aan te wijten.

Filmfragment van Bromo
 (inclusief een blunder: spreekfout)

-----------------------BROMO-TENGGER-SEMERU NATIONAAL PARK
--------------------------- 'Het einde van de wereld' gevoel -

Om 3h gewekt, ontbijten en een half uurtje later rijden we met onze gecharterde 4x4 jeep naar het hoogste punt van de Tengger-kraterrand van waaruit we zonsopgang en het vulkaanlandschap zouden zien. We bevinden ons daar op 2.700 m met een temperatuur rond de 5° C. De Tengger krater heeft een diameter van 10 km en zijn wanden vallen loodrecht naar beneden op de kratervloer van zwart lavazand. In die kratervloer bevinden zich nog eens kratermonden, waaronder Bromo (2.392 m), Batok (2.440 m) en Semeru (3.676 m), die zelf dan nog eens boven de kraterrand van Tengger uitsteekt. Rond 6h is het zover: met de fantastische zonsopgang krijgt het licht vat op dit onmetelijk vulkanenlandschap en op ons netvlies. We zijn al veel gewoon, maar dit is een kanjer. Uit de Bromovulkaan ontsnapt constant een witte rook. Batok is een perfecte krater: kegelvormig met een mooie ronde kratermond. De majestueuze en grootste krater, Semesta ...pardon Semera, spuit klokvast om de 20' een wolk gruis in de lucht. De weersomstandigheden zijn ideaal en we kunnen het volledige Tengger park overschouwen. Het is alsof er een bom gedropt is en er hier en daar nog rookpluimen opstijgen, een soort maanlandschap, desolaat, het binnenste van onze aarde die boeren laat of een scheet laat, een soort 'dit is het einde van de wereld'. We verlaten als laatste de viewpoint en rijden dan met de jeep naar de kratervloer waar we de beklimming starten van de Bromo-vulkaan langs een aangelegde trap, genaamd de 'Stairway to heaven' (zie foto). Als ze die naam gepikt hebben van het gelijknamig liedje van Led Zeppelin, weet ik niet. Op de kraterrand aangekomen zien we de witte rook diep uit de kratermond ontsnappen. De reuk van sulfer en rotte eieren is nooit ver weg. We zien ook de hindoetempel aan de voet van Bromo. Nog een half uurtje (na)genieten en dan terug naar beneden. Onderweg een collega-jeep uit het zand getrokken en om 8h kwamen we terug aan bij Yoschi's Guesthouse. Een natuurervaring rijker.

 

De dag is nog jong en we hebben reeds een eerste voltreffer geincasseerd. En dan komt het onvermijdelijke afscheid van onze hotelcrew: van Sylvia (die mijn maes cool-pet heeft), Moestika, Madoe en Indi. Het wordt een kort en krachtig, maar gemeend afscheid en we zwaaien tot we elkaar niet meer zien en waarschijnlijk nooit meer zullen zien, alhoewel…
Met Reggie gaat het richting kustlijn, door het Baluran NP met zicht op Gunung Merapi, zo naar Ketapang, waar om het half uur een ferry vertrekt naar Bali, een boogscheut ver. Het is reeds een eindje namiddag als we na een uurtje ferry-en onze voeten op de heilige Hindoe-aarde van Bali zetten. We rijden onmiddellijk door naar het noorden van het eiland, naar Lovina Beach. Dit is in tegenstelling tot Kuta Beach, een nog niet door toeristen overrompelde streek met prachtige (zwartzand)-stranden-met-masseuses, met ouderwetse catamaran-bootjes waarvan elke eigenaar een 'captain' is. Het is bij één van zulke captains dat we voor s'anderendaags een dolfijnen- en snorkeltocht bestellen, weeral voor een appel en een ei. S'avonds geëten aan het strand waar de lokale Chris Hageland zijn ding doet. Een akkoestische versie van Sweet child of mine staat weer op het menu. Op de terugweg naar ons motel wordt Knor aangesproken door een locale macho: 'you need some grass'? 'No, we only need fun. En de macho, hij druipt af.

_______________________________________________--------____________________________REISVERHAAL BALI