Citytrips Shanghai (lente 2010)

We hebben verschillende weekends gespendeerd aan deze stad omdat mijn werkplaats, Wenzhou, 'amper' 4,5 uur rijden is per HST, kortbij naar Chinese normen. Maar het is perfect mogelijk om als toerist deze stad te bezoeken in één weekend omdat Shanghai geen echt toeristische attractie is. Het is vooral een zakenstad en een stad om mee te stoefen want het is jaar na jaar volgebouwd met wolkenkrabbers (een aantal staan in de top tien van hoogste gebouw ter wereld) en nog meer met appartementsgebouwen totdat het de dimensies heeft van vandaag:

• meer dan 20 miljoen inwoners en dus mega.
• Tien jaar geleden 490.000 auto's, nu 4.800.000
• 429 km spoorlijnen van de metro
• 4000 wolkenkrabbers

Ik heb me laten wijsmaken dat de toeristische dienst 3x per jaar nieuwe stadskaartjes moet drukken omwille van de wijzigende stratenstructuur, nieuwe woonwijken en wolkenkrabbers.
Dat de Wereldexpo doorgaat in deze stad op het moment dat we 'in de buurt' werken is een meevaller van formaat.
Hierna een samenvatting van onze citytrips:

Dag 1

Huangpu is de naam van de rivier die de stad doormidden snijdt en een paar kilometer verder uitmondt in de Oost Chinese Zee. Ideeal natuurlijk om er een promenade langs te bouwen zoals we zien in menig andere stad. The Bund is de naam van dit stadsdeel en de Chinezen hebben er iets schoons van gemaakt.
Een kleine 2 km lang hebben ze 7 van de 11 rijstroken van Koning Auto afgepakt en de promenade navenant verbreed voor de wandelaars. Voor het verkeer hebben ze de verloren rijstroken opgevangen door een tunnel. Je wandelt langs de oever van de brede rivier tot aan een ferry waar je een oversteek kan doen. Aan de overzijde van de rivier - in Pudong - springen de hoogste wolkenkrabbers van de stad, van het land en van deze planeet in het oog. Daarbij de driepotige Radio en TV toren, dè Landmark van Shanghai (468m) evenals de 420m hoge Jinmao Toren en de 492m hoge Finance Tower in de vorm van een flessenopener (nen aftrekker) en tal van andere torens. We begrijpen nu waarom in Shanghai alles het hoogste, het modernste en het schoonste moet zijn.
Wat ons nochtans opvalt langs de promenade is het gebrek aan terraskes. Als je iets wil drinken of eten moet je steeds binnenin stappen. We wandelen verder tot aan de dokken van de onvermijdelijke commerciële riviervaarten en boeken een 'cruisetrip'.
Deze één uur durende cruise vaart een stuk van de rivier af en laat ons nogmaals de cityline van wolkenkrabbers zien, de haven, de cruiseterminal met boten richting Japan en een aantal historische gebouwen (echt waar, zelfs in Shanghai).

We beslissen om naar de andere oever te gaan, één van die torens te bestijgen en zo op de stad neer te kijken. We nemen niet de metro maar de toeristische Bund Sightseeing Tunnel, een ding dat thuishoort in de griezelattracties van de jaarlijkse kermis. Een trammetje rijdt je van de ene oever naar de andere door een met discolichten, strato fluos verlichte tunnel. Af en toe schiet er een plastieken figuur uit de muur als bijkomend entertainment. Ongelooflijk zo'n kitscherige, smaakloze rit van 5 minuten. We lopen naar de 420m hoge Jinmao toren voor een klim (met de lift) naar de uitkijkverdieping op de 88e verdieping. Het is wat bewolkt in Shanghai (maart 2010) en dus blijven de waaw-zichten uit. Grote broer de Finance Toren, steekt nog een 70m hoger naast ons uit. Net zoals in de 101-toren in Taipé (zei reisverslag Taipé), kunnen we nu ook de verschillende bouwetappes aflezen, iets wat me altijd boeit.
We verleiden ons tot een decadente drink op de 87e verdieping in Cloud 9 Bar, de hoogste bar ter wereld. Je hebt er natuurlijk een prachtig uitzicht op de stad, maar het is er veel te duur. Toch heeft de Caipirinha gesmaakt.

Dag 2

East Nanjing Road is dè winkelstraat van Shanghai en is een zijstraat van de rivierpromenade The Bund. Deze autovrije straat van bijna 2 km lang, biedt alle soorten winkels, gaande van dure merkwinkels tot goedkope Chinesen brol. Alle Vuiton's, Armani's en Rolexen van deze wereld zijn uiteraard vertegenwoordigd want naar t'schijnt is de wat meer bemiddelde Chinees gek op deze Westerse decadentie. De Starbucks mag uiteraard ook niet ontbreken en is een welkome rustplaats. S'avonds worden je ogen verblind door het neongeweld.
Het metronet in Shanghai is uitstekend, zoals in alle Chinese steden trouwens: goedkoop, gebruiksvriendelijk en uitgebreid. We rijden naar West Nanjing Road, een poepsjiek stadsdeel waar we op zoek zijn naar de Hard Rock Café. Ik heb zelfs een adres gevonden op het internet. Na lang zoeken, vragen maar niet begrijpen, verkeerd lopen, te ver lopen, vertelt een hotelconcierge ons uiteindelijk dat de HRC al tien jaar opgedoekt is … Als alternatief stappen we Pedro's Steakhouse binnen en roddelen over de luxewinkels, shoppingcentra en decadente luxehotels die we hier allemaal zagen.
We sluiten de dag af met een bezoek aan de oude stad met daarin de 16-eeuwse Yu Yuan Tuinen. Het is een modeltuin uit de Ming Dynastie met blijkbaar zeldzame bomen en sparren, rotsige gesteenten, paviljoen(tjes), beekjes en bloementuinen. Gezellige boel daar maar meer niet. Aanpalend is de Bazaar, een wirwar van straten afgelijnd door winkels in Chinese bouwstijl (met krullende daken). Winkel je graag en deert de massa wriemelende mensen je niet, evenmin de Japanners die je elke meter moet ontwijken omdat ze een foto van hun man/vrouw willen nemen en vind je het leuk om een half uur aan te schuiven voor een koffie in de Starbucks, dan is dit je plek.

WERELDEXPO in Shanghai - mei 2010

Motto: Better City, Better Life

Met de Olympische spelen in het achterhoofd, wisten we op voorhand dat de openingsceremonie van deze wereldexpo terug spektakel ging zijn en dat was het ook. De wereld zag op TV Chinees vuurwerk en prachtig verlichte wolkenkrabbers langs de Huangpu rivier. 192 landen nemen deel en het spel heeft de Chinezen 4 miljard € gekost. Ze verwachten tussen de 70 en 80 miljoen bezoekers.
We hebben het geluk dat we redelijk in de 'buurt' werken voor het Rousselot-project, op een uur vliegen ofwel 4,5 uur met de HST. We kiezen voor de trein omdat vliegen ons strot uitkomt en omdat 'treinen altijd een beetje reizen is'. Tijdens de treinreis duwt Mr T per ongeluk op de SOS-knop in de WC ipv op de sasknop. Er gebeurt just niemendalle. Vrijdagavond laat arriveren we in ons hotel te Shanghai waar s'anderendaags s'morgens om 9u de autocar klaarstaat om ons naar het Expo-park te voeren.
Ik kon me moeilijk voorstellen wat een Wereldexpo precies inhield. Maar nu zien we een immens terrein met een immense parking en daarnaast een park met paviljoenen van de deelnemende landen en continenten. Naargelang de hoop geld dat het land er wil tegenaan smijten, variëren de paviljoenen van enkele tientallen m2 tot enkele honderden m2.
We zijn met zijn achten: Nancy, Eric, Henry (China); Kris, Martin (België); Martin alias Mr T (Slovakije); John (Nederland) en Jean-Paul (Frankrijk). Kris heeft ook zijn opblaasbare pop mee (Suzy), beweert hij, 'made in China'. Je begrijpt het al, Kris is de lolbroek van de bende.
We stappen uit de bus op de parking tesamen met tienduizenden anderen. De immense parking staat vol met duizenden autocars. Allen stormen achter hun vlaggeman of -vrouw naar de ingang. Je moet mee zijn en dat is niet evident. Want uit de tientallen zwaaiende vlaggetjes mag je het uwe niet uit het oog verliezen. Uw concentratie verliezen en een babbeltje slaan is uit den boze. De toegangsprocedure is apart. De massa wordt opgevangen door een eerste rij politiemensen. Elke gids-met-vlaggetje mag door op een first come, first serve basis waarna je opgevangen wordt door een tweede rij politiemensen. Dan kom je aan de ingang en wordt je kaartje nagekeken en verdwijn je voor een tijdje in de slangengangen. Je weet wel: je gaat 100m de ene kant op en keert dan terug in de gang ernaast, enzovoort. Als je dit afgestapt hebt moet iedereen zijn handbagage door de X-ray machine steken, wordt je afgetast en ben je eindelijk in het park. Dit gedoe duurt een uur.
We spreken af dat we elk paviljoen bezoeken als er nationaliteiten zijn in onze groep, met uitzondering van China, want daar moet je een halve dag aanschuiven vooraleer je binnen kan. We starten met Slovakije en eindigen met Frankrijk (een uur aanschuiven). Ik bespreek hier enkel het Belgisch paviljoen.

BELGISCH PAVILJOEN

Eigenlijk is het paviljoen standplaats voor zowel België als de EU. Op het dak liggen 1100 m2 zonnepanelen, als eerbetoon aan het 'Better City, Better Life' motto. Na 20 minuten aanschuiven worden we geleid door een gang waar de grote Europese leiders sinds 1900 afgebeeld staan, dus met inbegrip van onze eigenste Herman Van Rompuy. Verder nog een paar mooie oneliners over schone energie en over de ééngemaakte regio met één munt: de Euro (een beetje vervelend in de huidige euro crisis).
We stappen het Belgisch deel binnen. Al onze troeven worden uitgespeeld. Wat we zien kan ons bekoren:

• Aan de ingang zien we eerst een rij grote fotos van de Koninklijke familie en daarna van alle belangrijke Belgen. We zien Pater Damiaan, A. Sax, J Ensor, E Merckx, Kim Clijsters, Tia Hellebaut, enz.
• Van elke belangrijke Belgische stad wordt een filmpje gepresenteerd (een tiental). Ik en vele Chinezen zien het Gravensteen, de Graslei, enzovoort.
• Manneke Pis (uiteraard een kopie; we zijn in China) krijgt veel aandacht. Ook striphelden Nero, Suske en Wiske worden getoond.
• Een animatiefilm rond de know how van chocolade wordt getoond en dan loop je op een stand van Callebaut waar chocolatiers de chocola aan het maken zijn. Kris neemt een foto van de stand en roept met zijn Antwaarps accent: Hey mennen lach ne kier, ge koemt op de foto.
• Een diamantslijper is live aan het slijpen en de steentjes worden ter plaatse verkocht in een soort versterkte burcht achter gelaagd glas.
• We zien de zonne-energie auto van de Belgen die in Australie meededen aan de wedstrijd 'om ter verst rijden' op zonne-energie.
• Buiten staat een bier- en een frietkot … bemand door Chinezen. Toch trakteren we onze buitenlandse vrienden op een zak frieten en een witte van Hoegaarden. Qua bierkot is het povertjes: enkel Hoegaarden, Stella Artois en … Martens Bier waar ik nog nooit van gehoord heb. Dus geen Duvel, geen Trappisten en geen Abdijbieren.

Ieder land heeft zijn eigen manier om zijn paviljoen in te richten en de bezoeker te woord te staan. De belangrijkste troeven worden getoond aan de bezoeker op een zo origineel mogelijke manier. Dat betekent veel mooie audio en video, veel speciale effecten, veel optredens en videoberichten.
Het Nederlands paviljoen in de vorm van een stalen acht valt redelijk tegen: geen Heineken, geen bitterballen, geen melk, geen broodje gezond, geen Walletjes, geen Balkenende en geen Hollandhuis. John doet ons dan maar een paar stenen klompjes kado uit het soevenierwinkeltje.
Slovakije speelt één film op een 180° scherm en dat is het. Frankrijk is opgezet rond 'sensualité', Brazilië uiteraard rond voetbal en het paviljoen van de USA bestaat uit vier zalen waar in 3 van die zalen een video getoond wordt evenals een video-toespraak van president Obama.
Andere in het oog springende paviljoenen zijn de Britten met hun zee-egel pronkstuk en de Spanjaarden met hun met matten behangen paviljoen.
We eten in het Argentijns restaurant uit hun land geimporteerde steaks en doen zo nogmaals de goede tijden van 1 ½ jaar geleden over. We trekken het tot 21u s'avonds todat we onze benen niet meer voelen, noch onze onderrug en keren per metro terug naar The Bund, de promenade langs de oever van de Huangpu rivier (zie ook boven). De prachtig verlichte torens langs de overzijde doen Hong-Kong een beetje verbleken. Rond middernacht vallen we uitgeput in ons bed.
We lezen in de krant, de maandag na ons Expo-weekend, dat er 400.000 bezoekers waren geweest, één van de drukste dagen op een Wereldexpo aller tijden.

FOTOREEKS Shanghai + wereldexpo