
DERDE
WEEK IN TANZANIA: ZANZIBAR

S'anderendaags,
maandag 22 februari, om 5h uit de veren want om 6h vertrekt de
bus op de markt in Moshi om 9 uur later aan te komen in Dar-Es-Salaam,
vanwaar we de hovercraft nemen naar Zanzibar. Het instappen in
de bus is een belevenis op zich en gelukkig vergezelt Edward van
het reisbureau ons naar Dar. Iedereen vergaapt zich aan ons en
we worden geacht vanalles te kopen; we moeten de ochtendverkopers
afslaan als vliegen. Eenmaal in de bus duurt het nog een uurtje
vooraleer hij werkelijk weg is. Er komt wel altijd nog iemand
aangelopen die de bus doet stoppen en na een felle discussie met
de garde (+drinkgeld in zijn handen) op de bus mag. In ieder belangrijk
dorp onderweg stopt de bus. Onmiddellijk wordt de bus omsingeld
door een zwerm jonge verkopers van alles en nog wat : nootjes,
hard gekookte eieren, koekjes, shampoo, zeep, parfum, fruit, water,
horloges, strijkijzers, scheermachines, batterijen,
Als
we halfweg zijn stopt de bus voor een politiecontrole: lijnbus
of niet, alle mogelijke papieren moeten getoond worden en pas
na een half uur zetten we de rit voort, trompen veur
een scheete, met gevaarlijke inhaalbewegingen, blinde bochten
en potholes in de weg. Moe keunen (hakuna matata).
We komen uiteindelijk met 2 uur vertraging aan te Dar en onze
boot vertrekt al binnen een half uur. Gelukkig baant Edward zich
een weg door de ijverige, zagende en op uw lijf zittende verkopers.
We smijten onze rugzakken op een pick-up, springen in de laadbak
en rijden weg richting haven. Daar bemachtigt hij nog 3 kaarten
1e klas (want 2e klas zat al vol) en als laatsten stappen we de
jetboot op. We laten Edward achter, een minzame en sympathieke
meneer. Na 2 uur varen meren we aan te Stone Town, de hoofdstad
van Zanzibar.
Het is er drukkend heet ; we zweten als reigers. Secrete, een
lokale jongeling die Lonely Planet vermeldt als betrouwbaar, toont
ons drie hotels. We maken een goede keuze met het Vuga Hotel.
We douchen en wandelen dan naar het terras van het Africa House
hotel, met zicht op de Indische Oceaan, relaxen bij een paar frisse
pinten bier, bij zonsondergang. Een moment van genieten. S'avonds
eten we straf Indisch spul.
Zanzibar is een moslim eiland, gelegen voor de kust van
Tanzania en officieel deeluitmakend van Tanzania. Maar ze staan
op hun status van relatieve onafhankelijkheid o.a. gekenmerkt
door een eigen immigratiedienst en douanecontrole.
De volgende dagen verdelen we onze tijd tussen winkelen in de
uiterst gezellige straatjes van Stone town, de Spice Tour, pinten
drinken, eten, niets doen. Het plezierigste is verloren lopen
in het labyrint van smalle steegjes van Stone Town. Je kan
niet echt verdwalen want vroeg of laat kom je uit aan de kust
of op de hoofdweg. In die straatjes bevinden zich honderden winkelkes,
marktjes, cafeetjes, restaurantjes, 2 grote kathedralen, schooltjes
waar we kinderen verzen uit de Koran horen zingen en
zelfs
een internet winkel waar ik een e-mail verstuur naar het thuisfront.
De Spice Tour brengt u naar de kruidenplantages van het
eiland, naar de Perzische Baden, laat u fruit en kruiden proeven
en s'middags van een arabische maaltijd genieten. Op de tour zien
we de 'twisted palmtree', de gedraaide palmboom (foto links)
De
volgende drie dagen huren we een 4x4 suzukietje en rijden naar
het noorden van het eiland, naar het mooiste en meest exotische
strand dat we ooit gezien hebben : Nungwi. Onderweg rijden
we als door een grote tuin palmbomen, langs dorpjes en schooltjes,
weg van het massatoerisme. In Nungwi huren we een bungalootje
op een idyllisch strand, wit fijn zand, smal en direct in het
lauwe water, palmbomen, bar met fris bier en coca en weing volk.
We rusten, lezen, snorkelen, wandelen, nietsen, lanterfanten,
zonsondergangen, verzamelen schelpen, barkrukzitten, zwemmen,
scampi's eten.

Eenzame fietser op het strand van Nungwi
Uiteraard
hebben we politiecontrole onderweg naar Nungwi:
'Drivers' licence' vraagt de agent. 'Please sir', antwoord
ik beleefd.
Hij betast mijn internationaal rijbewijs, leest het volledig
door als een boeiende roman en komt dan aan het laatste blad
met mijn foto. Hij bekijkt de foto, bekijkt mij en dan vraagt
hij: Is that you? 'Yes sir' antwoord ik met een door een ingehouden
lach misvormde stem. We mogen verder rijden, en schateren
het uit.
Tijdens onze drie dagen in Nungwi maken we kennis met Raymond,
een sympathieke Fransman (jawel !) uit Aix-les-Bains die 6 maanden
per jaar de wereld rondtrekt en de andere 6 maanden ijscrème
verkoopt. Ook Eric, de barkeeper uit Nieuw-Zeeland is speciaal
en surtout de barkeepster Ellen uit Engeland, waar Pol
een oogske op heeft : hij broebelt iets van betalen in natura.
Op een avond plaatsen we een sortieke en Pol stelt voor
om een Tequila te drinken. Ik zie hem al lachen naar Bart en
zijn ogen zeggen : we gaan Martin ne keer zat maken. Ik moet
meedrinken, wat ik ook doe : zout oplikken, tequila ad fundum,
limoen uitzuigen. Onmiddellijk een tweede rondje besteld, en
Pol lonken naar mij. Een derde rondje, een vierde . .. maar
't is Pol die zat wordt (knurre), en net voor hij van
zijn barkruk dreigt te vallen, gaat hij slapen. We (de gebroeders
De Paepe) werken dan nog 5 flatliners naar binnen (sambaka +
wodka + paar druppels tabasco). Bart past en vraagt mij mee
naar de hut, maar ik heb nog geen goesting en blijf bij Raymond
met wie ik nog een tequila drink. Die avond had ik echt een
superavond: geen maagklachten, geen diarree, niet overgeven
maar wel een verkeerde timing. T'had beter een week eerder zo
geweest. Ik heb dan de bar
mee helpen sluiten en wegens geen volk meer, dan maar gaan slapen.
De
volgende ochtend was er geen electriciteit en dus geen toast
en geen eieren, alliene een boterhammeke mee confiture.
S'middags gaan we eten in het dorpje Nungwi (foto links)
waar we veel bekijks hebben (3 blanke reuzen) van vooral
de kleinsten. Het restaurant is een grote hut met keuze uit
4 lokale menu's. Maar éénmaal binnen kunnen we
helemaal niet kiezen : de dagmenu is rijst met kieken voor 500
Tsh (0.8 €!)
Na
drie dagen vegeteren keren we terug naar Dar maar niet zonder
te passeren langs twee politiecontroles onderweg. We krijgen onderweg
ook een platte band. Dat gebeurt net in het centrum van een klein
dorpje en terwijl we het suzukietje opkrieken en de band vervangen
hebben de lokale kinderen de meeste leute met ons.
S'anderendaags kopen we de laatste kado's en nemen we de boot
van halfvijf, die wel al om ... 4h vertrok. In Dar komen we van
de boot en worden bijna besprongen door taxichauffeurs. Na wat
onderhandelen over de prijs, stappen we in een bestelwagen op
weg naar de luchthaven. In de luchthaven
lezen we onze vlucht af op een met krijt beschreven bord. We laten
onze bagage dragen en de drager is zo tevreden met onze tip dat
hij wel 10 keer buigt en dank u zegt. Op een bepaald moment dacht
ik dat hij Pol ging kussen. Onze vlucht komt van Johannesburg
met stops in Dar en in Entebbe om finaal s'anderendaags s'morgens
in Londen te landen. Dan vliegen naar Zaventem en vervolgens met
de trein naar Gent. In Brussel-Zuid stopt de trein exact 2', net
tijd genoeg om in een telefooncel te springen en mijn pa te bellen
dat hij ons een half uur later mocht ophalen in Gent St Pieters.
Zanzibar in de verte vanop de boot
naar Dar
---------
__________________________________________________________---------____
_REISVERHAAL
TANZANIA
_________________________________________________________________________________
|